Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΙΛΗ
ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ επέτειος δεν είναι αφορμή για φτηνούς πανηγυρισμούς και ανεδαφικές προγονοπληξίες. Πρέπει να γίνεται αφετηρία εθνικής ανατάσεως και πνευματικής αναστάσεως. Ανεξάντλητη πηγή διδαγμάτων. Ή ιστορία είναι για να διδάσκει, όχι απλώς να επαναλαμβάνεται. Και διδάσκει αληθινά, όταν, ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, δεν λησμονούμε τις καταστρεπτικές συνέπειες πού είχε ή διχόνοια χθες και σήμερα στον τόπο μας. Ό Βυζαντινός λόγιος της Αναγεννήσεως, παρακινώντας τούς ηγεμόνες της Ιταλίας να σταματήσουν τις διενέξεις τους, τούς παρότρυνε με τα έξης λόγια πού έχουν διαρκή επικαιρότητα:«Πιστέψτε σ' έναν πού έχει πείρα, πιστέψτε σ' έναν που έχει πάθει. Τίποτε άλλο δεν κατέστρεψε την δυστυχισμένη Ελλάδα παρά μόνο ή διχόνοια. Τίποτε άλλο δεν κατέστρεψε αυτό το μέρος της οικουμένης παρά μόνο οι εμφύλιοι πόλεμοι. Και όχι μόνο στα χρόνια που θυμόμαστε εμείς, αλλά και στα αρχαία χρόνια». Και όλα αυτά γιατί οι Έλληνες ευκολότερα θυσιάζουν τη ζωή τους παρά τον εγωισμό τους. Ούτε σκέπτονται τη θεόπνευστη προτροπή του αποστόλου Παύλου στους Γαλάτες: «Έάν δαγκώνετε και κατατρώτε ό ένας τον άλλο, προσέξτε μήπως άφανισθήτε μεταξύ σας».
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από εκατόν ενενήντα χρόνια Έλληνες και ξένοι σοβαροί ιστορικοί τονίζουν, ότι ή εθνεγερσία του 1821«έκηρύχθη, διεξήχθη και έπερατώθη» κάτω από την πνοή της Πίστεως στον Παντοδύναμο Κύριο και της αγάπης προς την Πατρίδα. Είναι τόσα τα τεκμήρια πού το βεβαιώνουν. Ή ζωή και το μαρτύριο των πρωταγωνιστών και αγωνιστών του Εικοσιένα, τα έγγραφα τους, οι απέριττες επιστολές τους, τα απομνημονεύματα τους, διαλαλούν αυτό πού τόσο επιγραμματικά υποστηρίζει ό θρυλικός στρατηγός Μακρυγιάννης: «Οι άγωνισταί βάσταξαν την θρησκεία τους τόσους αιώνες με τους Τούρκους -και τούς κάναν τόσα μαρτύρια και την βάσταξαν-και λευτέρωσαν και την Πατρίδα τους αύτείνοι με την θρησκεία τους, όπου ήταν πεντακόσιοι Τούρκοι εις τον αριθμόν και αύτείνοι ένας και χωρίς τα αναγκαία του πολέμου και την μάθησιν οι περισσότεροι- και τ' άρματα τους δεμένα με σκοινιά. Και ή πίστις εις τον Θεόν- λευτέρωσαν την πατρίδα». Αλλά αν οι λόγοι παρορμούν, τα παραδείγματα εμπνέουν. Και είναι πλήθος τα γεγονότα πού διακηρύττουν την πίστη των προγόνων μας και την αγάπη τους στην πατρίδα.
ΤΟ ΗΘΟΣ ΕΝΟΣ ΓΕΝΝΑΙΟΥ
ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΏΝ πρωταγωνιστών της εθνικής παλιγγενεσίας και αναστάσεως του ελληνικού γένους από τον τουρκικό ζυγό φαίνεται και από το φωτεινό παράδειγμα ενός από τούς πιο γενναίους αγωνιστές τού 1821. Πρόκειται για τον γενναίο και ακέραιο, στην ειρήνη και στον πόλεμο, Νικήτα Σταματελόπουλο ή Νικηταρά. Έβγήκε από τον σκληρό αγώνα για την ελευθερία της σκλαβωμένης Πατρίδας με τον βαθμό τού στρατηγού, φορτωμένος με τη δόξα από τις πολλές νίκες και μάλιστα από εκείνη στα Δερβενάκια. Όταν κάποτε στο Ναύπλιο πήγαν τα παιδιά να ψάλουν τα κάλαντα, ό Νικηταράς δεν είχε τίποτα να τούς δώσει. Έζήτησε λοιπόν από τον θείο του, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, δύο μετζίτια. Ό γέρος αφού τού τα έδωσε, τού είπε: «Δεν ντρέπεσαι, ρε Νικήτα, στρατηγός εσύ, να μήν έχεις δυο παράδες για τα παιδιά;» Και ό γενναίος Νικήτας απάντησε: «Δεν βαριέσαι, μπάρμπα, εγώ πολέμησα για να βλέπω τα παιδιά ελεύθερα, χαρούμενα και άφοβα. Τα λεφτά ας τα χαίρωνται άλλοι». Αυτοί ήσαν οι πραγματικοί ήρωες τού 1821. Γενναίοι, ανώτεροι άνθρωποι. Και γι' αυτό πέτυχαν, με τη βοήθεια τού Θεού, μεγάλα κατορθώματα. Μια χούφτα Έλληνες γονάτισαν μια πανίσχυρη αυτοκρατορία. Ηχηρή απάντηση στους πλαστογράφους της Ιστορίας, πού αντλώντας από το θολό περιεχόμενο της καρδιάς τους, αδυνατούν να ατενίσουν και να θαυμάσουν το ψυχικό μεγαλείο, τον ηρωισμό και την ανιδιοτέλεια των ηρώων τού 1821
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου