Ο
Χριστός συναντάται με έναν δαιμονισμένο
Στα Γάδαρα μας
μεταφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, για να παρακολουθήσουμε ένα συγκλονιστικό
γεγονός, το οποίο σημειώνεται έξω από την πόλη, κοντά στο κοιμητήριο. Ο Κύριός
μας, έχοντας μαζί του τους μαθητές, ύστερα από σκληρή δοκιμασία που πέρασαν
στην θάλασσα με το πλοιάριό τους, ανεβαίνουν και ανηφορίζουν προς την περιοχή
των Γαδαρηνών. Αλλά ενώ πλησίαζαν στην πόλη, εκεί ακριβώς μπροστά στο
κοιμητήριο, συναντούν έναν άνθρωπο. Ταλαίπωρο άνθρωπο.
Είναι γυμνός,
αχτένιστος και αγριωπός. Είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος
δαιμονισμένος. Σπίτι του ήταν τα μνήματα, κι ανάμεσα στους νεκρούς ζούσε κι
αυτός, περιφέροντας το πληγωμένο από τις αλυσίδες σώμα του, με τις οποίες τον
έδεναν συχνά. Όταν ο Χριστός πλησίασε, τότε ο δαιμονιζόμενος προσέπεσε στα
πόδια του και με δυνατή φωνή του είπε: «τι εμοί και συ Ιησού υιέ του Θεού του
υψίστου; Δέομαί σου, μη με βασανίσης». Μίλησε έτσι το δαιμόνιο διά στόματος του
δυστυχισμένου αυτού ανθρώπου, διότι ο Χριστός το διέταξε να βγει, επειδή από
πολλά χρόνια τον ταλαιπωρούσε. Βλέπετε, αδελφοί μου, και τα δαιμόνια πιστεύουν
στον Χριστό και στην δύναμη του Χριστού και γνωρίζουν ότι μπορεί να καταργήσει
το κράτος και την κυριαρχία τους. Γι’ αυτό και τον παρακαλούν να μην τα ρίξει
στην άβυσσο, αλλά να επιτρέψει, αφού εξέλθουν από τον δαιμονισμένο άνθρωπο, να
εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. Και ο Κύριος ερωτά να
μάθει ποιο είναι το όνομα του δαιμονίου. Και εκείνα απαντούν, «λεγεών». Δηλαδή,
ένα ολόκληρο σύνταγμα δαιμόνων κατοικούσε στην καρδιά του δαιμονισμένου. Ο
Κύριος επέτρεψε στα δαιμόνια, βγαίνοντας από τον άνθρωπο, να μπουν στους
χοίρους. Και τότε η αγέλη των χοίρων, όρμισε στον κρημνό και πνίγηκε στην
λίμνη. Έτσι, μ’ έναν και μόνο λόγο Του ο Κύριος ελευθερώνει τον δαιμονισμένο,
και εκείνος ήρεμος πλέον, γαλήνιος και νηφάλιος, γονατιστός μπροστά στον Χριστό
Τον ευχαριστούσε.
Οι
αντιδράσεις των Γαδαρηνών
Οι βοσκοί όμως
μετέφεραν την είδηση στην πόλη των Γαδαρηνών και όλοι έτρεξαν, ανήσυχοι προς τα
εκεί. Πλησίασαν τον Χριστό και είδαν τον δαιμονισμένο να κάθεται σωφρονισμένος
και ιματισμένος στα πόδια του Χριστού. Μα αυτοί, αντί να τον ευχαριστήσουν και
αντί να χαρούν, τι κάνουν; Του απευθύνουν μία έκκληση. Σε παρακαλούμε, Χριστέ,
μην έλθεις στην πόλη μας, δεν σε θέλουμε. Και ο Κύριος, σεβόμενος την ελευθερία
του ανθρώπου, έφυγε. Δεν εισήλθε στην πόλη των Γαδαρηνών. Πήρε το επιτελείο του
και έφυγε, για να μας διδάξει και εμάς ότι πρέπει να σεβόμαστε την ελευθερία
του ανθρώπου. Ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταδυναστεύει τον συνάνθρωπό
του. Να βασανίζει τον συνάνθρωπό του, να αφαιρεί την ελευθερία του ανθρώπου.
Και η παράκληση αυτή, το «δεν σε θέλουμε, Χριστέ», ακούγεται και στις ημέρες
μας και ας καταδικάζουμε τους Γαδαρηνούς. Πολλές φορές και εμείς λέμε: Χριστέ
δεν σε θέλουμε στην ζωή μας. Εκείνοι δεν ήθελαν τον Χριστό, γιατί φοβούνταν ότι
θα θιγούν τα συμφέροντά τους. Δεν μπορούσαν να ανεχθούν την ζημία που έπαθαν.
Γιατί είχαν παράνομο εμπόριο και δεν επιτρέπονταν σ’ αυτούς να εκτρέφουν
κοπάδια από χοίρους. Αλλά χάριν του κέρδους, παρανομούσαν, παραβίαζαν τον νόμο.
Γι’ αυτό είπαν: «Χριστέ, δεν σε θέλουμε στην πόλη μας».
Οι
σύγχρονοι Γαδαρηνοί
Μήπως και στις
ημέρες μας δεν ακούγεται η ίδια πρόταση, η ίδια έκκληση; Χριστέ, δεν σε θέλουμε
στην πόλη μας, στο μαγαζί μας, στο σπίτι μας, στην καρδιά μας! Στην εποχή την
οποία βρισκόμαστε, στην εποχή της αποστασίας, ο άνθρωπος έχει αποστασιοποιηθεί,
από τον Θεό: Χριστέ δεν σε χρειαζόμαστε, δεν θέλουμε τον νόμο σου, δεν μπορούμε
να ζήσουμε με το Ευαγγέλιό Σου, δεν αντέχουμε τα μη και τα όχι του ευαγγελικού
νόμου. Δεν σε θέλουμε ούτε καν στην σκέψη μας. Και σκεφτείτε, πόσοι από μας στο
εικοσιτετράωρο, μιλούμε για τον Χριστό και πόσοι από μας σκεφτόμαστε τον
Χριστό, πόσοι από μας αισθανόμαστε κατά την διάρκεια της ημέρας την ανάγκη να
επικοινωνήσουμε με τον Χριστό, να προσευχηθούμε και να εναποθέσουμε τα
προβλήματά μας στον Κύριο, λέγοντας ένα ευχαριστώ για ό,τι καλό και αγαθό μας
έδωσε, αλλά και να τον παρακαλέσουμε να μας διαφυλάξει από κάθε κακό. Και εμείς
διώχνουμε από την καρδιά μας τον Χριστό, αλλά και από το σπίτι μας. Δεν θέλουμε
να βασιλεύει στο σπίτι μας ο Χριστός. Δεν θέλουμε το οικογενειακό δίκαιο να
στηρίζεται στο σύνταγμα του Ευαγγελίου. Δεν θέλουμε ο Χριστός να ρυθμίζει τις
σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα, ανάμεσα στους γονείς και τα
παιδιά. Όλοι μας έχουμε αυτονομηθεί. Θα ζήσουμε όπως θέλουμε. Αυτό είναι το
πνεύμα μας. Θεέ, δεν υπάρχεις! Και αν υπάρχεις θα σε γκρεμίσουμε. Και
αυτονομημένοι θα ζήσουμε όπως μας αρέσει. Σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο βρίσκεται
σήμερα η κοινωνία μας. Αυτονομημένοι από τον Θεό και καταπατώντας τον νόμο του
Θεού, γευόμαστε τους καρπούς της ανομίας και της παραβάσεως του θεϊκού νόμου. Ο
φόβος έκανε τους Γαδαρηνούς να εξέλθουν και να πουν στον Χριστό «δεν σε θέλουμε
στην πόλη μας» και ο Κύριος δεν μπήκε. Αλλά και στις μέρες μας η ανθρωπότητα
έχει αποξενωθεί από τον Θεό.
Και
οι Ευρωπαίοι Γαδαρηνοί;
Δεν ακούσατε
τι είπαν στην Νίκαια της Γαλλίας οι Ευρωπαίοι; Ότι δεν μπορούν τα κράτη να
έχουν θρησκεία, πως δεν μπορεί η Ευρώπη να πολιτεύεται κατά τον νόμο του
Χριστού. Και όμως, η Ευρώπη υπήρξε πάντοτε χώρα χριστιανική, δηλαδή ήπειρος
χριστιανική. Άκουσε την διδασκαλία του Ευαγγελίου, δέχθηκε το Ευαγγέλιο, σ’
αυτό θεμελίωσε την ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά στην Νίκαια, μας είπαν οι Ευρωπαίοι
ηγέτες, ότι δεν έχουν καμία θέση οι θρησκείες μέσα στις διακυβερνήσεις των λαών
της Ευρώπης. Και αυτονομήθηκε ο άνθρωπος, γιατί θεοποίησε τον εαυτό του.
Στηρίχθηκε στα πλούτη του, στις γνώσεις του, στις επιστημονικές του
ανακαλύψεις, στα επιστημονικά του επιτεύγματα, και γιατί να μην το πούμε, και
στους πολεμικούς του εξοπλισμούς, με τα έξυπνα όπλα που εφεύρε και ανακάλυψε
και έχει στα χέρια του. Θεωρεί τον εαυτό του παντοδύναμο. Αλλά είδαμε και αυτόν
τον παντοδύναμο και πανίσχυρο που παίζει τον ρόλο του πλανητάρχη να καταλαμβάνεται
από φόβο. Και όχι μόνον αυτός, αλλά όλοι μας τρέμουμε για το τι θα ξημερώσει
αύριο, το τι θα γίνει αύριο και αν θα υπάρξει ζωή επάνω στον πλανήτη μας.
Τα
αίτια της τρομοκρατίας
Ένα χτύπημα
των τρομοκρατών συγκλόνισε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Βεβαίως, δεν είμαστε υπέρ
της τρομοκρατίας, αλλά πρέπει να ψάξουμε να βρούμε πού έχει την ρίζα της
τρομοκρατία. Η ρίζα της τρομοκρατίας βρίσκεται στα αναρχικά συνθήματα, τα οποία
δεν υιοθετεί και δεν εγκρίνει το Ευαγγέλιο. Και εμείς, μη συμμορφούμενοι με τον
νόμο του Θεού, θεοποιήσαμε τον εαυτό μας, φτιάξαμε έναν πύργο Βαβέλ, με
αποτέλεσμα να ισχύει στην κοινωνία μας ο νόμος της ζούγκλας, το δίκαιο του
ισχυρότερου. Ο ισχυρότερος τρώει τον ολιγότερο ισχυρό ή και τον πλέον αδύναμο.
Αλλά εκεί που χρησιμοποιείται η βία δεν λύνονται τα προβλήματα. Ο πόλεμος δεν
λύνει τα προβλήματα των ανθρώπων. Πρέπει να σκύψουμε και να ψάξουμε πόθεν
γεννάται η τρομοκρατία. Όταν τα πέντε δισεκατομμύρια των ανθρώπων πεινούν,
δυστυχούν, δεν έχουν ψωμί, δεν έχουν στέγη, δεν έχουν φάρμακα, δεν έχουν
νοσοκομεία, δεν έχουν σχολεία και στερούνται των στοιχειωδών υλικών αγαθών,
αυτό σημαίνει ότι το υπόλοιπο ένα δισεκατομμύριο διαπράττει μία καταφανή
αδικία. Και αυτή η αδικία που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα των ευημερούντων,
είναι φυσικό να γίνει χείμαρρος, να γίνει ηφαίστειο, να γίνει πλημμυρίδα και
θύελλα που θα σαρώσει τον κόσμο μας. Δεν βλέπετε τα «έξυπνα όπλα» των ισχυρών
που απειλούν ολόκληρο τον πλανήτη μας;
Σημεία
των καιρών
Είναι, αδέλφια
μου, σημεία των καιρών αυτά που βλέπουμε. Διαβάστε, σας παρακαλώ, τώρα που θα
φύγετε και θα πάτε στα σπίτια σας, διαβάστε το εικοστό τέταρτο κεφάλαιο του
κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και θα δείτε τι λέει εκεί για τα σημεία των καιρών,
περί συντελείας του κόσμου. Μήπως εκολοβώθησαν οι ημέρες μας, μήπως λιγόστεψε η
ζωή μας και πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά για το μέλλον τι μέλλει γενέσθαι; Τι θα
γίνει πριν γίνει η συντέλεια του αιώνος; Θα προηγηθούν φυσικά φαινόμενα. Ο
ήλιος θα χάσει το φέγγος του. Η σελήνη θα σκοτισθεί. Τα άστρα θα πέσουν, η γη
θα σείεται και θα υπάρξουν λοιμοί, λιμοί, σεισμοί, παίνα και αρρώστιες. Τα
φυσικά φαινόμενα μας προειδοποιούν αλλά και η εξαχρείωση και η εξαθλίωση του
ανθρώπου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε σε εσχάτους καιρούς. Ο απόστολος
Παύλος στο τρίτο κεφάλαιο της δευτέρας επιστολής προς Τιμόθεον λέγει: «Τούτο δε
γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί. Έσονται γαρ οι
άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν
απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς ανήμεροι,
αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι,
έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι» (Β΄Τιμ. γ΄ 1-5).
Όπως εμάς που κάνουμε τον χριστιανό, -ας μην κρυβόμαστε, εμείς όλοι μας κάνουμε
τον χριστιανό, κάνουμε τον δάσκαλο-, αν μας πάρει ένας άγγελος και μας
κοσκινίσει, και μας ζυγίσει και μας στύψει, δεν θα βγάλουμε τίποτε. Έχουμε
εξωτερική εμφάνιση ευσεβούς και δικαίου και εναρέτου ανθρώπου, αλλά στην
πραγματικότητα δεν έχουμε βάθος ευσεβείας, δεν πιστεύουμε, δεν ζούμε, δεν
εφαρμόζουμε, δεν βιώνουμε την αλήθεια του Ευαγγελίου, και δεν ζούμε σύμφωνα με
τον νόμο και το θέλημα του Θεού.
Το
μήνυμα του Ευαγγελίου
Το μήνυμα που
μας στέλνει η Εκκλησία, δια του Ευαγγελιστού Λουκά, είναι μήνυμα προετοιμασίας,
είναι μήνυμα μετανοίας, είναι μήνυμα δακρύων, είναι μήνυμα που μας φέρνει προς
το τέλος της ζωής μας. Όλοι μας πρέπει να ξυπνήσουμε και να ετοιμαστούμε, γιατί
το τρένο της ζωής μας σφυρίζει. Εκολοβώθησαν οι ημέρες του ανθρώπου, λιγόστεψαν
οι ημέρες μας και δεν ξέρουμε πότε και ποια ώρα θα γίνουν όλα αυτά. Αυτό το
γνωρίζει μόνον ο Θεός. Εμείς όμως, βλέποντες τα σημεία των καιρών, ας
προετοιμαζόμαστε και ας είμαστε έτοιμοι, γιατί αν ζούμε κοντά στον Θεό, σύμφωνα
με το θέλημα και τον νόμο του Θεού, τότε δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε, «εάν
τε ουν ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν». (Ρωμ. 14, 8). Ζώντας κοντά
στον Θεό, και φεύγοντας από τον κόσμο αυτό και από τον πλανήτη αυτό, θα πάμε
στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, που είναι η Βασιλεία των Ουρανών, της οποίας είθε
όλοι να αξιωθούμε. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου