Καθ’ εκάστην ημέραν…» (Ψαλμ. ρμδ΄ 2)

Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν…» (Ψαλμ. ρμδ΄ 2)

      Ἔζησε μιὰ πολυκύμαντη ζωή. Ἀντίκρισε συχνὰ τὸν θάνατο καὶ τὸ τυφλὸ μίσος. Χάρηκε νίκες ἐξαίσιες, ἀλλὰ καὶ βρέθηκε ὄχι σπάνια σὲ τρομερὰ ἀδιέξοδα. Καταδιώχθηκε ἀπὸ ἐκείνους ποὺ εἶχε ἀγαπήσει καὶ εὐεργετήσει. Πόνεσε. Πόνεσε πολύ. Πολλὲς φορὲς μέσα στὸ ποτήρι τοῦ κρασιοῦ του ἔσταζαν πικρὰ τὰ δάκρυά του. «Τὸ πόμα μου μετὰ κλαυθμοῦ ἐκίρνων».

     Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ὅμως μπόρεσε νὰ γράψη, μπόρεσε νὰ πῆ καὶ νὰ ψάλη: Κύριε, «καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου…» (Ψαλμ. ρμδ΄ 2). Θεέ μου, θὰ δοξολογῶ καὶ θὰ ὑμνῶ τὸ ὄνομά σου «καθ’ ἑκάστην ἡμέραν». Κάθε μέρα. Αὐτὸ ἀποφάσισε καὶ αὐτὸ τραγούδησε ὁ μεγάλος βασιλιάς, προφήτης καὶ ποιητής, ὁ Δαβίδ.

    «Εὐλογήσω σε, Κύριε, καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου». Ὄχι μόνο ὅταν τύχη καὶ τὸ θυμηθῶ. Ὄχι μόνο σὲ μιὰ ἐπίσημη ἑορτή. Ὄχι μόνο στὴν καθιερωμένη ἡμέρα τῆς λατρείας σου. Ἀλλὰ «καθ’ ἑκάστην ἡμέραν». Κάθε μέρα. Σήμερα. Αὔριο, μεθαύριο. Ὅ,τι κι ἂν εἶναι αὐτὸ τὸ σήμερα. Ὅ,τι κι ἂν φέρη αὐτὸ τὸ αὔριο. Ὅ,τι κι ἂν παρουσιάση τὸ μεθαύριο. Τὸ ἔχω ἀποφασίσει, τὸ ἔχω αἰσθανθεῖ: «Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου…». Κάθε μέρα.

*   *   *

   …Ξημερώνει. Σκεπασμένος μὲ σύννεφα ὁ οὐρανός. Πουθενὰ ἥλιος. Βαριὰ ἡ ἀτμόσφαιρα. Κάτι δυσάρεστο, κάτι μελαγχολικὸ ἁπλώνεται στὴν ψυχή. Μιὰ διάθεση ὄχι καὶ τόσο καλὴ γεννιέται μέσα μου. Ὅμως ὄχι! Δὲν θὰ ἐγκαταλειφθῶ στὴ διάθεση αὐτή. Δὲν εἶπα αὐτὸ ποὺ εἶπε καὶ ὁ Δαβίδ; «Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε». Ἂς εἶναι συννεφιασμένος ὁ οὐρανὸς καὶ θολὴ ἡ ἀτμόσφαιρα. Ἐγὼ σὲ ὑμνῶ. Σὲ δοξάζω καὶ σήμερα. Ἐσένα ποὺ εἶσαι ὁ παντοδύναμος καὶ ὁ ἀγαθός. Τὰ σύννεφά σου εἶναι μιὰ εὐλογία, μιὰ δροσιά. Ἡ θολὴ ἀτμόσφαιρα καὶ ἡ βαριὰ νέφωση θὰ μεταβληθοῦν σὲ βροχὴ εὐεργετική, σὲ καρπὸ καὶ σὲ δύναμη. Γιατί λοιπὸν νὰ ἀφήσω αὐτὴ τὴν ἀκαθόριστη μελαγχολία νὰ μὲ ποτίση; Γιατί νὰ μὲ κάνη δύσθυμο ὁ συννεφιασμένος οὐρανός; Γιατί νὰ εἶμαι ἕνας μελαγχολικὸς ἄνθρωπος καὶ ὄχι ἕνας δοξολογητής σου; Θὰ σὲ δοξολογήσω καὶ σήμερα. Θὰ σὲ ὑμνήσω καὶ αὔριο, ὅταν ὁ ἥλιος πυρπολῆ τὴ γῆ καὶ ἡ ζέστη εἶναι ἀφόρητη. Θὰ ὑμνήσω τὸ ὄνομά σου καὶ μέσα στὴν παγωνιὰ τοῦ χειμώνα. Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν: καὶ στὴν συννεφιασμένη καὶ στὴν γελαστὴ καὶ στὴν ἀνοιξιάτικη καὶ στὴν φθινοπωρινή, «εὐλογήσω τὸ ὄνομά σου».

*   *   *

 …Ξημερώνει Πόσο ἀνήσυχη ἦταν ἡ νύχτα μου! Καὶ πόσο πιὸ ἀνήσυχη προμηνύεται ἡ μέρα! Μὲ περιμένουν ἕνα σωρὸ σκοτοῦρες. Νιώθω ἀνόρεχτος. Πρέπει καὶ σήμερα νὰ ἀντιμετωπίσω πλῆθος περιπτώσεις. Κάθε εἴδους ζητήματα πολιορκοῦν πρωὶ-πρωὶ τὸ φτωχό μου μυαλό. Ἀρρώστιες, γκρίνιες οἰκογενειακές, ἐπαγγελματικὲς δυσκολίες. Δὲν πρόλαβα καλὰ-καλὰ νὰ ξυπνήσω, ν’ ἀνοίξω τὰ μάτια καὶ σὰν ἀδιάκριτοι ἐπισκέπτες ὅλα αὐτὰ θρονιάστηκαν μέσα μου. Δύσκολη μέρα. Μὰ καὶ σήμερα πρέπει νὰ εἶμαι ὑμνητὴς τοῦ Θεοῦ. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνῶ τὸν Δαβίδ. «Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου» εἶχε πεῖ. Αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπαναλάβω κι ἐγώ. Καὶ νὰ τὸ ἐπαναλάβω καὶ γιὰ τὸ σήμερα.

    Καὶ σήμερα, Θεέ μου, θὰ σὲ δοξολογήσω. Θὰ σὲ ὑμνήσω, διότι ὑπάρχεις καὶ κρατᾶς στὰ χέρια σου τὰ πάντα. Μέσα ἀπὸ τὶς δυσκολίες μοῦ ἑτοιμάζεις μίαν ἀπέραντη καὶ αἰώνια χαρά. Μὲ τὰ προβλήματά μου ὑφαίνεις τὴν εὐτυχία μου. Τὰ δάκρυά μου θὰ τὰ μεταβάλης σὲ ποτὸ εὐφροσύνης. Διότι εἶσαι Πατέρας. Διότι μὲ ἀγαπᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ σὲ δοξολογῶ καὶ μεγαλύνω τὸ ὄνομά σου καὶ σήμερα. Σ’ αὐτὴ τὴν ἀνάποδη μέρα. Καὶ αὔριο θὰ κάνω τὸ ἴδιο. «Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε». Ὅ,τι κι ἂν συμβῆ, ὅ,τι κι ἂν μεσολαβήση, δὲν θ’ ἀφήσω νὰ ἔλθη ἡ νύχτα, χωρὶς νὰ σοῦ πῶ ἕνα ἐγκάρδιο «δόξα σοι, Κύριε».

*   *   *

      Ὅπου κι ἂν βρίσκεσαι, ὅ,τι κι ἂν κάνης, μπορεῖς νὰ εἶσαι ἕνας δοξολογητὴς τοῦ Θεοῦ. Ἂν εἶναι κάποιος, ποὺ ἀξίζει νὰ ὑμνῆται, εἶναι ὁ μεγάλος Θεός μας. Κανένας ὕμνος δὲν ἐξαντλεῖ τὴν μεγαλωσύνη του. Καμιὰ δοξολογία δὲν μπορεῖ νὰ μιλήση ἄξια γιὰ τὴν ἀγάπη του.

   Ἂν κάθε μέρα νιώθης τὴν ἀνάγκη νὰ πῆς κάτι ἐπαινετικὸ γιὰ κάποιον, ποὺ ἀγαπᾶς ἢ ἐκτιμᾶς πολύ, αὐτὸ ἰσχύει πολὺ περισσότερο γιὰ Κεῖνον, ποὺ εἶναι ὁ ὑπὲρ πάντα ἀγαπητός.
    Ἂν κάθε μέρα ὑμνῆς καὶ δοξάζης τὸν Κύριο, θὰ διαπιστώσης πόσο διαφορετικὸ χρῶμα θὰ ἀποκτήση ἡ ζωή σου. Ἤδη, τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ προφέρης τὸ «καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου», θὰ αἰσθανθῆς πιὸ ἀνάλαφρη τὴν ψυχή σου. Θὰ νιώσης ὅτι ἀνεβαίνεις ψηλότερα ἀπὸ τὰ χαμηλὰ καὶ μικρά. Κάτι ἀπὸ τὴν δόξα καὶ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ θὰ στάξη μέσα σου. Καὶ θὰ σὲ γεμίση ἐλπίδα καὶ δύναμη. Ἡ μέρα, ἡ κάθε μέρα, ἡ ὁποιαδήποτε μέρα γιὰ κείνους ποὺ ξέρουν νὰ ὑμνοῦν τὸν Κύριο τῆς δόξης εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἐξομοιώνεσαι μὲ τὶς ἀγγελικὲς δυνάμεις καὶ ἐπαναλαμβάνεις μαζὶ μὲ τὰ Σεραφεὶμ μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, θαμπωμένος ἀπὸ τὴν θεϊκὴ δόξα, τὸ «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ· πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης Αὐτοῦ».

“ΖΩΗ”,  01/12/2011