Η Ορθοδοξία στη Βαβέλ της Ασίζης

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΒΑΒΕΛ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἄλλοτε ἡμέρα θριάμβου...

Σήμερα;

Σήμερα... Θὰ ἀναρωτηθοῦμε μὲ τὴ γνωστὴ φράση: Quo vadis, Ὀρθοδοξία; Ποῦ πηγαίνεις σήμερα, Ὀρθοδοξία;

Τὴ μελαγχολικὴ αὐτὴ εἰσαγωγὴ σὲ τέτοια μέρα, ἑορταστικὴ καὶ θριαμβική, μᾶς τὴν ἐπέβαλε ἡ τελευταία οἰκουμενιστικὴ ἐκδήλωση στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας τὸν περασμένο Ὀκτώβριο.

Ἐκδήλωση ποὺ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ μᾶς προκάλεσε πόνο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ περισσότερο ἴσως ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε θεωρήσαμε εὔκαιρο νὰ ποῦμε μαζὶ μὲ τὸν προφητάνακτα Δαβίδ: «Υἱοὶ ἀνθρώπων, ἕως πότε  βαρυκάρδιοι; ἱνα τί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄ 3).  Εὔκαιρο,  διότι ἐκεῖ, στὴν Ἀσίζη τῆς  Ἰταλίας, πραγματοποιήθηκε καὶ τὸ περασμένο ἔτος στὶς 27 Ὀκτωβρίου, κατόπιν  προσκλήσεως τοῦ πάπα, ἡ γνωστὴ ἀντίθεη  θεατρικὴ παράσταση, ἡ ὀνομαζόμενη Παγκόσμια Ἡμέρα προσευχῆς τῶν Θρησκειῶν γιὰ τὴν εἰρήνη.

Σὲ σχετικὸ σχόλιο τοῦ Περιοδικοῦ μας εἴχαμε σημειώσει ὅτι ἡ ἐκδήλωση τοῦ 2011 «ἦταν μετρημένη, δὲν εἶχε τὶς προκλητικὲς ἐκδηλώσεις προηγούμενων συναντήσεων. Ἀντὶ γιὰ  βέβηλες συμπροσευχὲς προτιμήθηκε ἀτομικὴ προσευχή, ἕνα κοινὸ γεῦμα καὶ μιὰ τελικὴ συνάντηση δέσμευσης γιὰ τὴν εἰρήνη».

Παρ᾿ ὅλον ὅμως αὐτὸν τὸν μετριότερο τόνο, τὰ ὅσα ἔλαβαν χώρα κατὰ τὴ συνάντηση εἶναι ὀρθοδόξως ἀπαράδεκτα καὶ θλιβερά.

Διότι τί θλιβερότερο ὑπάρχει ἀπὸ τὸ νὰ βλέπει κανεὶς μέσα στὸν θίασο τῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, Ἀρχιεπισκόπους καὶ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη;

Ἀκόμη καὶ ἁπλὴ ματιὰ στὴν ὅλη ἐκδήλωση γεμίζει θλίψη τὴν ψυχή.

Τί ἦταν ὅμως αὐτὴ ἡ ἐκδήλωση; Ὑποτίθεται ὅτι ἦταν προσευχή, συνάντηση ἐκπροσώπων τῶν θρησκειῶν γιὰ προσευχὴ ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ βέβαια μόνο προσευχὴ δὲν ἦταν. Θέατρο ἦταν, πολύχρωμος θίασος πού, εἴτε ἐνγνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, ὑπηρέτησε τὴν καλοστημένη παπικὴ θεατρικὴ παράσταση, μάλιστα μὲ τὸ νὰ ἐμφανισθοῦν ὅλοι κάποια στιγμὴ κρατώντας ἕνα ἀναμμένο καντήλι. Ἂν τὴν παράσταση αὐτὴ τὴ θεωρήσει κάποιος προσευχή, τὸ μόνο βέβαιο εἶναι πὼς θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι εἶναι προσευχὴ βδελυκτὴ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ σ᾿ αὐτὸν τὸν θίασο μετεῖχαν ἀκόμη καὶ ἐκπρόσωποι θρησκειῶν βουντού, δηλαδὴ μαγείας!

Ἡ ἄλλη μεγάλη πρόκληση ἦταν ἡ ἴδια ἡ ὀνομασία τῆς ἐκδηλώσεως: «Προσκυνητὲς τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς εἰρήνης»!

Σπανίως στὴν παγκόσμια ἱστορία ἡ ὀνομασία μιᾶς ἐκδηλώσεως ἀποτελοῦσε τόσο κραυγαλέα αὐτοδιά ψευση τῆς ἴδιας τῆς ἐκδηλώσεως, ὅσο αὐτὴ τῆς Ἀσίζης τοῦ 2011. Ποιᾶς ἀλήθειας, ἀλήθεια, προσκυνητὲς ἦταν οἱ μετέχοντες στὸ θέατρο τοῦ παμπόνηρου διπλωματικοῦ παιχνιδιοῦ τοῦ Βατικανοῦ; (Διότι περὶ διπλωματικοῦ τεχνάσματος πρόκειται καὶ θὰ τὸ ἀποδείξουμε αὐτὸ στὴ συνέχεια). Καὶ ποιὰ σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια ἔχουν οἱ πλανεμένες δαιμονικῆς προελεύσεως ἀντιλήψεις τῶν πάσης φύσεως ψευδοθρησκειῶν; Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ κατάληξη ὅσων προσβάλλουν τὴν ἀλήθεια: νὰ αὐτοδιαψεύδονται! Μπο ροῦσαν νὰ ἐπι λέξουν  τόσους καὶ τόσους τίτλους γιὰ τὴν ἐκδήλωσή τους. Νὰ τὴν ὀνομάσουν: «Προσκυνητὲς τῆς φιλίας» ἢ «τῆς ἀλληλοβοήθειας καὶ τῆς κατανοήσεως»... Ὁ Θεὸς ὅμως τοὺς τύ φλωσε καὶ ἔβαλαν «Προσκυνητὲς τῆς ἀλήθειας...», ὥστε ὄχι μόνο νὰ φαίνε ται ξεκάθαρα τὸ ψεῦδος καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ ἐγχειρήματος, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνεται φανερὸς ὁ θεατρινίστικος χαρακτήρας του, νὰ ἀποδεικνύεται αὐτὸ ποὺ πρά γματι εἶναι: Βαβέλ (=σύγχυση)!

Ναί, σύγχυση! Σύγχυση  ἀντιλήψεων, σύγχυση προ θέσεων, σύγχυση σκοπῶν καὶ ἐπιδιώξεων.

Καὶ τώρα τὸ βασανιστικὸ ἐρώτημα εἶναι τοῦτο: Ἔχει θέση ἡ Ὀρθοδοξία σ᾿ αὐτὴ τὴν κακόγουστη παπικὴ θεατρικὴ παράσταση;

Ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς: Μόνο τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ προκαλεῖ ἡ συμμετοχή της. Ἀλλὰ τότε γιατί συμμετέχουν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης; Μιὰ μόνη ἐξήγηση, σὲ περίπτωση ποὺ δὲν θέλουμε νὰ σκεφθοῦμε κάτι χειρότερο,  ἀπομένει:

Συμμετέχουν γιὰ λόγους  σκοπιμότητας, γιὰ νὰ μὴ  χαρακτηρισθοῦν ὡς φανατικοὶ καὶ περιθωριακοὶ «φονταμενταλιστές», ποὺ ὑπο δαυλίζουν μίση θρησκευτικά.

Εἶναι ἐπαρκὴς αὐτὴ ἡ ἐξήγηση, ὥστε νὰ δικαιολογεῖται ἡ συμμετοχή τους;

Οἱ ἴδιοι ἔτσι φαίνεται ὅτι τὴν θεωροῦν. Ἐμεῖς, μὲ ὅλο τὸν σεβασμὸ πρὸς τὸ πρόσωπό τους, θὰ ἀπαντήσουμε ἀπερίφραστα: Ὄχι!

Μποροῦσαν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὴν παπικὴ πρόσκληση μὲ ἄλλους τρόπους. Νὰ συντάξουν ἐπὶ παραδείγματι ἐξηγητικὸ κείμενο σεβασμοῦ πρὸς κάθε θρησκευτικὴ ἀντίληψη καὶ νὰ ἀπευθύνουν ἔκκληση καταπαύσεως τῶν ἐχθροτήτων... ἀλλὰ στὸ θέατρο νὰ μὴ  μετάσχουν.

Αὐτὴ θὰ ἦταν τίμια καὶ εἰλικρινὴς στάση.Τίμια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ εἰλικρινὴς  ἔναντι τῶν ἀνθρώπων. Πολὺ περισσότερο δὲν ἔπρεπε νὰ μετάσχουν, διότι μὲ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις ὁ πάπας ἕνα πράγμα κυρίως ἐπιδιώκει: νὰ ἀσκεῖ στὴν πράξη πρωτεῖο ἐξουσίας.

Ὅσοι τυχὸν ἀμφιβάλλουν γι᾿ αὐτό, ἂς διαβάσουν τὸ παρακάτω ἀπό σπασμαἀπὸ συνέντευξη τοῦ Προέδρου τοῦ Παπικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Προώθη ση τῆς Χριστιανικῆς Ἑνότητας Καρδιναλίου Κοὺρτ Κὸχ στὸν Φρεντερὶκ Μουνιέ (Frédéric Mounier) τῆς ἐφημερίδας «La Croix» τὴν πα ραμονὴ τῆς ἐκδηλώσεως στὴν Ἀσίζη:

«Φρ. Μουνιέ: Ὁ οἰκουμενισμὸς συνεχίζει νὰ εἶναι προτεραιότητα γιὰ τὸν σημερινὸ πάπα;

Κοὺρτ Kόχ: Ἀπολύτως. Ὁ ἴδιος ὁ  πάπας τὸ ἐπιβεβαίωσε αὐτὸ ἅμα τῇ ἐκλογῇ του. Μποροῦμε μάλιστα νὰ ποῦ με πὼς ἐκ τῶν πραγμάτων ἀσκεῖ  ἤδη ἀπὸ τώρα ἕνα εἶδος οἰκουμενικοῦ ‘‘πρωτείου’’. Εἶναι πολυάριθμοι οἱ προτεστάντες, οἱ ἀγγλικανοί, οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ τὸν συναντήσουν, νὰ ἀνταλλάξουν ἀπόψεις μαζί του, νὰ ἐμβαθύνουν τὶς προσωπικές τους  σχέσεις. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο εἶμαι πεπεισμένος πὼς ὁ πάπας  Βενέδικτος ΙΣΤ΄ ἀσκεῖ de facto, ἄτυπο φυσικά, τὸ οἰκουμενικὸ πρωτεῖο, ἰδίως ὅσον ἀφορᾶ τὸν διάλογο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλήθειας. Ὁ πάπας ἐπιθυμεῖ τὴν πνευματικὴ ἐμβάθυνση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ὄχι ἕνα εἶδος διαπραγμάτευσης νομικοῦ τύπου, ὅπως συμβαίνει μεταξὺ  ἐπιχειρήσεων».

Ἰδού! Παπικοὶ σχεδιασμοὶ ξεκάθαροι. Καὶ σ᾿ αὐτοὺς ἀκριβῶς ἀποσκοποῦσαν οἱ θεατρινισμοὶ τῆς Ἀσίζης. Μέχρι πότε ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ συνεχίζουμε νὰ τοὺς ὑπηρετοῦμε; Καὶ ὁ  Πατριάρχης μας, ποὺ φυλάει Θερμοπύλες στὴν Πόλη, πῶς καταδέχεται νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ ἐσταυρωμένου  θρόνου του στὰ σάπια καθίσματα τῶν παπικῶν σκοπιμοτήτων;

Τὴν ὥρα ποὺ τεκτονικὸς σεισμὸς ἀποστασίας σαρώνει ἀπ᾿ ἄκρου σ᾿ ἄκρο τὸν πλανήτη, εἶναι ἀδιανόητη ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὶς ψευδώνυμες φιέστες, μέσῳ τῶν ὁποίων ὁ πάπας προωθεῖ τὴ μανιακή του ἐπιθυμία γιὰ παγκόσμια ἐξουσία.

Ἤδη ἡ κατάμαυρη σκιὰ τοῦ  σκοτεινοῦ  τέρατος τῆς κολάσεως, τοῦ Ἀντιχρίστου, ἔχει ἀρχίσει νὰ πέφτει βαριὰ πάνω στὴ γῆ. Τούτη τὴν ὥρα οἱ  καμπάνες τῆς Ὀρθοδοξίας ἔπρεπε νὰ ἠχοῦν πένθιμα καὶ οἱ ποιμένες νὰ ἑτοιμάζουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὥστε, ἂν ἀπαιτηθεῖ, νὰ εἶναι ἕτοιμος γιὰ ἀναμέτρηση μὲ τὴν αὐτοκρατορία τοῦ κακοῦ.

Ὁ πάπας, προορισμένος νὰ ὑπηρετήσει τὸν Ἀντίχριστο, ἂς συνεχίσει τοὺς θεατρινισμούς του, κτίζοντας μὲ τὴ μεγαλομανία του νέο πύργο τῆς Βαβέλ. Καὶ ἂς βαδίσει τὸ δρόμο του στὴ λεωφόρο τῶν παγκοσμιοεξουσιαστικῶν  ὁραμάτων του.

Ἡ Ὀρθοδοξία ὅμως, ὅπως εἶπε  γέρων ἐπίσκοπος, αὐτοὺς τοὺς καιροὺς ἂς ἑ τοιμάζει μάρτυρες. Γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ ἀνεβαίνει τὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ «τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν» (Ματθ. ζ΄ 14)!

“Ο ΣΩΤΗΡ”, 01/03/2012