ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ρωμ. στ' 18-23 ΕΩΘΙΝΟΝ: Δ'
ΜΙΑ ΠΟΛΥΚΑΡΠΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
«Νυνί έλευθερωθέντες από της αμαρτίας δουλωθέντες δέ τω Θεώ έχετε τον καρπόν υμών εις άγιασμόν, το δέ τέλος ζωήν αίώνιον».
Εξανίσταται ό σύγχρονος άνθρωπος μόλις ακούσει το αποστολικό αυτό κείμενο, πού μιλάει για απελευθέρωση από την αμαρτία και υποδούλωση στον Θεό. Αντιδρά και με την σκέψη μόνο της φράσεως «δουλωθέντες τω Θεώ».
ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ό άνθρωπος, πού παρασύρεται από το πνεύμα της εποχής μας, θέλει να είναι αδέσμευτος, ελεύθερος από κάθε νόμο. Δεν θέλει να ύποταχθεί σε εντολές. Δεν θέλει να δεχθεί τις απαγορεύσεις του Θείου Νόμου, πού όμως θα τον οδηγήσουν στην αληθινή ελευθερία. Και καταντάει δούλος της αμαρτίας, των παθών. Προτιμάει τη δουλεία στους ανθρώπους και όχι στον Κύριο και Θεό του. Προτιμάει να ακόλουθη πιστά τα κελεύσματα και συχνά τους εξωφρενισμούς της μόδας και όχι τα κελεύσματα του Ουρανού. Να ζει μέσα στο βούρκο του κακού και όχι στους πάμφωτους κόσμους της αρετής.
Έρχεται όμως, για άλλη μια φορά το Πνεύμα τού Θεού να του ζήτηση να αξιολόγηση τα πράγματα. Να επανεκιμήση τούς δύο αυτούς δρόμους. Το δρόμο πού οδηγεί στην πραγματική σκλαβιά, στη σκλαβιά του κακού και στον άλλο πού οδηγεί στη δουλεία του Θεού, πού όμως δεν είναι δουλεία, αλλά ελευθερία. Ό άνθρωπος πού αναγνωρίζει τον Κύριο, Κύριο και Θεό του, πού ελεύθερα δέχεται να ύποταχθεί στο θείο Του θέλημα, γίνεται ελεύθερος, ελεύθερη προσωπικότητα. Ό ίδιος ό απόστολος Παύλος τονίζει ότι «έπ' ελευθερία έκλήθητε» και μάς παρακινεί να μείνουμε ακλόνητοι στην ελευθερία πού μάς χάρισε ό Χριστός. Να μην βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από κανένα ζυγό δουλείας. Δύο καρπούς της πνευματικής αυτής ελευθερίας μάς υπογραμμίζει σήμερα ό μεγάλος Απόστολος.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Πρώτος καρπός είναι ό αγιασμός. Ό άνθρωπος του Θεού αγωνίζεται για να πετύχει τον αγιασμό του. Φέρεται προς την «τελειότητα». Δεν σημαίνει αυτό ότι από τη μια ώρα στην άλλη θα απαλλαγεί από κακίες και πάθη και θα αποκτήση αρετές και καλοσύνες. Για τον δούλο του Θεού κάθε ημέρα, πού προσπαθεί να κάνει το καθήκον του, να εφαρμόσει στο σπίτι, στη δουλειά του παντού, το θέλημα του Θεού, είναι κι ένα βήμα προς την αγιότητα. Κάθε φορά πού με αγώνα και προσπάθεια ζητάει να δειχθεί ανεξίκακος στον εχθρό του, δίκαιος στις συναλλαγές του, άνθρωπος αγάπης και θυσίας προς τον πονεμένο, φέρεται προς την τελειότητα.
Στην πνευματική του πορεία θα έχει διακυμάνσεις, ίσως και κάμψεις. Δεν θα εγκαταλείψει όμως την προσπάθεια, άν είναι αληθινός «δούλος τού Θεού».
Ό δεύτερος καρπός της θεληματικής αυτής «δουλείας» είναι ή χαρά της αιωνιότητας. Το τέλος αυτής της πορείας είναι ή αιώνια ζωή -ένα έπαθλο μοναδικό- ανυπολόγιστης αξίας.
Ένα έπαθλο, πού ό «δούλος της αμαρτίας» το έχει διαγράψει, διότι δεν πιστεύει στην αιωνιότητα.
Ό θάνατος γι' αυτόν είναι το τέλος της ζωής πού καταναλίσκεται στην ηδονή, στη ζωή της φιλαυτίας, πού ζητάει να κατάκτηση μόνο τον κόσμο αυτό. Θυσιάζει για την αμαρτία αγαθά πολύτιμα και αιώνια. Φαντάζεται ότι ή υποδούλωση στην ποικίλη ανομία θα του δίνει συνέχεια τέρψεις και απολαύσεις. Αλλά όλες αυτές γρήγορα εξαντλούνται. Και όταν ό μάταιος βίος φθάνει στο τέρμα του, όλες οι δήθεν επιτυχίες του, παρουσιάζονται σαν πυκνό νέφος καπνού, πού πνίγουν την καρδιά και οδηγούν στον αιώνιο θάνατο.
Πόσο όμως διαφορετικά είναι τα πράγματα για τον «δούλο του Θεού». Έδώ ο αιώνιος θάνατος αντικαθίσταται με την ατελεύτητη, χαρούμενη ζωή. Ή απελπισία, ή αγωνία δίνει τη θέση της στον αγώνα και στην προσμονή της αίωνιότητος. Ή τελική επιβράβευση της αγωνιστικής πορείας του.
Να οι πνευματικοί καρποί, πού χαρίζει ό Θεός σε όσους ελεύθερα ποθούν και αγωνίζονται να είναι πιστά και αγαπητά παιδιά Του. Ευτυχείς και στη ζωή αυτή και στη μακαριότητα της βασιλείας των ουρανών.
«ΖΩΗ»30 Ιουνίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου