Ἀναμφίβολα, στήν ἐποχή μας, τό κύριο στοιχεῖο εἶναι ἡ ταχύτητα! Τρέχουν ὅλοι καί γιά ὅλα! Καί σέ πάρα πολλές περιπτώσεις, οἱ πολλές ἀσχολίες καί ὑποχρεώσεις μας εἶναι ἡ κύρια δικαιολογία γιά νά ἀφήνουμε στήν ἄκρη, τήν σχέση μας μέ τόν Θεό. Καί ἔτσι ἀκοῦμε πολλούς νά λένε (τό λέμε καί ἐμεῖς!): Ἔ, οἱ πολλές προσευχές καί λειτουργίες εἶναι γιά μοναχούς καί ἀσκητές. Ἐμεῖς, εἴμαστε κοσμικοί ἄνθρωποι. Ἄς κάνουμε κάτι λιγώτερο ἤ μᾶλλον κάτι ἐλάχιστο!
Ὅμως, ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή τοῦ κόσμου. Ἄν δέν ἔχουμε θερμή σχέση μαζί Του, δέν μποροῦμε νά ζήσουμε πνευματικά. Καί φυσικά, ἕνας νεκρός - πνευματικά - ἄνθρωπος δέν αἰσθάνεται χαρά στήν ψυχή του, ἀφοῦ ἡ ψυχή του εἶναι ἤδη πνευματικά νεκρή!
Γι᾿ αὐτό, ὅσο ἐπιτυχημένος καί ἄν εἶναι κανείς στήν ἐπίγεια ζωή του, δέν θά ἔχει χαρά καί εἰρήνη, ἄν δέν ἀγαπᾶ τόν Χριστό· ἄν δέν ἀκολουθεῖ τόν Χριστό· ἄν δέν ὑπακούει στόν Χριστό.
* * *
Ἰδού καί ἕνα παράδειγμα, στό ὁποῖο δύο νέοι ἄνθρωποι ἀντιμετώπισαν μιά ξαφνική φοβερή δοκιμασία, δοκιμασία πίστεως, μέ τόν πιό τέλειο καί ἅγιο τρόπο.
Στίς ἀρχές τοῦ 16ου αἰῶνα ζοῦσαν στήν Αἴγυπτο δύο νεαροί φίλοι: ὁ Γαβριήλ καί ὁ Κυρμιδώλης. Στήν ἀκμή τῆς νεότητας, εἰκοσάχρονοι λεβέντες, παιδιά εὐγενῶν οἰκογενειῶν, μορφωμένοι - γραμματεῖς. Κατά κόσμον, ἀπόλυτα ἐπιτυχημένοι καί εὐτυχεῖς. Ἀλλά, τό πιό μεγάλο τους χάρισμα καί πλεονέκτημα ἦταν ἡ προσήλωσή τους στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Κάποιοι μουσουλμᾶνοι, ἀπό φθόνο, τούς συκοφάντησαν στόν κριτή - δικαστή ὅτι τάχα ἔβρισαν τήν θρησκεία τοῦ Ἰσλάμ. Μετά ἀπό συνοπτικές διαδικασίες, τούς ζήτησαν νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό γιά νά γλυτώσουν τήν ζωή τους (συνηθισμένη ἡ μέθοδος!).
Τά δύο παιδιά ξεκάθαρα εἶπαν:
-Ἐμεῖς τήν πίστη πού ἔχουμε δέν τήν ἀρνούμαστε, ἀλλά μένουμε σ᾿ αὐτήν μέχρι τέλους. Γι᾿ αὐτό καί τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε αὐτός ὁ θάνατος.
Τά παιδιά, κυριολεκτικά τά κομμάτιασαν, καί ἔτσι ἔλαβαν τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου, στίς 18 Ὀκτωβρίου τοῦ 1522.
* * *
Ἄς ἰδοῦμε, τώρα, τήν δική μας κατάσταση:
Ποιές εἶναι οἱ δικές μας «θυσίες» γιά τήν διόρθωση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί γιά τό πλησίασμά μας στόν Χριστό; Γιά παράδειγμα:
• Ἡ πρωϊνή προσευχή (ἀπό τά συνήθη προσευχητάρια) εἶναι διαρκείας 5 λεπτῶν.
• Ἡ βραδινή - ἀπογευματινή προσευχή (Μικρό Ἀπόδειπνο) διαρκεῖ 15 λεπτά τό πολύ.
Γιατί δέν τά ἐφαρμόζουμε; Ἀπό πνευματική ραθυμία καί τεμπελιά. Ἴσως καί ἀπό ἄγνοια γιά τήν τεράστια ψυχική ὠφέλεια πού μᾶς προσφέρουν. Ἄν ἀρχίσουμε ἀπό τά μικρά ἀγωνίσματα, ἀλλά μέ ἀπόλυτη συνέπεια, σύντομα θά ἀρχίσουμε νά ἔχουμε καρπούς πνευματικούς· παίρνοντας θάρρος ἀπό τό παράδειγμα τῶν ἁγίων μαρτύρων. Ὅσοι πιστοί, προσέλθετε!
Ἀρχιμ. Ν. Κ.
-Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 327 Οκτώβριος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου