Με τις σάλπιγγες θα πέσουν τα τείχη του αίσχους

Μας αξίωσε ο Άγιος Θεός να εισέλθουμε σε «νέον ενιαυτόν της χρηστότητος Κυρίου», δηλαδή σε μια καινούρια χρονιά γεμάτη  με τα δώρα Του - που ευχόμαστε και πιστεύουμε -  να είναι γεμάτη από την αγαθότητα και ευεργετικότητα του Κυρίου μας.

Θέλουμε να ευλογήσει ο Καλός Θεός και την φετινή χρονιά με κάθε ευλογία υλική και πνευματική και να μας χαρίσει πλούσια τα αγαθά της Εκκλησίας και της παρούσης ζωής.

Να μας γλυτώσει από την ολέθρια επίδραση «των φθοροποιών ανθρώπων και των στυγερών δαιμόνων».

Βέβαια παρά τις θερμές και άγιες ευχές τα προγνωστικά για τη φετινή χρονιά του 2012 δεν είναι ευοίωνα. Δεν μας χαροποιούν. Δε μας γεμίζουν με χρηστές ελπίδες.

Στο μέν εσωτερικό της χώρας ένας στους πέντε συμπατριώτες μας ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας. Πάνω από δύο εκατομμύρια πολιτών αυτής της ερημοποιημένης πατρίδας ζούν πάνω στα οικονομικά τους ερείπια και βιώνουν, πίνουν σταλιά σταλιά, το δάκρυ και τη δυστυχία τους. Και το κυριότερο, χωρίς να βλέπουν κάτι να αλλάζει γι  αυτούς στο εγγύς μέλλον.

 Ήδη σιτίζονται από την Εκκλησία μας και από άλλους ευγενικούς φορείς γύρω στις τριακόσιες χιλιάδες συμπολιτών μας. Οι κατά τόπους αυτοδιοικήσεις κάτι πρόσφεραν τις χρονιάρες αυτές μέρες. Πολύ περισσότερα οι Ενορίες και οι φιλανθρωπικοί Σύλλογοι.

Δεν γνωρίζουμε αν οι βουλευτές έκαναν κάποια κίνηση, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι πλούσιοι του τόπου, οι έχοντες και κατέχοντες δηλαδή.

Ο ιερομόναχος Εφραίμ που η σκοπιμότητα και η μεροληψία και οι υπόγειες δυνάμεις τον έκλεισαν στις γιορτές στον Κορυδαλλό, για να μη ξαναθερμάνει τις σχέσεις μας με την ομόδοξη Ρωσία, έφερε εκατομμύρια ρούβλια στην Εκκλησία της Ελλάδας για τα συσσίτιά της. Τρία εκατομμύρια Ρώσοι αδελφοί μας προσκύνησαν την Αγία Ζώνη της Παναγίας μας και άφησαν τον οβολό τους στα πόδια Της. Δεν τα κράτησε αυτά τα λεφτά ο ηγούμενος ούτε έμεινε εκεί να ζητήσει πολιτικό άσυλο.

Το υπουργείο Τροφίμων από την άλλη μεριά προσπαθεί να εξασφαλίσει ρύζι και τυρί από την ευρωπαϊκή ένωση. Μια ευρωπαϊκή ένωση που, όπως λένε οι ειδικοί, κυβερνάται από ανίκανα «παιδάκια» και η οποία μας ξεγέλασε, ή τουλάχιστον – επί το ελαφρότερον – δεν επαλήθευσε τις υποσχέσεις της και τις προσδοκίες των λαών.

Γύρω στα δεκαεννιά  εκατομμύρια ευρώ κοστίζει αυτό το ρύζι και το τυρί. Κάτω στην Κίνα ένα δισεκατομμύριο κόσμος τρώγει καθημερινά ρύζι και έχουν τρομερή ανάπτυξη, τι στο καλό δε θα θρέψει το ρυζάκι – μαζί με το τυρί – οχτώ εκατομμύρια απόρους συνέλληνες.

Ας μη μιλήσουμε για τα δύο σχεδόν εκατομμύρια τους επαίτες λαθροφερμένους μετανάστες και τις παρασιτικές εργασίες τους και την εγκληματικότητά τους, όπως επίσης και για τους αστέγους στα παγκάκια των φτωχών καλλικρατικών δήμων και στους κάδους των απορριμάτων που προσπαθούν να διαφυλάξουν τα υπολείμματα της ζωής τους.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Κροστάνδη της Ρωσίας ο άγιος Ιωάννης φωτίστηκε από το Θεό και στην παραπαίουσα εργατούπολη της φτώχειας και της μιζέριας έφτιαξε εταιρεία, όπου βρήκαν δουλειά εικοσιοκτώ χιλιάδες άνεργοι και άμοιροι, ζώντας πλέον, από κείνη τη χρονική στιγμή και μετά, αξιοπρεπώς.

