Οι χριστιανοί μέσα σε μια χώρα, σ΄ένα κράτος ή έθνος είναι σαν την ψυχή στο σώμα (προς Διόγνητον επιστολή). Δηλαδή όπως η ψυχή ζωογονεί το σώμα, έτσι και οι χριστιανοί ζωογονούν τον κοινωνικό ιστό με τη ζωή, με τον λόγο τους και με τα καλά τους έργα, στα οποία και πρωτοστατούν. Είναι σαν το αλάτι που προλαμβάνει τη σήψη και νοστιμίζει το φαγητό. Κι όλα αυτά από καρδιάς, για τη δόξα του Θεού και για την υλική και πνευματική ωφέλεια του πλησίον. Με το σεμνό και ταπεινό ήθος τους μεταστρέφουν την κοινωνική παθογένεια σε υγεία, η οποία εισχωρεί και διαποτίζει όλα τα κοινωνικά στρώματα και τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Είναι το κάτι άλλο οι χριστιανοί μέσα στον κόσμο. Όταν βγήκαν από τις κατακόμβες και για πρώτη φορά ο κόσμος έβλεπε το χριστιανικό ήθος πάνω στα πράγματα της καθημερινής ζωής και μάλιστα στον τομέα της αγάπης, οι άνθρωποι αντίκρυζαν ένα πρωτόφαντο θέαμα αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας, άγνωστο πρίν. Η αγάπη των χριστιανών για τον Θεό, για τον συνάνθρωπο, για την πατρίδα και τον τόπο, είναι το νέο που έφερε ο Χριστός με την Εκκλησία Του στον κόσμο.
Η αγάπη όμως αυτή και το ενδιαφέρον των Χριστιανών για τον πλησίον γενικά και ειδικότερα για το περιβάλλον του άλλου και τις συνθήκες της ζωής του, τη χαρά του και τη λύπη του, τη δουλειά του και την αξιοπρέπειά του, δεν εξαντλείται μόνο σε ένα καλό παράδειγμα ή ένα προσωρινό ενδιαφέρον υλικής συνδρομής ή παρηγορίας. Σ΄ ένα πιάτο φαγητό ή σ΄ένα καλό λόγο. Πάει πολύ πιο πέρα. Ένας ξένος κληρικός έλεγε ότι «το ψωμί μου είναι υλική υπόθεση. Το ψωμί του αδελφού μου είναι πνευματική υπόθεση για μένα» (H. Camara). Αυτός ο λόγος νοηματοδοτεί και εμπνέει και κάθε άλλη δραστηριότητα του χριστιανού υπέρ της υλικής ευημερίας και πνευματικής προκοπής του διπλανού μας ανθρώπου.
Ένα καθεστώς άδικο και ανελεύθερο, ένα κράτος άσπλαγχνο και απαιτητικό, εργασιακοί χώροι επικίνδυνοι, διασκέδαση μηδενική και σε ποσότητα και σε ποιότητα, πολιτιστικές ευκαιρίες ανύπαρκτες, ποιότητα ζωής στο ναδίρ, όλα αυτά δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορο τον χριστιανό ούτε για τον εαυτό του, πολύ δε περισσότερο για την οικογένειά του, για τους δικούς του, για τον πλησίον του και το μέλλον της νέας γενιάς.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι χριστιανοί είναι και πρέπει νάναι ενεργοί πολίτες και να πρωτοστατούν σε κάθε καλό έργο, που θα βελτιώνει τις συνθήκες της ζωής όλης της κοινωνίας, ασχολούμενοι και με τα κοινά υπό την ειδική έννοια, εφόσον έχουν το χάρισμα.
Εάν όμως είναι χρήσιμο να δραστηροποιούνται οι χριστιανοί υπέρ των αδυνάτων και των φτωχών δίνοντας ακόμη κι από το υστέρημά τους, εάν πρέπει να ενεργοποιούνται για τη βελτίωση της παρούσης ζωής, καταλαβαίνουμε όλοι πόσο ενδιαφέρον πρέπει νάχουν για τη σωτηρία της ψυχής τους και τη σωτηρία του κόσμου. Πως μπορεί να κοιμάται ήσυχος ένας συνειδητά ορθόδοξος χριστιανός, όταν βλέπει καθημερινά την αίρεση και την πλάνη, τη μαγεία και το σατανισμό, την έκλυση των ηθών, το ηλεκτρονικό φακέλωμα και την διάχυτη πορνεία να κατακτούν έδαφος και να δηλητηριάζουν τις οικογένειες και να απομακρύνεται ο κόσμος από την γνήσια πίστη και ευσέβεια προς τον Θεό; Μπορεί να εφησυχάζει όταν βλέπει τη νεολαία να παραπαίει και παραπατάει στα νυχτερινά κέντρα μέχρι πρωϊας και γι΄ αυτό τον δημόσιο κίνδυνο το επίσημο κράτος και η συντεταγμένη πολιτεία να κοιμούνται «τον βαρούχιον ύπνον υπό μανδραγόραν»! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά νάρχεται το ίδιο το κράτος και να αλλοιώνει προς το χειρότερο την παραδοσιακή πνευματική ζωή των πολιτών και φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας και το περιεχόμενο της παιδείας να το παραμορφώνει, να σπρώχνει δηλ. στην καταστροφή τα πάντα, πως μπορεί ο χριστιανός να απολαμβάνει σε μια παραλία (σχήμα λόγου είναι) ή σε μια καφετέρια το «φραπεδάκι του»;
Όταν διαμορφώνονται πλέον συνθήκες διάλυσης της ιδιοπροσωπίας της πατρίδος μας, με την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, τον εξοβελισμό των θρησκευτικών και των πνευματικών από τα σχολεία, με την εισαγωγή μαθημάτων ξένων προς τα παραδεδομένα γνωστά σχήματα, και άλλα πολλά, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε σαν χριστιανοί να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Θα μιλήσουμε, θα γράψουμε, θα διαμαρτυρηθούμε κατά μόνας και μαζικά, και … θα ψηφίσουμε. Βεβαίως, θα εξασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα. Μαζί με τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, μαζί με τις προσευχές θα λέγαμε, είναι και η ψήφος μας. Είναι το έσχατο, αλλά και ουσιαστικότερο μέσο εκφράσεώς μας και αποφάσεως για το τι κράτος, πολιτεία, κυβερνήτες, σύστημα, πνευματικό, αλλά και φυσικό περιβάλλον θέλουμε. Η ψήφος μας είναι η συνισταμένη όλης της ενασχόλησης με τα πολιτικά και η γνώση του τι έχουμε καθημερινά μπροστά μας. Προϋποθέτει στοχασμό, μελέτη, συζήτηση, έρευνα, είναι μια δοκιμασία του ανθρωπίνου πνεύματος, η οποία καθίσταται πολύ αποτελεσματική και σωτήρια, όταν φτάνει ο άνθρωπος μπροστά στη κάλπη. Είναι χριστιανικό καθήκον η συμμετοχή μας στη δημοκρατική διαδικασία ανάδειξης των ηγετών μας. «Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά είναι άχρηστος», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Εκτός του ότι αποτυπώνεται η σφραγίδα μας στην ψηφοφορία μας, φανερώνεται ότι δεν είμαστε αδιάφοροι για τον τόπο και το μέλλον, για τους διπλανούς μας και για τα παιδιά μας, για την Εκκλησία μας και την Παράδοσή μας. Είναι, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, να καίγεται ο κόσμος και να πηγαίνουν οι κάτοικοι να ρίξουν ο καθένας τους έστω από ένα κουβά νερό. Ή να μπορούμε να σώσουμε ένα θαυμάσιο μέρος από τη διάβρωση και την κατολίσθηση και να σπεύδουμε όλοι, μα όλοι, να φυτέψουμε ένα δενδράκι και να βάλουμε ένα λιθαράκι, για να συγκρατηθούν τα χώματα.
Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε εμείς οι χριστιανοί κυρίως, ότι είναι χριστιανικό και πνευματικό καθήκον η συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία. Ψηφίζουμε τους άρχοντές μας, τη «βιτρίνα» μας. Λάθος! Τους νομοθέτες μας κι αυτούς που θα οδηγήσουν το λαό μας. Δεν μας νοιάζει αυτό; Θα μας αρέσει αύριο να βγούνε άνθρωποι άπιστοι, «εκ πεποιθήσεως άθεοι», φονείς και ανήθικοι, με την αποποινικοποίηση των εκτρώσεων και της μοιχείας, που δεν αγαπούν την Μητέρα Εκκλησία, αλλά και τη Μητέρα Πατρίδα, και δε σέβονται ιστορία και παράδοση, που διαλύουν οικογένεια και ξεπουλάνε τα πάντα στους ξένους, που σκύβουν μέχρις εδάφους στους αιρετικούς και δειλιάζουν να πούν ένα ηρωϊκό ΟΧΙ; Τέτοιους άρχοντες θα αφήσουμε να βγούνε; Και θα βγούνε, διότι «οι υιοί του σκότους του αιώνος τούτου είναι σοφότεροι των υιών του φωτός», λέγει ο Κύριος. Οι μαθητές κοιμόντουσαν τη νύχτα της Μ. Πέμπτης που συνέλαβαν τον Κύριο κι ό προδότης Ιούδας ήταν ο μόνος που αγρυπνούσε και οδηγούσε τη σπείρα και τον όχλο του υποκόσμου. Θα μας πιάσουν στον ύπνο.
Δεν υπάρχει χειρότερο αμάρτημα από την αδιαφορία. Την αμέλεια και οκνηρία. Την πνευματική τεμπελιά.
«Δε γίνεται τίποτε», «σιγά μη πάω και ψηφίσω», «όλοι το ίδιο είναι»… ακούς και λένε πολλοί. Ας αφήσουμε τότε την αποχή να διαλέξει για μας. Κρίμα! Κι ας έλεγε ο μακάριος ο π. Παϊσιος από το Άγιο Όρος ότι «ψηφίζουμε τους καλύτερους και ευσεβέστερους (σ.σ. όχι τους υποκριτές και καιροσκόπους), και διαλέγουμε από το τσουβάλι με τις ελιές αυτές που έχουν το λιγότερο δάκο». Ασφαλώς υπάρχουν άνθρωποι που διαχρονικά σεβάστηκαν την Εκκλησία και την πίστη. Αυτούς θα διαλέξουμε. Και θα ψηφίσουμε με πνευματικά και εθνικά κριτήρια κι όχι ιδιοτελή ελατήρια.Δεν είναι τόσο υπεύθυνη στάση η αποχή ή το λευκό. Μπορεί να εκφράζει κάτι, αλλά δεν προχωράει τίποτε με τις επιλογές αυτές. Επίσης και να μη πιάσει τόπο η ψήφος μας, δηλαδή να μη ρθεί το αποτέλεσμα που εμείς θα θέλαμε, όμως θα έχουμε κάνει το καθήκον μας, θα έχουμε λειτουργήσει κατά συνείδηση, θα έχουμε ενεργήσει σωστά και υπεύθυνα για τις επόμενες γενεές, θα έχουμε αποτυπώσει έστω τη βούλησή μας στην πολιτική χαρτογράφηση της κοινωνίας. Διαφορετικά, αν απόσχουμε, θάχουμε εγκαταλείψει ένοχα ένα βασικό καθήκον μας σα χριστιανοί και πολίτες. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν μας εκφράζει κανένα κόμμα από τα υπάρχοντα [ισχύει βεβαίως η προηγηθείσα σοφή και ρεαλιστική ρήση του π. Παϊσίου] και τότε θα είμαστε σε σωστό δρόμο, αν επιλέξουμε κάποιο πρόσωπο με φόβο Θεού. Ποτέ κάποιος μη προτιμήσει διακοπές, τριήμερα, εξοχικό, ύπνο και ρέμβη σε μια εποχή μεγάλων αποφάσεων και κινδύνων. Θάναι ανάξιος και της Εκκλησίας και της Πατρίδος!
Συμμετοχή λοιπόν στην εκλογική διαδικασία με φόβο Θεού και σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, με πνευματικότητα και στοχασμό, με προσευχή και συζήτηση. «Τον πύργο χτίζουμε όλοι αντάμα». Συμμετοχή και όχι αποχή.
Οι χριστιανοί μέσα σε μια χώρα, σ΄ένα κράτος ή έθνος είναι σαν την ψυχή στο σώμα (προς Διόγνητον επιστολή). Δηλαδή όπως η ψυχή ζωογονεί το σώμα, έτσι και οι χριστιανοί ζωογονούν τον κοινωνικό ιστό με τη ζωή, με τον λόγο τους και με τα καλά τους έργα, στα οποία και πρωτοστατούν. Είναι σαν το αλάτι που προλαμβάνει τη σήψη και νοστιμίζει το φαγητό. Κι όλα αυτά από καρδιάς, για τη δόξα του Θεού και για την υλική και πνευματική ωφέλεια του πλησίον. Με το σεμνό και ταπεινό ήθος τους μεταστρέφουν την κοινωνική παθογένεια σε υγεία, η οποία εισχωρεί και διαποτίζει όλα τα κοινωνικά στρώματα και τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Είναι το κάτι άλλο οι χριστιανοί μέσα στον κόσμο. Όταν βγήκαν από τις κατακόμβες και για πρώτη φορά ο κόσμος έβλεπε το χριστιανικό ήθος πάνω στα πράγματα της καθημερινής ζωής και μάλιστα στον τομέα της αγάπης, οι άνθρωποι αντίκρυζαν ένα πρωτόφαντο θέαμα αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας, άγνωστο πρίν. Η αγάπη των χριστιανών για τον Θεό, για τον συνάνθρωπο, για την πατρίδα και τον τόπο, είναι το νέο που έφερε ο Χριστός με την Εκκλησία Του στον κόσμο.
Η αγάπη όμως αυτή και το ενδιαφέρον των Χριστιανών για τον πλησίον γενικά και ειδικότερα για το περιβάλλον του άλλου και τις συνθήκες της ζωής του, τη χαρά του και τη λύπη του, τη δουλειά του και την αξιοπρέπειά του, δεν εξαντλείται μόνο σε ένα καλό παράδειγμα ή ένα προσωρινό ενδιαφέρον υλικής συνδρομής ή παρηγορίας. Σ΄ ένα πιάτο φαγητό ή σ΄ένα καλό λόγο. Πάει πολύ πιο πέρα. Ένας ξένος κληρικός έλεγε ότι «το ψωμί μου είναι υλική υπόθεση. Το ψωμί του αδελφού μου είναι πνευματική υπόθεση για μένα» (H. Camara). Αυτός ο λόγος νοηματοδοτεί και εμπνέει και κάθε άλλη δραστηριότητα του χριστιανού υπέρ της υλικής ευημερίας και πνευματικής προκοπής του διπλανού μας ανθρώπου.
Ένα καθεστώς άδικο και ανελεύθερο, ένα κράτος άσπλαγχνο και απαιτητικό, εργασιακοί χώροι επικίνδυνοι, διασκέδαση μηδενική και σε ποσότητα και σε ποιότητα, πολιτιστικές ευκαιρίες ανύπαρκτες, ποιότητα ζωής στο ναδίρ, όλα αυτά δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορο τον χριστιανό ούτε για τον εαυτό του, πολύ δε περισσότερο για την οικογένειά του, για τους δικούς του, για τον πλησίον του και το μέλλον της νέας γενιάς.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι χριστιανοί είναι και πρέπει νάναι ενεργοί πολίτες και να πρωτοστατούν σε κάθε καλό έργο, που θα βελτιώνει τις συνθήκες της ζωής όλης της κοινωνίας, ασχολούμενοι και με τα κοινά υπό την ειδική έννοια, εφόσον έχουν το χάρισμα.
Εάν όμως είναι χρήσιμο να δραστηροποιούνται οι χριστιανοί υπέρ των αδυνάτων και των φτωχών δίνοντας ακόμη κι από το υστέρημά τους, εάν πρέπει να ενεργοποιούνται για τη βελτίωση της παρούσης ζωής, καταλαβαίνουμε όλοι πόσο ενδιαφέρον πρέπει νάχουν για τη σωτηρία της ψυχής τους και τη σωτηρία του κόσμου. Πως μπορεί να κοιμάται ήσυχος ένας συνειδητά ορθόδοξος χριστιανός, όταν βλέπει καθημερινά την αίρεση και την πλάνη, τη μαγεία και το σατανισμό, την έκλυση των ηθών, το ηλεκτρονικό φακέλωμα και την διάχυτη πορνεία να κατακτούν έδαφος και να δηλητηριάζουν τις οικογένειες και να απομακρύνεται ο κόσμος από την γνήσια πίστη και ευσέβεια προς τον Θεό; Μπορεί να εφησυχάζει όταν βλέπει τη νεολαία να παραπαίει και παραπατάει στα νυχτερινά κέντρα μέχρι πρωϊας και γι΄ αυτό τον δημόσιο κίνδυνο το επίσημο κράτος και η συντεταγμένη πολιτεία να κοιμούνται «τον βαρούχιον ύπνον υπό μανδραγόραν»! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά νάρχεται το ίδιο το κράτος και να αλλοιώνει προς το χειρότερο την παραδοσιακή πνευματική ζωή των πολιτών και φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας και το περιεχόμενο της παιδείας να το παραμορφώνει, να σπρώχνει δηλ. στην καταστροφή τα πάντα, πως μπορεί ο χριστιανός να απολαμβάνει σε μια παραλία (σχήμα λόγου είναι) ή σε μια καφετέρια το «φραπεδάκι του»;
Όταν διαμορφώνονται πλέον συνθήκες διάλυσης της ιδιοπροσωπίας της πατρίδος μας, με την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, τον εξοβελισμό των θρησκευτικών και των πνευματικών από τα σχολεία, με την εισαγωγή μαθημάτων ξένων προς τα παραδεδομένα γνωστά σχήματα, και άλλα πολλά, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε σαν χριστιανοί να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Θα μιλήσουμε, θα γράψουμε, θα διαμαρτυρηθούμε κατά μόνας και μαζικά, και … θα ψηφίσουμε. Βεβαίως, θα εξασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα. Μαζί με τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, μαζί με τις προσευχές θα λέγαμε, είναι και η ψήφος μας. Είναι το έσχατο, αλλά και ουσιαστικότερο μέσο εκφράσεώς μας και αποφάσεως για το τι κράτος, πολιτεία, κυβερνήτες, σύστημα, πνευματικό, αλλά και φυσικό περιβάλλον θέλουμε. Η ψήφος μας είναι η συνισταμένη όλης της ενασχόλησης με τα πολιτικά και η γνώση του τι έχουμε καθημερινά μπροστά μας. Προϋποθέτει στοχασμό, μελέτη, συζήτηση, έρευνα, είναι μια δοκιμασία του ανθρωπίνου πνεύματος, η οποία καθίσταται πολύ αποτελεσματική και σωτήρια, όταν φτάνει ο άνθρωπος μπροστά στη κάλπη. Είναι χριστιανικό καθήκον η συμμετοχή μας στη δημοκρατική διαδικασία ανάδειξης των ηγετών μας. «Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά είναι άχρηστος», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Εκτός του ότι αποτυπώνεται η σφραγίδα μας στην ψηφοφορία μας, φανερώνεται ότι δεν είμαστε αδιάφοροι για τον τόπο και το μέλλον, για τους διπλανούς μας και για τα παιδιά μας, για την Εκκλησία μας και την Παράδοσή μας. Είναι, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, να καίγεται ο κόσμος και να πηγαίνουν οι κάτοικοι να ρίξουν ο καθένας τους έστω από ένα κουβά νερό. Ή να μπορούμε να σώσουμε ένα θαυμάσιο μέρος από τη διάβρωση και την κατολίσθηση και να σπεύδουμε όλοι, μα όλοι, να φυτέψουμε ένα δενδράκι και να βάλουμε ένα λιθαράκι, για να συγκρατηθούν τα χώματα.
Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε εμείς οι χριστιανοί κυρίως, ότι είναι χριστιανικό και πνευματικό καθήκον η συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία. Ψηφίζουμε τους άρχοντές μας, τη «βιτρίνα» μας. Λάθος! Τους νομοθέτες μας κι αυτούς που θα οδηγήσουν το λαό μας. Δεν μας νοιάζει αυτό; Θα μας αρέσει αύριο να βγούνε άνθρωποι άπιστοι, «εκ πεποιθήσεως άθεοι», φονείς και ανήθικοι, με την αποποινικοποίηση των εκτρώσεων και της μοιχείας, που δεν αγαπούν την Μητέρα Εκκλησία, αλλά και τη Μητέρα Πατρίδα, και δε σέβονται ιστορία και παράδοση, που διαλύουν οικογένεια και ξεπουλάνε τα πάντα στους ξένους, που σκύβουν μέχρις εδάφους στους αιρετικούς και δειλιάζουν να πούν ένα ηρωϊκό ΟΧΙ; Τέτοιους άρχοντες θα αφήσουμε να βγούνε; Και θα βγούνε, διότι «οι υιοί του σκότους του αιώνος τούτου είναι σοφότεροι των υιών του φωτός», λέγει ο Κύριος. Οι μαθητές κοιμόντουσαν τη νύχτα της Μ. Πέμπτης που συνέλαβαν τον Κύριο κι ό προδότης Ιούδας ήταν ο μόνος που αγρυπνούσε και οδηγούσε τη σπείρα και τον όχλο του υποκόσμου. Θα μας πιάσουν στον ύπνο.
Δεν υπάρχει χειρότερο αμάρτημα από την αδιαφορία. Την αμέλεια και οκνηρία. Την πνευματική τεμπελιά.
«Δε γίνεται τίποτε», «σιγά μη πάω και ψηφίσω», «όλοι το ίδιο είναι»… ακούς και λένε πολλοί. Ας αφήσουμε τότε την αποχή να διαλέξει για μας. Κρίμα! Κι ας έλεγε ο μακάριος ο π. Παϊσιος από το Άγιο Όρος ότι «ψηφίζουμε τους καλύτερους και ευσεβέστερους (σ.σ. όχι τους υποκριτές και καιροσκόπους), και διαλέγουμε από το τσουβάλι με τις ελιές αυτές που έχουν το λιγότερο δάκο». Ασφαλώς υπάρχουν άνθρωποι που διαχρονικά σεβάστηκαν την Εκκλησία και την πίστη. Αυτούς θα διαλέξουμε. Και θα ψηφίσουμε με πνευματικά και εθνικά κριτήρια κι όχι ιδιοτελή ελατήρια.
1 σχόλιο:
1)Ένας ξένος κληρικός έλεγε ότι «το ψωμί μου είναι υλική υπόθεση. Το ψωμί του αδελφού μου είναι πνευματική υπόθεση για μένα» (H. Camara)
ΚΧ. Ενας άλλος όμως ξένος έλεγε : Εσείς μας δώσατε ένα βιβλίο, και εννούσε τη Βίβλο, αλλά μας πήρατε τη γη μας.
2)...πως μπορεί ο χριστιανός να απολαμβάνει σε μια παραλία (σχήμα λόγου είναι) ή σε μια καφετέρια το «φραπεδάκι του»;Όταν διαμορφώνονται πλέον συνθήκες διάλυσης της ιδιοπροσωπίας της πατρίδος μας, με την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, τον εξοβελισμό των θρησκευτικών και των πνευματικών από τα σχολεία,
ΚΧ. Για όλα αυτά και όσα άλλα αναφέρονται, εδώ και χρόνια δεν παραμέναμε αδιάφοροι. Ψηφίζαμε. Αλλά από το κακό στο χειρότερο και ακόμη στο χείριστο. Διαλέγαμε από το τσουβάλι με τις ελιές αυτές που είχαν το λιγότερο δάκο, κι αυτές φαρμάκι γινόταν και δηλητήριο. Φτάσαμε εδώ που μας έφεραν με την ψήφο τη δική μας. Μας έστηναν παγίδα κάθε φορά κι αυτό δεν το καταλαβαίναμε.
Δεν αδιαφορούμε πλέον, ούτε αμελείς είμαστε, ούτε οκνηροί. Και αν φαίνεται ότι εμείς καθεύδουμε, ενώ οι Ιούδες ξενυχτούν και τρέχουν τις προδοσίας τα αργύρια να παραλάβουν, ας ξέρουν ότι "η καρδία μας αγρυπνεί". Είμαστε όλο αθισθήσεις ακόμη και στον ύπνο. Εμείς θα ξεγελάσουμε τώρα τους Ιούδες, που νομίζουν, όπως πάντα, ότι είμαστε οι καθεύδοντες.
Θα μιλήσουμε, θα γράψουμε, θα διαμαρτυρηθούμε κατά μόνας και μαζικά δεν θα ψηφίσουμε. Ενσυνείδητα δεν θα ψηφίσουμε. Διότι χορτάσαμε απ΄ την ψευτιά τους, τις απάτες τους, τις πλεκτάνες τους και την κάλπικη ελευθερία τους.
Δεν τη θέλουμε αυτή την ελευθερία. Την ψήφο δεν θα τους τη δώσουμε για να μας μαντρώσουν ύστερα όλους ηλεκτρονικά. Δεν θα είμαστε "από τους ψηφίσαντες τον αριθμό του θηρίου", μέσα στα εκλογικά ποσοστά του δεν θα μας βρει, τα οποία κάποιοι προσδοκούν να ανατρέψουν συμμετέχοντας στην ψήφο-δικαίωμα της αντίχριστης δημοκρατίας. Της δικής του δημοκρατίας, της δημοκρατίας του θηρίου.
Οι μειοψηφίες καθορίζουν τη διάλυσή μας τώρα. Αλλά με την ψήφο οι εκλογικές αυτές μειοψηφίες συνδράμουν στο αντίχριστο έργο των δαιμόνων. Μένουν σε ένα ασήμαντο ποσοστιαίο νούμερο συμβάλλοντας όμως στο κίβδηλο σύστημα που το θηρίο έχει εφεύρει: Την ψήφο και το διασκορπισμό της.
Χριστιανικό και πνευματικό καθήκον δεν είναι πλέον η συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία. Τόσο χρόνια που αγωνιστήκαμε με αυτά τα ιδεολογήματα, ιδού που φθάσαμε. Στη χρεωκοπία, στην ανεργία, στους μισθούς πείνας και στις συντάξεις θανάτου. Οι ελιές που διαλέγαμε με το λιγότερο δάκο ήταν για να μας ξεκάνουν. Οι "ελαδέμποροι" είχαν αυτές τις εντολές.
3)Διαφορετικά, αν απόσχουμε, θάχουμε εγκαταλείψει ένοχα ένα βασικό καθήκον μας σα χριστιανοί και πολίτες.
ΚΧ : Δεν είμαστε "σα χριστιανοί". Η Χριστιανική Εστία της Λαμίας έμεινε στο "σαν" (ως εάν). Δεν έμαθε το "ως", δεν έμαθε πολλά, τις λείπουν πάρα πολλά. Κυρίως, οι ελιές χωρίς δάκο και οι κάλπες δίχως ψήφο.
Να δούμε τότε το θηρίο τι θα κάνει.
Δημοσίευση σχολίου