Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

«Ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γάλ.2,20)

1. Η IΣXYΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταύρου, ό απόστολος Παύλος απολογείται απέναντι σε πολλούς Ιουδαίους επικριτές του, οι οποίοι τον κατηγορούσαν ότι εγκατέλειψε τον ιουδαϊκό νόμο. Και λέει:

Επειδή μάθαμε από την προσωπική μας πείρα ότι ό άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του μωσαϊκού νόμου αλλά μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό, κι εμείς πιστεύσαμε σ' Αυτόν για να σωθούμε από την πίστη στον Χριστό και όχι από τα έργα του νόμου. Διότι, όπως αναφέρεται στους Ψαλμούς, με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αλλά εάν υποθέσουμε ότι ή τήρηση του μωσαϊκού νόμου είναι επιβεβλημένη και συνεπώς εμείς πού τον α φήσαμε αμαρτήσαμε, τότε γεννιέται το ά τοπο ερώτημα: Άρα ό Χριστός μας οδηγεί στην αμαρτία, αφού μας ώθησε να αφήσουμε τον νόμο; Μη συμβεί να πούμε μια τέτοια βλασφημία. Διότι, αν εκείνα πού κα τάργησα ως ανώφελα, αυτά πάλι τα τηρώ ως αναγκαία, αποδεικνύω τον εαυτό μου παραβάτη- διότι βεβαιώνω έμπρακτα ότι έκανα λάθος πού άφησα το νόμο- και αμάρτησα όταν προτίμησα τη σωτηρία που δίνει ό Χριστός. Όμως δεν αμάρτησα. «Έγώ γάρ διά νόμου νόμω άπέθανον, ίνα Θεώ ζήσω». Εγώ με κριτήριο το μωσαϊκό νόμο, πού τιμωρεί με θάνατο κάθε παρα βάτη του, πέθανα ως προς τον νόμο, για να ζήσω για τη δόξα του Θεού.

Βέβαια εμείς σήμερα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τί σήμαινε για τον απόστολο Παύλο αυτή ή επιλογή του. Ήταν ένας Ιουδαίος, ξακουστός νομοδιδάσκαλος και τη ρητής των ιουδαϊκών παραδόσεων. Και τα εγκατέλειψε όλα αυτά, απαρνήθηκε μια παράδοση αιώνων και μια νοοτροπία συνυφασμένη με τη ζωή του έθνους του. Αυτό όμως ήταν επανάσταση για την επο χή εκείνη. Και του στοίχισε την ίδια του τη ζωή.

Και στο αποστολικό αυτό ανάγνωσμα τεκμηριώνει την επιλογή του αυτή βασισμένος στον ίδιο τον νόμο και κάνοντας κυρίως τον έξης συλλογισμό: Ό νόμος της Παλαιάς Διαθήκης ήταν καλός, αλλά δεν έδινε στους ανθρώπους και τη χάρη και τη δύναμη να τον τηρήσουν. Κι επιπλέον τιμωρούσε με θάνατο κάθε παραβάτη των εντολών του. Ποιος όμως Ιουδαίος θα μποροΰσε να τηρήσει όλες τις διατάξεις του μωσαϊκού νόμου; Κανείς. Άρα λοιπόν, κανείς δεν μπορούσε να σωθεί τηρώντας τις διατάξεις αυτές, και μάλιστα όπως τις ερμήνευαν οι νομοδιδάσκαλοι. Σύμφωνα δε με τις διατάξεις του νόμου έπρεπε να θανατωθεί κάθε παραβάτης του. Αφού λοιπόν, λέει ό θείος Παύλος, ούτως ή άλλως ήταν χαμένος και καταδικασμένος σε θάνατο ως προς τον νόμο, γιατί να τον ακολουθεί; Γιατί να τηρεί τις διατάξεις του, αφού δεν θα τον οδηγούσαν στη σωτηρία; Αυτός ήθελε πάνω απ' όλα τη σωτηρία του, για να ζει με τον Θεό αιωνίως.

2. Η ΝΕΑ ΕΝ XΡΙΣΤΩ ZΩH

Ό άγιος Απόστολος στη συνέχεια μας περιγράφει μέσα από την προσωπική του εμπειρία το μυστήριο της νέας εν Χριστώ εσταυρωμένης και αναστημένης ζωής. Λέει λοιπόν: Με το Βάπτισμα έχω σταυρω θεί κι έχω πεθάνει μαζί με τον Χριστό. Κι αφού είμαι πεθαμένος, δεν έχει πλέον καμία ισχύ για μένα ό νόμος. Έγινα κοι νωνός του σταυρικού θανάτου του Χρι στού. «Ζω δε ούκέτι εγώ, ζη δε εν έμοί Χρι στός». Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει μέσα μου ό Χριστός.Και τη ζωή πού ζω, τη ζω εμπνεόμενος από την πίστη στον Υιό του Θεού, ό Όποιος με αγάπησε και παρέδωσε τον Εαυτό του σε θάνατο για τη σωτηρία μου.

Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει κανείς μέσα σε λίγες γραμμές το μυστήριο της νέας εν Χριστώ ζωής πού ζούσε ό απ. Παύλος. Άς περιγράψουμε έδώ σε γενικές γραμμές κάποια βασικά στοιχεία της. Για να ζήσει ό άνθρωπος τη νέα αυτή ζωή, πρέπει πρώτα να πεθάνει. Αυτός ό θάνατος πραγματοποιείται μυστηριακώς με το άγιο Βάπτισμα. Νεκρώνεται ό παλιός άνθρωπος της αμαρτίας και παίρνει ό πιστός την απόφαση να ζει μόνο για τον Χριστό και με τον Χριστό. Αποτάσσεται τον σατανά και τα έργα του και συντάσσεται με τον Χριστό και τις άγιες εντολές του. Με το ιερό Χρίσμα εφοδιάζεται με τα χαρίσματα και τις δωρεές του Αγίου Πνεύ ματος. Και εισέρχεται σε μια νέα ζωή. Τώρα πλέον αγωνιζόμενος καθημερινά να ζει κατά το άγιο θέλημα του Θεού, ανανεώνεται και μεταμορφώνεται διαρκώς και ζει εμπειρίες πνευματικές και άγιες. Κι επει δή ως άνθρωπος ρέπει προς την αμαρτία, αγωνίζεται καθημερινά να τηρεί τις υποσχέσεις πού έδωσε πριν από το άγιο Βά πτισμα του. Αγωνίζεται δηλαδή καθημερινά με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και των ιερών Μυστηρίων να νεκρώνει μέσα του την αμαρτία και να ζει μια ζωή πλήρους αφοσιώσεως στον Θεό. Σταυρώνεται ως προς τον κόσμο, αλλά ζει για τον Χρι στό. Τώρα πια μέσα στην ψυχή του δεν ενεργεί ό παλαιός άνθρωπος αλλά ό ίδιος ό Χριστός. Αυτός κυριαρχεί στις σκέψεις του, στις επιθυμίες του, στις αποφάσεις του, στα λόγια του, στις ενέργειες του. Αυ τός ακτινοβολεί το φως του. Και ό άνθρω πος προγεύεται από αυτή τη ζωή τον Πα ράδεισο. Αυτήν την εμπειρία είχαν όλοι οι άγιοι. Αυτό το άγιο βίωμα καλούμαστε να αποκτήσουμε και μείς. Άς ξεκινήσουμε λοι πόν έναν καθημερινό αγώνα θανάτου και ζωής, νεκρώσεως και αναστάσεως. ■

«Ο ΣΩΤΗΡ» Τεύχος 2007 1-9-2010