«Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου....»
Ελάτε, εσείς που είστε ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, να κληρονομήσετε την αιώνια βασιλεία των ουρανών.
Ποιος δεν θα ήθελε να ακούσει αυτά τα λόγια από τον Κύριό μας. Ασφαλώς είναι το ευτυχέστερο συναίσθημα που θα μπορούσε να νοιώσει ο άνθρωπος. Θα είναι αυτό το άκουσμα, η πλήρης ικανοποίηση, η επιβράβευση για τους αγώνες μιας ζωής. Θα είναι το τέλος της δύσκολης επίγειας ζωής με τις συνέπειές της αλλά και η αρχή της αιωνιότητας. Βρίσκονται φυσικά όλα αυτά πέραν από την ανθρώπινη λογική δυνατότητα κατανόησης. Γι’ αυτό όσο κι αν η ανθρώπινη φύση έχει έντονες ανησυχίες και δυσκολεύεται να πιστέψει την μετά θάνατο ζωή, ανησυχεί ενδόμυχα για το μέλλον της. Και η εικόνα αυτή επανέρχεται κάθε φορά που για μια πράξη νοιώθουμε τον έλεγχο της συνείδησής μας. Είναι εκείνο το κριτήριο, ένθετο μέσα στην ψυχή μας, που αξιολογεί κάθε πράξη ή σκέψη ή λόγο μας και μας πληροφορεί αλάνθαστα για την θετική ή αρνητική ποιότητα της συμπεριφοράς μας και μας ελέγχει ή μας ηρεμεί.
Αναφέρει λοιπόν, ο Κύριος μας, στην παραβολή της κρίσεως, έργα και παραλείψεις που θα μας κρίνουν, με αιώνιες συνέπειες που μετά το τέλος της ζωής μας, δεν επιδέχονται καμιά αλλοίωση ή διόρθωση. Ακούοντας για ακόμη φορά αυτή την παραβολή και τις προϋποθέσεις επιβράβευσης ή καταδίκης, διαπιστώνουμε ότι το είδος των έργων που ζητεί από εμάς ο Κύριος μας, είναι πολύ απλό, και τα έργα εύκολα. Δεν είναι δύσκολο να δώσουμε ένα ποτήρι νερό σ’ αυτόν που διψά, ή λίγο φαγητό στον πεινασμένο, κι όταν μάλιστα δεν μας λείπουν. Είναι άραγε τόσο κουραστικό να επισκεφτούμε έναν άρρωστο ή ένα φυλακισμένο και να πούμε ένα γλυκό λόγο παρηγοριάς. Πολύ απλές και ανώδυνες πράξεις. Ο καθένας μας μπορεί να τις κάνει με την μεγαλύτερη ευκολία. Τόσο εύκολα, που αν καταλαβαίναμε την ακριβή και μοναδική σημασία τους και πρακτικά τα εφαρμόζαμε, δεν θα υπήρχε άνθρωπος που να μην ακούσει τον Κύριο να του λέγει «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου....», αλλά ούτε και δυστυχισμένοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο. Σκεφτείτε και την τύχη των άλλων. Αυτών που παρέλειψαν να δουν τον πλησίον τους με αγάπη και συμπόνια. Αυτών που τυφλωμένοι από τον εγωκεντρισμό τους δεν πρόσεξαν κάποιους δίπλα τους, που υπέφεραν. Προσπέρασαν αδιάφορα, απασχολημένοι με τον εαυτό τους και τα προβλήματά τους. Απέφυγαν να δουν και να εγκύψουν στις ανάγκες των συνανθρώπων τους. Δεν θέλησαν να διαθέσουν έστω και λίγο χρόνο, λίγο ενδιαφέρον, να πουν έναν καλό, παρηγορητικό λόγο. Τόσο απλά και εύκολα όλα αυτά, αλλά τόσο σημαντικά γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη, για λίγο νερό ή ένα κομμάτι ψωμί, ή λίγη κατανόηση στην αρρώστια και τη στενοχώρια τους. Αλλά άλλο τόσο σημαντικά είναι και για μας τους ίδιους. Είναι η υποθήκη του μέλλοντός μας.
Και είναι τόσο απλά και εύκολα, γιατί ο Πανάγαθος Θεός μας δεν είναι ούτε τιμωρός ούτε εκδικητής, παρά τα πολλά και μεγάλα λάθη που έχουμε κάνει και κάνουμε, στη καθημερινή μας ζωή. Ο σκοπός Του είναι να μας δεχτεί όλους στη βασιλεία Του, που από απέραντη αγάπη έχει ετοιμάσει για μας. Μας βλέπει με λύπη όταν παραβαίνουμε τις εντολές Του και περιμένει να αλλάξουμε τακτική, να γυρίσουμε κοντά Του. Μας αγαπά σαν πραγματικός πατέρας και ακόμη πολύ περισσότερο από τους φυσικούς μας γονείς. Αλλά και οι εντολές Του είναι εύκολες και πραγματοποιήσιμες, όπως αναφέρονται στην σημερινή παραβολή. Αν μάλιστα σκεφτούμε τις καθημερινές δυσκολίες που με άγχος προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε, αυτά που ζητεί από μας ο Θεός είναι παιχνίδια, αλλά παιχνίδια που έχουν τη σημασία αιώνιας επένδυσης. Ωστόσο έχουν και ακόμη μια άλλη χαρακτηριστική ανθρώπινη διάσταση. Ενώ προκαλούν σε μας βαθιά και αγνή ικανοποίηση, παράλληλα ευχαριστείται και ο Θεός. Αλλά πολύ περισσότερη χαρά δίνουν σε μας, πράξεις που συνοδεύονται από αγάπη. Γιατί αυτό είναι που κυρίως ζητεί από εμάς ο Κύριος. Οι απλές και εύκολες και ανώδυνες πράξεις που αναφέρει στην παραβολή, που είναι το κριτήριο για την κληρονομία της βασιλείας του Θεού, στηρίζονται στην αγάπη. Φυσικά δεν διαλαλούμε το ενδιαφέρον και την αγάπη προς τον πλησίον, τον συνάνθρωπό μας. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που απλώς προς το θεαθήναι, για να τους δουν και να τους ακούσουν οι άλλοι, κάνουν αγαθοεργίες. Είναι ωστόσο αμφίβολο αν οι πράξεις τους διαπνέονται από αγάπη, οπότε και η αξία τους είναι περιορισμένη. Πρέπει λοιπόν η αγάπη μας να κινείται μακριά από σκοπιμότητες, να μην καθοδηγείται από προκαταλήψεις. Αγάπη ανιδιοτελής για οικείους, φίλους και γνωστούς, αλλοεθνείς και ξένους, ακόμη και εχθρούς. Αγάπη ειλικρινής, χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς διακρίσεις. Αποτέλεσμα είναι αυτή η αληθινή αγάπη να συνδέει τους ανθρώπους, να αφαιρεί διαχωριστικές γραμμές. Στην πραγματική αγάπη δεν περιμένουμε ανταπόδοση. Μόνο δίνουμε, γιατί έτσι επιθυμούμε! Δίνουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. Δίνοντας, πλουτίζει η ψυχή μας! Δίνουμε την αγάπη από την ψυχή μας, γιατί αγαπούμε τον άλλο. Ας είναι λοιπόν μοναδικό συστατικό των πράξεών μας η αγάπη και στόχος μας η βασιλεία του Θεού, εδώ, και κοντά Του. Αμήν.
Μητρόπολη Πάφου - Δ.Γ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου