Στις έξι Αυγούστου η Εκκλησία εορτάζει την ανάμνηση της υπέρλαμπρης Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με τους ιερούς Πατέρες, και ιδίως κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, επειδή ο Χριστός προείπε στους Μαθητές Του τα όσα Πάθη επρόκειτο να συμβούν στον Ίδιο, και στη συνέχεια σε αυτούς, θέλησε να τους δυναμώσει την υπάρχουσα πίστη, αφού τα μεν πάθη και ο θάνατός ήταν πράγματα γνώριμα και μάλιστα επώδυνα, ενώ τα αγαθά που τους υποσχόταν πράγματα ελπίδας. Αφού, λοιπόν, τα «άπαντα ... της φρικτής οικονομίας τελέσας θεοπρεπώς», παραλαμβάνει τους προκρίτους των Αποστόλων, τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, και ανεβαίνει μαζί τους στο όρος Θαβώρ, όπου «μυστικώς της Τριάδος τον τύπον υποδείκνυσι», σύμφωνα με τον υμνογράφο της εορτής.
Τότε, όπως μαρτυρούν οι Ευαγγελιστές, το πρόσωπό Του έγινε "έτερο", πιο λαμπερό από τον ήλιο, και τα ενδύματά του κατάλευκα σαν το φως. Εκείνη δε την ώρα εμφανίστηκαν οι Προφήτες Μωυσής και Ηλίας, οι οποιοί και συνωμιλούσαν μαζί Του. Ο δε Πέτρος βιώνοντας το θείο αυτό γεγονός, απευθυνόμενος προς τον Ιησού του είπε: «Κύριε, καλόν εστιν ημάς ώδε είναι...». Και ενώ ακόμη ο Πέτρος μιλούσε στον Χριστό, τους κάλυψε φωτογενής νεφέλη. Επί του προκειμένου, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επισημαίνει ότι οι Μαθητές είχαν την αίσθηση ότι εισήλθαν σε φωτεινή νεφέλη, αφού ο Χριστός, λόγω της υπερβολικής λαμπρότητάς του, κατέστη αόρατος από τους οφθαλμούς τους. Απ' αυτήν την νεφέλη, «ήχος...ανεπέμπετο, θεόκτυπος βεβαιών τό θαύμα, ο Πατήρ γάρ τών φώτων, Ούτός εστιν Υιός ο αγαπητός μου, τοίς Αποστόλοις ανεβόα, ού ακούετε», σημειώνει ο υμνογράφος. Οι δε μαθητές «τήν ακτίνα τού προσώπου .... μή φέροντες … εις γήν κατεβαρύνοντο». Στη συνέχεια, όταν ανασήκωσαν το κεφάλι τους, δεν είδαν κανένα άλλο, παρά μόνο τον Ιησού, ο οποίος τους παρήγγειλε να μην αναφέρουν σε κανένα το γεγονός μέχρι που ο Ίδιος να αναστηθεί εκ των νεκρών.
Η θεοπτία των Αποστόλων ήταν τόση όση να μην τους προκαλέσει κάποια ζημιά. Ο υμνογράφος της εορτής αναφέρει ότι ο Κύριος «εμφαίνων του αρχετύπου κάλλους την ευπρέπειαν και ταύτην ουχ ολόκληρον ... μήπως συν τη οράσει και το ζην απολέσωσιν, αλλ΄ ως ηδύνατο χωρείν». Ικάνωσε, λοιπόν, τους οφθαλούς των Αποστόλων να ιδούν το υπερχρόνιο και υπέρλαμπρο Θείο Του Φως, «ἵνα ὅταν» τον «ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον». Έτσι, υποδεικνύοντας στους Μαθητές Του την Δόξα της Θεότητός Του, επιβεβαίωσε σ΄ αυτούς ό,τι είχαν ήδη ομολογήσει προηγουμένως οι ίδιοι προς Αυτόν και παράλληλα ενδυνάμωσε την πίστη τους προς Αυτόν.
