Παλιά υπήρχε ένα ποίημα στο Δημοτικό Σχολείο: «Οι φίλοι μου τα ζώα». Το έλεγαν με πολλή χάρη τα παιδάκια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού κυρίως. Είχαν και πιο άμεσες, προσλαμβάνουσες παραστάσεις από την αγροτική ζωή και ασφαλώς ήξεραν πολύ περισσότερα από όσα γνωρίζουν μικροί και μεγάλοι σήμερα. «Οι φίλοι μου τα ζώα, μην τάχα σαν κι εμένα κι εκείνα δεν πονούν;…»
Πράγματι τα ζώα πονούν και αισθάνονται. Έχουν κατώτερο συναισθηματικό κόσμο και κάποιες εγκεφαλικές λειτουργίες, ενστικτώδεις κινήσεις και ανταποκρίσεις προς το περιβάλλον, ανθρώπινο και φυσικό. Γνωρίζουν, μπορούν να μάθουν κάποια πράγματα, θυμούνται ήχους και λέξεις, γνωρίζουν τα αφεντικά τους. Το λέγει και η Αγία Γραφή, ότι «γνωρίζει το βόδι το αφεντικό του». Μάλιστα η Αγία Γραφή υπογραμμίζει ότι «ο δίκαιος άνθρωπος οικτείρει» και σπλαγχνίζεται τις ζωές των κτηνών. Ο Ίδιος δε ο Θεός στέλνοντας τον Προφήτη Ιωνά στην αμαρτωλή Νινευί για να κηρύξει μετάνοια και επιστροφή στην οδό του Κυρίου, λαμβάνει υπόψη Του ότι σ΄ αυτή την πόλη κατοικούν πολλοί άνθρωποι και πολλά κτήνη. Προνοεί θετικά και σωστικά και για τα ζώα, τα οποία δεν θέλει να πάθουν κάτι κακό. Πρόνοια δείχνει ο καλός Θεός και για τα πετεινά του ουρανού. Τα έχει προικίσει με ενστικτώδη σοφία και ο θαυμαστός κόσμος των ζώων μαρτυρεί περίτρανα την πανσοφία, παντοδυναμία και την αγαθότητα του Θεού. Συνιστά δε στον άνθρωπο την μαθητεία στην εργατικότητα της μέλισσας, ο δε ψαλμωδός εύχεται και προσεύχεται: «ανθρώπους και κτήνη σώσοις, Κύριε».
Τα ζώα δημιουργήθηκαν πρίν από τον άνθρωπο. Δεν έχουν νοερή, λογική και αθάνατη ψυχή. Έχουν μόνο ένστικτα. Βασικότερα των οποίων είναι της επιβιώσεως και της αναπαραγωγής. Δεν έχουν λόγο, γιατί δεν έχουν λογική. Έχουν ήχους, κραυγές. Δεν έχουν συνείδηση της υπάρξεώς τους, ούτε αυτογνωσία. Δεν υπάρχει γι αυτά μετά θάνατον ζωή και σωτηρία μέσω της Εκκλησίας. Η Εκκλησία έχει ευχές για τα ζώα και προστάτη άγιο τον άγιο Μόδεστο, ξέρει όμως ότι τα ζώα έχουν ημερομηνία λήξεως και δεν κληρονομούν τον Παράδεισο. Δεν μένει τίποτε μετά τον θάνατό τους. Πάλι η Γραφή μας λέγει ότι είναι σαν τα λάχανα. Ναι μεν στην αρχή ο άνθρωπος ήταν φυτοφάγος, επετράπη όμως στη συνέχεια και η σαρκοφαγία.
Το κυνήγι και το ψάρεμα, η προστασία των ποιμνίων και των ανθρώπων από την αγριότητα των ζώων, ο φόνος των επικίνδυνων ζώων, δεν είναι κάτι το απαγορευμένο. Ο Δαβίδ προστάτευε τα πρόβατά του σκοτώνοντας την αρκούδα και το λιοντάρι. Ασφαλώς και είναι σε όλους γνωστό ότι την πτώση των πρωτοπλάστων συνόδευσε η αγριότητα της φύσεως, και της χλωρίδας και της πανίδας. Η επιστροφή μας δε στο πρωτόκτιστο κάλλος και στην αρχέγονη δικαιοσύνη θα ελευθερώσει και την υποταχθείσα στη φθορά φύση από τη δουλεία της στην ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού. Αυτό που το περιμένουμε σα μελλοντικό γεγονός το βλέπουμε τώρα θαυμαστό παρόν στη ζωή των όντως τέκνων του Θεού, στη ζωοφιλία των αγίων και στην αγιοφιλία των ζώων.
Σαφώς πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι μπορεί να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες του ανθρώπου με τα ζώα, επειδή έχουν και αυτά σάρκα, αλλά δεν υπάρχει καμμιά ψυχική ή άλλου είδους επικοινωνία, σχέση και αλυσίδα εξέλιξης μεταξύ τους. Ο Αδάμ μέσα στον Παράδεισο παρά το πλήθος των ζώων αισθάνεται και είναι μόνος, γι αυτό και ο Θεός δημιουργεί την Εύα, από την πλευρά του, «βοηθόν κατ΄ αυτόν», όμοιον με αυτόν, πρόσωπο δηλαδή, κι όχι από κάποιο ζώο.
Ο Θεός έφτειαξε πρώτα την άψυχη ύλη. Μετά και τρείς κατηγορίες εμβίων όντων. Αυτές είναι: Οι άγγελοι, που είναι πνεύματα χωρίς σώμα, τα άλογα ζώα που είναι ύλη χωρίς πνεύμα και ο άνθρωπος που είναι το συναμφότερον, και σώμα και πνεύμα. Μπορεί να είναι και ο άνθρωπος «ζώον», αλλά θεούμενον.
Ο άνθρωπος γίνεται «θείας κοινωνός φύσεως» και γι αυτόν χύθηκε το θεϊκό αίμα πάνω στο Σταυρό. Το λέγει καθαρά ο Παύλος: «Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι ων πρώτός ειμι εγώ», «Χριστός υπέρ ασεβών απέθανεν». Και στην ημέρα της Παγκοσμίου Κρίσεως δεν βλέπουμε διαχωρισμό ζώων, αλλά ανθρώπων σε «ευλογημένους και κατηραμένους» που θα κληρονομήσουν αντίστοιχα Παράδεισο και Κόλαση. Δεν υπάρχει αιώνιο μέλλον για τα ζώα, μαζί με το υπόλοιπο σύμπαν και αυτά «ροιζηδόν παρελεύσονται».
Επίσης ο άνθρωπος δεν προέρχεται από τον πίθηκο ή από άλλη μορφή ζώων. Είναι ξεκάθαρος ο λόγος του Θεού: «χώμα είναι ο άνθρωπος και στο χώμα θα επανέλθει, διότι «χούν λαβών από της γης ο Θεός εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Με ειδική δημιουργική ενέργεια ο Θεός έπλασε τελευταίο τον άνθρωπο, βασιλιά και κορωνίδα της υπόλοιπης δημιουργίας. Κανείς πίθηκος δεν έγινε ποτέ άνθρωπος, κανένας πιθηκάνθρωπος δεν βρέθηκε ποτέ, δεν υπάρχει πουθενά εξέλιξη από είδος σε άλλο είδος, αλλά μόνο μέσα στο είδος, κανένας άνθρωπος δεν μετεμψυχώνεται σε άλλο ζώο. Ούτε απλή μετάγγιση αίματος δεν γίνεται, ούτε αναπαραγωγή από την μείξη ανθρώπου και ζώου. Ούτε προέλευση από τα ζώα ή μέσω ζώων ούτε μετενσάρκωση δέχεται η Γραφή.
Δηλαδή μετά τον θάνατό μας η ψυχή μας δεν μπαίνει στο σώμα κάποιου ζώου για να εξιλεωθεί και μέχρι να καθαρισθεί τελείως κάνει αλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις σε διάφορα ζώα. Αυτά είναι πλάνη του διαβόλου. Διότι, πως μετανοεί ο σκύλος και η γάτα για την ανθρώπινη ψυχή που φέρνει μέσα του; Τι κάνει λοιπόν; Γαυγίζει καλύτερα και δεν δαγκώνει τους περαστικούς; Νιαουρίζει καλύτερα και δεν τρώει τα πουλάκια; Αστεία πράγματα. Μάλιστα κάτω στην Ινδία που πολύ είναι εκεί διαδεδομένη η απαράδεκτη αυτή πίστη της μετενσαρκώσεως και καταδικασμένη από την Εκκλησία μας με την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο, κυκλοφορούν πολλοί με γάζα στο στόμα τους μη και καταπιούν κάποιο έντομο, που θάναι μετενσάρκωση κάποιου ανθρώπου και έτσι καταπιούν ψυχές και γίνουν ανθρωποφάγοι! Απαράδεκτα και γελοία.
Καταλαβαίνουμε τώρα ότι η μετενσάρκωση είναι ένα καλό μαξιλάρι για την συνείδηση που δεν μετανοεί, ότι σε μια επόμενη ζωή θα τακτοποιήσει δήθεν τις εκκρεμότητές της, από μόνες τους δηλαδή, δεν χρειάζεται μετάνοια τώρα και εξομολόγηση, καταργείται η πέραν του τάφου ζωή και με την καύση των νεκρών δεν μένει – έτσι νομίζουν – τίποτε για να κρίνει ο Θεός. Φτάσαμε δε στο σημείο να φτειάχνουμε νεκροταφεία, τάφους και μνημεία για τα σκυλιά και τις γάτες, να υπογράφουμε διαθήκες για τα κατοικίδια και να αφήνουμε κληρονομιές, να κάνουμε γάμους, καλλιστεία και κηδείες για τους φίλους μας τα ζώα, ενώ από την άλλη μεριά δίνει και παίρνει η ευθανασία των ζώντων και η καύση των νεκρών, η περιφρόνηση των φτωχών και η αναλγησία για τους συγγενείς και η αδιαφορία για τις αθάνατες ψυχές.
Κατάντημα είναι να ακούει κάποιος, «ότι το σκυλί μου το έχω σαν παιδί, με καταλαβαίνει η γάτα μου καλύτερα, μού φτάνουν τα χαμστεράκια μου και τα καναρίνια μου, έχω ξεχωριστό ψυγείο για το ζώο μου, ξόδεψα μια περιουσία για το άλογό μου, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι, γιατί ποιος θα φροντίσει το ενυδρείο μου, η συμφωνία σε πρόταση γάμου περιλαμβάνει και το ότι: «πάω πακέτο εγώ και το σκυλί μου» και πάει λέγοντας. Τα ζώα όμως τάχτηκαν από το Θεό να υπηρετούν τον άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος τα ζώα. Φτάσαμε σε μια σύγχρονη μορφή αιχμαλωσίας και ανατροπή της δημιουργίας, σε μια νέα ειδωλολατρεία.
Είναι κρίμα να βλέπει κάποιος να ξοδεύονται χρήματα και χρόνος σε σκυλιά και γατιά, και όχι σε παιδιά και οικογένεια. Τα ζώα δεν αναπληρώνουν πουθενά ούτε ψυχικά ούτε σωματικά την παρουσία του ανθρώπου. Δεν είναι πρόσωπα τα ζώα, δεν μπορούμε να αναπτύξουμε διάλογο και διαπροσωπική σχέση, δεν παράγουν πολιτισμό. Είναι χρηστικά όντα, φύλακες, υποζύγια, μεταφορικά μέσα, σωστικά μέσα, συνοδευτικά σε τυφλούς, αστυνομικοί βοηθοί, ναι, όχι όμως μπιμπελό επιδείξεως και κοινωνικής καταξίωσης. Μη τα βγάζουμε από τον προορισμό που τους έταξε ο Θεός.
Εννοείται ότι ως χριστιανοί καταδικάζουμε και κάθε είδους βαρβαρότητα σε βάρος των ζώων, από τις πιο απλές μορφές μέχρι των αιματηρών και θανατηφόρων αγώνων ζώων, ταυρομαχιών και κυνομαχιών, χάριν αισχρής ψυχαγωγίας και ενόχου τέρψεως. Ντροπή μας που φτάνουμε σ΄ αυτό το σημείο! Όπως και το άλλο της υπερτροφίας των ζώων, της μέχρι σκασμού παχύνσεώς των, κλεισμένα ολημερίς σε ανήλιαγους και υγρούς σταύλους, τρεφόμενα με ορυκτέλαια και άλλα ακατάλληλα προϊόντα, χάριν αισχρού κέρδους.
Τελικά ο εξαγιασμός του ανθρώπου είναι πηγή ευτυχίας και συμπόνοιας για όλη την κτίση. Ο άγιος άνθρωπος του Θεού βλέπει σε κάθε άνθρωπο την εικόνα του Θεού και σε κάθε πλάσμα τη σοφία και την πρόνοια του Δημιουργού. Όλα μιλούν για το Θεό. Ο χριστιανός χωρίς υπερβολές και ακρότητες, εγωϊστικές απαιτήσεις και προβολές, χαίρεται και μέσα από όλη τη δημιουργία δοξάζει τον Θεό, ο Οποίος «πάντα εν σοφία εποίησε». Ξέρει ότι κέντρο της φύσεως είναι ο άνθρωπος και κέντρο της ζωής μας ο Χριστός. Δεν αλλάζει τη σειρά της δημιουργίας και δεν ανατρέπει τους νόμους του Θεού. Παλιά οι ειδωλολάτρες έκαναν το λάθος και «ελάτρευσαν την Κτίσιν παρά τον Κτίσαντα». Μη κάνουμε κι εμείς το ίδιο.
Ήδη πάει να διαμορφωθεί παγκοσμίως μια παγανιστική, νεοεποχίτικη τάση βουδδιστικής αποχρώσεως, ότι όλα έχουν ψυχή, ότι παντού υπάρχει ένα κομμάτι του θεού, ένας χυδαίος πανθεϊσμός, που ανάγει την δημιουργία στα επίπεδα του Δημιουργού, πράγμα απαράδεκτο. Χάσμα μέγα μεταξύ Θεού και ανθρώπου, μεταξύ ανθρώπου και ζώου, μεταξύ δημιουργημάτων και Δημιουργού. Δυστυχώς ο σιωνιστικός υπόκοσμος του Χόλυγουντ, από τον οποίο εκπηγάζουν όλες οι ανωμαλίες σκέψεως και ζωής και προβάλλονται στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, προωθεί και αυτό το θέμα, για να στηρίξει την πανθρησκεία της Ν. Εποχής, βασικός νόμος της οποίας είναι ότι όλα είναι ένα και μάλιστα θεός.
Από την άλλη μεριά ο Χιλιασμός κατεβάζει στο επίπεδο της βιολογικής μόνο ζωής τον άνθρωπο, με το να χαρακτηρίζει κάθε έμβια ύπαρξη ως ψυχή, «όλα είναι ψυχές», δίνοντας στην λέξη αυτή την έννοια της οργανικής μόνο ύπαρξης. Ναι, οι Ιεχωβίτες δεν πιστεύουν ούτε σε ψυχή, ούτε σε ανάσταση ούτε σε αθανασία ψυχής. Γι αυτό και δεν επιτρέπουν μετάγγιση αίματος, διότι αυτό γι αυτούς είναι «ψυχή» δηλ.= ζωή. Κρίμα και πάλι κρίμα.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για τα θαυμαστά έργα του Θεού. Για τη μέλισσα και το μυρμήγκι, για χρώματα της πεταλούδας και τις κινήσεις του αετού… Και από την άλλη μεριά θα μπορούσαμε να λέγαμε του κόσμου τα περιστατικά με αγίους της αγίας μας Ορθοδοξίας, που είχαν συμφιλιωθεί με τον Θεό τόσο πολύ ώστε συμφιλιώθηκε τελικά και η άγρια φύση μαζί τους, δηλ. τα άγρια ζώα, προπτωτικά υποτασσόμενα στη χάρη και στη δόξα του Θεού, που είχε επαναπαυτεί πάνω τους εν ζωή εδώ τώρα κάτω στη γη.
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για μας τους εμπαθείς. Τουλάχιστον να μένουμε στο μέτρο της συμπεριφοράς προς τα ζώα που επιτάσσει η Γραφή και η Παράδοση, αλλά και στην σωστή θεολογική παραδοχή για τη θέση τους στη ζωή μας και τη σχέση τους με μας.
Δεν μπορεί να είμαστε φιλεύσπλαγχνοι για τα κατοικίδιά μας που μάλλον και δεν τα χρειαζόμαστε απόλυτα και να μη ενδιαφερόμαστε για τους ανήμπορους γονείς μας και τα άνεργα αδέλφια μας… Προέχει ο Θεός και ο άνθρωπος κι αν το χόμπυ μας με τα ζώα μας εμποδίζει από την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, καλύτερα να πάμε χωρίς ζώα στον Παράδεισο, παρά με ζώα στην Κόλαση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου