Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου στην Ημερίδα «’’Τό πνεύμα όπου θέλει πνεί’’ Ορθόδοξη πνευματική ζωή – Σύγχρονοι ποιμαντικοί προβληματισμοί»16/6/201

Σεβασμιώτατοι,
Θεοφιλέστατοι,
Ἀδελφοί Συμπρεσβύτεροι,

Ἐλλογιμώτατοι κ. Καθηγητές

Μετ’ ἰδιαιτέρας χαρᾶς καί πατρικῆς ἀγάπης ἀπευθύνομαι σήμερον πρός πάντας τούς συγκροτοῦντας τήν ἐπιστημονικήν αὐτήν Ἡμερίδα, ἔχουσαν ὡς θέμα: «Τό πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάννου 3,8) Ὀρθόδοξη πνευματική ζωή – Σύγχρονοι ποιμαντικοί προβληματισμοί», ἡ ὁποία τελεῖ ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί διοργανοῦται ὑπό τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Θείας Λατρείας καί Ποιμαντικοῦ Ἔργου. Εὔχομαι ἀπό καρδίας πρός ὅλους τούς συμμετέχοντας τήν κατά Θεόν χάριν καί τόν φωτισμόν τοῦ Παναγίου Ζωαρχικοῦ καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, διά τήν ἐπιτυχῆ διεξαγωγήν τῶν ἐργασιῶν τῆς παρούσης ἡμερίδος, ἡ ὁποία, ὑπό τό φῶς τῶν ἐπισυμβαινόντων πολυεπιπέδων παγκοσμίων ἀλλαγῶν, παρουσιάζει ἰδιαιτέρως σημαντικόν ἐνδιαφέρον.

Ἐπιτρέψατέ μου ὀλίγας εἰσαγωγικάς σκέψεις εἰς τό θέμα αὐτό, τό ὁποῖον ἅπτεται κατ’ οὐσίαν τῆς βιωματικῆς ἐμπειρίας καί ἐκφράσεως τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος εἰς τήν σύγχρονον κοινωνίαν, πνευματικότητος ἥτις ἀποτελεῖ τήν μοναδικήν σωστικήν ἀντιπρότασιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τά διαμορφωθέντα ἀδιέξοδα τῆς συγχρόνου κοινωνίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου», ζεῖ ὅμως ἐν τῷ κόσμῳ καί διά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὁ ἀποκαλυπτικός πνευματικός ὀρθόδοξος λόγος Αὐτῆς βρίσκεται εἰς ρῆξιν μετά τοῦ φρονήματος τοῦ κόσμου, ἡ ἀποστολή ὅμως Αὐτῆς εἶναι ὁ ἐντός τοῦ κόσμου ἄνθρωπος. Τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας στρέφεται εἰς ἅπαντα τά προβλήματα τά ἀπειλοῦντα τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, ὡς ἡ ἀποϊεροποίησις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί ἡ ἀποπνευματικοποίησις τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Καί τοῦτο, ὄχι ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία δέν βλέπει τά ὅσα θετικά ἐπισυμβαίνουν, ἀλλά διότι γνωρίζει ὅτι τό θετικόν «τοῦ κόσμου τοῦτου» εἶναι καί αὐτό φορεύς θανάτου, ἄν δέν μεταμορφωθῇ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας εἰς ἔργον πρός δόξαν Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται ἐντός τοῦ κόσμου, ἀπορρίπτουσα ταυτοχρόνως τήν διέπουσαν αὐτόν λογικήν. Ὁμιλεῖ εἰς τόν ἄνθρωπον μετά γλώσσης καθημερινῆς, ἀπαιτοῦσα ταυτοχρόνως ὅπως ὑπερβῇ τήν καθημερινότητα.
Εἰς τήν ἀπομόνωσιν τοῦ συγχρόνου βίου ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τόν κοινοτικόν – κοινοβιακόν τρόπο ζωῆς. Ἐντός τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ πνεύματος τῶν καιρῶν μας καί ὑπό τήν προοπτικήν τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως ἡμῶν, ὁ ἄνθρωπος καλεῖται ὅπως ἐπιλέξῃ τήν βιωματικήν ἐμπειρίαν τοῦ προσφιλοῦς μηνύματος τῆς ἀναστάσεως καί τῆς ζωῆς. Κατά τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας αὐτή ἡ πραγματικότης βιώνεται συντόνως. Εἰς τό κέντρον τῆς Εὐχαριστιακῆς Τραπέζης εὑρίσκεται ὁ Χριστός, Πατήρ καί ἀδελφός πάντων τῶν ἀνθρώπων, Ἐκεῖνος ὅστις προσφέρει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Αὐτοῦ ὡς φάρμακον ἀθανασίας δι’ ἕκαστον χριστιανόν. Οἱ ποιμένες δροῦν κατ’ ἀναφοράν πρός τήν Εὐχαριστίαν, ἔχοντες ὡς πρότυπον τόν ὄντως καλόν Ποιμένα, τόν Χριστόν, ἵνα διακονήσουν τόν σύγχρονον ἄνθρωπον καί ἁπαλύνουν τόν πόνο αὐτοῦ. Ὁ καλός Ποιμήν τῆς ἐνορίας χρέος ἔχει τήν συμπύκνωσιν ἐν τῷ προσώπῳ αὐτοῦ τῆς αὐθεντικῆς ἐκφράσεως τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος, αἴτημα τῆς συγχρόνου ἀπροσώπου καί ἀντιπνευματικῆς πραγματικότητος, τό ὁποῖον μεθίσταται διαρκῶς ἔτι ἐντονώτερον ἐξ αἰτίας τῆς ἀνθρωπίνης πλεονεξίας καί τῆς σφοδρᾶς ἐπιθυμίας ὅπως ἀνταλλάξῃ τόν Θεόν, ἀντικαθιστῶσα Αὐτόν διά τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς ὕβρεως.

Ὁ καλός Ποιμήν χρέος ἔχει ὅπως ἀποτελῆ πρότυπον, διά το ποίμνιον αὐτοῦ, ἀντικατοπτρίζων πρός αὐτό τάς ἀρετάς, τάς ὁποίας ἐδιδάχθη ἀπό τόν Εὐαγγελικόν λόγον, ἤτοι τήν γνήσιαν ἀγάπην, τήν χαράν, τήν εἰρήνην, τήν μακροθυμίαν, τήν καλοσύνην, τήν ἀγαθότηταν, τήν πίστιν, τήν πραότηταν καί τήν ἐγκράτειαν.
Ἡ μετοχή εἰς τάς εὐεργεσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπαιτεῖ ἁπλῶς ταπεινότητα καί ἀγάπην. Δι’ αὐτῶν καί μόνον δύναται ἵνα ἀνταπεξέλθῃ εἰς τάς ὁσημέραι συσσωρευομένας ἀντιξοότητας καί λύπας καί ὀδύνας τῆς συγχρόνου ἀπανθρώπου ἐποχῆς. Ὁ σύγχρονος καλός Ποιμήν διά τῆς καθοδηγήσεως τῶν πιστῶν εἰς τήν εὐαγγελικήν μάνδραν, προσφέρει εἰς αὐτούς ὕδωρ ἀλόμενον καί μάννα ἐξ οὐρανοῦ, διδάσκει τήν πραότητα καί τήν ἀγαθότητα, τό πρότυπον διά τοῦ ὁποίου ἐπενεργεῖ εἰς τάς ψυχάς ἡ Θεία Χάρις .

Εἰς τήν πρός Κορινθίους Ἐπιστολή ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν καί ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀθηνῶν Παῦλος γράφει: «Ἐγώ ἐφύτευσα, Ἀπολλώς ἐπότισεν, ἀλλ’ ὁ Θεός ηὔξανεν» (Ἀ’ Κόρ. 3, 6). Ἡ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος ἀλλά καί ἡ βίωσις καί ἡ ἐμβάθυνσις εἰς αὐτήν, διά πασῶν τῶν σωστικῶν διά τόν ἄνθρωπο δυνάμεων, εἶναι ἀναμφιβόλως προϊόν τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἐντός τοῦ ἐπικρατοῦντος σκότους ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, φορεύς καί ἐκφραστής τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος, εἰς καιρούς νεφελώδεις καί δυσχειμέρους διατηρεῖ ἄγρυπνον τόν φάρον, τόν καθηγοῦντα τούς πλέοντας εἰς κυματώδη πελάγη ἀπελπισίας καί φυλάσσει ἄσβεστον τήν κανδήλαν τῆς θεοδότου Αὐτῆς ἀποστολῆς
Πατρικῶς εὐχόμεθα εὐόδωσιν τῶν ἐργασιῶν τῆς παρούσης πνευματικῆς συνάξεως.