Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά (Ζακχαίου) – « Σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι…»

« Σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι. και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι.»

Σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου, λέγει ο Ιησούς απευθυνόμενος στον αρχιτελώνη Ζακχαίο. Ήταν η απάντηση του Ιησού στην επιθυμία του Ζακχαίου, αγαπητοί μου, να δεί τον Ιησού. Να Τον γνωρίσει. Είχε ακούσει τόσα πολλά γι΄Αυτόν. Απλώς λοιπόν ήθελε να Τον δει. Τίποτε περισσότερο. Γι’αυτό, και επειδή ήταν κοντός μάλλον, ανέβηκε σε μια μουριά. Ο Κύριος τον είδε, γνώριζε ότι η μεγάλη του επιθυμία τον οδήγησε πάνω στη μουριά, για να Τον δει, και του απηύθυνε τον λόγο. Με επιτακτικό σχεδόν τρόπο. Πρέπει να μείνω στο σπίτι σου, σήμερα. Είναι αδύνατο να φανταστούμε, αγαπητοί μου αδελφοί, την τεράστια έκπληξη, με την οποία δέχτηκε την εντολή του Κυρίου. Καί είναι αυτή η μια εικόνα. Ο Ζακχαίος πάνω στη μουριά και ο Χριστός να του δίνει την εντολή.   

Ποιος ήταν αυτός για να δεχτεί τον Ιησού, τον δάσκαλο και προφήτη, θα συλλογιζόταν ασφαλώς. Ίσως δεν μπορούσε να κατανοήσει την υπερβολική σημασία που αποκτούσε αυτή η επίσκεψη. Ήταν αδύνατο να αντιληφθεί την τιμή, με την οποία τον περιέβαλε.  Αλλά εξ ίσου μεγάλη ήταν η ευθύνη που ανελάμβανε, και σοβαρότατες οι συνέπειες που θα συνεπάγονταν για τη ζωή του Ζακχαίου.

Ο Κύριος, αγαπητοί μου, επιζητεί και με διάφορους τρόπους μάς φανερώνει την σφοδρή Του επιθυμία, να έρθει και να εγκατασταθεί μέσα στην ψυχή μας συνέπεια της μεγάλης Του αγάπης.

Περιμένοντας, αγαπητοί μου αδελφοί, κάποιους ξένους, και όχι απαραίτητα σημαντικά πρόσωπα, ετοιμάζουμε το σπίτι μας για τη υποδοχή τους. Καθαρίζουμε όλους τους χώρους που θα δουν ή στους οποίους θα καθίσουν. Προμηθευόμαστε κάθε τι, και μάλιστα ό,τι πιο εκλεκτό,  που θα έπρεπε να τους προσφέρουμε. Προσπαθούμε να τους τιμήσουμε. Να τους ευχαριστήσουμε. Και με τον τρόπο αυτό δεν τιμούμε μόνο εκείνους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας. Ανεβαίνουμε στην εκτίμηση των καλεσμένων μας.

Όταν λοιπόν, ο ίδιος ο Κύριος, μάς καλεί, και όπως στην περίπτωση του Ζακχαίου, επιτακτικά σχεδόν, ζητεί να μείνει στο σπίτι της ψυχής μας, τι πρέπει να κάνουμε; Ποιες είναι οι προετοιμασίες που επιβάλλονται, για την υποδοχή, όχι του οποιουδήποτε, οσοδήποτε επισήμου ή σημαντικού ανθρώπου, αλλά του ίδιου του Σωτήρα μας, του Κυρίου μας; Ασφαλώς εκφεύγει από τις δυνατότητές μας, να είμαστε ανάλογα προετοιμασμένοι. Ο Κύριος όμως είναι επιεικής. Αντιμετωπίζει τα αδύνατα πλάσματά Του με απόλυτη κατανόηση. Γνωρίζει πόσο δύσκολα μπορούμε να φτάσουμε σε ένα τέλειο επίπεδο. Επιθυμεί να διαπιστώσει την ειλικρινή προσπάθειά μας. Και αυτό είναι αρκετό για Κείνον, που τόσο μας αγάπησε, ώστε έστειλε τον ίδιο Του το Γιο να θυσιαστεί για να εξαγοράσει τις αμαρτίες μας, να μας φέρει κοντά Του. Και η δεύτερη εικόνα.

Το πλήθος που συνωστιζόταν για να παρακολουθήσει τον Ιησού και την διδασκαλία Του, αντιλήφθηκε αμέσως το γεγονός. Είδαν πάνω στη μουριά,τον Ζακχαίο, τον αμαρτωλό αρχιτελώνη, όπως τον θεωρούσαν όλοι. Άκουσαν την εντολή του Ιησού και έμειναν έκπληκτοι. Και ασφαλώς όχι λιγότερο από τον ξαφνιασμένο Ζακχαίο, που βιαστικά κατέβηκε για να υποδεχθεί στο σπίτι του χαρούμενος τον Ιησού. «Και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι». Ψίθυρος αγανάκτησης πλημμύρισε την περιοχή όπου ήταν συγκεντρωμένο το πλήθος των Ιουδαίων. Ήταν αδιανόητο για το πλήθος των Ιουδαίων να βλέπουν τον Χριστό να επισκέπτεται για να μείνει και να ξεκουραστεί σε ένα γνωστό αμαρτωλό, που όλοι κατέκριναν, χωρίς βέβαια οι ίδιοι να νοιώθουν οποιαδήποτε ενοχή για τα δικά τους λάθη.

Ίσως πράγματι να ήταν αμαρτωλός ο Ζακχαίος. Μα ποιος είναι αναμάρτητος! Αλλά οπωσδήποτε ο Κύριος, αγαπητοί μου, δεν κάνει καμιά διάκριση. Θυμηθείτε τότε που ο Κύριος ανέφερε την περίπτωση του βοσκού που έχασε ένα από τα εκατό του πρόβατα και έτρεξε να το βρει, αφήνοντας τα άλλα. Και μάλιστα χάρηκε πολύ περισσότερο για το χαμένο, που μετά περιπλάνηση το βρήκε, παρά για τα άλλα, που δεν είχαν χαθεί. Είναι ο αμαρτωλός που ενδιαφέρει τον Κύριο, γιατί αυτός έχει ανάγκη της βοήθειάς Του. Και όσο πιο πολύ αμαρτωλός είναι, τόσο πιο πολύ ενδιαφέρεται ο Κύριος για τη σωτηρία του. Είναι πολύ μεγάλη η χαρά και η ικανοποίηση του Θεού για τον αμαρτωλό που ένοιωσε το λάθος του και επέστρεψε μετανοιωμένος κοντά Του.

Ζητεί ο Χριστός, αδελφοί μου αγαπητοί, πολλές φορές και σε διάφορες ευκαιρίες και τρόπους που δεν αντιλαμβανόμαστε αμέσως, ζητεί να έρθει να κατοικήσει στο σπίτι μας, στην ψυχή μας. Πως αντιμετωπίζουμε αυτή την πρόκληση; Είμαστε και μεις όπως ο Ζακχαίος, ο ταπεινός αυτός άνθρωπος, που παρά την αμαρτωλή ζωή που ζούσε, ήθελε να δει και να γνωρίσει τον Ιησού. Και όταν Εκείνος του ζήτησε να μείνει στο σπίτι έσπευσε να ετοιμαστεί να Τον υποδεχτεί με χαρά. Αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό για μας που δεν είμαστε αναμάρτητοι, να ξέρουμε ότι όχι μόνο δεν μας περιφρονεί ο Κύριος, αλλά αντίθετα πολύ περισσότερο ενδιαφέρεται για μας. Γνωρίζει πολύ καλά, πόσο αδύνατοι είμαστε και με απόλυτη κατανόηση μας συμπαραστέκεται, γιατί μας αγαπά και δεν θέλει να χαθεί κανένας μας. Άραγε πόσο πρόθυμοι είμαστε και μεις να ζητήσουμε να Τον πλησιάσουμε, να Τον δούμε, και να διεθέσουμε το είναι μας, την ψυχή μας, σαν μόνιμο κατοικητήριο. Έλεγε ο Απόστολος Παύλος «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δ’ εν εμοί Χριστός». Είχε λησμονήσει την ίδια του την ύπαρξη. Ο,τι γέμιζε την ζωή του και την ψυχή του ήταν ο Χριστός. Δεν θα ήθελα να επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα, γνωστά σε όλους μας. Γνωρίζουμε τι θέλει ο Θεός από εμάς. Ωστόσο βλέπουμε και τον Ζακχαίο, τον αρχιτελώνη, που οι συμπατριώτες του κατέκριναν, να μη περιορίζεται μόνο σε λόγια και ευγενικές υποδοχές για τον Χριστό. Σπεύδει αμέσως να δώσει μεγάλο μέρος από την περιουσία του, από τα κέρδη του, και πολύ περισσότερο δήλωσε ότι θα επανόρθωνε, αν διαπίστωνε ότι είχε κάποιον αδικήσει. Δεν απαιτεί ίσως τόσο πολλά από εμάς ο Θεός. Μια προσπάθεια στην αρχή, αρκεί. Μια προσευχή μετά, με τα πολλά και καθημερινά μας αιτήματα για υλικές και πνευματικές μας ανάγκες. Να νοιώθουμε ότι είμαστε παιδιά Του, που ζητούν τη βοήθειά Του. Είναι απαραίτητη όμως και μια προσευχή δοξολογίας και ευχαριστιών για τα πλούσια δωρήματά Του. Και συνεχώς να παραμένει έντονη η φροντίδα και καθημερινός ο αγώνας, να διατηρούμε το σπίτι της ψυχής έτοιμο και καθαρό. Κατάλληλο κατοικητήριο για τον Κύριό μας, με τη συμμετοχή μας στη μυστηριακή ζωή και την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί με τους άλλους αδελφούς μας χριστιανούς και στόχο πάντοτε τη διαρκή σχέση με τον Θεό, μέχρι να καταντήσουμε στη βασιλεία Του. Αμήν.

Δ.Γ.Σ. –Μητρόπολη Πάφου