Το ιστορικὸ αυτό γεγονός σημειώθηκε μερικές εβδομάδες πριν από το εκούσιο Του Πάθος και την ένδοξη Ανάστασή Του, γι΄ αυτό και χαρακτηρίζεται από τους Αγίους ως η "ἐν δυνάμει" φανέρωση "του προ των αιώνων κεκαλυμμένου μυστηρίου", δηλαδή της Βασιλείας, της Δόξας, της Χάρης, του Φωτός του εν Τριάδι Θεού. Η Μεταμόρφωση είναι το μυστήριο της ογδόης μέρας, δηλαδή του μέλλοντος αιώνος, που, όπως αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αυτός διαφαίνεται μετά τη κατάπαυση του κόσμου που έγινε σε έξι μέρες. Η Χάρη αυτή φανερώθηκε διά του Σώματος του Κυρίου. Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός έδειξε και τον δοξασμό που υπέστη η ανθρώπινη Του φύση, κατ’ επέκταση και η Εκκλησία, αφού κατά τον Απόστολο Παύλο Αυτή είναι το Άγιο του Σώμα, αλλά και οι πιστοί, ως τα μέλη αυτού του Σώματος. Το γεγονός ότι οι Προφήτες εμφανίστηκαν περιβεβλημένοι με Δόξα και οι τρεις Μαθητές απέβησαν δέκτες των «βολίδων θεότητας», που εκπήγαζαν από τον Κύριο, δεικνύει αυτήν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή μετείχαν στην Δόξα του Σώματος του Κυρίου.
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί ότι κατά την Μεταμόρφωσή Του ο Κύριος δεν προόδευσε κατά κάποιο τρόπο, δηλαδή δεν έλαβε περισσότερη Χάρη, αλλά την ώρα εκείνη αποκάλυψε στο μέτρο των δυνατοτήτων των Μαθητών Του την αΐδια και φυσική Του Δόξα. Επίσης, το Φως της Μεταμόρφωσης δεν είναι κτιστό -μάλιστα γινόμενο και απογινόμενο, όπως υποστήριζε ο ιερός Αυγουστίνος και οι συνεχιστές της φιλοσοφίας του-, αλλά το αΐδιο, άδυτο, υπερχρόνιο και υπερκόσμιο Φως του Θεού, που έφεξε μόνιμα στον κόσμο με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ημέρα κατά την οποία ενσαρκώθηκε η πηγή του, ο Υιός και ο Λόγος του Θεού. Αυτήν την πραγματικότητα υπογραμμίζουν οι Ευαγγελιστές γράφοντας ότι έλαμψε «σαν ήλιος». Έτσι υπέδειξαν τη διαφορά του θείου Φωτός από το κτιστό φως του ήλιου. Επειδή δε είναι άκτιστο είναι και υπερχρόνιο. Αυτό φαίνεται από το γεγογός ότι οι Προφήτες, Μωυσής και Ηλίας, οι οποίοι έζησαν προ Χριστού, συλλαλούσαν μέσα σε αυτό το Φως με τον Ιησού Χριστό, στην παρουσία των Αποστόλων, «τά μέλλοντα συμβαίνειν» σε Αυτόν.
Στο σημείο αυτό πρέπει να λεχθεί ότι η συζήτηση του Κυρίου με τους Προφήτες, για τα «μέλλοντα συμβαίνειν» σε Αυτόν, συνδέουν τα γεγονότα της Μεταμόρφωσης και της Σταύρωσης ουσιαστικά. Οι Άγιοι, μάς παραδίδουν ότι ο Σταυρός είναι η δόξα του Χριστού. «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. ιβ, 23), μαρτυρεί ο ίδιος ο Κύριος. Η δε Εκκλησία δέχεται την αποκάλυψη της θείας Δόξας μόνο εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Εσταυρωμένου. Μεταμόρφωση, δηλαδή αποκάλυψη της θείας Δόξας, και Σταυρός συνδέονται, λοιπόν, άρρηκτα μεταξύ τους. Οι θύρες της Βασιλείας του Θεού άνοιξαν για τους ανθρώπους με την Σταύρωση και την Ανάστασή του Κυρίου και την ημέρα της Πεντηκοστής δόθηκε στην Εκκλησία Χάρη, που ποτέ πριν δεν ήταν παρών κατά τον τρόπο που σήμερα ενοικεί σε Αυτήν.
Η Μεταμόρφωση του Κυρίου είναι για τον άνθρωπο στήριγμα, παρηγοριά, ελπίδα και ζωή, αφού όπως ενισχύθηκαν τότε οι Μαθητές, κατά τον ίδιο τρόπο οι άνθρωποι κάθε εποχής λαμβάνουν έλεος εξ ουρανού, προκειμένου να αντέξουν την οδύνη της σταυρωμένης τους ζωής. Η δοκιμασία και το δάκρυ, που γίνονται προσευχή, ανοίγουν τις πύλες του Παραδείσου. Όσοι ανεβαίνουν τον Γολγοθά και αυτοί που είναι ήδη επί του Σταυρού, δίπλα στον Χριστό, και αναφωνούν με τον ληστή το «μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία σου» ήδη γνωρίζουν.
Εκκλησία Κύπρου -Παναγιώτης Θεοδώρου, θεολόγος.
Δείτε το Συναξάρι - Απολυτίκιο - Κοντάκιο της εορτής εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου