Ἀνοίγουν κατὰ καιροὺς παρόμοιες συζητήσεις γιὰ θέματα ποὺ ἤ προτείνουν ἤ ἐπιβάλλουν, τάχα ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, τάχα κάποιες Ἀνεξάρτητες Ἀρχές, τάχα ὁ Συνήγορος τοῦ πολίτη. Περὶ ὅλων αὐτῶν καὶ ὅσων ἐνδεχομένως αὔριο «μᾶς προκύψουν», νομίζω ὅτι ὀφείλουμε νὰ θυμίσουμε καὶ νὰ ξεκαθαρίσουμε τὰ ἐξῆς:
Τὸ Κράτος μας ὅταν συστάθηκε καὶ θέλησε νὰ ὀργανωθεῖ, προκειμένου νὰ μετατρέψει τοὺς ἐπαναστατημένους ραγιάδες σὲ Ἕλληνες πολῖτες, πῆρε τὰ ἱερά μας σύμβολα, πῆρε τὸ ἱεροτελεστικὸ τῆς Ἐκκλησίας μας, πῆρε τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία μας καὶ ὅλα αὐτά, τὰ ἔπλεξε μὲ τὴν καθημερινότητα τῆς Διοικήσεώς του καὶ μὲ τὴν ἐπισημότητα τοῦ Πρωτοκόλλου του, μὲ στόχο «τὸ στήσιμο» τῆς ὑπολήψεως τῶν Θεσμῶν του.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τῆς πραξικοπηματικῆς «ἱδρύσεώς της» πλήρωνε τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος καὶ τὸ πληρώνει μέχρι σήμερα. Τὸ «σήκωσε» στὶς πλάτες της καὶ τὸ σηκώνει μέχρι σήμερα. Ἡ Ἐκκλησία, μποροῦμε τώρα νὰ τὸ βεβαιώσουμε, ἐλάχιστα ὠφελήθηκε, μά, τὸ Κράτος μας διόλου δὲν βλάφτηκε.
Φαίνεται, ὅμως, ὅτι ἦρθε ὁ καιρός, νὰ ἐπανεξεταστοῦν οἱ περιχωρήσεις καὶ νὰ ἀποκατασταθοῦν οἱ θεσμοὶ στοὺς ῥόλους τους καὶ στὶς τροχιές τους. Ἀλλά, νὰ δοκιμασθοῦν καὶ οἱ ἀντοχές τους.
Τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, φαντάζεται ὅτι μπορεῖ νὰ συνεχίσει τὴν πορεία του ἄχρωμο πνευματικά, ἀνερμάτιστο παραδοσιακά, χωρὶς σύμβολα, χωρὶς διαχρονικὲς ἀξίες καὶ προσανατολισμό, χωρὶς πίστη σὲ ἐσχατολογικὲς ἐμπειρίες. Τὸ Κράτος μας, δανείζεται τέτοια μοτίβα ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ἡ ὁποία ἤ δὲν βλέπει τὴν συμφορά της ποὺ ἔρχεται ἤ ἐπειδὴ ἀπεμπόλησε τὴν δύναμη ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὴν ἀποτρέψει, ὑποκύπτει «ἔνδοξα».
Σ’ αὐτὸν τὸν δρόμο ποὺ τραβᾶ τὸ Κράτος μας, λυπᾶμαι, ἀλλὰ ὡς Ἐκκλησία, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ συντροφεύσουμε.
Τοῦ εὐχόμαστε καλὴ στράτα καὶ καλὸ κατευόδιο. Μακάρι, τὸ πείραμα ποὺ ἐπιχειρεῖ, νὰ ἐπιτύχει. Τὸ εὔχομαι εἰκρινά. Ὅμως, μὴν ζητᾶτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία σας νὰ συγκατανεύση, μὴν ζητᾶτε νὰ νοθεύσει τὸ κρασί μας. Ἄς συνεχίσουμε μὲ τὴν ἐξάρτυσή μας ὁ κάθε θεσμὸς καὶ «τὸ καθ’ὑμᾶς ἀπαλλάξατε τῶν φροντίδων ἡμᾶς. Τὴν ὑμετέραν οὖν πορευόμενοι...» (Ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας Β’ὁ Τρανὸς στοὺς θεολόγους τῆς Τιβίγγης στὴν δεύτερη «Ἀπόκρισή» του, 1581).
Παρακαλῶ νὰ μᾶς ἀφήσει ἤσυχους, τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, κι ἐμᾶς ὡς Xριστιανούς, νὰ συνεχίσουμε τὴν δική μας πορεία. Μιὰ πορεία γεμάτη ἁμαρτωλότητα, ποὺ ὅμως, δὲν θὰ σκυλεύεται στὶς τηλεοράσεις. Γεμάτη σκάνδαλα, ποὺ ὅμως δὲν θὰ ἀποτελοῦν τὸ μαξιλαράκι ποὺ ἀπορροφᾶ τοὺς κραδασμοὺς τῶν πολιτικῶν ἀδιεξόδων. Γεμάτη σύμβολα, ποὺ δὲν θὰ γίνονται παίγνιο στὴν ψηφοθηρία τῶν μεταναστῶν. Γεμάτη ἀξίες, ποὺ παραμένουν ἀνεξίτηλες στὸ πνευματικὸ χρηματιστήριο τοῦ πλανήτη. Γεμάτη Πίστη, ποὺ «κόβει εἰσιτήρια» στὰ μαρμαρένια ἁλώνια, ὅπου συναγωνίζονται οἱ πολιτισμοὶ καὶ ἡ πνευματικότητά τους. Γεμάτη ἁγιότητα, ποὺ εἶναι ἡ χωρὶς ὅρους καὶ ὅρια, πλήρης ἀποδοχὴ τῶν μετανοημένων ἁμαρτωλῶν.
Κι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἄς μὴν ἐθελοτυφλοῦμε. Ἄς μὴν ζοῦμε μὲ ὡραιοποιημένα ἱστορικὰ φαντάσματα τοῦ παρελθόντος. Ἄς ἀποφασίσουμε νὰ ἀρκεστοῦμε στὸ εὐαγγελικὸ πολίτευμά μας, τὸ ὁποῖο «ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ.3,20). Δὲν γίνεται «νὰ τὰ ἔχουμε καλὰ μὲ τὸν Θεὸ χωρὶς νὰ τὰ χαλάσουμε μὲ τὸν διάβολο». Ἄς ἐπαναβιώσουμε τὴν «Πρὸς Διόγνητον» Ἐπιστολὴ καὶ τὴν ἐποχὴ ποὺ περιγράφει.
Καὶ χωρὶς τύψεις, παρακαλῶ! Εἴχαμε, ὡς Ἐκκλησία καὶ θὰ ἔχουμε «στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων» τεράστια ὀφειλὴ στὴν ἑλληνικὴ Παιδεία, στὴν ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ στὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφικὴ διανόηση, ἐπειδὴ «ἔντυσαν» τὰ δόγματα τῆς Πίστεώς μας. Αὐτά, (ἡ παιδεία, ἡ γλῶσσα καὶ ἡ ἑλληνικὴ σκέψη), θὰ συνεχίσουν νὰ ἐνυπάρχουν τόσο στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Γραμματολογία ὅσο καὶ στὴν βιωμένη Χριστιανικὴ Ἐκκλησία, γιὰ πάντα, σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύση. (Πάντως, ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος ἐξέλιπαν). Στὸ κάτω-κάτω, μποροῦμε νὰ ποῦμε στοὺς ἀπορημένους σκεπτικιστὲς περὶ αὐτοῦ τοῦ ἱστορικοῦ διαζυγίου: «ηὐλίσαμεν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκόψασθε...» (Ματθ. 11,17).
Ὁπότε μὴν μᾶς βασανίζετε τὴν μιὰ μὲ τὸν ὄρκο, τὴν ἄλλη μὲ τὴν καύση, ἔπειτα μὲ τὶς εἰκόνες ἀπὸ τὰ σχολεῖα, μὲ τὰ σύμβολα ἀπὸ τὶς σημαῖες κ.λ.π. Ἡ Ἱστορία θὰ ἀποδείξει τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός μας.
Ἐξάλλου, κατὰ πὼς ἔλεγε κι ὁ Ἀντώνης Σαμαράκης:
«τὴν Ἱστορία τὴν γράφουν
ὥρα τὴν ὥρα, χρόνο μὲ χρόνο,
μὲ τὴν Ἀγάπη, μόνο αὐτοί.
Τὴν Ἱστορία τὴν γράφουν
μόνο οἱ Χριστιανοί !».
Ποιός ξέρει! Ἴσως κάποτε ξανασυναντηθοῦν οἱ δρόμοι μας, μὲ περισσότερη εἰλικρίνεια καὶ αὐτοσυνειδησία. Καὶ μὲ λιγότερη ὑποκρισία. Κι ἐκείνη ἡ συνάντηση θὰ ἀποζημιώσει τὸν καθολικὸ πολιτισμό, γιὰ τὰ ὅσα θὰ ἔχουν μεσολαβήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου