Όχι θρήνος. Είναι θρύλος. (Διά τόν Μητροπολίτην πρ. Φλωρίνης π. Αυγουστίνον Καντιώτην)

Αρχιμ. Δανιήλ ἈεράκηςἹεροκήρυξ

Στό φέρετρο τοῦτο ἀκουμπᾶ ὅλη ἡ Ἑλλάδα! εἶχαν πεῖ ὅλοι οἱ Ἕλληνες γιά τό φέρετρο τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Κωστῆ Παλαμᾶ, στά δύσκολα χρόνια τῆς Κατοχῆς, τό 1943. Σέ τοῦτο τό φέρετρο τῆς Φλώρινας ἀκουμπᾶ ὅλη ἡ Ὀρθοδοξία! βεβαιώνουν συγκινημένοι οἱ πανέλληνες, δείχνοντας τό φέρετρο, πού φιλοξενεῖ τόν Αὐγουστῖνο Καντιώτη. Σ᾽ αὐτό τό φέρετρο ἀκουμπᾶνε: Ἡ ζῶσα καί ἐλευθέρα Ἐκκλησία, τό κέρας Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων, ὅλα τά ἐν Χριστῷ ἐλεύθερα πνεύματα, ἀλλά καί οἱ ἐλπίδες τοῦ Γένους γιά μιά Χριστιανική Πατρίδα.

Δέν ταιριάζει θρῆνος γιά κεῖνον, πού εἶναι Θρύλος. Καί ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὁ ἐπίσκοπος τῆς Φλώρινας, εἶναι ἕνας ζωντανός θρύλος.

Οἱ θρύλοι, ὅσο περνοῦν τά χρόνια, ἀντί νά σβήνουν, μεγαλώνουν καί φουντώνουν. Ἔγινε τό πείραμα αὐτό στό πρόσωπο τοῦ μεγάλου μας πατέρα, τοῦ ἡρωϊκοῦ πατρός Αὐγουστίνου. Ὅσο περνοῦσαν τά χρόνια, τό στόμα του ἔσβηνε, μά ὁ θρύλος του τράνωνε. Κι ὅταν ὁ χρόνος πέρασε καί τό κατώφλι τοῦ αἰώνα, παρέμεινε ζωντανή ἡ μορφή τοῦ κήρυκα τῆς πίστεως.

Εἶναι θρύλος ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης, πού ξεκίνησε τήν ἡλιόμορφη τροχιά του ἀπ᾽ τή θαλασσινή Πάρο, γιά νά τελειώση στή βουνήσια Φλώρινα.

Εἶναι θρύλος, πού θυμίζει τό θρύλο τῶν ἀποστολικῶν χρόνων.

Ὁ Αὐγουστῖνος ἀπέδειξε, πώς δέν εἶναι οὐτοπία ἡ Χριστοκρατία τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐπανέφερε τή γνησιότητα στό ἦθος καί στό δόγμα τῶν ἀρχαίων Χριστιανῶν.

Εἶναι θρύλος, πού ξανάφερε στό προσκήνιο τούς θρύλους τῶν μαρτύρων καί ἡρώων τῆς Πίστεως.

Εἶναι θρύλος, πού ἔδωσε σάρκα καί ὀστᾶ στούς θρυλικούς ἀγῶνες τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ξαναζωντάνεψε στίς μέρες μας τό θρύλο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ὄχι μονάχα ἀποκάλυψε στά μάτια μας τή θρυλική μορφή τοῦ μεγάλου ἱερομάρτυρα, ἀλλά καί πάσχισε νά γίνη ἀντίγραφο τῆς Ἁγιοκοσματικῆς ἱεραποστολῆς καί δράσεως. Ἄν γιά τό μεγάλο Διδάχο τοῦ Γένους ἐρίζουν Ἤπειρος, Μακεδονία, Ἀκαρνανία, νησιά, γιά τόν μεγάλο ἱεραπόστολο τῶν ἡμερῶν μας, τόν Αὐγουστῖνο Καντιώτη, ἐρίζουν τά Γιάννενα, τό Μεσολόγγι, τά Γιαννιτσά, ἡ Ἔδεσσα, ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ Κοζάνη, τά Γρεβενά, ἡ Λάρισα, ἡ Κύμη, μά πρό πάντος ἡ πρωτεύουσα τοῦ Κράτους, ἡ Ἀθήνα, καί ἡ ἀκριτική Φλώρινα. ᾽Αντιλαλοῦν τά βουνά καί τά λαγκάδια, οἱ ἄμβωνες καί οἱ κάμποι, οἱ αἴθουσες καί οἱ Ἱ. Ναοί, ἀπ᾽ τό θρυλικό του κήρυγμα.

Ποτέ κήρυγμα δέν ξύπνησε τόσες κοιμισμένες συνειδήσεις, μετά τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ὅσο τό φλογερό κήρυγμα τοῦ πατρός Αὐγουστίνου. Καί ποτέ Ἐπίσκοπος δέν ἔθεσε τό σκαμνί τοῦ κηρύγματος πάνω ἀπ᾽ τό δεσποτικό θρόνο, ὅσο ὁ ἐγκολπιοφόρος ἱεροκήρυκας, ὁ βασιλιάς τῶν συγχρόνων ἱεροκηρύκων, ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης.

Ξαναζωντάνεψε τούς θρύλους τῶν μεγάλων προφητῶν. Ποιόν Ἀχαάβ καί ποιά Ἰεζάβελ δέν ἤλεγξε ἡ ἁγιασμένη παρρησία του;

Στό πρόσωπό του ζωντάνεψε ὁ θρύλος τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα. Ἀψηφώντας ὁποιαδήποτε ἡττοπάθεια καί προδοτική ἰδεοληψία, ὕψωσε σέ οὐράνια ὕψη τό ἄστρο τῆς Ἑλλάδας. Μόνο, πού ἡ μεγάλη Ἰδέα τοῦ θρυλικοῦ ἱεροκήρυκα, ἦταν τό Κράτος τοῦ Θεοῦ, μιά Ἑλλάδα λουσμένη στό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Οἱ θρύλοι τρέφουν τίς μνῆμες. Κι ἐμεῖς τρεφόμαστε μέ τίς μνῆμες τῶν ἡρωϊκῶν του ἀγώνων.

Οἱ θρύλοι θεριεύουν τίς ἐλπίδες. Κι ἐμεῖς, ἀτενίζοντας μέ θαυμασμό τό τί κατώρθωσε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ζοῦμε μέ τή βέβαιη ἐλπίδα, ὅτι πάντα θά ὑπάρχουν οἱ λίγοι, μά δυναμικοί, οἱ λίγοι ἀετοί, ὁ Ἕνας, πού μπορεῖ «ὁλόκληρον διορθώσασθαι δῆμον».

Οἱ θρύλοι διατηροῦν τήν παράδοσι. Κι ἐμεῖς, ὅσοι μαθητεύσαμε κοντά του, δέν μποροῦμε νά ξεφύγουμε ἀπ᾽ τήν παράδοσί του, ἀπ᾽ τό δικό του μνημόνιο, ἀπ᾽ τήν Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.

Οἱ θρύλοι, ὅσο ζοῦν, προπορεύονται τῆς ἐποχῆς τους. Καλπάζουν, σάν νά θέλουν νά σταθοῦν

φωτεινά μετερίζια γιά τίς ἑπόμενες γενιές τῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Τόν θεωροῦσαν συντηρητικό, κι ὅμως ἦταν πρωτοπόρος. Τόν θεωροῦσαν σκληρό, κι ὅμως ἦταν εὐαίσθητη ὕπαρξις. Τόν θεωροῦσαν ἀπόκοσμο, κι ὅμως ἦταν πολύ φιλάνθρωπος. «Βιάζομαι», τόν ἀκούγαμε νά λέη. Τελικά μπορεῖ νά ἄργησε νά ἔρθη τό «ἐξπρές», ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε, γιά νά τόν μεταφέρη στήν αἰωνιότητα, μά τά ἔργα του καί οἱ ἰδέες του θά παραμένουν πάντα ἐπίκαιρες, πάντα συγκλονιστικές.

Οἱ θρύλοι ἀνήκουν σέ ἡρωϊκές ἐποχές. Ὁ ἀτσαλένιος θρύλος, πού λέγεται Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ψήθηκε στό καμίνι δύσκολων καί ἡρωϊκῶν χρόνων τῆς φυλῆς μας.

Τέτοιοι θρύλοι, ὅταν φεύγουν σωματικά, γίνονται σηματοδότες γιά ἀσφαλῆ ἐκκλησιαστική πορεία πρός τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἔτσι ἐξηγεῖται τό ὅτι, ὅσοι τόν γνωρίσαμε καί τόν ζήσαμε, ἀπό πολύ παλιά τόν βλέπαμε σάν γίγαντα.

Στά μικρά μας μάτια φάνταζε σάν ἕνα πελώριο βουνό προφητικοῦ κύρους καί ἀκατάβλητης δύναμης.

Ἔτσι ἐξηγεῖται, πώς ἦταν γιά τούς πεζικάριους τῆς σκοπιμότητας καί τοῦ συμφέροντος ὁ ἀπροσπέλαστος κήρυκας, πού τύραννοι ἀκόμα δέν τόλμησαν νά τόν ἀγγίξουν.

Ὁ θρυλικός Καντιώτης ἔδυσε. Ἀπό τίς εἰκόνες τώρα ἀπολαμβάνει τίς πραγματικότητες. ᾽Από τή θάλασσα τοῦ βίου τώρα ἀναπαύεται στήν ἀπεραντοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ θρυλικός Καντιώτης ὡς πνευματικός ἥλιος δέν θά δύση. Φωτίζει ἀπό ὅποια πλευρά κι ἄν τόν κοιτάξης.

Μεγάλε θρύλε τῶν καιρῶν μας, πάτερ Αὐγουστῖνε, δέν σοῦ πρέπει θρῆνος. Σοῦ πρέπει ὕμνος καί εὐχαριστία γιά ὅσα γιά τήν Ἐκκλησία καί τήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς ἔκανες. Ταπεινά σοῦ φιλᾶμε τό χέρι, ἐμεῖς πού μέ τό μικρό μας βεληνεκές δέν μποροῦμε νά μετρήσουμε τήν γιγαντιαία μορφή σου.

Από την εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», 24/9/2010

Ζωηφόρος