«Ανθρωπον οὐκ ἔχω…» .Στον απόηχο των πρόσφατων εκλογών της 6ης Μαΐου 2012…

Μετά από 38 χρόνια μεταπολιτευτικού βίου (1974 – 2012) η Πατρίδα βρίσκεται και πάλι στο αδιέξοδο της αβελτηρίας των κομματικών επιλογών. Σχεδόν παράλυτη από την πολυνομία και τη γραφειοκρατία, και κυρίως, από την μεθοδευμένη φαλκίδευση της βούλησης του εκλογικού σώματος, με νόμους αηδείς και απεχθέστατους, όπως η ασυλία των βουλευτών, η παραγραφή των  υπουργικών εγκλημάτων, ο άδικος εκλογικός νόμος, και άλλα νομικά εξαμβλώματα, αποκυήματα εγκεφάλων που λειτουργούν με μυωπάζουσα και συμφεροντολογική προοπτική, περιμένει κάποιον άνθρωπο ή άγγελο να την ρίξει μέσα σε μια μεταμορφωτική Βηθεσδά, για να βγεί υγιής και να πατήσει στα πόδια της, να σηκώσει το χρέος της ενώπιον της ιστορίας και των επομένων γενεών.

Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν. Κατατίθενται ρηξικέλευθες απόψεις, διατυπώνονται καινοτόμες προτάσεις,  χαράσσονται «κόκκινες» ιδεολογικές γραμμές πλεύσης, ακούγονται ακραίες, αλλά και νηφάλιες φωνές, για το μέλλον και για το τι πρέπει να πράξουμε σαν πολίτες και σαν χώρα. Οι πλησιόχωροι κομματικοί σχηματισμοί απομακρύνονται. Τα άκρα κάπου συναντώνται. Οι μεμονωμένοι φωνάζουν για να ακουστούν περισσότερο και οι ιδεολογίες επαναδιατυπώνουν τα όρια και τις απαιτήσεις τους. Οι τεχνοκράτες είναι απογοητευμένοι για το μέλλον και οι πολιτικοί της σειράς, οι οποίοι μάλιστα έτυχε να ευνοηθούν από το εκλογικό αποτέλεσμα, βλέπουν με αισιοδοξία το αύριο προβάλλοντας τα πλεονεκτήματα της πρότασής τους. Μετά τις εκλογές όλα αυτά, λόγω ακυβερνησίας. Σε μια λαϊκή αγορά ιδεών και κομμάτων, προσώπων και προγραμμάτων, όπου πλέον κανένας δεν αγοράζει, αλλά περνά και κοιτάζει με επιφύλαξη τα προϊόντα μπροστά από τους πάγκους.

Παρά ταύτα η Ελλάδα παραμένει κατάκοιτη και παράλυτη στο βρωμισμένο στρώμα που της χορήγησαν κάποια ευρωπαϊκά μαγαζιά χωρίς ένα συγγενή να είναι εκεί κοντά της να την ρίξει μέσα στην κολυμβήθρα «όταν ταραχθεί το ύδωρ».

Συνεχίζονται τα συσσίτια της Εκκλησίας κατά χιλιάδες, οι άστεγοι επίσης παραμένουν στα ακατάλληλα στέκια τους, αν και τώρα που καλωσύνεψε ο καιρός έχουν βρεί τη χαρά της υπαίθρου διαβίωσης, οι παράνομοι μετανάστες συνεχίζουν να έρχονται ως νέα «επιδρομή αλλοφύλων», κάμποσοι δε, αντίθετα με τους Έλληνες αστέγους, βρήκαν καταφύγιο κρατικά οργανωμένο στα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα, οι άνεργοι αυξάνονται, τα νοικοκυριά πεθαίνουν, οι επιχειρήσεις και οι νέοι μεταναστεύουν και οι υποψήφιοι αυτόχειρες ήδη βρίσκονται με το δάχτυλο στη σκανδάλη και οι μελλόνυμφοι σκέφτονται να παραμείνουν διά βίου στον προθάλαμο της οικογενείας.

Ο ΄Ελληνας περιμένει ως άλλος «περιπεσών εις τους ληστάς» τον Καλό Σαμαρείτη. Η παράλυτη και ακίνητη Ελλάδα περιμένει τον άνθρωπό της… Και ναι μεν εκείνος του Ευαγγελίου,  «ο ημιθανής τυγχάνων» βρήκε στο πρόσωπο του Χριστού τον Καλό Σαμαρείτη και ο τριακονταοκταετής παράλυτος αντί κάποιου ανθρώπου που ζητούσε, τον επισκέφθηκε ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Θεάνθρωπος Ιησούς! Εμείς όμως εδώ στην δύσμοιρη αυτή χώρα που είμαστε βέβαια στην πλειοψηφεία μας Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αλλά πάνω στα πράγματα δυστυχώς έχουμε πάρει διαζύγιο από την αρετή και την ευσέβεια, τι πρόκειται να γίνει; Ποιος άνθρωπος – καλός Σαμαρείτης θα μας σώσει;

«Άγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου»! «Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου»! Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο νάρθει κάποιος επώνυμος πολιτικός, ευφυής και προορατικός, να μας σώσει. Το θέμα είναι να σώσουμε εμείς τους εαυτούς μας από τη νοοτροπία διεφθαρμένης ζωής που μας διέπει εδώ και δεκαετίες. Στόχος δεν είναι να αλλάζουμε κυβερνήσεις, νόμους και πολιτικές. Σκοπός είναι να αλλάξουμε εμείς. Ο κόσμος δεν αλλάζει αν δεν αλλάξει ο άνθρωπος. Για να αλλάξει ο άνθρωπος «θέλει δουλειά πολλή».

