Γιατί ο άνθρωπος φεύγει από τον Θεό!

Στο τεύχος της «ΛΥΧΝΙΑΣ» Νικοπόλεως της Ι. Μητροπόλεως Πρεβέζης (Μάιος 2010) δημοσιεύεται το ακόλουθο άρθρο «Γιατί ο άνθρωπος φεύγει από τον Θεό». Μας ενδιαφέρει όλους γι’ αυτό το μεταφέρουμε στη στήλη μας.

«Κανένας, ποτέ, δεν απομακρύνθηκε από τον Θεό επειδή θέλησε να γίνει καλύτερος. Κανένας ποτέ δεν έφυγε από την Εκκλησία, επειδή δυσκολευόταν να κατανοήσει το πιστεύω της. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος ποτέ δεν ξεκόβει από την Εκκλησία και από τον Θεό για κάποια λογική αιτία, για κάτι το καλύτερο, το αγιότερο.

Τότε γιατί φεύγει, γιατί απομακρύνεται; Απλά γιατί ο νόμος του Θεού τον «στενεύει». Και έτσι προτιμάει «κάτι άλλο».

Η πρώτη αιτία, που οδηγεί την ψυχή μακριά από τον Θεό είναι η υπερηφάνεια. Όταν το εγώ του ανθρώπου γεμίζει από αυτάρκεια και αυταρέσκεια και πιστεύει ότι τα ξέρει όλα και ότι δεν έχει ανάγκη διδασκαλίας από κανένα ούτε από τον Θεό. Η υπερηφάνεια συνήθως είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται ανάμεσα σε ανθρώπους, που η λίγη γνώση που απέκτησαν, μπαίνει σε άδειο κεφάλι, και ενεργεί όπως το κρασί σε άδειο στομάχι.

Δεύτερη αιτία είναι τα εγκόσμια – τα υλικά. Η ψυχή απορροφάται τόσο πολύ με τις δραστηριότητες, τις ηδονές, την προσωρινή ασφάλεια… που ο Θεός θεωρείται πια σαν μια περιττή, παραπανίσια, ευλάβεια. Η ζωή τέτοιων ανθρώπων καταντάει τόσο εξωστρεφής, που η πνευματική ζωή ουσιαστικά εκμηδενίζεται.

Και τρίτη αιτία είναι η σάρκα^ το sex^ όταν η αισθησιακή εμπειρία έχει προβάδισμα έναντι του πνεύματος. Τότε η θυσία γίνεται όλο και πιο ενοχλητική και το σώμα καταντάει αντικείμενο λατρείας. Και η άσχημη ζωή οδηγεί σε άρνηση του Θεού.

Όμως το κακό δεν σταματάει εδώ! Συνεχίζεται! Και έρχεται το επόμενο βήμα.

Για να δικαιολογήσει την απομάκρυνσή του από τον Θεό ο άνθρωπος, στρέφεται εναντίον της διδασκαλίας της Εκκλησίας! Θα τον ακούσεις να λέγει: Εγώ δεν πιστεύω στην εξομολόγηση! Και θέλει να πεί: Ναι το παραδέχομαι, ζω στην αμαρτία, μα επειδή δεν θέλω να την διακόψω, θα καλύψω την ενοχή μου με ένα λογικοφανές κάλυμμα πολεμώντας το φάρμακο. Και όταν ειρωνεύεται εκείνους που πιστεύουν στην ύπαρξη της κόλασης και τους χαρακτηρίζει ηλίθιους, στην πραγματικότητα είναι σαν να λέγει: Γνωρίζω πολύ καλά πως ότι σπείρω θα θερίσω^ και επειδή θερίζω για τον εαυτό μου κακό, κλήρος μου θα είναι η κόλαση. Μα, η σκέψη αυτή, επειδή με τρομάζει ο μόνος τρόπος για να έχω «ήσυχη» την συνείδησή μου είναι να αρνηθώ την ύπαρξη της κόλασης!»

Και το συμπέρασμα: Ο άνθρωπος όταν απομακρύνεται από τον Θεό παραλογίζεται!!

«Η ΕΡΕΥΝΑ» 06 Ιουνίου 2010 -Του πρωτ. Πολυκ. Γρ. Τύμπα