Σήμερα Πάσχα και λαμπρή, σήμερα αλλάζει ό κόσμος»! Έτσι, όπως το λέει ό ποιητής μας, είδε ανέκαθεν ό λαός μας, ό διαποτισμένος από την Ελληνορθόδοξη Παράδοση μας, την Ανάσταση του Κυρίου. Έτσι ζούσε το μεγάλο γεγονός και πανηγύριζε το Πάσχα, την πιο μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας μας. Έτσι χαιρόταν τη Λαμπρή και έλαμπαν τα πρόσωπα των πιστών με μια αλλιώτικη χαρά. Και έδιναν και έπαιρναν συγχώρηση για τα τυχόν σφάλματα τους αρχίζοντας μια καλύτερη, προσεκτικότερη ζωή, μια άγαπητική σχέση αναμεταξύ τους. Έλιωναν οι πάγοι της ψυχρότητος και με το «αλλήλους περιτπυξώμεθα και συγχωρήσωμεν πάντα τη άναστάσει», πού έψαλλαν οι ψάλτες, άνθιζαν τα άνθη της αγάπης στην καρδιά τους, γλύκαιναν τα πρόσωπα και ευφραίνονταν στις ώρες της συγγνώμης και αδελφοσύνης.
Μπορεί να μη γνώριζαν οι πατέρες μας πολλές θεολογικές έννοιες. Διαισθάνονταν όμως ότι με την Ανάσταση του Χριστού έγινε κάποια μεγάλη αλλαγή, μια αλλαγή πού γέμισε με χαρά τον κόσμο και άρχισε πλέον μια νέα ζωή, την οποία προσπαθούσαν να ζήσουν κι αυτοί με τον τρόπο τους.
Αυτή ακριβώς ή αλλαγή, αυτή ή έναρξη μιας άλλης ζωής, αυτή ή εμφάνιση και επικράτηση στον κόσμο μιας καταστάσεως διαφορετικής από εκείνην πού υπήρχε και επικρατούσε έως τότε, είναι το Α και το Ω της σημασίας του γεγονότος της Αναστάσεως και της επιδράσεως του στη ζωή των ανθρώπων.
Τί επικρατούσε αλήθεια έως τότε; Πώς ζούσε ό κόσμος, πριν νικήσει το θάνατο ό Ιησούς Χριστός και πριν συντρίψει το κράτος του προαιώνιου εχθρού μας, του σατανά, ό όποιος έγινε ή αιτία και ή αφορμή όλων των δεινών μας και αυτού του θανάτου μας; Ζούσε μέσα στη θλίψη, στον πόνο, στην αγωνία εμπρός στον θάνατο και στην ταραχή της αμαρτωλής ζωής του. Γευόταν διαρκώς τούς πικρούς καρπούς της αποστασίας του από τον Θεό, της παραβάσεως των εντολών του, και της υποδουλώσεώς του στα πάθη του χωρίς ελπίδα σωτηρίας- χωρίς να βλέπει φώς εμπρός του, στο σκοτάδι της άγνοιας και της πλάνης, στην απελπιστική προοπτική του μέλλοντος του, καθώς συναντούσε στα βήματα του το φοβερό φάσμα του θανάτου.
Γι' αυτό και ό Κύριος Ιησούς Χριστός, πού ήλθε στον κόσμο «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α' Ίω. γ' 8), για να διαλύσει τα έργα του σατανά και να ελευθερώσει τούς ανθρώπους από τα τυραννικά δεσμά του, το πρώτο πού είπε στους ανθρώπους μετά τη θριαμβευτική Ανάστασή του από τον κόσμο των νεκρών ήταν ή λέξη «χαίρετε»! (Ματθ. κη' 9). Χαρείτε πλέον αρκετά πονέσατε και θρηνήσατε τόσους αιώνες! Τέρμα ό θρήνος σας!
Το τονίζει ωραιότατα αυτό και ένας ύμνος της Εκκλησίας μας πού ακούγεται σ' αυτή την αναστάσιμη περίοδο. «Το χαίρε ταις Μυροφόροις φθεγξάμενος τον θρήνον της προμήτορος Εύας κατέπαυσας, τη Άναστάσει σου, Χριστέ ό Θεός...». Με το «χαίρετε» δηλαδή πού είπε στις ευλογημένες Μυροφόρες γυναίκες, πού είχαν πάει «όρθρου βαθέος» στον Τάφο του για να μυρώσουν το Σώμα του και αξιώθηκαν να ακούσουν πρώτες αυτές το μήνυμα της Αναστάσεως του από το στόμα του αγγέλου, ό Κύριος σταμάτησε τα δάκρυα της Εύας και έδωσε μια φωτεινή και χαρμόσυνη προοπτική στη ζωή των ανθρώπων.
Με την Ανάσταση του άρχισε πλέον μια νέα ζωή. Μια ζωή χωρίς τον φόβο του θανάτου. Μετά την Ανάσταση ό θάνατος δεν είναι πλέον εγκλωβισμός στα σκοτεινά τάρταρα του Άδη, όπως ήταν έως τότε. Ό θάνατος τώρα έγινε ένα επεισόδιο της ζωής μας, ένας σταθμός μεταβάσεως από τα φθαρτά στα άφθαρτα, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια. Το γνωρίζουν αυτό καλά οι πιστοί. Γι' αυτό και δεν τρέμουν εμπρός στη σκέψη του θανάτου- αντιθέτως τον αντιμετωπίζουν με πίστη και γενναιότητα, όπως όλοι οι άγιοι Μάρτυρες, άνδρες και γυναίκες.
Αλλά και όλες οι θλίψεις και τα δυσάρεστα της ζωής, οι δυσκολίες και οι άσχημες καταστάσεις, πού προέρχονται συνήθως από την αμαρτία, αντιμετωπίζονται τώρα, μετά την Ανάσταση, με ελπίδα, με θάρρος και αισιοδοξία από τούς πιστούς. Διότι νιώθουν δίπλα τους να τούς ενθαρρύνει ό Νικητής, Εκείνος πού ένίκησε τον Διάβολο και υποσχέθηκε και βεβαίωσε ότι θα είναι παρών διαρκώς στη ζωή των πιστών «έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθ. κη' 20).
Εκεί δε πού πιο αισθητά γίνεται φανερή ή αλλαγή στη ζωή του κόσμου και ή νέα ζωή πού άρχισε με την Ανάσταση του Ιησού Χρίστου, είναι ό νέος τρόπος ζωής των ανθρώπων. Εκεί όπου βασίλευε έως τότε το μίσος, ή κακία, ή αμαρτία και ή διαφθορά, άρχισε πλέον με τη Χάρη και τη δύναμη της Αναστάσεως μια ζωή άγιότητος, ζωή αγάπης, ζωή άγνότητος και καθαρότητος. Ζωή «χωρίς τα πάθη τα παλιά». Οι πιστοί πού συνδέονται με τον άναστάντα Χριστό διά μέσου της Εκκλησίας του γνωρίζουν εκ πείρας «την δύναμιν της αναστάσεως αυτού», όπως γράφει ό απόστολος Παύλος (Φιλιπ. γ' 10). Ή παντοδύναμη Χάρη του Χριστού, του Νικητού του θανάτου, πού είναι παρών διαρκώς στην Εκκλησία του, τούς βοηθεί να ζουν μια καινούργια ζωή αναστημένη- να ζουν «έν καινότητι ζωής» (Ρωμ. στ' 4), μια «άλλη βιοτή», πού αρχίζει από τον παρόντα κόσμο και επεκτείνεται στην ατελεύτητη αιωνιότητα, στους ουρανούς, στον πολυπόθητο Παράδεισο.
Αυτή ή άλλη, ή αγία ζωή ανέβλυσε από τον Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου, ό όποιος, όπως ψάλλει ή Εκκλησία μας, «ζωής θησαυρός θείος άναδέδεικται». Εκείνος ό Τάφος αναδείχθηκε πηγή και θησαυροφυλάκιο, πού χαρίζει την αγία και αιώνια ζωή.
Γιορτάζουμε, αδελφοί, και φέτος την Ανάσταση. Πανηγυρίζουμε το Πάσχα και τη Λαμπρή. Άς διερωτηθούμε όμως: Ζούμε αυτή την αλλαγή πού έφερε ή Ανάσταση στον κόσμο; Νιώθουμε την άγιοποιό και ανακαινιστική δύναμη της Αναστάσεως; Εάν ναι, τότε γιορτάζουμε αληθινό Πάσχα- όχι Πάσχα επιφανειακό, κοσμικό και ανούσιο, αλλά «Πάσχα πανσεβάσμιον... Πάσχα το πύλας ήμίν του παραδείσου άνοιξαν»- το «Πάσχα» το «πάντας άγιάζον πιστούς».
«Ο ΣΩΤΗΡ»1-05-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου