Μεθοδεύουν νέα επίθεση στο μάθημα των θρησκευτικών με σκοπό την κατάργησή του

Μέ ἀπιστεύτους μυθοπλασίας εἰς βάρος τῶν μαθητῶν καί τῶν Θεολόγων Καθηγητῶν

ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΝΕΑΝ ΕΠΙΘΕΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕ ΣΚΟΠΟΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΝ ΤΟΥ

Ἐν μέσῳ βαθυτάτης κοινωνικῆς, πολιτιστικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως καί μεγάλης πνευματικῆς πτώσεως, κάποιαι δυνάμεις ἐκκλησιομάχων καί τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἐπεξεργάζονται σχέδια διά τήν πλήρη κατάργησιν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἤ τήν πλήρη ἀλλοίωσιν τοῦ χαρακτῆρος του. Τοῦτο προκύπτει ἀπό δημοσιεύματα, συμφώνως πρός τά ὁποῖα  καθηγηταί διαπιστώνουν ὅτι οἱ μαθηταί δεν κατανοοῦν τό μάθημα, ἐνῶ οἱ καθηγηταί, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν τό μάθημα, δέχονται ὑποτιμητικά σχόλια ἀπό συναδέλφους τους. Συμφώνως πρός τά δημοσιεύματα: «– “Ἐκπαιδευτικοὶ ἐκφράζουν προβληματισμὸ γιὰ τὶς δυνατότητες τῶν μαθητῶν νὰ κατανοοῦν καὶ νὰ ἑρμηνεύουν νοήματα καὶ ἔννοιες τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἰδιαίτερα ὅταν ἐπεξεργάζονται κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς”.

– “Ἐκπαιδευτικὸς διαπιστώνει ἰδιαίτερες δυσκολίες μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Γυμνασίου, ὅταν τοὺς μιλᾶ γιὰ τὸ Θεό”.

– “Ἐκπαιδευτικὸς ποὺ διδάσκει Θρησκευτικὰ στὴν Α΄ Γυμνασίου παρατηρεῖ ὅτι τὰ παιδιὰ δυσκολεύονται πολὺ νὰ κατανοήσουν, κατὰ τὴν προσέγγιση, τὶς βιβλικὲς μεταφορές, τὶς ἀλληγορίες καὶ τοὺς μύθους”.

– “Ἕνας θεολόγος ἐργάζεται σὲ Λύκειο τῆς Ἀθήνας. Ἔχει 28 χρόνια διδακτικῆς ἐμπειρίας. Διδάσκει τὰ θρησκεύματα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ διαπιστώνει ἀδιαφορία τῆς πλειοψηφίας τῶν μαθητῶν γιὰ τὸ μάθημα”.

Ὅλα τὰ παραπάνω περιέχονται σὲ σενάρια ὄχι ταινιῶν ἐπιστημονικῆς φαντασίας, ἀλλὰ σὲ ἐνδεικτικὰ σενάρια, πάνω στὰ ὁποῖα θὰ τεθοῦν ἐρωτήσεις στοὺς ὑποψήφιους Σχολικοὺς Συμβούλους, προκειμένου νὰ γίνει ἡ ἐπιλογή τους...

Ὅσα σενάρια σχετίζονται μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ ἀφοροῦν προφανῶς στὴν διαδικασία ἐπιλογῆς Σχολικῶν Συμβούλων Θεολόγων παρουσιάζουν ἕνα μάθημα Θρησκευτικῶν, ποὺ δυσκολεύει τοὺς μαθητές, ποὺ τοὺς δημιουργεῖ προβλήματα κατανόησης,γιὰ τὸ ὁποῖο ἐκεῖνοι δείχνουν ἀδιαφορία καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο ἐκφράζουν ἀντιρρήσεις ὄχι μόνο οἱ καθηγητὲς τῶν ἄλλων εἰδικοτήτων, ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἴδιους τούς διδάσκοντες αὐτὸ θεολόγους. Γιὰ τὴν ἀμφισβήτηση τοῦ μαθήματος ἀπὸ τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς εἶναι χαρακτηριστικὲς δύο ἀκόμη ἀναφορὲςστὰ σενάρια αὐτά:

– “Μικρὴ μερίδα νεοδιόριστων θεολόγων τῆς περιφέρειας ἀντιμετωπίζουν πρόβλημα μὲ τὸ διευθυντὴ ἢ τὸ σύλλογο τῶν διδασκόντων. Δέχονται ἔμμεσα καὶ ἄμεσα

σχόλια ὑποτιμητικὰ καὶ ἀντιμετωπίζουν συμπεριφορὲς διάκρισης λόγω γνωστικοῦ ἀντικειμένου. Εἴτε θεωρώντας τὸ μάθημα δευτερεῦον εἴτε ἀνούσιο, ἀναφέρονται στὶς θέσεις τους, προκαλοῦν συζητήσεις, μιλοῦν στοὺς ἴδιους καὶ στοὺς μαθητὲς μὲ εἰρωνικὰ σχόλια, τοποθετοῦν τὶς ὧρες διδασκαλίας τοῦ μαθήματος, στὶς τελευταῖεςὧρες κ.ἄ.”.

– “Σὲ ἕνα Λύκειο ὁ θεολόγος ἀντιμετωπίζει ὁ ἴδιος μία βαθιὰ σύγκρουση. Θεωρεῖ, λόγω τῶν προσωπικῶν του πεποιθήσεων, ὅτι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δὲν εἶναι ἀπαραίτητο”.

Στὰ ἴδια σενάρια ζητεῖται ἀπὸ τοὺς ὑποψήφιους Σχολικοὺς Συμβούλους νὰ προτείνουν τρόπους, ὥστε οἱ Θεολόγοι τῶν σχολείων νὰ υἱοθετήσουν στὴν πράξη τὸν γνωσιακὸ χαρακτήρα τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος, νὰ προβάλλουν τὸ χριστιανικὸ μήνυμα ὡς “ὑπερφυλετικό, ὑπερεθνικὸ καὶ οἰκουμενικὸ” ἀποδεχόμενοι “τὴν πολυπολιτισμική, πολυφυλετικὴ καὶ πολυθρησκευτικὴ δομὴ τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν” καὶ συνειδητοποιώντας “τὴν ἀνάγκη διαχριστιανικῆς καὶ διαθρησκειακῆς ἐπικοινωνίας”.

Στόχος τῶν σεναρίων εἶναι προφανῶς ἡ προώθηση τῶν ἀρχῶν τῆς νεωτεριστικῆς, οἰκουμενιστικῆς καὶ ψευτο-εκσυγχρονιστικῆς θεολογίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀλλοιωμένου περιεχομένου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ποὺ στοχεύει μόνο στὴν ἐπιφανειακὴ γνώση (γνωσιολογικὸ) ἀπορρίπτοντας τὴν ἐσωτερικὴ βαθύτερη καλλιέργεια τῶν μαθητῶν, ποὺ θὰ βασίζεται στὴν ζωντανὴ ἁγιογραφικὴ καὶ πατερικὴπαράδοση.

Καὶ κάτι ἀκόμη. Ἡ πραγματικότητα τῶν σχολείων πόρρῳ ἀπέχει ἀπὸ τὶς περιγραφὲς τῶν παραπάνω σεναρίων, ποὺ συντάχθηκαν προφανῶς ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ ἀγνοοῦν τὴ σχολικὴ ζωή. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι γιὰ τοὺς μαθητὲς τῶν σχολείων τὸ πιὸ κατανοητό, εὔκολο καὶ εὐχάριστο μάθημα (ἴσως μόνο ἡ Φυσικὴ Ἀγωγὴ μπορεῖ νὰ τὸ συναγωνιστεῖ στὶςπροτιμήσεις τῶν μαθητῶν).

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι εὔκολη καὶ κατανοητὴ ἀκριβῶς, γιατί ἡ ἴδια ἡ Γραφὴ εἶναι γραμμένη γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ τοὺς ὀλιγογράμματους. Πῶς λοιπὸν μπορεῖ ἕνα σενάριο νὰ ἀναφέρεται σὲ δυσκολίες κατανόησης τῶν μαθητῶν καὶ μάλιστα εἰδικὰ κατὰ τὴν ἐπεξεργασία κειμένων τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Τέλος, ἂς μᾶς ποῦνε οἱ συντάξαντες τὰ σενάρια αὐτὰ σὲ ποιοὺς “μύθους” ἀναφέρονται (βλ. τὸ 3ο σενάριο στὴν ἀρχὴ τοῦ παρόντος ἄρθρου), ὅταν μιλοῦν γιὰ τὰ Θρησκευτικά τῆς Α΄ Γυμνασίου, στὴν ὁποία διδάσκεται ἡ Παλαιὰ Διαθήκη;».

Ορθόδοξος Τύπος - 11/11/2011