Εδώ δεν μπορεί να βρεθεί ένας φωτισμένος νους να μας βοηθήσει; Καλό θα είναι να νοικιάσουν ή να αξιοποιήσουν οι Καταρινοί αγάδες μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας στο Ελληνικό, αλλά έχει περισσότερο δίκηο η κινεζική σοφία, όταν ευφυώς  αποφθέγγεται: «μη δίνεις ψάρια στον άλλο, μάθε τον να ψαρεύει». Μαθαίνει μια τέχνη, χαίρεται την προσπάθεια και τα αποτελέσματα, πιθανόν να γίνει και πιο επινοητικός, έχει αυτοπεποίθηση, νιώθει ελεύθερος άνθρωπος.

Η εργασία είναι χιλιάδες φορές προτιμότερη της επαιτείας. Δεν τρέφει απλά τον άνθρωπο, τον παιδαγωγεί και τον εντάσσει στην κοινωνία των συμμετεχόντων. Συγχρόνως η ανεργία, πολύ δε περισσότερο η αεργία (=τεμπελιά) υποθάλπουν όλα τα κοινωνικά ζιζάνια και τα φαινόμενα της αλλοτρίωσης μέσα στις λαϊκές μάζες. Όχι σπάνια οι άνεργοι εθίζονται και εισέρχονται και στην αεργία. Γίνονται από την εξακολουθητική ανεργία και τεμπέληδες. Και αναρχικοί. Έτσι εξηγείται που  ο Θεός ακόμη και μέσα στον Παράδεισο έβαλε ως όρο την εργασία και την φύλαξη του περιβάλλοντος και της διαμονής των Πρωτοπλάστων.

Δυστυχώς εδώ στη σύγχρονη πραγματικότητα κατάρρευσε το πάν. Περίεργο πως δεν ανησυχούν οι κρατούντες, αλλά και οι άμβωνες των Εκκλησιών πως δεν σείονται, με την ύπαρξη ενός εκατομμυρίου αγανακτισμένων ανέργων στα σπλάγχνα της ελληνικής πατρίδος;

Δεν αγνοούμε ότι το καθεστώς έχει πάρει τα μέτρα του και έχει μπολιάσει κατάλληλα τις δυνάμεις καταστολής και έχει μιλήσει δεόντως στη δικαιοσύνη. Μάλιστα έχει εξασφαλίσει και απέξω την χρειαζούμενη στήριξη σε θέματα τάξεως. Κρίμα όμως! Έπεσαν δυστυχώς όλα τα οχυρά. Κόπηκαν οι γλώσσες της αλήθειας. «Έσβησαν όλες οι πλάστρες φωτιές μέσα στη χώρα» (+Κ. Παλαμάς). Δεν υπάρχει εφευρετικότητα και φαντασία, κάποια πρόταση σωτηρίας της χώρας και μια λύση ζωής. Αυτά εντός των πυλών και εντός των τειχών.

Απέξω, τώρα, κι εδώ «μαυροφόρα απελπισιά». Απειλές, αποκαλύψεις, σχέδια σε βάρος μας, υποχωρήσεις και η εγγενής ηττοπάθεια. Διαρροές περί ασύμφορων για την Πατρίδα συμφωνιών κάτω από το τραπέζι και μια συμπεριφορά παλιάτσου και κλόουν, την οποία υιοθετεί, ενστερνίζεται, ακολουθεί και εφαρμόζει η «επίσημος Ελλάς» σε όλα τα μέτωπά της: με την γείτονα Τουρκία, με την αχάριστη Αλβανία και με την πείσμονα Βαρντάσκα.

Σχεδόν μισό αιώνα ζούμε με τον φόβο του πολέμου και βιώνουμε πάνω στα πράγματα εξαιτίας αυτής της υποτονικότητας τη ντροπή της εθνικής συρρίκνωσης είτε τοπικής είτε τροπικής. Οι λαοί προοδεύουν σε αυτογνωσία και εθνική αυτοπεποίθηση, οριοθετούν την πολιτική τους, όσο μπορούν  πιο ελεύθερα, και μείς οι περήφανοι Έλληνες είμαστε εκεί στο υπουργείο Εξωτερικών μ΄ ένα τηλέφωνο στο χέρι, για να δεχόμαστε κάθε στιγμή τις ντιρεκτίβες απέξω, τι γραμμή πρέπει να τηρήσουμε.

Το σύστημα αυτό που ζούμε είναι δαιμονικό. Η εξαθλίωση των ανθρώπων είναι μεγάλος πειρασμός και όσοι την υπηρετούν ρομποτικά, υπόκεινται σε άτυπο δαιμονισμό και έχουν νεκρωθεί τα αισθητήρια της ψυχής. Χρειάζονται δυναμική και πνευματική αντιμετώπιση. Σε μια ανάλογη περίπτωση ο Κύριος αντιμετώπισε τους πωρωμένους Ιουδαίους, που δεν ήθελαν την θεραπεία των αρρώστων ανθρώπων, επειδή ήταν Σάββατο, και αντιδρούσαν στον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, με δύο ανάμεικτα αισθήματα: οργή και λύπη. «Περιβλεψάμενος αυτούς μετ΄ οργής συλλυπούμενος επί τη πωρώσει των καρδιών αυτών». Την άλλη φορά, την πιο γνωστή, πήρε το φραγγέλιο. Δεν καταλάβαιναν αλλοιώς!

 Το σύστημα αυτό πρέπει να πέσει. Έτσι όπως χτίστηκε τα τελευταία χρόνια: με διαφθορά, με διαπλοκή, με αμαρτία, με δειλία, με ασπλαγχνία, με υποτέλεια, με ψέμα και με ανίερες συμμαχίες και συμφωνίες, είναι ένα σάπιο καθεστώς. Πρέπει να ανατραπεί άμεσα! Ήδη αρχίζουμε και μετράμε θύματα, στην κυριολεξία, άλλο που δεν τα λένε τα κομματικά μικρόφωνα.

Οι άνθρωποι της εξουσίας είναι αχαρακτήριστοι! Είναι ανάλγητοι! Προχωράνε ψυχρά στα σχέδιά τους γνωρίζοντας – το λένε μάλιστα – ότι θα έχουμε και θύματα! Πατάνε επί πτωμάτων. Το μόνο που σκέπτονται είναι τα κεκτημένα τους και η επόμενη βουλευτική λίστα! Η πολιτική τους είναι φονική  για το λαό μας! Άψογα συνεργάζεται με τους φονιάδες των λαών.

Πως θα πέσει όμως αυτό το σύστημα; Θα πέσει με τις σάλπιγγες της Ιεριχούς. Πρέπει να πέσει, και μάλιστα προς τα μέσα, για να μη αφήσει κανένα πυογόνο στοιχείο και μικρόβιο, που θα ξαναβγάλει ερπετών κεφάλια, όπως τότε με τη Λερναία Ύδρα. Θα πέσει με τις σάλπιγγες του λαού μας. Με τις φωνές και τις ασταμάτητες διαμαρτυρίες μας, με τις κραυγές και τις ασίγητες προσευχές μας. Θα κοπεί «αχειρότμητος λίθος» και θα κονιορτοποιήσει το εωσφορικό άγαλμα των αμαρτωλών κομματικών διαδοχικών εξουσιών και κυβερνήσεων, που καταδυνάστευσαν με την πλεονεξία, το συμφέρον, τη βλακεία και το ψέμα τον ευκολόπιστο λαό μας.

Το μέλλον είναι στους δρόμους. Όχι στατικά στις πλατείες μόνο. Στο δρόμο. Εμείς σαν Έλληνες έχουμε γράψει ιστορία στους δρόμους. Και οι Εβραίοι εκεί στην Ιεριχώ εφτά φορές γύρισαν γύρω από τα κάστρα της πόλης. Όλοι στους δρόμους. Όλοι με φωνές και διαμαρτυρίες. Με προσευχές στο σπίτι μας και με αλήθειες στις γειτονιές. Από στόμα σε στόμα. Μακριά από τα ψευτοκάναλα και τους διαπλεκόμενους. Δε χρειαζόμαστε το διαδίκτυο να μας οργανώσει. Έχουμε την αλήθεια και τον πόνο της ψυχής μας.

Χιονοστοιβάδα θα γίνει η οργή του λαού. Κι αν αυτοί δεν ακούσουν ή αισθάνονται ασφαλείς, φρουρούμενοι από τις διμοιρίες τους, θα τους υπερφαλαγγίσουν οι μυριάδες των Ελλήνων. Κι αν ούτε κι αυτές δεν τους συγκινήσουν και συγκλονίσουν, θα  συγκινηθεί ο Θεός από τον αγώνα μας και θα τους καταπιεί η αφάνεια στην ιστορία. Δε θα αφήσουμε την Πατρίδα μας να χαθεί, επειδή το θέλουν οι βρώμικοι δρόμοι του χρήματος. Θα μιλήσουν πλέον οι δρόμοι του πνεύματος.

Χριστιανική Εστία Λαμίας