Η Πατρίδα με την τελευταία εκλογική ετυμηγορία της φωνάζει σαν τον αρχαίο πρόγονό μας Διογένη εν μέσω του 21^ου μ. Χ. αιώνα: «άνθρωπον ζητώ» και με το κλεφτοφάναρο της κάθε ελληνικής ψήφου γυρίζει «εις τας οδούς και τας ρύμας των πόλεων και των χωρίων» και ψάχνει για το είδος του ανθρώπου που θα μπορεί να σταθεί σαν «άνθρωπος». Και τούτο διότι ο εξευρωπαϊσμός μας δεν έφερε και τον εξανθρωπισμό μας και παραμένουμε δυστυχώς «άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος».  Ισχύει το παλιό εκείνο απόφθεγμα: «ο θάνατός σου η ζωή μου». Χάσαμε λοιπόν την ανθρωπιά μας.

Γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα; Για δύο λόγους: πρώτος λόγος είναι η εκτροπή μας από την φιλάνθρωπη και φιλοπάτριδα συμπεριφορά και στάση ζωής «Νους αποστάς του Θεού ή κτηνώδης ή δαιμονιώδης γίνεται», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Και ο δεύτερος λόγος είναι η έλλειψη αυτομεμψίας και αυτοελέγχου, ίσως και γενικότερα ελέγχου στην προσωπική και δημόσια ζωή. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας λέγει, ότι η αλλαγή στο χαρακτήρα μας ξεκινάει από την  αυτομεμψία, ο δε ιερός Χρυσόστομος πολύ χαρακτηριστικά υπογραμμίζει ότι είμαστε σε αδιόρθωτα  χάλια, γιατί δεν ελέγχουμε και δεν ελεγχόμαστε.

Αν δεν αλλάξει ο έσω άνθρωπος και δεν αποβληθεί ως άλλο ράκος και σκουπίδι ο παλαιός άνθρωπος «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλ. ε΄ 24), ακόμη και το καλύτερο σύστημα οικονομίας και τους πλέον εμπείρους τεχνοκράτες να βάλουμε, θα αποτύχουμε παταγωδώς.

Στο Άγιο Όρος ρώτησαν ένα Γέροντα αν είδε κάποιο θαύμα, κάποιο όραμα, και απάντησε: «Ναι, σήμερα είδα ένα άνθρωπο»!

Αλήθεια, πως αλλάζει ο άνθρωπος; Αλλάζει μόνον αν ελευθερωθεί!

Ο απόστολος Παύλος διεκτραγωδεί την ανελεύθερη εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου που συγκρούεται μέσα του μεταξύ του νόμου του Θεού – συνειδήσεως και του νόμου που φωλιάζει στη σάρκα, δηλ. το σαρκικό φρόνημα που αιχμαλωτίζει την προσωπικότητα σε επιλογές αντίθετες προς το πνεύμα. Από την εσωτερική αυτή ταλαιπωρία ο Παύλος γλυτώνει και ελευθερώνεται από τον Θεό διά του Χριστού, (Ρωμ. ζ΄ 24), γιατί από μόνος του ο άνθρωπος είναι αδύνατος να πραγματοποιήσει την ελευθερία του και συχνά παρουσιάζεται «ελευθερίαν επαγγελόμενος τοις άλλοις δούλος όμως αυτός υπάρχων της φθοράς» (Β΄ Πέτρ. β΄ 19). Ο Κύριός μας τέλος μας λέγει καθαρά ότι ελευθερία και ανθρωπιά υπάρχει εκεί που ο Υιός εγκαινιάζει και χαρίζει ελευθερία (Ιωάν. η΄ 36) και εκεί που αναπαύεται και επωάζει την ψυχή το Πανάγιο Πνεύμα (Β΄ Κορ. γ΄ 17)

Χώρος λοιπόν κατεξοχήν ελευθερίας, ανθρωπιάς, μετάνοιας και λύτρωσης είναι η ορθόδοξη Εκκλησία. Με τα Μυστήρια και την εν Χριστώ θεραπεία που προσφέρει. Η αγία μας Εκκλησία έχει τον Υιόν και την διδαχήν αυτού (Β΄ Ιωάν. 9). Τιμά τον Υιόν καθώς και τον Πατέρα (Ιωάν. ε΄ 23) και γι αυτό έχει την ζωήν, την παρούσαν και την μέλλουσαν. Έχει τον Χριστό που είναι «η οδός η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. ιδ΄6).

Χριστιανική Εστία Λαμίας