Η μικρή μας πατρίδα βρίσκεται, για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της, προ του εφιαλτικού φάσματος του ολοκληρωτικού εκτουρκισμού. Και τούτο, παρά την πλανευτική επίφαση οικονομικής ευμάρειας και το κοινό αίσθημα νωχελικού εφησυχασμού, με τη συνακόλουθη παραίσθηση ασφάλειας που δεσπόζει στο καθημερινό γίγνεσθαι των Κυπρίων. Η παγίωση της εισβολής και κατοχής, μέσα στην αργόσυρτη εκδίπλωση του ιστορικού χρόνου, το σταδιακό αναποδογύρισμα των πληθυσμιακών ισορροπιών και η δειλά, αλλά σταθερά, αναφαινόμενη διπλωματική και πολιτική αναβάθμιση του ψευδεπίγραφου κρατιδίου στα κατεχόμενα, είναι μερικά γεγονότα που συμπαρομαρτούν περί του λόγου το αληθές. Σε αυτή την κρισιμότατη ιστορική συγχρονία, σε αυτή την αιχμηρή καμπή της φουρτουνιασμένης ποντοπορίας της Κύπρου μες στο κλυδωνισμένο αντάρεμα του αρχιπελάγους της μακραίωνης ζωής της, χρειάζεται άξιους ηγέτες. Ηγέτες χαρισματούχους με πολυδιάστατα τάλαντα πολιτικής ευρύτητας και φωτισμένης διπλωματικής διόρασης.
Προ πάντων δε, προσωπικότητες με ανιδιοτελή φιλοπατρία και ταπεινή συναίσθηση της αποστολής τους ως πατέρων και διακόνων του χειμαζόμενου λαού, τον οποίο, στη συγκεκριμένη μικροϊστορική συγκυρία, ο Θεός ή η τύχη τους εμπιστεύτηκαν. Αντί τούτου, σε τέτοιες νευραλγικές στιγμές μάχιμης διπλωματικής σχοινοβασίας, η Κύπρος έπεσε στα χέρια αρχηγών, που φάνηκαν τραγικά ανάξιοι των περιστάσεων και που είχαν ισόποσο μερίδιο στον καταμερισμό της ευθύνης για τη σημερινή αδιέξοδη αποτελμάτωση.
Ο ουτοπικός μαρξιστικός διεθνισμός και οι ανθελληνικές καταβολές της κοινωνικοϊδεολογικής δεξαμενής του κόμματός του οδήγησαν τον κ. Χριστόφια στην εύρεση ενός διάτρητου ευφυολογήματος, το οποίο δεν παραλείπει να επαναλαμβάνει συνεχώς, από την ημέρα της αναλήψεως των καθηκόντων του σαν επωδό, μονότονα επαναλαμβανόμενη, ενός πεπαλαιωμένου τροπαρίου. Το τροπάρι αυτό έγινε και η παντιέρα της όλης του εθνικής πολιτικής: «Θέλουμε λύση μεταξύ Κυπρίων χωρίς επιδιαιτησίες, ασφυχτικά χρονοδιαγράμματα και μητέρες πατρίδες». Το παρεπόμενο Βατερλό της εν λόγω πολιτικής φιλοσοφίας ήταν η μοιραία δήλωση του Γ.Γ του Ο.Η.Ε: «Ευθύνη για τη λύση του Κυπριακού έχουν οι Κύπριοι».
Ο κ. Χριστόφιας, αντί να πολιτεύεται συνετά και υπεύθυνα, εξαντλείται καθημερινά σε ασύδοτη δημαγωγική συνθηματολογία και ερασιτεχνικό λαϊκισμό. Όπως ακριβώς ένας ιεροκήρυκας από τον άμβωνα ή ένας δικηγόρος στις δικανικές αρένες των δικαστηρίων, που μάχεται να γαλβανίσει τους ακροατές του με καλοβαλμένα λεκτικά σχήματα και ρητορικές πομφόλυγες. Ίσως αυτό να μην είναι άσχετο με τα σοβιετικά μηχανεύματα προπαγάνδας και συλλογικής χειραφέτησης, τα οποία ο κ. Χριστόφιας θαύμαζε αμέριστα παιδιόθεν και από τα οποία παρουσιάζεται ότι εμφορείται ως ορθόδοξος Μαρξιστής-Λενινιστής. Ολισθηρές μεταπτώσεις, του τύπου «η Κύπρος καλά κρατεί» (οικονομία) και «η Κύπρος καίγεται», μόνο τον αξιόμεμπτο γέλωτα μπορεί να προκαλέσουν.
Ή κάποιες τραγελαφικές μεταμφιέσεις. Ενώ το κόμμα μου για δεκαετίες ολόκληρες επιδόθηκε σε ανθελληνισμό και ως πρόεδρος της Βουλής δηλώνω ότι «όσες φορές η Ελλάδα ανακατεύτηκε με την Κύπρο μας κατέστρεψε», πάω το Πάσχα στα στρατόπεδα της ΕΛ.ΔΥ.Κ. και ομολογώ ότι η Ελλάς «είναι το μόνο μας στήριγμα και καταφύγιο» και εκφράζω τις ευχαριστίες μου προς τον στρατό της. Ενώ, σαν ορθόδοξος μαρξιστής είμαι άθεος -και παλαιότερα το δήλωνα ευθαρσώς- τώρα παρουσιάζομαι στους ναούς με ευσεβοσχημοσύνη, προσκαλώ τον προκαθήμενο εκατομμυρίων ρωμαιοκαθολικών χριστιανών και ξεστομίζω μελιστάλακτα λογύδρια για τον Χριστό, του οποίου τους πιστούς δίωξε εγκληματικά ο υπαρκτός σοσιαλισμός.
Παντελής Στεφάνου, Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου