Πάντοτε βέβαια οἱ «Παρακλήσεις» τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ ψάλλουμε κατανυκτικὰ τὸν Δεκαπενταύγουστο στοὺς Ναούς μας γλυκαίνουν τὴν καρδιά μας καὶ μᾶς παρηγοροῦν καὶ τονώνουν τὴν ψυχή μας. Αἰσθανόμαστε ὅτι τὰ ὅσα ἔγραψαν οἱ ἐμπνευσμένοι ὑμνωδοὶ στὰ διάφορα τροπάρια ἁρμόζουν στὸν καθένα μας καὶ ἐκφράζουν τὰ προβλήματά μας.
Ἰδιαιτέρως ὅμως στὶς μέρες μας, ποὺ τόσα λέγονται καὶ γράφονται καθημερινὰ γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση κλπ., ἀλλὰ καὶ πολὺ περισσότερα διαισθανόμαστε ὅλοι μας γιὰ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία περιῆλθε ἡ χώρα μας, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας γίναμε ὄνειδος τοῦ κόσμουκαὶ ζοῦμε μὲ σύντροφο τὴν ἀβεβαιότη τα, οἱ «Παρακλήσεις» τῆς Παναγίας ἀπο δεικνύονται στήριγμα κατὰ τῆς ἀπελπισίας. Πολλὰ τροπάρια καὶ τῆς Μικρῆς καὶ τῆς Μεγάλης Παρακλήσεως, ποὺ ἐναλλάσσονται καθ’ ὅλο τὸ Δεκαπενταύγουστο, εἶναι ἕνα κι ἕνα γι’ αὐτὴ τὴ δύσκολη περίστασή μας.
Νὰ ἀναφέρουμε μερικά, γιὰ νὰ ἐκτιμήσουμε κάπωςτὸ πῶς προνοεῖ γιὰ μᾶς τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο κυβερνᾶ καὶ καθοδηγεῖ τὴνἘκκλησία καὶ φωτίζει καὶ ἐμπνέει καὶ τοὺς ἱεροὺς ὑμνογράφους. Ἴσως εἶναι γνωστά,ἀλλὰ πιθανὸν νὰ μὴν ἔχουμε προσέξει ὅσο πρέπει τὴ σημασία τους.
«Ἱκετεύω, Παρθένε, τὸν ψυχικὸν τάραχον καὶ τῆς ἀθυμίας τὴν ζάλην διασκεδάσα ιμου·σὺ γάρ, Θεόνυμφε, τὸν ἀρχηγὸν τῆς γαλήνης, τὸν Χριστὸν ἐκύησας, μόνη Πανάχραντε».
Σὲ παρακαλῶ, Παναγία μου Παρθένε, ψάλλει ὁ ἐμπνευσμένος ὑμνωδός, διασκόρπισε τὴν ψυχική μου ταραχὴ καὶ ἀναστάτωση, διάλυσε τὴ ζάλη ποὺ μοῦ προκαλεῖ ἡ ἀθυμία καὶ ψυχικὴ ἀδιαθεσία. Σὺ μπορεῖς νὰ μοῦ χαρίσεις τὴ γαλήνη, διότι σὺ μόνη,Πανάχραντε, εἶσαι ἡ Θεοτόκος, ἐγέννησες τὸν Ἄρχοντα καὶ Χορηγὸ τῆς εἰρήνης καὶγαλήνης, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Ψάλλοντας τὸ τροπάριο αὐτὸ νιώθουμε νὰ δροσίζει τὴν καρδιά μας μιὰ αὔρα γαλήνης. Καὶ πόσο τὴν ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας αὐτὴ τὴ γαλήνη καὶ μάλιστα στὶς μέρες μας! Πόσο ἄγχος μᾶς φορτώνουν κάθε μέρα τὰ διάφορα γεγονότα ποὺ συμβαίνουν γύρω μας! Πόση ἀνησυχία νιώθουμε καὶ ἀγωνία γιὰ τὸ σήμερα καὶ γιὰ τὸ αὔριο! Καὶ τὸ τροπάριο μᾶς στρέφει πρὸς τὸν Χορηγὸ τῆς γαλήνης καὶ ἠρεμίας καὶ πρὸς τὴν Παναγία Μητέρα του, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει· ἔχει εἰδικὴ χάρη καὶ μεσολαβεῖ στὸν Υἱό της, ὁ Ὁποῖος εἰσακούει πάντοτε τὶς πρεσβεῖες της. Καὶ βοηθεῖ ὅσους εἶναι ἄξιοι βοηθείας
Τὸ τονίζει τοῦτο καὶ ἄλλος ὡραῖος ὕ μνος: «Οἱ ἐλπίδα καὶ στήριγμα καὶ τῆς σωτηρίας τεῖχος ἀκράδαν τον κεκτημένοι σε, Πανύμνητε, δυσχερείας πάσης ἐκλυτρούμεθα». Ὅσοι ἔχουμε κάνει ἐσένα,Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐλπίδα μας καὶ στήριγμα τῆς ζωῆς μας καὶ τεῖχος ἀσφαλὲς καὶ ἀκράδαντο, γιὰ νὰ μᾶς ἀσφαλίζει ἀπὸ κάθε ἐχθρό, σωζόμαστε ἀπὸ κάθε εἴδους δυσχέρεια, δυσκολία καὶ συμφορά.
Αὐτὴ εἶναι ἡ προϋπόθεση: Νὰ ἔχουμε κάνει τὴν Παναγία ἐλπίδα καὶ στήριγμα τῆς ζωῆς μας. Νὰ μὴ νομίζουμε ὅτι θὰ μᾶς σώσουν ἄλλες ἀνθρώπινες δυνάμεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς ἱστορίας μας. Αὐτὸ ἔκαναν οἱ πρόγονοί μας τὸ 1821 καὶ τὸ 1940, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ τὴ Χάρητῆς Μεγαλόχαρης ἐμεγαλούργησαν.
Ἀνάλογα συναισθήματα πλημμυρίζουν τὴν καρδιά μας καὶ ἀπὸ τοὺς ὕμνους τῆς Μεγάλης Παρακλήσεως, ποὺ ψάλλεταιμόνο τὶς ἡμέρες αὐτὲς τοῦ Δεκαπεναυγούστου. «Ἀπορήσας ἐκ πάντων», λέει ἕνας ἀπὸ αὐτούς, «ὀδυνηρῶς κράζωσοι· πρόφθασον θερμὴ προστασία, καὶ σὴν βοήθειαν δός μοι τῷ δούλῳ σου,τῷ ταπεινῷ καὶ ἀθλίῳ, τῷ τὴν σὴν ἀντίληψιν ἐπιζητοῦντι θερμῶς». Ἀφοῦ τὰ ἔχασα ὅλα καὶ δὲν βλέπω διέξοδο κα ὶφῶς πουθενά, κραυγάζω πρὸς ἐσένα,Θεοτόκε, μὲ πόνο καὶ ὀδύνη ψυχῆς· πρόφθασε καὶ βοήθησέ με, πρὶν νὰ εἶναι πολὺ ἀργά, σὺ ποὺ εἶσαι θερμὴ προστασίατῶν πιστῶν. Δῶσ’ μου τὴ βοήθειά σου,βοήθησέ με τὸν δοῦλο σου, ποὺ ταπεινώθηκα καὶ ἐξαθλιώθηκα καὶ τώρα ζητῶμὲ θερμὴ πίστη τὴ βοήθεια καὶ συμπαράστασή σου.
Κι ἐμεῖς ὡς πρόσωπα καὶ ὡς λαὸς εἴμαστε μέσα στὸν ὕμνο αὐτό. Ἔχουμε ἐξαθλιωθεῖ ἀπὸ κάθε ἄποψη καὶ ὅλα γύρωμας εἶναι σκοτεινά. Μόνη ἐλπίδα σωτηρίας μᾶς ἀπομένει ἡ Παναγία. Ὁ ὑμνωδὸς ὅμως τὴν ἱκετεύει λέγοντας: τὴν«σὴν βοήθειαν δός μοι τῷ δούλῳ σου».
Ἂν κι ἐμεῖς ἀναγνωρίσουμε ταπεινὰ ὅτι εἴμαστε δοῦλοι τῆς Παναγίας, ἂν δηλαδὴ παύσουμε νὰ δουλεύουμε στὰ πάθη μας δεμένοι στὸ ἅρμα τοῦ σατανᾶ καὶ στραφοῦμε μετανοημένοι κοντά της, τότε μόνο ἡ βοήθειά της δὲν θὰ ἀργήσει νὰ ἔλθει καὶ σὲ μᾶς.
Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση ἡ ἀλλαγὴ ζωῆς καὶ ἡ μετάνοια, ποὺ εἶναι προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐπέμβαση καὶ τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας στὴ ζωή μας,ὁ χαρισματοῦχος ὑμνωδὸς προσθέτει:«Φῶς ἡ τεκοῦσα, Θεοτόκε, σκοτισθέντα με νυκτὶ ἁμαρτημάτων, φωταγώγησον σύ, φωτὸς οὖσα δοχεῖον, τὸ καθαρὸν καὶ ἄμωμον, ἵνα πόθῳ σε δοξάζω». Σύ, Ὑπεραγία Θεοτόκε, ποὺ γέννησες Ἐκεῖ νον ποὺ διεκήρυξε· «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. η΄ 12), σὺ ποὺ Τὸν ἐβά στασες μέσα σου καὶ ἔγινες καὶ εἶσαι καθαρὸκαὶ ἀκηλίδωτο δοχεῖο τοῦ φωτός, φώτισέ με, ἐμένα ποὺ ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου σκοτίσθηκα, ἔγινα ἄνθρωπος τοῦ σκότους· ὁδήγησέ με στὸν Υἱό σου, ποὺ εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, γιὰ νὰ βλέπω τὸ ἀληθινὸ συμφέρον μου καὶ νὰ ζῶ ζωὴ φωτεινή, καθαρὴ καὶ νὰ σὲ ὑμνολογῶ καὶ νὰ σὲ δοξολογῶ μὲ ὅλη τὴ φλόγα τῆςκαρδιᾶς μου.
Μὲ τὸν ὕμνο αὐτὸ ὁ θεοδίδακτος ὑμνογράφος μᾶς παρακινεῖ σὲ μετάνοια μὲ πολὺ ὡραῖο τρόπο. Ἀλήθεια ποιός θέλει νὰ ζεῖ στὸ σκοτάδι; Ποιὸς δὲν εὐχαριστεῖται μὲ τὸ φῶς; Τὸ φῶς χαρίζει ζωή. Τὸ σκοτάδι εἶναι σύμβολο τοῦ θανάτου. Τὰ ἔργα τοῦ σκότους ἔχουν αὐξηθεῖ στοὺς καιρούς μας καὶ χαίρεται μὲ ἄγρια χαρὰ ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους διάβολος. Τὰ ὅσα ζοῦμε στὶς μέρες μας τὸ ἐπιβεβαιώνουν. Μόνη ἐλπίδα γιὰ τὴ λύτρωση ἀπὸ τὸ φρικτὸ σκοτάδι, μόνη διέξοδος ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα ποὺ ὑψώνει κάθε κρίση εἶναι ἡ ταπεινὴ καὶ συντετριμμένη καταφυγὴ στὴ μητέρα τοῦ φωτός, στὴν Κυρία Θεοτόκο.
Περιοδικό «Ο Σωτήρ» Ἔτος51ο- 1 καὶ15 Αὐγούστου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου