Όταν ένα παιδί θέλει να γίνει... τηλεόραση
Της Ευαγγελίας Σιζοπούλου
Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί. Θέλω τα αδέρφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δεν ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση»!
Το απόσπασμα αυτό πριν καιρό απασχόλησε τον Τύπο. Παρουσιάστηκε από μια έκθεση που έγραψε ένας μαθητής ελληνικού δημοτικού σχολείου. Αναζητώντας το στο Διαδίκτυο, αυτό αναφέρεται. Δεν γνωρίζω κατά πόσον η έκθεση αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή όχι. Εκείνο όμως που γνωρίζω είναι πως στην περίπτωση που η έκθεση είναι πραγματική, τότε αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη πραγματικότητά μας. Αυτήν που θέλει τους εξωφρενικούς ρυθμούς μας, την καθημερινή αίσθηση της ανάγκης επιβίωσης και τα χίλια τόσα προβλήματά μας, να μας κάνουν να μην έχουμε επαφή. Όχι μόνο με την ίδια την πραγματικότητα, αλλά και με τους φίλους και την οικογένειά μας.
Εάν πάλι, η έκθεση αυτή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δεν παύει να στέλνει με τον καλύτερο τρόπο ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους. Να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας και τα υπόλοιπα αγαπημένα μας πρόσωπα, έρμαια της σκληρής μας, ανικανοποίητης και αρρωστημένης πραγματικότητας. Γιατί αν αυτό είναι πραγματικό, είναι τραγικό και σοκαριστικό έστω κι αν ένα παιδί στον κόσμο, ονειρεύεται να γίνει σαν μια τηλεόραση. Κι αυτό όχι στα πλαίσια της παιδικής και αγνής του αφέλειας, ούτε γιατί αυτό το μαγικό κουτί που του απλώνει μπροστά στα παιδικά του μάτια τον κόσμο του θεάματος, του αρέσει τόσο πολύ. Αλλά γιατί, ένα παιδί είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει ότι μια άψυχη ηλεκτρική συσκευή, σήμερα είναι για κάποιους πιο σημαντική από έναν άνθρωπο!
«Φιλελεύθερος»20/02/2011
Δείτε και:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου