Κυριακὴ της Απόκρεω -«Όταν δε έλθη ο Υιός του Ανθρώπου…»

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. κε΄ 31 – 46

«Όταν δε έλθη ο Υιός του Ανθρώπου εν τη δόξη αυτού … τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη» (Ματθ. κε’ 31)

 Η περί Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου διδασκαλία είναι η πιο πολυσυζητημένη από το σύνολο της διδασκαλίας Του. Έτσι, άλλοι την αποδέχονται σαν βέβαιη εκδήλωση της Χάριτος και της δυνάμεως του Ιησού ως Θεού και άλλοι την απορρίπτουν γιατί αρνούνται να αποδεχθούν  την συνυφασμένη με αυτήν αιώνια ζωή. Όμως και από αυτούς που την αποδέχονται αρκετοί καταπιάνονται με την χρονική στιγμή που θα γίνει, παρά με τον τρόπο και ιδιαίτερα με τον σκοπό της. Μάλιστα μερικοί διαψεύστηκαν επανειλημμένα, όταν παρερμηνεύοντας γεγονότα των καιρών ή της εποχής τους καθόρισαν και συγκεκριμένη χρονολογία που θα γίνει.

Όμως, κατά καιρούς, ακόμα και στις μέρες μας, κάποιοι προσπαθούν να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον, απλά τρομοκρατώντας τους ανθρώπους και όχι καθοδηγώντας τους σωστά για την ουσία και τον σκοπό αυτού του γεγονότος.

Η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου είναι τόσο βέβαιη όσο και η παρούσα ζωή. Ομολογούμε στο σύμβολο της πίστεως «και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης, κρίναι ζώντας και νεκρούς». Άρα το ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί δεν θα πρέπει να είναι το «πότε θα γίνει;» αλλά το κατά πόσο ο καθένας από μας θα είναι έτοιμος γι’ αυτό το ένδοξο γεγονός, πολύ δε περισσότερο κατά πόσο ο εαυτός μας θα είναι έτοιμος για την κρίση που θα ακολουθήσει. Για τούτο ο Κύριος, τόσο με τις ευαγγελικές περικοπές των δυο προηγούμενων Κυριακών, όσο και με τη σημερινή, σκοπό έχει να μας παρακινήσει σε μετάνοια. Αυτή η μετάνοια, πέρα από τη δυνατότητα της αυτογνωσίας και της επιστροφής, μας προσφέρει και τη δυνατότητα προετοιμασίας για τούτο το σημαντικό γεγονός της κρίσεως του Θεού.

Αφού λοιπόν, για μας η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα είναι βέβαιο γεγονός που θα εκδηλωθεί, τότε η προσοχή μας θα πρέπει να στραφεί στο πως εμείς θα είμαστε έτοιμοι για τούτη την ένδοξη και φοβερή ημέρα. Επειδή δε είμαστε θνητοί αυτή η προετοιμασία θα πρέπει να γίνει όσο βρισκόμαστε στη ζωή. Μάλιστα η πέραν του τάφου ζωή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παρούσα ζωή τόσο με βάση το σημερινό Ευαγγέλιο, όσο και με βάση την παραβολή του Πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου.

Ο χαρακτήρας αυτής της ζωής πρέπει να είναι αντανάκλαση της ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς ως «Υιός του ανθρώπου» και ως αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας ενεργούσε και έπασχε με μοναδικό κίνητρο την αγάπη. Αφού λοιπόν χάρις σ’ αυτήν την αγάπη ενανθρώπησε, σταυρώθηκε αναστήθηκε, ανελήφθη στους ουρανούς και θάρθει και πάλι, άρα κι εμείς οι άνθρωποι θα πρέπει να υλοποιήσουμε αυτή την αγάπη.

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός  ότι την αγάπη προς το Θεό την ταυτίζει με την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Και όχι μόνο, αλλά και προτάσσει την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Γιατί, όπως γράφει και ο αγαπημένος του μαθητής, ο Ιωάννης «Ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν, ότι ο Θεός αγάπη εστιν» (Α’ Ιωάν. δ’8). Εκείνος που δεν αγαπά δε γνωρίζει το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη.

Όποιος, λοιπόν, δεν αγαπά τον αδερφό του και πάλι κατά τον Ιωάννη, «μένει εν τω θανάτω» (Α Ιωάν. γ’14) παραμένει στο θάνατο. Η αγάπη δε αυτή πρέπει να εκδηλώνεται με έργα. «Τεκνία μου, μη αγαπώμεν λόγω μηδέ τη γλώσση, αλλ’ εν έργω και αλήθεια» (Α’ Ιωάν. γ’18). Παιδιά μου, ας μην αγαπάμε με λόγια και ωραίες φράσεις, αλλά με έργα και αγάπη αληθινή.

Ναι, με έργα και αγάπη αληθινή. Αυτά τα έργα τα μικρά, τα καθημερινά που ο καθένας μπορεί να κάνει ζητά κι’ από μας σήμερα ο Ιησούς. Και όχι απλώς τα ζητά, αλλά θεωρεί ότι κάθε πράξη ή παράλειψη που αφορά το συνάνθρωπο, αφορά τον ίδιο προσωπικά. «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων εμοί εποιήσατε» και «εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε».

Όμως ποια είναι αυτά τα μικρά που ζητά ο Κύριος από μας; Αυτά τα μικρά και που είναι κατορθωτά από τον καθένα μας τα απαρίθμησε στο σημερινό ευαγγέλιο. «Πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφτήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε».

Ο Κύριος λοιπόν, δε θα μας κρίνει γιατί δε λύσαμε το πρόβλημα της πείνας, της δίψας ή της έλλειψης στέγης και της φτώχειας. Ο Κύριος θα μας κρίνει γιατί αδιαφορήσαμε για τον όποιο φτωχό Λάζαρο βρέθηκε στην πόρτα μας κι εμείς αρνηθήκαμε να τον βοηθήσουμε. Η όποια αδιαφορία μας μεταφέρεται στο Χριστό. Τον ακούσαμε σήμερα να μας λέει: « Εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελάχιστων, ουδέ εμοί εποιήσατε».

Ο Γάλλος ιεραπόστολος των λεπρών Ραούλ Φολερώ έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας θα τον αναγνωρίσετε;» Γιατί ο Χριστός βρίσκεται στο πρόσωπο του καθενός από τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται γύρω μας, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία ή εθνική καταγωγή. Στο πρόσωπο  του απλού και ταπεινού και καταφρονημένου οδηγούμε στην καταξίωση την εικόνα του ανθρώπου ως εικόνα του Θεού, μέσα από την δική μας αγάπη.

Στο πρόσωπο, λοιπόν του συνανθρώπου μας βλέπω το Χριστό και όχι «την κόλασή μου», όπως έλεγε ο φιλόσοφος του περασμένου αιώνα, ο Σάρτρ. Με βάση το σημερινό Ευαγγέλιο στο πρόσωπο του όποιου συνανθρώπου μου βρίσκω το δρόμο που με οδηγεί στον παράδεισο ή την κόλαση. Άρα το κλειδί της πόρτας του Παραδείσου ή της κόλασης το κρατά ο καθένας από μας. Αρκεί να ξέρει να το χρησιμοποιήσει. Όπως οι σύγχρονες κλειδαριές ανοίγουν ή κλείνουν με «κωδικό», έτσι και η κλειδαριά του παραδείσου ανοίγει στην εμφάνιση του κωδικού «αγάπη» χωρίς όρια. Αγάπη χωρίς υπολογισμούς και υστεροβουλία. Αγάπη που ξέρει να δίνει και που ξεχνά μόλις τα δώσει. Αγάπη ειλικρινής, που όσο μικρή κι ασήμαντη κι αν είναι προσφέρει στον καθένα τη δυνατότητα ν’ ακούσει τον παρήγορο λόγο «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου».

Αδελφοί μου, σε εποχές δύσκολες, όπως είναι και η εποχή μας, είναι καιρός να προβληματιστούμε . Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας «πως φτάσαμε ως εδώ;» «Ποιο το μερίδιο της δικής μας ευθύνης;» «μπορώ να αλλάξω τον κόσμο;» Ο καθένας φέρουμε μερίδιο ευθύνης. Αν όνειρό μας είναι ν’αλλάξουμε τον κόσμο, ας αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας. Αν αμελήσουμε ή αρνηθούμε να το πράξουμε τότε αυτό το όνειρο, όχι μόνο θα μείνει ανεκπλήρωτο, αλλά την ώρα της κρίσης θα μετατραπεί σε εφιάλτη. Στο χέρι μας είναι ν’ αποφύγουμε τον εφιάλτη και μέσα από την «ενεργουμένη αγάπη» να μπορέσουμε ν’ακούσουμε το «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου». Αμην.

 Θεόδωρος Αντωνιάδης –Μητρόπολη Πάφου