Η συνεχιζόμενη επέλαση του οικουμενισμού

VOTA COMMUNIA URBI ET ORBI (ἤ «Ἡ συνεχιζόμενη ἐπέλαση τοῦ οἰκουμενισμοῦ»)

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κωνσταντινούπολη ἀποτέλεσε ἕνα γεγονὸς ἐξαιρετικὰ ἀποκαλυπτικό. Ὄχι βεβαίως γιὰ τοὺς πολλούς, ποὺ χαμένοι μέσα στὴ χαζοχαρούμενη «ἐκσυγχρονιστική» τους νεοελληνικὴ ἀφασία, τὸ θεώρησαν ὡς μία ἀπολύτως θετικὴ καὶ φυσιολογικὴ (ὡς ἐναρμονισμένη μὲ τὸ εὐρύτερο κλίμα τῆς ἀνεκτικότητας, ποὺ δῆθεν χαρακτηρίζει τοὺς καιροὺς μας) ἐξέλιξη. Οὔτε ὅμως καὶ γιὰ ἐκείνους, τοὺς ἴσως καλοπροαίρετους ἀλλὰ προδήλως ἀφελεῖς, ποὺ διέγνωσαν στὴ συμπεριφορὰ τοῦ συγκεκριμένου ποντίφηκα ἐνδόμυχες ἐπιθυμίες ἐπιστροφῆς στὴν ἀρχέγονη ἐκκλησιαστικὴ ἀλήθεια. Γιὰ μᾶς ἡ ἀνάγνωση τοῦ γεγονότος ὑπῆρξε βεβαίως ἐντελῶς διαφορετική.
Ἐμεῖς στὴν πραγματικότητα εἴδαμε κατ’ ἀρχὰς ἄλλο ἕνα μικρὸ ἐπεισόδιο στὸ μακραίωνο (καὶ ἀπολύτως γνωστὸ σὲ ὅσους διαθέτουν στοιχειώδεις ἱστορικὲς γνώσεις) σήριαλ τῆς ἀπόπειρας τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν νὰ ἐπιτύχουν τὴν Ἕνωση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (μὲ τὴ λέξη «ἕνωση» βεβαίως νὰ ὑπονοεῖ πάντοτε τὴν ὑποταγὴ καὶ ἀφομοίωση ὑπὸ τοὺς δικούς τους ὅρους).
Καὶ ἐπειδὴ ἀσφαλῶς τὸ πρᾶγμα ἔχει προσλάβει τὶς τελευταῖες δεκαετίες καὶ ἄλλες διαστάσεις, εἴδαμε ταυτόχρονα καὶ ἕνα ἀκόμη πανάθλιο ἐπεισόδιο σ’ ἕνα εὐρύτερο σήριαλ (μέσα στὸ ὁποῖο ἔχει καὶ τὸ προαναφερθὲν πρὸ πολλοῦ ἐνσωματωθεῖ): ἐκεῖνο τοῦ γενικότερου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, ποὺ ἔχει ὡς ἄμεσους στόχους του τὴν ἄμβλυνση τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν λαῶν, τὴν ἄλεση (μέσα ἀπὸ τὸ μίξερ τῶν συνεχῶν ἐπαφῶν, τῶν «διαλόγων» καὶ τῶν συμπροσευχῶν) τῶν θρησκευτικῶν τους ἰδιαιτεροτήτων καὶ τὴν ψυχολογική τους προετοιμασία γιὰ τὸ σερβίρισμα τῆς γνωστῆς νεοεποχίτικης πανθρησκειακῆς σαλάτας, τῆς ὁποίας ὄχι μόνο ἡ συνταγὴ (ὡς ἄσκηση ἐπὶ χάρτου) ἔχει ὁλοκληρωθεῖ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ παρασκευὴ βρίσκεται ἤδη ἐν πλήρῃ ἐξελίξει.
Βεβαίως ἐννοεῖται ὅτι εἴδαμε καὶ προφανῆ πολιτικὰ παιχνίδια, δεδομένων τόσο τῆς καθ’ ὅλα ὕποπτης ἐδῶ καὶ καιρὸ υἱοθεσίας τοῦ Φαναρίου ἀπὸ τὶς ἀμερικανικὲς ὑπηρεσίες, ὅσο καὶ τῆς ἀνάγκης νὰ πιεστεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὰ «ξεροκέφαλη» καὶ οἰκονομικὰ πανίσχυρη (καὶ πάλι πλέον) Ρωσία. Τὰ πολιτικὰ δρώμενα ὅμως, ὅσο κι ἂν διαπλέκονται ἄμεσα μὲ τὰ θρησκευτικὰ μέσα σ’ αὐτὸ τὸ νεοεποχοταξίτικο γαϊτανάκι, δὲν εἶναι οὕτως ἢ ἄλλως τὰ πρωτεύοντα.
Γιὰ τὸν γράφοντα, τὸ παιχνίδι εἶναι πρωτίστως πνευματικὸ καὶ θρησκευτικὸ καὶ δευτερευόντως πολιτικό - οἰκονομικό. Σὲ πεῖσμα ὅλων τῶν προσεγγίσεων ποὺ ἑδράζονται στὸ ἁπλοϊκὸ μαρξιστικὸ μοντέλο, θεωρῶ ὅτι ἡ οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ὑποταγὴ τῶν λαῶν ἀποτελεῖ στὴν πραγματικότητα τὸ μέσο γιὰ τὴν πνευματικὴ τους ἅλωση - καὶ ὄχι τὸ ἀντίστροφο.
Καὶ αὐτὸ τὸ θρησκευτικὸ - πνευματικὸ παιχνίδι μαίνεται ἐδῶ καὶ ἀρκετὲς δεκαετίες, μὲ τὴ συνενοχὴ ἐννοεῖται καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Φαναρίου (θυμηθεῖτε γιὰ παράδειγμα τὰ διαβόητα οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τοῦ Ἀθηναγόρα ἀλλὰ καὶ ἐνίων διαδόχων του), ἐπ’ ἐσχάτων ὅμως τῶν χρόνων καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας (εἴτε μὲ τοὺς ἐναγκαλισμοὺς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μὲ τὸ Βατικανό, εἴτε μὲ τὴ μόνιμη ἐκπροσώπηση στὴν παρωδία τοῦ - αὐτοφερόμενου ὡς - Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, εἴτε μὲ τοὺς συναγελασμοὺς συγκεκριμένων ἱεραρχῶν μας σὲ διαθρησκειακὲς λατρευτικὲς μυστικοσυνάξεις μαζὶ μὲ καρδινάλιους, γκουρού, ἰμάμηδες καὶ μάγους). Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πλαίσιο θεωρημένη ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κωνσταντινούπολη, δείχνει νὰ προσέθεσε ἄλλο ἕνα ἰδιαίτερο βῆμα πρὸς τὴν ἐπιποθούμενη κατεύθυνση.
Αὐτὴ τὴ φορὰ ἄλλωστε καὶ κοινὲς λατρευτικὲς συνευρέσεις εἴχαμε (πολὺ πιὸ βαρύνουσας σημασίας ἀπὸ ἁπλὲς συμπροσευχές, ἀλλὰ καὶ πολὺ πιὸ φανερὲς καὶ ἐπίσημες) καὶ τροπάρια ὑπὲρ τοῦ «ἁγιωτάτου» Πάπα Ρώμης ἀκούσαμε (ἐπίκληση ποὺ ἀπὸ θεολογικῆς σκοπιᾶς πολὺ ἁπλᾶ σημαίνει ὅτι - τουλάχιστον γιὰ κάποιους - ἡ ρωμαιοκαθολικὴ αἵρεση δὲν ὑφίσταται πιὰ καὶ τὸ Σχῖσμα ἔχει πλέον ἀρθεῖ), ὅπως καὶ περίεργες δηλώσεις τιτουλάριων πατριαρχικῶν ἐπισκόπων περὶ τῶν ἀναγκῶν τῆς σύγχρονης ἐποχῆς ποὺ δῆθεν ἐπιτάσσουν τὴ σχετικοποίηση τῶν ἱερῶν ἐκκλησιαστικῶν κανόνων (σὲ σχέση μὲ τὰ ὅσα προβλέπουν γιὰ τὶς συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους). Ὅσο γιὰ τὴν προσευχὴ τοῦ Πάπα μέσα στὸ Μπλὲ Τζαμί, ἔβαλε καὶ αὐτὴ βεβαίως μὲ τὴ σειρὰ τῆς ἄλλη μία χαρακτηριστικὴ πινελιὰ σ’ αὐτὸν τὸν πολὺ ἐνδιαφέροντα πίνακα.
Καιρὸς ὅμως νὰ ποῦμε τὰ πράγματα μὲ τ’ ὄνομά τους. Καὶ κυρίως ὀφείλουμε νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι οὔτε ἀπὸ τὴ μία οἱ ἱεροὶ κανόνες μποροῦν νὰ ἑρμηνεύονται κατὰ τὸ ξεχειλωμένο νεοεποχίτικο δοκοῦν ἐκκοσμικευμένων ρασοφόρων, οὔτε ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ χαώδεις θεολογικὲς διαφορὲς μὲ τὴ Δύση ἔχουν πάψει στὸ παραμικρὸ νὰ ὑφίστανται. Ὅσο κι ἂν εἶναι βέβαιο ὅτι γιὰ ἐκείνη τὴν τελικὴ ρήξη τοῦ 1054 ἔπαιξαν προφανὴ ρόλο καὶ πολιτικὰ αἴτια (τὰ ὁποῖα ἀσφαλῶς ὑπερτονίζουν οἱ ἐγκάθετοι τοῦ συγκρητισμοῦ), εἶναι ἀκόμη πιὸ σίγουρο ὅτι αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἐπιστέγασε ἁπλῶς τυπικὰ μία μακραίωνη διαφοροποιητικὴ πορεία, ποὺ στὰ μέσα τοῦ 11ου αἰώνα ἦταν πλέον μή ἀναστρέψιμη.
Μιλᾶμε οὐσιαστικὰ γιὰ δυὸ κόσμους σὲ πλήρη ἀπόκλιση ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, τοὺς ὁποίους ἡ ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὄχι μόνο δὲν μπόρεσε νὰ ἑνοποιήσει, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἔκανε τὸ μεταξὺ τους χάσμα ἀκόμη πιὸ ἀγεφύρωτο, γιατί ἁπλούστατα ἡ Δύση - σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ βαθιὰ μυστικὴ ἐμπειρία τῆς Ἀνατολῆς - ποτὲ δὲν μπόρεσε νὰ φτάσει μακρύτερα ἀπὸ μία ὀρθολογιστικὴ καὶ μέσω ἁπλοϊκῶν δικανικῶν προσεγγίσεων ἀπόπειρα κατανόησης καὶ ἑρμηνείας τοῦ θείου. Ἡ θεμελιώδης αὐτὴ διαφοροποίηση, ποὺ τυγχάνει καὶ ἡ κύρια γενεσιουργὸς αἰτία ὅλων τῶν ἐπιμέρους δυτικῶν δογματικῶν παρεκκλίσεων (οἱ ὁποῖες φυσικὰ εἶναι ἐπίσης πάρα πολλὲς καὶ οὐσιαστικές, παρὰ τὰ ὅσα οἱ οἰκουμενιστὲς διαπρυσίως διακηρύττουν), κατὰ κανένα τρόπο δὲν ἔχει ἔστω ἐξομαλυνθεῖ.
Πολὺ περισσότερο φυσικὰ οὐδὲν σημεῖον ἐπαφῆς ὑφίσταται τόσο μὲ ὅλο τὸ θλιβερὸ ἐκεῖνο συνονθύλευμα ποὺ ἀπαρτίζουν τὰ ἀναρίθμητα καὶ θεολογικῶς ἕωλα προτεστάντικα παραμάγαζα, ὅσο καὶ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Καὶ βέβαια ἡ ὑποβολιμαία βλακώδης «διαπίστωση» πὼς «ὅλοι στὸν ἴδιο Χριστὸ πιστεύουμε» (βλακώδης, γιατί ἁπλούστατα ΔΕΝ πιστεύουμε στὸν ἴδιο Χριστό) ἴσως νὰ εἶχε κάποιο νόημα σὲ περιπτώσεις ἰδεολογικοποίησης τῆς πίστης ἢ θεώρησης τοῦ γεγονότος τῆς θέωσης ὡς ἀτομικῆς ὑπόθεσης τοῦ καθενὸς (ὅποτε θὰ μποροῦσε νὰ ὑποτεθεῖ καὶ ἡ δυνητική της πραγμάτωση μέσα ἀπὸ πολλοὺς καὶ διαφορετικοὺς δρόμους). Ἐπειδὴ ὅμως ἐδῶ οὔτε περὶ ἰδεολογίας πρόκειται, οὔτε περὶ πράξεως περιχαρακωμένης ἰδιωτείας, εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε ὀργανωμένη ἀπόπειρα σύγχυσης καὶ συγκρητισμοῦ, μόνο ἐκ τοῦ πονηροῦ μπορεῖ νὰ ἀρύεται καὶ πάντως ὄχι ἀπὸ εἰλικρινὴ διάθεση ἐπανασύνδεσης τῶν διεστώτων. Ὑπ’ αὐτὸ τὸ πρῖσμα ἐννοεῖται ἀσφαλῶς ὅτι τὴν ἀκόμη εὐρύτερη διαθρησκειακὴ «διαπίστωση» ὅτι «ὅλοι στὸν ἴδιο Θεὸ πιστεύουμε» ἀπαξιῶ ἀκόμη καὶ νὰ τὴ σχολιάσω.
Φαίνεται ὡστόσο ὅτι ἕνα πολὺ μεγάλο μέρος τῆς ἱεραρχίας μας ὄχι μόνο δὲν συμμερίζεται τέτοιες σκέψεις, ἀλλὰ ἀντιθέτως κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ ὠθήσει τὰ πράγματα πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση. Τὸ ἴδιο ὅμως (καὶ μάλιστα σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο βαθμό) ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ποὺ ἀπὸ μητέρα Ἐκκλησία καὶ θεματοφύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας μετεξελίσσεται δυστυχῶς ὁλοένα καὶ περισσότερο σὲ μητέρα ἀταξίας καὶ κακο-δοξίας, σὲ ἀρίδηλο ἄθυρμα τῆς ἑβραιοαμερικανικῆς πολιτικῆς καὶ σὲ τραγικὸ δούρειο ἵππο γιὰ τὴν ἐντὸς τῶν ὀρθοδόξων τειχῶν εἰσαγωγὴ νεοεποχίτικων ἀλχημειῶν. Δὲν γνωρίζω τί μπορεῖ νὰ θέσει τέλος σ’ αὐτὸν τὸν θλιβερὸ κατήφορο.
Τὸ βέβαιο πάντως εἶναι ὅτι τὸ δεδομένο γεγονὸς τῆς ὁμηρίας του ἀπὸ τὸ φασιστικὸ τουρκικὸ κράτος καὶ παρακράτος δὲν μπορεῖ ἐπ’ ἄπειρον νὰ χρησιμοποιεῖται ὡς ἄλλοθι γιὰ νὰ δικαιολογεῖται ἡ θλιβερή του πνευματικὴ κατάντια. Μήπως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ θυμηθοῦμε τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, ποὺ προτρέπει τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα νὰ διακόπτει κάθε κοινωνία μὲ τοὺς σκανδαλοποιοὺς καὶ αἱρετικοὺς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς;
Μήπως, μὲ ἄλλα λόγια, ἦρθε ἐπιτέλους ὁ καιρὸς νὰ περιβάλουμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς πλανεμένους μὲ τὴν ἀπαξίωσή μας καὶ νὰ τοὺς συμπεριφερόμαστε σὰν νὰ ἦταν ἀποσυνάγωγοι καὶ ἔκπτωτοι; Οἱ ἔχοντες ὀφθαλμοὺς τοῦ ὁρᾶν ὁράτωσαν. Καὶ νοήτωσαν οἱ ἔχοντες νοῦν τοῦ συνιέναι.
Ν. Δαπέργολας
Πηγή:antifonitis.gr/