Απόστολος: Α΄ Κορ. γ΄ 9 – 17
Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄ 22 – 34
«Θαρσείτε, εγώ ειμί· μη φοβείσθε»(Ματθ.ιδ', 27)
Μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύκτας, μέσα στη φουρτουνιασμένη και αγριεμένη θάλασσα, με τους ισχυρούς και θυελλώδεις ανέμους, στους φόβους των μαθητών προστίθεται, αγαπητοί μου αδελφοί, και η εμφάνιση του Διδασκάλου τους, να περπατά πάνω στη λυσσασμένη θάλασσα. Με την απρόσμενη εμφάνισή Του, οι μαθητές φοβήθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν με δυνατή και ενοχλητική φωνή. Ηρέμησαν όμως όταν άκουσαν τη γνώριμη και γλυκεία φωνή Του, να τους λέει: «Θαρσείτε εγώ ειμί· μη φοβείσθε». Ένοιωσαν αμέσως χαρά και αγαλλίαση, και ταυτόχρονα ψυχική και σωματική ενίσχυση. Κι όλα αυτά αμέσως μετά που άκουσαν τη φωνή του Κυρίου τους. Τα συναισθήματα αυτά τα συναντούμε πάντοτε σε κάθε ταραγμένη ψυχή. Γιατί, αδελφοί μου, όπως οι μαθητές, έτσι και όλοι εμείς δοκιμάζουμε στη καθημερινή μας ζωή ποικίλους φόβους μέσα στη θάλασσα της ζωής. Από την αφορμή, λοιπόν, που μας δίνει ο Κύριος με τους λόγους Του, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, θεωρούμε σκόπιμο να ασχοληθούμε σήμερα με το φαινόμενο του φόβου στη ζωή μας και στον τρόπο που χρειάζεται, με τη βοήθεια του Θεού, να υπερνικήσουμε το εξαιρετικά αυτό δυσάρεστο συναίσθημα, που λίγο ή πολύ μας βασανίζει στη γήινη ζωή μας.
Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μη εδοκίμασε φόβο στη ζωή του. Κι αρχίζουμε από την πτώση των πρωτοπλάστων, του Αδάμ και της Εύας, που ζούσαν στον κήπο της Εδέμ, στον Παράδεισο. Αμέσως μετά την πτώση τους, η ενοχή της παραβάσεως της εντολής του Θεού, τους γεμίζει με φόβο. Κι ενώ κανείς δεν τους επιβουλεύεται τη ζωή τους, θέλουν να κρυβούν «από προσώπου Κυρίου του Θεού». Έκτοτε ο φόβος συνυφάνθη με τη ζωή μας και επολλαπλασιάσθη, ώστε ποικίλοι φόβοι να γεμίζουν τη ζωή μας. Φοβούμαστε τους διάφορους κινδύνους, τις τρικυμίες, τους σεισμούς, τους κεραυνούς, τις πλημμύρες, τους ισχυρούς και απότομους κρότους. Έπειτα είναι οι φόβοι που προέρχονται από τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες. Από τα όνειρα, από τα ωροσκόπια και τις διάφορες μαντείες. Κι αυτό συμβαίνει περισσότερο με τις γυναίκες που είναι περισσότερο ευαίσθητες στους φόβους και πιο πολύ ευφάνταστες σε επερχόμενα δεινά. Και γενικά φοβούμαστε τους κινδύνους που κατά ένα τρόπο απειλούν τη ζωή μας.
Αλλά και σε περιπτώσεις ασθενειών, ελαφρότερων ή σοβαροτέρων, οι ψυχές μας γεμίζουν με φόβο. Φοβούμαστε για την υγεία μας, αλλά και για την υγεία των δικών μας και μάλιστα των παιδιών μας. Φοβούμαστε ακόμα μπροστά στο άγνωστο μέλλον. Τι θα γίνει αύριο. Πώς θα συντηρηθούμε, πώς θα τακτοποιηθούν τα παιδιά, πώς θα εξελιχθεί η διεθνής κατάσταση. Πολλοί είναι σήμερα εκείνοι που αισθάνονται φόβο πολύ για ένα τυχόν νέο πόλεμο. Φοβούμαστε ακόμα μπροστά στην κακία των κακών ανθρώπων, που με διάφορους τρόπους μπορούν να μας βλάψουν. Φοβούμαστε και ενώπιον του πνευματικού κόσμου, των Αγγέλων και των δαιμόνων. Κι επειδή είμαστε αμαρτωλοί αισθανόμαστε φόβο και έναντι του Θεού μας, που είναι αγάπη, αλλά και δικαιοσύνη.
Όμως πρέπει να ξέρουμε ότι το μέλλον μας είναι στα χέρια του Θεού. Σαν παιδιά που έχουμε τέλεια εμπιστοσύνη στον πατέρα μας, και γι' αυτό για τίποτα δεν ανησυχούμε, πιο πολύ θα πρέπει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας τελείως σ' Εκείνο, που σαν Θεός Πατέρας μας είναι Παντοδύναμος. Ό,τι και να μας συμβεί ας το δεχθούμε με τέλεια εμπιστοσύνη, ότι αυτό είναι το θέλημά Του. Και ό, τι είναι θέλημα Θεού είναι και το συμφέρον μας. Και εδώ θα πρέπει πάντοτε να ενθυμούμαστε, ότι με το φόβο τίποτε δεν κερδίζουμε, αλλά τουναντίον ζημιωνόμαστε τα μέγιστα. Γιατί η ζωή μας γίνεται πραγματικά κόλαση, τα νεύρα μας κλονίζονται και το χειρότερο ο ύπνος μας γίνεται εφιαλτικός.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά στη ζωή μας; Συμβαίνουν γιατί δεν έχουμε αγαθή συνείδηση. Συμβαίνουν γιατί κυριαρχεί μέσα μας η αμαρτία που δημιουργεί ενοχή. Κι ο ένοχος, έστω κι αν υποκρίνεται ότι είναι δήθεν αδιάφορος, και προσποιείται τον ατρόμητο, στην ουσία φοβάται και αυτή ακόμα τη σκιά του. Με τη φαντασία του νομίζει ότι τον υποπτεύονται οι πάντες. Αποφεύγει τα βλέμματα των άλλων. Φαντάζεται ότι όλοι οι άνθρωποι μιλούν εις βάρος του. Καταντά, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «πιο δειλός από το λαγό και το βάτραχο». Εφ' όσον ζει με την αμαρτία, έχει σύντροφό του παντοτινό το φόβο και την ταραχή. Τόσο φοβάται ο ασεβής και αμαρτωλός άνθρωπος, γράφει ο σοφός Παροιμιαστής, ώστε «φεύγει χωρίς να τον καταδιώκει κανείς». Τόσο είναι έντονος μέσα του ο φόβος, που το παραμικρό θρόϊσμα των φύλλων ενός δέντρου τον ταλαιπωρεί και τον βασανίζει αφάνταστα. Ο φόβος, όμως, από οποιανδήποτε αιτία και αν προέρχεται, φανερώνει έλλειψη εμπιστοσύνης από το Θεό, που ρυθμίζει σαν στοργικός πατέρας που είναι, και τις τελευταίες λεπτομέρειες της ζωής μας. Ακόμη και αυτό το θάνατο, συστήνει ο Σωτήρ μας να μη τον φοβούμαστε, αφού μόνο τη φυσική ζωή μας αφαιρεί χωρίς να προκαλεί καμιά ζημιά στην αθάνατη ψυχή μας.
Εάν, επομένως, θέλουμε να μη δοκιμάζουμε την πικρή γεύση του φόβου, που γεννά η ένοχη συνείδηση, είναι ανάγκη να έχουμε αγαθή συνείδηση και να ζούμε «εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Ζωή με τον Κύριο, σημαίνει ζωή με Εκείνο που χαρίζει προστασία και γαλήνη και ασφάλεια σ' όσους Τον αγαπούν. Και πράγματι, όταν αγαπήσουμε με πολλή θέρμη καρδίας τον Κύριο και φροντίζουμε με τη Χάρη Του, που μας χαρίζει και σήμερα διά μέσου της Εκκλησίας και ζούμε όπως Εκείνος θέλει, τότε δεν θα φοβούμαστε καθόλου. Όπως λέει ο Ευαγγελιστής της αγάπης ο Ιωάννης ο Θεολόγος, «η τέλεια αγάπη έξω βάλλει τον φόβον». Η τέλεια, δηλαδή η έμπρακτος και αληθινή αγάπη προς τον Θεό, διώχνει και βγάζει έξω από την ψυχή το φόβο της ενοχής. Μας κάμνει να αισθανόμαστε απόλυτα ήρεμοι μέσα στην πατρική αγκάλη του Θεού μας.
Αδελφοί μου! Κανένας άνθρωπος δεν ευχαριστιέται με τον φόβο. Κανένας άνθρωπος δεν θέλει μια ζωή ταραγμένη και ανήσυχη. Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, θέλουμε να είμαστε ήρεμοι και νηφάλιοι και να διατηρούμε πάντοτε την ψυχραιμία μας. Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να συνδεθούμε μέσω των Ιερών Μυστηρίων μας, πιο στενά με τον Κύριο, και με τη βοήθειά Του ας αποφεύγουμε συστηματικά την αμαρτία, που μας ταράζει σωματικά και ψυχικά. Ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας το «θαρσείτε, εγω ειμί· μη φοβείσθε». Έχετε θάρρος είμαι εγώ έρχομαι εις βοήθειά σας. Είμαι εγώ ο Διδάσκαλός σας, ο Δυνατός του οποίου έχετε διαπιστώσει μέχρι τώρα πολλές φορές την Παντοδυναμία, αλλά και τη στοργική αγάπη και το ζωηρό ενδιαφέρον για σας. Τότε θα νοιώσουμε κι εμείς την αφοβία που αισθάνθηκαν οι μαθητές και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, επειδή είχαν αγαπήσει πολύ τον Κύριο. Και τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε από τώρα, την γαλήνη της αιωνίου βασιλείας του Θεού, την οποία ετοίμασε ο Κύριος για όλους μας.
† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος- Μητρόπολη Πάφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου