Η κρίση και οι “πνευματικοί άνθρωποι”
Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Όπως σημειώναμε και άλλοτε, με την ανάδειξη της πολύμορφης κρίσης που διέρχεται η χώρα πολλοί αναζητούν και τη συμβολή των “πνευματικών ανθρώπων” στην υπέρβασή της, και δικαίως. Διότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά ταυτόχρονα ηθική και πνευματική. Και γεννιέται εύλογα το ερώτημα: Ποιοι είναι “πνευματικοί άνθρωποι”; Όσοι απλώς σκέπτονται περισσότερο από τους άλλους; Όσοι διαθέτουν υψηλό επίπεδο μόρφωσης; Οι επιστήμονες; Οι εκπαιδευτικοί; Όσοι έχουν τάλαντο να γράφουν πάσης φύσεως βιβλία; Οι ποιητές; Οι καλλιτέχνες; Οι μουσικοί; Όσοι κατέχουν αξιώματα σε κοινωνικούς οργανισμούς και “πνευματικά ιδρύματα”; Μήπως κάποιοι υψηλόβαθμοι κληρικοί;
β) Οπωσδήποτε όλοι οι παραπάνω διακονούν την έρευνα, την επιστημονική γνώση, την παιδεία, την τέχνη και γενικά την κοινωνία και την εκκλησία. Θυμίζουν τα αυτονόητα, αλλά ο λόγος τους ή δεν προβάλλεται ή δεν εισακούεται. Μπορεί μάλιστα και να λοιδορείται. Να φαίνεται βαρύς και ουτοπικός. Το γεγονός αυτό δημιουργεί προβληματισμό και απορίες. Τι συμβαίνει λοιπόν; Μήπως για να ακουσθούν οι λόγοι των σοφών χρειάζεται κάποια ησυχία; “Είναι προτιμότερο να ακούει κανείς τα ήρεμα λόγια ενός σοφού ανθρώπου, παρά τις κραυγές ενός άρχοντα σε μια παρέα με ανόητους” αναφέρεται στον “Εκκλησιαστή” (9,17). Μήπως όμως οι λόγοι των “πνευματικών ανθρώπων” δεν συνοδεύονται από ανάλογο τρόπο ζωής και γίνονται κενολογία; Μήπως ισχύει αυτό που λέει ο λαός μας: “Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις”;
γ) Στα παραπάνω ερωτήματα δεν θα επιχειρήσουμε να δώσουμε απαντήσεις. Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης ας κάνει τις αναγωγές του. Με αφορμή τη σημερινή Κυριακή της Πεντηκοστής και το αποστολικό ανάγνωσμα, θα εστιάσουμε ακροθιγώς την προσοχή στη ζωή του Πνεύματος. Διότι είναι το Άγιο Πνεύμα που κάνει τους ανθρώπους πνευματικούς. Κι όπως δίδασκε ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, “ο αληθινός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος”.
δ) Ο πνευματικός άνθρωπος αποτελείται από σώμα χοϊκό, ψυχή λογική και Άγιο Πνεύμα, διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς. Και πνευματικός άνθρωπος είναι εκείνος στον οποίο αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού. Εκείνος που εκουσίως και συνεργειακά αποδέχεται τις ενέργειές του διά των μυστηρίων και της τήρησης των εντολών. Ο άγιος Γρηγόριος Θεολόγος αναφέρει ότι το Άγιο Πνεύμα έχει πλήθος ονομάτων δηλωτικών των ενεργειών του, γι’ αυτό αποκαλείται Πνεύμα Θεού, Πνεύμα Χριστού, νους Χριστού, Πνεύμα υιοθεσίας, ελευθερίας και αληθείας.
ε) Συμβολίζεται ακόμη το Άγιο Πνεύμα με πυρ. Η επιφοίτησή του “εν είδει πυρίνων γλωσσών” στους μαθητές φανερώνει την “κολαστική και φωτιστική ενέργεια” του αποστολικού κηρύγματος. Το αποστολικό κήρυγμα αφενός κατακαίει τη δύναμη της κακίας, της αδικίας και της διαφθοράς, ενώ αφετέρου εμπνέει και φωτίζει την οδό της αρετής. Το Άγιο Πνεύμα αποκαλείται και ύδωρ. “Εάν τις διψά ερχέσθω προς με και πινέτω”, λέει ο Χριστός στο σημερινό ευαγγέλιο. Ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέχουν από τις καρδιές όσων πιστεύουν σε Αυτόν, δηλαδή σοφία θεϊκή και λόγος αξιόπιστος και αληθινός.
στ) Το νερό αρδεύει τη φύση και κάθε ζωικός ή φυτικός οργανισμός, χωρίς να αποβάλλει την ιδιότητά του, συντηρείται, αναπτύσσεται και καρποφορεί. Κατά ανάλογο τρόπο ενεργεί και το Πνεύμα του Θεού στους ανθρώπους. Κάθε πρόσωπο διατηρεί τα δικά του χαρακτηριστικά, δεχόμενο όμως τον θείο φωτισμό παράγει διαφορετικούς πνευματικούς καρπούς. Έτσι, η ενέργεια του Πνεύματος προξενεί χαρά, αλλά και την κατά Θεόν λύπη, χαρά και κατάνυξη, φόβο Θεού και αγάπη. Κυρίως όμως ενοποιεί τα διεστώτα. Συμβάλλει στη συμφιλίωση, την καταλλαγή, τη συνεννόηση και την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.
ζ) Στην υμνολογία της Εκκλησίας η Πεντηκοστή συνδέεται με τον πύργο της Βαβέλ. Εκεί οι άνθρωποι πλήρωσαν την αλαζονεία τους με τη σύγχυση των γλωσσών. Αντίθετα, με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος καλείται σε ενότητα το ανθρώπινο γένος. Στη Βαβέλ καταδικάσθηκε η ασέβεια των ανθρώπων, ενώ στην Πεντηκοστή φωτίσθηκαν οι αγράμματοι αλλά ευσεβείς αλιείς. Ο Γέρων Παΐσιος έλεγε ότι, ενώ σήμερα οι άνθρωποι μαθαίνουν με κόπο μια-δυο ξένες γλώσσες, επειδή όμως “οι γλώσσες αυτές δεν έχουν καμμιά σχέση με τις γλώσσες της Αγίας Πεντηκοστής, ζούμε τη μεγαλύτερη Βαβυλωνία”. Για τη συνεννόηση, τη συμφωνία και την αρμονία στην κοινωνία χρειάζεται να καλλιεργούμε τη γλωσσοπυρσόμορφη χάρη του Πνεύματος, η οποία καθιστά τους ανθρώπους πνευματικούς. Οι όντως πνευματικοί άνθρωποι θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα το κοινό καλό και όχι το συμφέρον τους. Θυσιάζονται οι ίδιοι και δεν θυσιάζουν άλλους για τη σωτηρία του κόσμου! Εμπνέουν την ελπίδα καλώντας σε αλλαγή νοοτροπίας και ανάληψη κοινωνικής ευθύνης εκ μέρους όλων για τη σωτηρία του τόπου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου