Η ΟΣΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
Τοῦ Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ζιόμπολα
Σὲ περίοδον ποὺ συμβαίνουν στὸν Παπισμὸ δυσάρεστα μὲ ἐπίκεντρο τὰ σκάνδαλα «κληρικῶν»του, ἔπρεπε νὰ εὑρεθῆ μία διέξοδος δι᾽ ἀλλαγὴ κλίματος εἰς τρόπον ὥστε νὰ ἀλλάξη ἡ ζοφερὰ εἰκόνα μὲ μία χαρμόσυνη φανταχτερὴ ἐκδήλωσι. Ἔτσι ἐφευρέθηκε ἡ ὁσιοποίησις τοῦ μόλις πρὸ ἑξαετίας ἀποβιώσαντος Πάπα Ἰωάννου Παύλου. Κατ᾽ ἀρχήν, ὡς πρὸς τὸν κανονικὸν τρόπον, ἡ ἐν σπουδῇ ἐνέργεια αὐτὴ εἶναι ἀπόβλητος.
Ὁ τρόπος ἁγιοκατατάξεως στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ ὅ,τι συμβαίνει στὸν Παπισμό. Ἐδῶ τὰ κριτήρια εἶναι αὐστηρὰ ἄνευ βιασύνης καὶ τὰ στοιχεῖα ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ὅλη ζωὴ καὶ πολιτεία τοῦ κεκοιμημένου πιστοῦ. Πέραν τοῦ μαρτυρίου - ὁμολογίας διὰ ὁσιακῆς ἀσκήσεως.
Τὸ παπικὸ γεγονὸς πρὸ ἡμερῶν στὸ Βατικανό, ὑπενθύμισε καὶ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Βοϊτίλα εἰς τὴν Ἀθήνα καὶ τὸ ὅλο τότε ἀπαράδεκτο κλῖμα, ἀφοῦ ἀπὸ τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα ἡ ἐπίσκεψίς του ἦταν ἀπαράδεκτη. Ὄψονται αὐτοὶ ποὺ ὡς μὴ ὤφελε τὸν ἔφεραν. Πέρασε δυστυχῶς καὶ στὰ Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας ἐκείνη ἡ ἐπίσκεψις καὶ παραμένει ὡς δῆθεν σημαντικὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός! Ὀρθοδόξως
ἐθεωρήθη ὡς συμφορὰ καὶ λόγῳ διαλόγων. Τοῦτο τὸ ἔδειξε ἡ τόσο τότε ἀντίδρασις. Πάντως φάνηκε ὅτι κέρδισε «ἔδαφος» ἡ παπικὴ πλερὰ ἀφοῦ οἱ παπόφιλοι, οἱ ὀπαδοὶ τῆς «ἀγάπης» κυρίως στὸ χῶρο τῶν ἐπισκόπων μᾶλλον αὐξήθηκαν.
Ἔτσι ὑποβόσκει τὸ πόσοι καὶ ποῖοι ἐπίσκοποι εἶναι παπόφιλοι. Ὁ κλῆρος βέβαια καὶ ὁ πιστὸς λαὸς παραμένει στὰ Ὀρθόδοξα Δόγματα, ἀντιδρᾶ καὶ στὸ ἄκουσμα Πάπας.Μᾶς ὑπενθύμισε ἀκόμη ὅτι τάχατες ὁ Πάπας Βοϊτίλας σὲ ἐκείνη τὴν ἐμφάνισή του στὴν Πνύκα ζήτησε συγγνώμη. «Οἱ θυγατέρες τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ζητοῦν συγγνώμη διὰ τὰς Σταυροφορίας».
Ὄχι αὐτό, ὡς ἐκπρόσωπος τὴν ὥραν ἐκείνην. Παπόφιλοι καὶ μέρος τοῦ ἀθηναϊκοῦ τύπου ἔσπευσαν νὰ δηλώσουν ὅτι ὁ Πάπας ζήτησε συγγνώμη. Ἦταν μία παραπληροφόρησις, ἔπρεπε λόγῳ τιμῆς, του καθήμενον, νὰ πῆ κάτι.
Γράφηκε ὅτι διὰ τὴν σπουδὴν τῆς ὁσιοποιήσεως ἔπαιξε ρόλο ἡ θεραπεία μιᾶς μοναχῆς, ἡ ὁποία πάσχουσα ἀπὸ πάρκινσον, ἀφοῦ προσευχήθηκε στὸν ταφέντα Πάπα Ἰωάννη Παῦλο, ἐθεραπεύθη. Ἄν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐλεχθῆ ἡ περίπτωσις καὶ νὰ γίνη δεκτὴ Ὀρθοδόξως. Πρωτάκουστο ὅτι Πάπας ποὺ ἔφυγε θαυματουργεῖ, εἶναι δηλ. χαρισματοῦχος, ἀφοῦ ὑπάρχει παγιωμένη θέσις ὅτι τὸ θαῦμα στὸν Παπισμὸ εἶναι ἀνύπαρκτο. Ἄν κατὰ καιροὺς ἀκούγονται ἀπειροελάχιστα μεμονωμένα περιστατικὰ -ἄν ὄντως εἶναι ἀληθινά- ὀφείλονται σὲ ψυχὲς ποὺ λόγῳ εὐσεβείας καὶ μίας ἠθικῆς ζωῆς, ἔλαβον ἔλεος ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς ἄτομα καὶ χωρὶς μεσολάβησιν τοῦ παπικοῦ κλήρου.
Ὁ Χριστὸς θαυματουργοῦσε εἰς τὰ πλήθη, ἄν καὶ δὲν εἶχον σαφῆ εἰκόνα τοῦ ποῖος ἦτο. Δέσποζε ἡ εὐσπλαγχνία Του (Ματθ. ιδ´14). Καὶ μουσουλμᾶνοι ἀπὸ τὴν Παναγία Δέσποινα καὶ τὸν Ἅγιο Γεώργιον ἔχουν λάβει δωρεές. Τοῦτο ὀφείλεται εἰς τὴν προσφορὰν ἐλέους τῶν ἱερῶν Προσώπων.
Ὁ παπικὸς αἱρετικὸς κόσμος ἀδυνατεῖ νὰ δημιουργεῖ Πορφυρίους, Παϊσίους καὶ Ἰακώβους. Κατὰ βάσιν τὸ Βατικανὸ μὲ ἐπικεφαλῆς σήμερα τὸν Πάπα Βενέδικτο τὸ νὰ προβαίνη σὲ μία κορυφαία ἐκκλησιαστικὴ πρᾶξιν, ποὺ εἶναι ἡ ἁγιοποίησις, μάλιστα Πάπα ποὺ ἐμμένει πέραν τῆς στιβάδας τῶν πλανῶν εἰς τὸ Πρωτεῖον, εἶναι ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου, εἶναι κατάντια ἄν ὄχι ἐμπαιγμός. Καὶ τοῦτο διότι καὶ κατὰ τὸν ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην: «...Τὸ τῶν Λατίνων βάπτισμα εἶναι ψευδώνυμον βάπτισμα», καὶ τοῦτο «διατὶ ἀπώλεσαν τὴν τελεταρχικὴν χάριν». Ὅσο καὶ ἄν χρησιμοποιοῦν τὰ θεῖα ὀνόματα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ταῦτα ἀπ᾽ αὐτοὺς «εἶναι ἀργά, ἀνενέργητα τὰ ὑπέρθεα ἐκεῖνα ὀνόματα, προφερόμενα ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν τὰ στόματα». Διὰ νὰ τονίση: «Ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοὶ δὲν εἶναι χρεία νὰ κάμωμεν καμμίαν ἀπόδειξιν... ὅτι ὡς αἱ ρετικοὺς τοὺς βδελυττόμεθα». Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ὀρθοδόξως εἶναι ἀχαρακτήριστη, ἡ πράξη αὐτὴ καὶ παράλληλα νὰ τονίζεται ἐπισήμως ὅτι μεσολάβησε καὶ ἔγινε θαῦμα.
Ποῖον «ὁσιοποίησαν»;. Τὸν Πάπα Ἰωάννην Παῦλον, ὁ ὁποῖος αὐθαίρετα ἄν ὄχι ἐπιπόλαια «ἁγιοποίησε» ἤ «μακαριοποίησε» μὲ τὸ «τσουβάλι» περὶ τοὺς 460 παπικοὺς τῶν τελευταίων αἰώνων - χρόνων, ἀκόμη καὶ τὸν καρδινάλιον Στέπινατς, ἠθικὸν αὐτουργὸν διὰ τὴν σφαγὴν χιλιάδων Σέρβων Ὀρθοδόξων. Ἀμέτρητον τὸ βάθος πτώσεως καὶ ἐκτροπῆς. Ἔχει ἀκόμη «χρεωθῆ» ὁ Πάπας Βοϊτίλας τοὺς γενομένους βομβαρδισμοὺς τῆς Ὀρθόδοξης Σερβίας τὸ 1999, ὅταν τὰ νατοϊκὰ ἀεροπλάνα, τὰ ὁποῖα ξεκινοῦσαν ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς Ἰταλίας, σπέρνοντας ὄλεθρον, θρῆνο καὶ ὀδυρμόν, καὶ ὡς ἔχων κατ᾽ ἄνθρωπον δύναμιν καὶ ἐξουσίαν, λέξιν ὑπερασπιστικὴν δὲν εἶπε. Καὶ τοῦτο διότι ἐπρόκειτο δι᾽ Ὀρθόδοξον χώραν.
Ἐὰν ὄντως ὡς χριστιανὸς ἡγέτης ὤρθωνε τὸ παπικὸ ἀνάστημά του λέγοντας στοὺς νατοϊκούς, πηγαίνω στὴ Σερβία καὶ θὰ περιφέρομαι, βομβαρδίστε, ὑπῆρχε περίπτωσις ὁ χαλασμὸς ἐκεῖνος νὰ μὴ εἶχε γίνει, ἤ ἔστω νὰ ἦταν περιωρισμένος. Θὰ ἔμενε εἰς τὴν ἱστορίαν. Φάνηκε ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος διὰ Ὀρθόδοξο λαό. Δικαίως ἐθεωρήθη ἀπόλυτα ἄδικος ἐκεῖνος ὁ βομβαρδισμός. Τὸ Πρόεδρον τῆς χώρας στόχευαν, καὶ τὴν πλήρωσε ἡ χώρα.
Αὐτὸν τὸν Πάπα –ταξιδιάρην «ὁσιοποίησαν» καὶ τὸν παρουσίασαν καὶ θαυματουργόν, ὁποία κατάπτωσις! Παρὰ δὲ τοὺς τόσους πανηγυρισμοὺς παρέμεινε καθαρῶς τολμηρή, ἄπρεπη, ἀνθρώπινη ἐνέργεια, τὸ Θεῖον εἶναι ἀπών. Κατὰ βάσιν αὐξάνει τὶς ἀποστάσεις μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Τὰ δὲ ἑλληνικὰ Μ.Μ.Ε. ποὺ «πλούσια» μετέδωσαν τὸ γεγονὸς ὡς δῆθεν ὑπερθέαμα, ἀγνοοῦσαν τὸ βάθος τῆςἄστοχης ἐνέργειας τοῦ Παπισμοῦ.
Ορθόδοξος Τύπος, 10/06/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου