Η ευλάβεια του λάου του Θεού προς την Ύπεραγία Θεοτόκο κορυφώνεται την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή με την Ακολουθία των «Χαιρετισμών», πού είναι από τις πλέον δημοφιλείς Ακολουθίες όλου του χρόνου. Ή Ακολουθία των Χαιρετισμών είναι μέρος του Ακάθιστου Ύμνου, πού ψάλλεται ολόκληρος την Παρασκευή της πέμπτης εβδομάδος των Νηστειών. Ό χαιρετισμός «Χαίρε, δι' ης ή χαρά έκλάμψει» είναι ό πρώτος χαιρετισμός του Ακάθιστου Ύμνου και έχει ως θέμα του τη χαρά.
Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι. Όπως το ψάρι πλάστηκε για να κολυμπάει στα νερά, έτσι και οι άνθρωποι πλαστήκαμε για να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας. Να φέρουμε στη μνήμη μας τούς Πρωτοπλάστους στην προπτωτική κατάσταση τους. Μέσα στον κήπο της Εδέμ ήταν γεμάτοι από χαρά, διότι δεν είχε ακόμη εισχωρήσει ή αμαρτία στη ζωή τους.
Αυτή ή ασκίαστη χαρά των Πρωτοπλάστων επισκιάστηκε μόλις διαπράχθηκε το πρώτο αμάρτημα. Ήλθε ή πολύδακρυς αμαρτία και φυγάδευσε τη χαρά τους. Ακολούθησε ή έξωση τους από τον Παράδεισο, πού έφερε τη λύπη στα πρόσωπα τους. Την παραδείσια χαρά τη διαδέχθηκε ό αδαμιαίος θρήνος. Απαρηγόρητος ό Αδάμ «έκάθισεν απέναντι του Παραδείσου και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ώδύρετο». Αιώνες κατόπιν ή ανθρωπότητα ταλαιπωρείτο σε κατάσταση μελαγχολίας και θλίψεως. Οι αρχαιολόγοι παρατηρούν ότι στα πρόσωπα των περισσοτέρων αγαλμάτων της προχριστιανικής εποχής είναι ζωγραφισμένη ή μελαγχολία και ή κατήφεια, διότι δεν είχαν ακόμη λυτρωθεί οι άνθρωποι από την αμαρτία.
Αλλά, δόξα τω Θεώ, ή μελαγχολία της προχριστιανικής εποχής διαλύθηκε όταν ή Ύπεραγία Θεοτόκος «έτεκε Θεόν ένανθρωπήσαντα». Ό ανερμήνευτος τόκος της έφερε χαρά σε όλη την οικουμένη. Το πρώτο μήνυμα πού αντήχησε την άγια νύχτα της Γεννήσεως ήταν μήνυμα χαράς. «Ιδού ευαγγελίζομαι ύμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι έτέχθη ύμίν σήμερον σωτήρ, ός έστι Χριστός Κύριος» (Λουκ. β' 10-11). Ό θείος Λυτρωτής με τη σταυρική θυσία του πήρε επάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Ακολούθησε ή λαμπροφόρος Ανάσταση του, πού είναι ή κατεξοχήν γιορτή της χαράς. «Χριστός ανέστη και στην καρδιά τρανή χαρά. Πάνε τα δάκρυα, χάθηκαν πιά»! Ό άναστάς Κύριος χαιρέτισε τις Μυροφόρες γυναίκες με τον χαιρετισμό της χαράς. «Άπήντησεν αύταίς λέγων· χαίρετε» (Ματθ. κη' 9). Με τον ίδιο χαιρετισμό χαιρετούν οι χριστιανοί ό ένας τον άλλο: «Χαίρετε»! «Χαίρετε έν Κυρίω πάντοτε»! (Φιλιπ. δ' 4). Ακόμη και όταν αδικούνται οι χριστιανοί, δεν χάνουν την εσωτερική ειρήνη και τη χαρά τους, διότι διδάχθηκαν από τον Εσταυρωμένο να συγχωρούν αυτούς πού τούς αδίκησαν. Ακόμη και όταν διώκονται, παραμένουν χαρούμενοι, διότι βιώνουν το «χαίρω έν τοις παθήμασί μου» (Κολασ. α' 24).
Ίσως να αντείπουν μερικοί ότι στις ήμερες μας κάθε άλλο παρά χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι. Υποστηρίζουν ότι επανήλθε δριμύτερη ή μελαγχολία στα πρόσωπα μας. Επανήλθε βέβαια, αλλά διότι πλεόνασε ή αμαρτία. Ενώ θα μπορούσαμε να ήμασταν πανευτυχείς, λόγω της αποστασίας από το θέλημα του Θεού μελαγχολούμε και στενοχωρούμεθα. «Θλίψις και στενοχώρια έπί πάσαν ψυχήν άνθρωπου του κατεργαζομένου το κακόν» (Ρωμ. β' 9). Οι άνθρωποι πού άμαρτάνουν ασύστολα δεν χαίρονται τη ζωή τους.
Όμως ή χριστιανική χαρά δεν είναι χίμαιρα. Είναι αγλαός καρπός του Αγίου Πνεύματος. Όσοι ζουν εν Χριστώ, έχουν πεπληρωμένη στην καρδιά τους τη χαρά του Χριστού και δεν μπορεί κανείς να τούς την αφαιρέσει. Πορεύονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και πλημμυρίζει το εσωτερικό τους με άρρητη αγαλλίαση. 'Αν παρεκκλίνουν προς στιγμήν από το άγιο θέλημα του, αντιλαμβάνονται τη διαφορά από τη μείωση της θείας Χάριτος. Μετανοούν ειλικρινώς για τα αμαρτήματα τους, προσέρχονται στο φιλάνθρωπο Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως και έξαγορεύονται τα κρίματά τους, γονατίζουν κάτω από το πετραχήλι του Πνευματικού και λαμβάνουν την άφεση των αμαρτιών τους. Μετά την ιερά Εξομολόγηση αισθάνονται ανάλαφροι και λυτρωμένοι! Διότι καταλύεται ή αμαρτία πού τούς πίεζε και επανέρχονται ή ειρήνη στην καρδιά τους, το χαμόγελο στο πρόσωπο τους και ή χαρά στο εσωτερικό τους.
Πώς να μη χαίρεται λοιπόν ή Κεχαριτωμένη, εφόσον με τον άσπιλο τόκο της έλαμψε ή χαρά σε όλη την ανθρωπότητα; Πώς να μη χαίρεται «της χαράς ή αιτία», εφόσον ό ένσαρκος Λόγος του Θεού κατέστησε την γαστέρα της άχραντου Μητρός του εργαστήριο της χαράς και εστία όλων των πνευματικών χαρισμάτων; Πώς να μη χαίρεται «της χαράς το δοχείον», εφόσον από τον ευλογημένο καρπό της κοιλίας της έξεχύθησαν όλες οι αύρες της πνευματικής αναδημιουργίας, της άνακαινίσεως του κόσμου και της αναγεννήσεως του άνθρωπου; Ή Κυρία Θεοτόκος «έτεκε Σωτήρα των ψυχών ημών»! Όποια χαρά και αγαλλίαση! Βεβαίως ως μητέρα πόνεσε κι αυτή, όταν είδε τον Υιό και Θεό της να όδυνάται εσταυρωμένος. Αλλά ακολούθησε ή ανεκλάλητη χαρά της Αναστάσεως και λησμονήθηκε ό πόνος της ρομφαίας πού διαπέρασε τη μητρική καρδιά της.
Να την παρακαλούμε να μάς χαριτώνει να γινόμαστε κι εμείς μέτοχοι της χαράς του Χριστού. Να επικαλούμαστε τις πρεσβείες της, για να απολαμβάνουμε κι εμείς την ανεκλάλητη χαρά της Αναστάσεως του Υιού της. Και να τη μεγαλύνουμε για τις ευεργεσίες της, «άς ύπερεκένωσεν εις ημάς» «της ευφροσύνης ή γεννήσασα τον αίτιον»!
«Ο ΣΩΤΗΡ» Τεύχος 2018, 1-3-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου