Παγιώνεται και επεκτείνεται η Οικουμενιστική αίρεση
Φιλοπαπικές προτεραιότητες του νέου Πατριάρχη Σερβίας
Είδαμε δημοσιευμένες (25/1/2010) τις προτεραιότητες του νέου Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίου. Μία από αυτές είναι (τη θεωρεί μάλιστα ως αποστολή του) είναι «η συμφιλίωση της ορθόδοξης και της καθολικής εκκλησίας».
Και βέβαια, αφού επικράτησε –με τις φιλότιμες προσπάθειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου– ο χαρακτηρισμός ως Εκκλησίας και του Παπισμού, όχι απλώς για λόγους ευγενείας και ως διπλωματικός ελιγμός, αλλά με την κύρια σημασία του όρου, και αφού παγιώθηκε να αποκαλείται από όλους ως Εκκλησία που έχει μυστήρια και, άρα, είναι ισόκυρος της Ορθοδοξίας, είναι λογικό ο νέος Πατριάρχης (που ως φάνηκε εξ αρχής, αποδέχεται την Οικουμενιστική ιδεολογία) να μην μιλά πια για επιστροφή στη ΜΙΑ Εκκλησία, ούτε για αποβολή των παπικών αιρέσεων, ούτε καν για ένωση και τόσα άλλα πολύπλοκα «κουραφέξαλα» που εμποδίζουν τη κοσμική συνεργασία των ανθρώπων και την ειρηνική συνύπαρξη. Τώρα πλέον μιλάμε απλά για συμφιλίωση, που θα προέλθη μέσα από τον Διάλογο.
Και αμέσως ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ωσάν να το περίμενε ή ωσάν να ήσαν συνεννοημένοι, άρπαξε την ευκαιρία και απάντησε προς το νέο Πατριάρχη μεταξύ άλλων: «είμαι υποχρεωμένος να εκφράσω την εκτίμησή μου για το παράδειγμα πίστης προς τον Κύριο και τις πολλές χειρονομίες ανοίγματος προς την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία».
Υπήρξε και άλλη άμεση συνέχεια. Σε δηλώσεις του ο Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος (26/1/2010) χαιρετίζει και πάλι την επίσκεψη του Πάπα στη Σερβική πόλη Νις, που προετοιμάζεται για το 2013, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 1.700 ετών από την έκδοση του Διατάγματος των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ., λέγοντας ότι είναι μια καλή ευκαιρία για την ευόδωση του οικουμενικού διαλόγου.
Μετά από αυτά οι ανθρώπινες ελπίδες, ότι οι διαμαρτυρίες των πιστών μπορούν να σταματήσουν τον οικουμενιστικό κατήφορο που βαδίζουν οι «ορθόδοξοι» ηγέτες, ελαχιστοποιούνται. Και ελαχιστοποιούνται, γιατί οι ενέργειές τους αφίστανται συνειδητά της παραδεδομένης Πατερικής πορείας προσεγγίσεως με τους αιρετικούς, όπως φαίνεται, αν συγκρίνουμε παρόμοιες καταστάσεις στην εκκλησιαστική ιστορία.
Φανταστείτε, αλήθεια, το Μ. Αθανάσιο και τον σύγχρονό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρο (που παρακαλούσε το Θεό να πεθάνει παρά να επικοινωνήσει με τον Άρειο) ή οποιοδήποτε άλλο Πατέρα της Εκκλησίας, να απεδέχοντο μια τέτοια συγχαρητήριο επιστολή από οποιονδήποτε αμετανόητο και ανειλικρινή αιρεσιάρχη, να άνοιγαν μαζί του Διάλογο και να συμπροσεύχονταν.
Ασφαλώς και δεν θα απεδέχοντο ευμενώς ποτέ τέτοια επιστολή από τον αιρεσιάρχη, γιατί δεν είχαν κάνει τέτοιου είδους οικουμενιστικά ανοίγματα (και ποιος ξέρει ποια άλλα παρασκηνιακά βήματα) προς τον Άρειο. Και παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας (ο Μ. Κωνσταντίνος) τους ζητούσε να επικοινωνήσουν με τον Άρειο, ο Μ. Αθανάσιος αρνιόταν να τον δεχθεί σε κοινωνία, κι αυτό του στοίχισε εξορίες (και από τον ίδιο τον Μ. Κωνσταντίνο!), γιατί έβλεπε πως ο Άρειος ζητούσε μεν την επικοινωνία, αλλά δεν την ζητούσε ειλικρινώς. Και διασάλπιζε δυνατά, ο πολύπαθος πατριάρχης Αθανάσιος, προς τους αιρετικούς, πως μόνο μετά από ειλικρινή μετάνοιά τους για επιστροφή στην ΜΙΑ Εκκλησία, θα εγίνοντο δεκτοί.
Ενθυμηθείτε ακόμα άλλο ένα παράδειγμα. Οι απλοί πιστοί και μόνο στο πρωτάκουσμα της αιρετικής διδασκαλίας του Νεστορίου (πριν δηλ. παγιωθεί, επισημοποιηθεί και καταδικασθεί ως αίρεση), βγήκαν έξω από την Εκκλησία διαμαρτυρόμενοι.
Μακάρι ο νέος Πατριάρχης να μας διέψευδε. Υπάρχουν, όμως, άραγε περιθώρια ελπίδας για μια διάψευση, μετά την «αυτόβουλη» δήλωσή του για ανοίγματα προς την καθολική εκκλησία, μετά το όργιο συμπροσευχών και μυστικών διαβουλεύσεων των ειδικών γραφειοκρατών του Φαναρίου, των Βρυξελών και της Γενεύης κ.ά.;
Κατά τα άλλα, εμείς σήμερα, είμαστε μια ωραία ορθόδοξη ατμόσφαιρα και οικογένεια. Οι περισσότεροι αγνοούν ή συμπορεύονται με τον Οικουμενισμό και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε «γενναίες» αντιρρήσεις, να καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα των συμπροσευχών και των διαλόγων, όπως χωρίς κανένα αποτέλεσμα γίνεται δεκαετίες τώρα, ή μάλλον με αποτέλεσμα να εξαπλώνεται ανεμπόδιστα όλο και περισσότερο ο Οικουμενισμός.
Και μετά θα αναπαύουμε την συνείδησή μας, παρακολουθούντες ειρηνικά μια κατανυκτική ακολουθία, κατά προτίμηση σε κάποιο ναό που μνημονεύονται οι οικουμενιστές Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι ή οι όποιοι συνοδοιπόροι τους στο οικουμενιστικό παναιρετικό πανηγύρι.
Σημάτης Παναγιώτης
9 σχόλια:
"αφού επικράτησε –με τις φιλότιμες προσπάθειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου" 1.Με κλήρο δεν εκλέκτηκε ο νεος πατριάρχης Σερβίας. Ποιες ήταν οι φιλότιμες προσπάθιες του οικ. Πατρ;
2."Και παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας (ο Μ. Κωνσταντίνος) τους ζητούσε να επικοινωνήσουν με τον Άρειο, ο Μ. Αθανάσιος αρνιόταν να τον δεχθεί σε κοινωνία, κι αυτό του στοίχισε εξορίες (και από τον ίδιο τον Μ. Κωνσταντίνο!)" Και οι δυο αγιάσανε τελικά! Και ο αυστηρος και ο επιεικής!
" Κατά τα άλλα, εμείς σήμερα, είμαστε μια ωραία ορθόδοξη ατμόσφαιρα και οικογένεια. Οι περισσότεροι αγνοούν ή συμπορεύονται με τον Οικουμενισμό και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε «γενναίες» αντιρρήσεις, να καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα των συμπροσευχών και των διαλόγων, όπως χωρίς κανένα αποτέλεσμα γίνεται δεκαετίες τώρα, ή μάλλον με αποτέλεσμα να εξαπλώνεται ανεμπόδιστα όλο και περισσότερο ο Οικουμενισμός."
Και πώς να μην εξαπλώνεται ο οικουμενισμός, όταν οι λειτουργοί του Υψίστου μνημονεύουν αιρετικούς επισκόπους; Οι οποίοι, με τη σειρά τους, μνημονεύουν αιρετικούς πατριάρχες;
Δεν με ενδιαφέρουν αυτοί που γνωρίζουν βαθύτερα τα θρησκευτικά πράγματα. Αυτοί είναι γνώστες, εκούσιοι και ενσυνείδητοι συνοδοιπόροι του οικουμενισμού. Με ενδιαφέρουν αυτοί που δεν γνωρίζουν και οι οποίοι συνδράμουν, χωρίς να το ξέρουν, στην εξάπλωση της παναίρεσης.
Ο μνημονεύων αιρετικό επίσκοπο δεν μετέχει αυτός μόνος στην αίρεση του μνημονευομένου. Μέτοχο όλης της αίρεσης γίνεται και το πλήρωμα της εκκλησίας, που μετέχει στη Θεία Λατρεία, όπου μνημονεύεται ο αιρετικός επίσκοπος. Το πλήρωμα, ή το σώμα, της Εκκλησίας το αποτελεί ο κλήρος και ο λαός. Όταν δε εις τύπον και τόπον Χριστού, υπάρχει επίσκοπος αιρετικός ή ακόμη και επίσκοπος μνημονεύων αιρετικό συνεπίσκοπο, είναι πρόδηλο ότι το σώμα της εκκλησίας αυτής πάσχει. Αλλά όταν ένα μέρος του σώματος νοσεί, νοσεί όλο το σώμα, μαζί και η ψυχή.
Το δυστύχημα είναι ότι, πάντως, τα βολεύουμε. Τα βγάζουμε πέρα και νομίζουμε ότι είμαστε καλά. Αλλά δεν είμαστε καθόλου. Ένα μικρό "βηχαλάκι" έχουμε, κάποια "δέκατα", αλλά τα βγάζουμε πέρα. Και επί πλέον:
" ... μετά αναπαύουμε την συνείδησή μας, παρακολουθούντες ειρηνικά μια κατανυκτική ακολουθία, κατά προτίμηση σε κάποιο ναό που μνημονεύονται οι οικουμενιστές Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι ή οι όποιοι συνοδοιπόροι τους στο οικουμενιστικό παναιρετικό πανηγύρι."
Θα πάμε να ακούσουμε ορθοδοξότατες ομιλίες από μεγαλόσχημους ιερείς, βαθύτατους μελετητές και γνώστες των Νηπτικών μας Πατέρων. Θα μας μιλήσουν για τη νοερά προσευχή, τη νήψη, το φωτισμό του νου και τη θέωση. Είναι όμως όλοι τους συνοδοιπόροι της αίρεσης. Ουδείς τολμά να προχωρήσει, εκεί όπου η νήψη, η νοερά προσευχή, ο φωτισμός και η θέωση επιβάλλουν. Αρκούνται και αρέσκονται μόνο στις ομιλίες, στα λόγια.
"Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν, οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται".
Μετά από αυτά το βάρος πέφτει στις δικές μας πλάτες. Χωρίς φωνές, χωρίς κραυγές ή και λαοσυνάξεις,
όποιος δεν θέλει να λούζετε την αίρεση, ας πάρει το δρόμο για το σπίτι του. Την "κατ΄ οίκον εκκλησία", τη δική του μονή - Μοναστήρι. Στο δρόμο θα συναντήσει πολλούς που ακολουθούν την ίδια οδό, την όντως αλήθεια και την πραγματική ελευθερία. Ο δρόμος της μετανοίας δεν είναι για κανένα κλειστός.
Ούτε σε επίπεδο ψιλού λογισμού δεν πρέπει να γίνεται επί του παρόντος σκέψη για αποτείχιση. Εϊναι καθαρά εκ δεξιών πειρασμός.
Παρτε το χαμπάρι όσο είναι καιρός. Αντιγράφουμε τους παλαιοημερολογίτες και στις μεθόδους και στην ουσία και στους ΟΡΟΥΣ. Ότι έκαναν το 35 ακριβώς το ίδιο κάνουμε και τώρα: ομολογία, καταγγελία και τα όμοια. Δεν καταλαβαίνω γιατί εθελοτυφλούμε. Εκτός αν δεν ξέρουμε ιστορία. Με κούρασε ψυχικά όλη αυτή η ιστορία και μια αγνή πρόθεση εξελίσσεται σε ορχήστρα ψυχοπαθών. Εκτός αν αγνοούν τα ιστορικά γεγονότα.
Ακριβώς!
Να παραδειγματιστούμε από τους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες.
Για να μην καταταντήσουμε στα χάλια τους ούτε αποτειχίσεις ούτε σχίσματα.
Ο αγώνας εναντίον του Οικουμενισμού να διεξαχθεί με εκκλησιαστικό φρόνημα.
Tι λες ρε Τελεβάντο. Η επίσημη εκκλησία από καταβολής των αιώνων ήταν υπέρ της καταλλαγής και του διαλόγου. Αυτή είναι η πλειοψηφούσα άποψη της ανά την οικουμένην Ορθοδοξίας. Οφείλουμε να υπακούσουμε. Εκτός κι αν υποσκάψουμε το συνοδικό σύστημα και γίνουμε παπικοί ή το χειρότερο αν κάνουμε την εκκλησία ιδεολογία, όπως οι προτεστάντες και αρχίσουμε να κάνουμε ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ. Τίποτε! αποτείχιση ή υπακοή. Κι αυτή η τελευταία Ορθόδοξη αρετή δεν είναι;
Γιατί δεν δημοσιεύετε τα σχόλια μας;
Δημοσίευση σχολίου