Η προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς την Ρωμαιοκαθολική Αντιπροσωπεία κατά την Θρονική Εορτή (30.11.2010).

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch, μετά τῆς τιμίας ὑμῶν συνοδείας, οἱ ἐκπροσωποῦντες τήν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τόν Ἐπίσκοπον τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης καί ἀγαπητόν ἡμῖν ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν Πάπαν κύριον Βενέδικτον καί τήν ἧς οὗτος προΐσταται Ἐκκλησίαν,

Μετὰ πολλῆς χαρᾶς χαιρετίζομεν τήν παρουσίαν ὑμῶν κατά τήν Θρονικήν Ἑορτήν τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καί ἐν εὐγνωμοσύνῃ εὐχαριστοῦμεν τόν ἀποστείλαντα ὑμᾶς ἀδελφόν ἐν Κυρίῳ Πάπαν Βενέδικτον ΙϚ’ διά τήν εὐγενῆ ἀδελφικήν χειρονομίαν αὐτοῦ ὅπως συμμετάσχῃ δι᾿ ὑμῶν εἰς τήν ἑόρτιον πανήγυριν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς ἐν Βυζαντίῳ Ἐκκλησίας Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν ἔχει καθιερωθῆ ὅπως ἀνταλλάσσωνται ἐπισκέψεις ἐπισήμων ἀντιπροσωπειῶν κατά τάς θρονικάς ἑορτάς ἑκατέρας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς ἔνδειξιν τῶν μεταξύ αὐτῶν ἀδελφικῶν δεσμῶν ἀγάπης καί τιμῆς, χαίρομεν δέ διότι καί ἐφέτος τηρεῖται ἡ ὡραία αὕτη παράδοσις.

Ἰδιαιτέρως χαιρετίζομεν τήν διά πρώτην φοράν παρουσίαν ἐν μέσῳ ἡμῶν ὡς ἐκπροσώπου τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, συγχαίροντες αὐτῇ ἐπί τῇ ἀναλήψει τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιώματος τῆς προεδρίας τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τήν προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν, ὡς καί ἐπί τῇ προσφάτῳ ἀνυψώσει αὐτῆς εἰς τό ἀξίωμα καί τήν τιμήν τοῦ Καρδιναλίου. Ἐκτιμῶντες μεγάλως τήν βαθεῖαν θεολογικήν κατάρτισιν καί τήν εὐγένειαν τοῦ χαρακτῆρος τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, ὡς καί τήν προσήλωσιν αὐτῆς εἰς τήν ἱεράν ὑπόθεσιν τῆς προωθήσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, προσβλέπομεν εἰς τήν συνεργασίαν ὑμῶν μετά τοῦ καθ’ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διά τήν περαιτέρω σύσφιγξιν τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ἐπ’ἀγαθῷ τῆς προωθήσεως τῆς ἑνότητος, ὑπέρ τῆς ὁποίας ἐδεήθη ὁ Κύριος εἰς τόν Πατέρα Αὐτοῦ ὀλίγον πρό τοῦ πάθους Του.

Μετά πολλῆς χαρᾶς σημειοῦμεν ὅτι κατά τό τρέχον ἔτος συνεπληρώθησαν πεντήκοντα ἔτη ζωῆς καί δράσεως τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, τοῦ ὁποίου ἡγεῖται ἤδη ἡ ὑμετέρα Σεβασμιότης. Ἡ σκέψις ἡμῶν ἀνατρέχει πρός τόν ἀείμνηστον Πάπαν Ἰωάννην τόν ΚΓ΄, ὅστις ἐν ἔτει 1960 προέβη εἰς τήν ἵδρυσιν τοῦ Συμβουλίου τούτου, ἀρχικῶς ὑπό τήν μορφήν Γραμματείας, ὁμοῦ μετά τῆς συγκλήσεως τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, ἥτις διά θαρραλέων ἱστορικῶν ἀποφάσεων ἤνοιξε τόν δρόμον διά τήν συμμετοχήν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν προσπάθειαν πρός ἀποκατάστασιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Μεταξύ τῶν καρπῶν τῆς ἱστορικῆς ταύτης πρωτοβουλίας τοῦ ἀειμνήστου Πάπα κυρίαρχον θέσιν κατέχει ἡ ἀνάπτυξις ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, τάς ὁποίας σχέσεις ἐνεκαινίασαν οἱ μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, ὁ Πάπας Παῦλος ὁ Ϛ’ καί ὁ ἀοίδιμος προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἐσυνέχισαν δέ καί ἐνίσχυσαν ἔτι περαιτέρω οἱ διάδοχοι αὐτῶν Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β’ καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος. Χάρις εἰς τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ ὑμετέρου Συμβουλίου διά τήν χριστιανικήν ἑνότητα, μάλιστα δέ ἐκείνας τῶν ἀειμνήστων πρωτοπόρων προέδρων αὐτοῦ Καρδιναλίων Augustino Bea καί Johannes Willebrands, βοηθουμένων ὑπό εἰδημόνων περί τήν ἱστορίαν καί τήν ζωήν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὡς οἱ ἀείμνηστοι Ἐπίσκοπος Pierre Duprey καί Mgr Eleuterio Fortino, αἱ σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἀνεπτύχθησαν ἔτι μᾶλλον δι᾿ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί ἀδελφικῆς ἀγάπης. Τάς σχέσεις ταύτας ἐκαλλιέργησαν μετά τῆς αὐτῆς ἐπιμελείας καί οἱ προκάτοχοι τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος ἐν τῇ προεδρίᾳ τοῦ Συμβουλίου Καρδινάλιοι Edward Cassidy καί Walter Kasper, συνεπικουρούμενοι ὑπό ἱκανῶν συνεργατῶν. Πρός πάντας τούς ἀνωτέρω ἐκφράζομεν τάς θερμάς εὐχαριστίας ἡμῶν δι᾿ ὅσα ἐκοπίασαν ὑπέρ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν.

Ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν ἀδελφικῶν τούτων σχέσεων ἤρξατο καί διεξάγεται ἐπί τριάκοντα ἤδη ἔτη ὁ ἐπίσημος θεολογικός διάλογος μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἑνότης ἐν τῇ ἀγάπῃ εἰς οὐδέν ὠφελεῖ, ἐάν δέν εἶναι συγχρόνως καί ἑνότης ἐν τῇ πίστει καί τῆ ἀληθείᾳ. Οὕτως, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ», κατά τήν προτροπήν τοῦ Ἀποστόλου (Ἐφ. 4, 15), διεξάγομεν τόν θεολογικόν τοῦτον διάλογον κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως καί πασῶν τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρός ἐξέτασιν ἐν ἀγάπῃ καί εἰλικρινείᾳ τῶν τε ἑνούντων καί τῶν εἰσέτι διαιρούντων ἡμᾶς θεολογικῶν ζητημάτων, «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως», κατά τήν προτροπήν τοῦ ἰδίου Ἀποστόλου (Ἐφ. 4, 13).

Τήν πορείαν τοῦ θεολογικοῦ τούτου διαλόγου παρακολουθοῦντες μετ᾿ ηὐξημένου ἐνδιαφέροντος καί ἡμεῖς ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου προσευχόμεθα διά τήν εὐόδωσιν αὐτοῦ, ἰδίᾳ κατά τήν παροῦσαν φάσιν, κατά τήν ὁποίαν συζητοῦνται ἀκανθώδη θέματα, γενόμενα κατά τό παρελθόν αἰτίαι ὀξειῶν ἀντιπαραθέσεων μεταξύ τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν.

Ἡ πρόσφατος ἐν Βιέννῃ συνάντησις τῆς ὁλομελείας τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου, ὑπό τήν συμπροεδρίαν τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί τοῦ Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ καί συνεργοῦ ἡμῶν Μητροπολίτου Περγάμου κυρίου Ἰωάννου, κατέδειξε τάς ὑφισταμένας δυσκολίας, ἀλλά καί τήν πρόθεσιν καί ἀποφασιστικότητα πάντων τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅπως ὑπερβοῦν αὐτάς καί ἐν ἀγάπῃ, ἀλλά καί πιστότητι πρός τήν παραδοθεῖσαν ἡμῖν ἐκ τῆς πρώτης χιλιετίας πίστιν καί ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, καί χωρήσωμεν εἰς τήν ἐπίλυσιν τῶν ὑφισταμένων διαφορῶν.

Ἑορτάζοντες σήμερον τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου δέν εἶναι δυνατόν εἰμή νά ἔχωμεν τήν σκέψιν ἡμῶν ἐστραμμένην καί πρός τόν αὐτάδελφον αὐτοῦ Πέτρον τόν Πρωτοκορυφαῖον. Οἱ δύο οὗτοι ἀδελφοί, συνδεόμενοι διά τοῦ ἐξ αἵματος δεσμοῦ, συνεδέθησαν προσέτι καί διά τοῦ ἀπείρως σπουδαιοτέρου δεσμοῦ τῆς μετά τοῦ Χριστοῦ καί ἐν τῷ Χριστῷ κοινωνίας. Τόν δεσμόν τοῦτον τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας διετήρησαν ἀδιάσπαστον ἐπί μίαν ὅλην χιλιετίαν καί αἱ ἐκ τοῦ κηρύγματος καί τοῦ μαρτυρίου τῶν Ἀποστόλων τούτων προελθοῦσαι Ἐκκλησίαι, αἱ τῆς Ρώμης καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τόν αὐτόν δέ δεσμόν κοινωνίας ὀφείλομεν νά ἀνακτήσωμεν καί πάλιν, διά νά ἀποδειχθῶμεν ἄξιοι συνεχισταί τῆς παρακαταθήκης των.

Εἰς τήν ἀναγνωσθεῖσαν κατά τήν σημερινήν Θείαν Λειτουργίαν εὐαγγελικήν περικοπήν ἠκούσαμεν ὅτι ὁ Ἀνδρέας γνωρίσας προσωπικῶς τόν Χριστόν σπεύδει νά γνωρίσῃ Αὐτόν καί εἰς τόν Πέτρον. Τό αὐτό πράττει καί ὁ Φίλιππος πρός τόν Ναθαναήλ, καί οὕτως ὁ κύκλος τῶν μετά τοῦ Χριστοῦ κοινωνούντων διευρύνεται ἕως οὗ διά τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος ἐπεκταθῇ εἰς πάντας τούς ἀνθρώπους. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύεται τοιουτοτρόπως «ἀποστολική», μεταδίδουσα τόν Χριστόν ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν καί ἀπό τόπου εἰς τόπον «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. 17, 21) εἰς Αὐτόν ὡς λυτρωτήν καί σωτῆρα.

Ὁ κόσμος καί σήμερον ἀναζητεῖ σωτηρίαν καί λύτρωσιν, εὑρισκόμενος πρό ποικίλων ἀδιεξόδων. Ἀλλ᾿ οἱ κηρύττοντες τόν Χριστόν κεχωρισμένοι ἀπ᾿ ἀλλήλων ἀδυνατοῦν νά πείσουν τόν κόσμον ὅτι «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός» (Ἰω. 1, 42). Πιστοί εἰς τό γνήσιον καί ἀκραιφνές κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καλούμεθα «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» νά μεταφέρωμεν αὐτό εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, ἐνωτιζόμενοι τάς ἀγωνίας του καί ἐγκύπτοντες ἐν ἀγάπῃ εἰς τά προβλήματά του.

Διά τῶν σκέψεων τούτων ὑποδεχόμεθα ὑμᾶς, τούς ἐκπροσώπους τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν ἐν ἀγάπῃ καί τιμῇ, εὐχαριστοῦντες καί αὖθις ὑμῖν τε καί τῷ ἀποστείλαντι ὑμᾶς Ἁγιωτάτῳ ἀδελφῷ διά «τόν κόπον τῆς ἀγάπης» (Α’Θεσ. 1, 3) τόν ὁδηγήσαντα τά βήματα ὑμῶν ἐνταῦθα.

«Τῷ δέ Θεῷ καί Πατρί ἡμῶν ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Δείτε σχετικά και:

-Ομιλία τοῦ Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στόν εσπερινό της Θρονικής Εορτής (29.11.2010).

-Από κοινού επίσκεψη Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κόρινθο στα βήματα του Αποστόλου Παύλου

-Αντιπροσωπεία του Βατικανού στο Φανάρι για την Θρονική Εορτή