Η θεραπεία ενός παράλυτου μας φέρνει μπροστά σε άλλη μια θαυματουργική ενέργεια του Κυρίου μας. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη οδηγείται μπροστά στο Χριστό για να της προσφέρει θεραπεία. Η ασθένεια, με όλα τα συνεπακόλουθά της, τον πόνο, τη θλίψη, τη δυστυχία, κρατούσε καθηλωμένο στο κρεβάτι τον άνθρωπο εκείνο, ο οποίος αναζητούσε τη λύτρωση. Την ώρα που άλλοι συνάνθρωποί του απολάμβαναν τα αγαθά της υγείας και της ζωής, ο τραγικός αυτός παράλυτος πάνω στην κλίνη της οδύνης, με σβησμένα τα μάτια, έλιωνε από στιγμή σε στιγμή. Βέβαια και αυτός προηγουμένως απολάμβανε τη ζωή του και έπλαθε όνειρα, με νότες αισιοδοξίας, χαράς και ευτυχίας. Ξαφνικά όμως, από τη μια στιγμή στην άλλη, πώς όλα ανατρέπονται και αλλάζουν; Όλα, όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, γκρεμίζονται και συνθλίβονται. Τώρα, μέσα από την οδύνη του πόνου, όλα κυλούν μέσα σε μια θολούρα και μια μαυρίλα. Η θολούρα αυτή επηρεάζει σοβαρά τη σκέψη, την αντίληψη και γενικά την όλη εικόνα που εμφανίζει. Γι΄ αυτό και ερωτά με δόσεις πικρίας: γιατί επιτρέπει ο Θεός να υποφέρω; Γιατί να πονώ και να είμαι δυστυχισμένος;
Ο πόνος
Το ερώτημα του παράλυτου για τον πόνο στη ζωή του ανθρώπου, είναι από εκείνα που πάντοτε υψώνονται βασανιστικά και αδυσώπητα. Οι άνθρωποι που υποφέρουν και πονούν, χρειάζονται σε κάθε περίπτωση τη βοήθεια μας για να μπορέσουν ΄ ανακαλύψουν το φως της πίστεως, το οποίο προβάλλει σαν το μόνο βάλσαμο ελπίδας και παρηγοριάς. Ποτέ δεν πρέπει να τους απορρίπτουμε. Αυτό άλλωστε μας καταλείπουν ως παράδειγμα οι τέσσερις συνοδοί που περιέβαλαν με υποδειγματική αγάπη τον παράλυτο, παρά τα φοβερά εμπόδια και τις δυσκολίες που συναντούσαν όταν τον έφερναν μπροστά στο Χριστό.
Το νόημά του
Για να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα των θλίψεων στη ζωή μας δεν έχουμε παρά να θυμούμαστε το παράδειγμα του πολύαθλου Ιώβ. Ενώ πέρασε μέσα από συμπληγάδες δοκιμασιών, όχι μόνο δεν εκστόμισε λόγο κακό ή βαρυγκώμησε εναντίον του Κυρίου, αλλά με υποδειγματική ευλάβεια έλεγε αυτό που επαναλαμβάνουμε συνεχώς στη λατρεία μας: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».
Για να εκτοξευθεί όμως ο άνθρωπος στα ύψη που υπαγορεύει το ισχυρό παράδειγμα του Ιώβ, θα πρέπει να μην στηρίζεται μόνο στις δικές του δυνάμεις οι οποίες εύκολα μπορεί να τον εγκαταλείψουν. Σ΄ αυτή την περίπτωση λυγίζει και παραδίδεται στις πρώτες δυσκολίες, οι οποίες μετατρέπονται σ΄ ένα αληθινό εφιάλτη για την ύπαρξή του. Επιβάλλεται ο άνθρωπος να εμπιστεύεται τη ζωή του στη δύναμη του Κυρίου, όπως έπραξε και ο Ιώβ. Τότε ο πόνος μετατρέπεται σε γέφυρα που οδηγεί στην ελπίδα και τη σωτηρία. Ο πόνος, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες, μπορούν μέσα από την προοπτική του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας, να προσλαμβάνουν ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο. Όταν ο άνθρωπος διαθέτει πίστη και υπομονή, αρετές που οικειοποιείται μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, τότε όχι μόνο δεν λυγίζει μπροστά στον πόνο, αλλά αυτός γίνεται πολλές φορές αφορμή για τη σωτηρία του. Όπως ο παράλυτος της περικοπής, θα πρέπει να επιδιώκουμε να συναντήσουμε Εκείνον που μπορεί να μας απαλλάξει από την κυριαρχία του κακού μαζί με όλες τις εφιαλτικές συνέπειές του. Κοντά σ΄ εκείνον, ο πόνος χάνει την τραγικότητα του και μεταβάλλεται σε δρόμο που μπορεί να βαδίζει ο άνθρωπος σε μια λυτρωτική πορεία.
Όπως τότε ο Ιώβ, έτσι κι εμείς σήμερα, σε κάθε περίπτωση ας δείχνουμε πίστη και εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, ο Οποίος είναι Πατέρας μας και μας περιβάλλει με απέραντη αγάπη και στοργή. Ας λέμε να είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου και όταν γεμάτοι υγεία περνούμε τις ημέρες της ζωής μας, αλλά και όταν πονούμε «επί κλίνης οδύνης».
Πραγματικά, αν γνωρίζαμε πόσο μπορούμε να ευεργετηθούμε από τον πόνο, ασφαλώς θα ευγνωμονούσαμε Εκείνον που τον επιτρέπει. Διότι ο πόνος είναι σαν κάποιο άλλο χωνευτήρι που καθαρίζει και εξαγιάζει τις ψυχές και τις θεραπεύει από τα τόσα τραύματά τους. Για ν΄ αποφέρει όμως όλους αυτούς τους καρπούς ο πόνος, χρειάζεται πίστη και υποταγή στο θέλημα του Θεού. Χωρίς αυτά, ο πόνος γίνεται ανυπόφορος και πηγή ολέθριων συνεπειών. Σβήνει την πνευματική σκοπιμότητα και τη θεία αποστολή, αφήνει τον εγωισμό και τη φιλαυτία να καταλαμβάνουν πρωτεύουσα θέση στην ψυχή του πονεμένου και όχι λίγες φορές οδηγεί στην απόγνωση.
Αγαπητοί αδελφοί, η περίπτωση του παράλυτου που γνώρισε τη θεραπεία από τον Κύριο μας, βρίθει διδαγμάτων που μπορούμε να εγκολπωθούμε και στη δική μας ζωή. Αρκεί να πιστέψουμε σ΄ Εκείνον που μπορεί να μας θεραπεύσει από τις λογής ασθένειες που μας προσβάλλουν καθημερινά και να υπομένουμε καρτερικά την οποιαδήποτε δοκιμασία επιτρέπει η αγάπη Του. Η προτροπή «άρον σου την κλίνη, και ύπαγε εις τον οίκον σου» μας γεμίζει με βεβαιότητα ότι ο Κύριος είναι ο μόνος στον οποίο μπορούμε να καταφύγουμε, αλλά και να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας, για μια ασφαλή πορεία προς την αιωνιότητα.
Εκκλησία Κύπρου- Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου