Το σκηνικό του σλαβίζοντος ψευτομεγαλοϊδεατισμού

Γράφει ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος *

Όπως αναμενόταν, οι τόνοι στη γειτονική χώρα ανέβηκαν μετά την αναβολή ορισμού έναρξης ενταξιακών συνομιλιών στην Ε.Ε. Από την “τοποθέτηση” του υπερμεγέθους αγάλματος του “Aleksandar Makedonski” στην κεντρική πλατεία “Makedonija” των Σκοπίων, στην ανούσια και ανόητη αλλά προκλητική ρητορική του Nikola Gruevski περί “τελικής μάχης με τους Έλληνες”, ως “ποντίκι που βρυχάται”, που όμως αμήχανα σε ερωτήσεις “Τι παρακάτω;” δεν δίνει καμία απάντηση.
Όλο αυτό το σκηνικό του σλαβίζοντος ψευτομεγαλοϊδεατισμού, που απαιτεί τα πάντα, ακόμη και μακεδονικό έδαφος, προσπαθώντας να επιβάλλει σε όλο τον κόσμο τη μεγαλύτερη ιστορική απάτη όλων των εποχών (και με την υπογραφή της Ελλάδος;), είναι, όπως κατ’ επανάληψη τονίσαμε, τα διάφορα πρόσωπα του βουλγαρικού διεκδικητισμού.
Και εμείς, στο τέλμα μας, στην αδιαφορία μας, στην αυτοένδοιά μας και αυτοαναίρεσή μας ως έθνος, κλαψουρίζοντας ως “κοράσια” για την οικονομική μας “πτώχευση” (γιατί θα μας λείψουν οι δήθεν ανέσεις), διαμαρτυρόμενοι ενίοτε για τα αρνητικά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου για μας, δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτε άλλο από το πώς θα “περνάμε καλά”, πρόσκαιρα βέβαια, σαν τα πολύχρωμα λαμπιόνια των εορταστικών ημερών, που κάθε άλλο τονίζουν ή παρουσιάζουν το αληθινό νόημα της γεννήσεως του Θεανθρώπου. Και ενώ η γειτονική χώρα συνδυάζει ευφυέστατα τον σλαβικό υπερ-διεκδικητισμό με “πατριωτικά” στοιχεία, με την παρουσίαση του “έθνους” της ως άλλο “ταλαιπωρημένο εβραϊκό έθνος” των Βαλκανίων, εμείς δεν κάναμε και δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για την πραγματική μακεδονική μειονότητά μας (κάποτε ήταν πλειοψηφίας) στο βόρειο γείτονά μας.

ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ανυποψίαστη για τις μελλοντικές εξελίξεις, μια μεγάλη κοινότητα αδιαμφισβήτητης ελληνικότητας έζησε και άνθισε στο παρελθόν στη γειτονική χώρα. Ζει ακόμα υπό απερίγραπτα δυσχερείς συνθήκες σε εκείνη την ελληνική γη, η οποία τις τελευταίες δεκαετίες ατύχησε να θεωρείται από άλλους περιοχή ξένη προς την ιστορία της και το ιστορικό της όνομα, και από άλλους τμήμα μιας ευρύτερης ομώνυμης σλαβικής χώρας.
Γιατί τείνουμε να αποδεχτούμε τον βίαιο αποχωρισμό του όρου Μακεδών - Μακεδονικός από την ελληνική ιστορικο-εθνοτική του σημασία και διαχρονική ιστορική του πορεία. Αλλά για κάποιους, που απαξιούμε να σχολιάσουμε εκτενώς, η ιστορία είναι παθογένεια, παρέκκλιση, αρρωστημένη κατάσταση εθνικιστικού παροξυσμού. Έλληνες δύο φορές, οι Μακεδόνες αυτοί, γηγενείς αστοί και νομάδες, σλαβόφωνοι, βλαχόφωνοι, ενίοτε τουρκόφωνοι, σαρακατσάνοι (οι πραγματικοί Μακεδόνες), απειλούμενοι από το στυγνό καθεστώς του VMRO-DPMNE υπό το οποίο ζουν και απογοητευμένοι από την αδιαφορία του ελληνικού κράτους που τους αγνοεί ή ηθελημένα τους μειώνει σε τέτοιο βαθμό ώστε να τους απαξιώνει τελείως, και αυτό είναι το λυπηρό, περιμένουν καρτερικά το τέλος ή την αρχή μιας μεγάλης ελληνικής πορείας, εις πείσμα όσων επέλεξαν να σχεδιάζουν την ιστορία σε διπλωματικές τράπεζες διαπραγματεύσεων ερήμην των πραγματική πρωταγωνιστών.
Έτσι, ο αληθινός ελληνικός βορράς, το Μοναστήρι και το Μεγάροβο, το Κρούσοβο και η Γευγελή, η Αχρίδα και η Στρώμνιτσα, θα παραμείνουν (για πόσο ακόμη;) μακρινή ανάμνηση για τους Μακεδόνες και άγνωστη χώρα για τους πολιτικούς και πνευματικούς μας ταγούς. Και ενώ το γειτονικό κράτος έχει το θράσος να χρησιμοποιεί την ελληνική αρχαία ιστορία της περιοχής με αγάλματα, όλα με ελληνικές επιγραφές (ένα τέτοιο είναι έξω από το κυβερνητικό κτίριο του Gruevski, με την επιγραφή “ΜΑΚΕΔΟΝΟΑΡΧΑΙ”), για να κάνει την προπαγάνδα του σε όλο τον κόσμο και δουλεύει νυχθημερόν, εμείς βουλιάζουμε στα “show” της “show biz”, στα “reality” (όλες ελληνικότατες λέξεις), που αποτελούν λίαν επιεικώς προσβολή της ανθρώπινης προσωπικότητας.

ΠΕΡΙ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΜΟΥ”

Καταστρέφονται αρχαία θέατρα στους Στόλους, εκκλησίες, μοναστήρια, εικόνες με ελληνικές επιγραφές, ή άλλα χρησιμοποιούνται με δόλιο τρόπο για την προβολή του μυθεύματος περί “μακεδονισμού”, σλαβίζοντος φανερά ή σλαβόμορφου, πίσω από την κουρτίνα, στο παρασκήνιο (ο μακεδονισμός είναι ο ίδιος ο ελληνισμός αλλά δεν αναδείχθηκε όπως θα έπρεπε να γίνει) και εμείς σκύβουμε το κεφάλι, λέμε “Καλώς ήρθατε” στις διασυνοριακές διαβάσεις μετά την κατάργηση της βίζας (19 Δεκεμβρίου) για τους πολίτες της γειτονικής χώρας, δίνουμε εκατ. ευρώ για την ενίσχυση των βιβλιοθηκών της γείτονος, επιβραβεύοντας ουσιαστικά αυτό που κάνει, ενώ θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε την πανίσχυρη οικονομική μας διείσδυση στο βόρειο γείτονά μας, αποτέλεσμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας ελλείψει εθνικής στρατηγικής, αντί να γκρινιάζουμε για τις προκλήσεις του, αντί να αμυνόμεθα αφρόνως, να περάσουμε στην αντεπίθεση σοβαρά, αποφασιστικά, αταλάντευτα, με επιχειρήματα που δεν θα επιδέχονται ανατροπή σε κάθε διπλωματική αποστολή, σε κάθε πολιτικό ηγέτη, σε κάθε υπάλληλο πρεσβείας, σε κάθε τόπο, χρόνο, χώρα, χωριό, πόλη, παντού, και να αναδείξουμε το μείζον θέμα της κατάφωρης παραβίασης των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μειονότητάς μας στη γειτονική χώρα (την οποία καταγράφουμε επί 20 συναπτά έτη), γιατί ο ελληνισμός έχει ιστορία και εθνοτική παράδοση στην περιοχή, οι γείτονές μας προσπαθούν όμως να “φτιάξουν” εκ του μηδενός, κλέβοντας και απατώντας όλο τον κόσμο.
Αυτό πρέπει να σταματήσει και θα σταματήσει όταν σοβαρευτούμε εμείς, διεκδικώντας, ναι, διεκδικώντας αυτά που μας ανήκουν, χωρίς να ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε και γι’ αυτό που παραλάβαμε από τους προγόνους μας, τους Μακεδόνες.
* Ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος είναι καθηγητής, ιστορικός - συγγραφέας, δημοσιογράφος s.b.s. Αυστραλίας
«Μακεδονία» - 03/01/2010