Προσδοκίες για εκ βάθρων αλλαγές από τη νέα Ιερά Σύνοδο

Οι παγίδες, τα προβλήματα και η ζητούμενη υπέρβαση των Ιεραρχών μελών της νέας Συνοδικής περιόδου

Του Διονύση Μακρή

Το υποτονικό κλίμα που κυριάρχησε κατά την προηγούμενη Συνοδική περίοδο και αποτέλεσε τη βασική αιτία διόγκωσης μειζόνων εκκλησιαστικών θεμάτων θα κληθεί να αντιμετωπίσει η νέα Διαρκής Ιερά Σύνοδος.
Η σύνθεση αυτής πληροί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την υλοποίηση ουσιαστικού έργου αλλά κυρίως για τη διασφάλιση του πνευματικού εκείνου καθοδηγητικού ορθοδόξου λόγου, που παντελώς απουσίαζε κατά το προηγούμενο εκκλησιαστικό έτος. Προϋπόθεση φυσικά αποτελεί η συνειδητοποίηση του επισκοπικού διακονήματος...
Το βέβαιο είναι πάντως πως σύντομα τα μέλη της Ιεράς Συνόδου θα πρέπει να αντιμετωπίσουν δυναμικά πρωτίστως τη νωχελή υπάρχουσα σημερινή κατάσταση που ενισχύει τα λιμνάζοντα ύδατα της εκκλησιαστικής απραξίας. Οι χαμηλοί τόνοι του νυν Προκαθημένου είναι αλήθεια πως δεν συνοδεύτηκαν με την απαραίτητη συστηματική δουλειά στη θωράκιση της Ορθοδοξίας μας.
Αντιθέτως συνέβαλαν στην ενδυνάμωση της νοσηρής νοοτροπίας του ωχαδελφισμού και της θεομίσητης εγωκεντρικής επισκοπικής εξουσίας που ποικιλοτρόπως εκδηλώθηκε μέσω του λεγομένου φιλάδελφου ανοίγοντας και νέες πληγές στην Εκκλησία της Ελλάδος.
Με δεδομένες μάλιστα τις κυριαρχούσες και δημοσίως εκφρασθείσες θέσεις και στάσεις της πολιτειακής εξουσίας αλλά και του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν αποκλείεται λίαν συντόμως τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου να βρεθούν αντιμέτωπα με νέα απρόβλεπτα ζητήματα.
Η σιωπή έναντι στην ψηφοθηρική πολιτική περί δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας και περί επιβολής φορολόγησης κατ’ ουσίαν προκάλεσε μία ανεπίτρεπτη σύγχυση στους πιστούς διχάζοντας την ελληνική κοινωνία. Απέδειξε δε πως η νυν ηγεσία της Εκκλησίας δεν φαίνεται διατεθειμένη να προασπίσει τα δίκαιά της και προπαντός να διασφαλίσει όλα αυτά που συμβάλουν στην ανάπτυξη του φιλανθρωπικού κοινωφελούς έργου της.
Δυστυχώς οι χαμηλοί τόνοι δεν εκλαμβάνονται ως ταπείνωση αλλά ως αδυναμία από την κατευθυνόμενη εκ των τεκτονικών στοών πολιτική ηγεσία του τόπου. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο συνδυαζόμενο με αλλεπάλληλες ατυχείς πράξεις εκκλησιαστικών ανδρών που από κήρυκες του ευαγγελικού λόγου κατάντησαν εξαίσιοι –αξιοζήλευτοι χρηματιστές και επενδυτές ανοίγει την όρεξη για πολιτικές ανούσιες εκμεταλλεύσεις φθηνού λαϊκίστικου εντυπωσιασμού.
Ως εκ τούτου η αλλαγή εκκλησιαστικής στάσης και η εγκατάλειψη των επικίνδυνων ακανθώδων ατραπών αποτελεί πλέον μονόδρομος. Όσο λοιπόν συντομότερα τα νέα μέλη της ΔΙΣ κατανοήσουν πως ως Ορθόδοξοι Επίσκοποι οφείλουν να δραστηριοποιηθούν ουσιαστικά και πέραν των στενών ορίων της εκκλησιαστικής τους επαρχίας, τόσο το καλύτερο θα είναι για την Εκκλησία.
Άλλωστε η εντύπωση του «ξέφραγου αμπελιού» που εκ των πραγμάτων υφίσταται και εν γένει αιωρείται ειδικά το τελευταίο διάστημα σηματοδοτεί εκ του ουκ άνευ απρόβλεπτες παρεμβάσεις, όπως λ. χ. αυτή του νυν Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου που ανοικτά πλέον και με τη συνηγορία «υπόδουλων» Ιεραρχών στη πάλαι ποτέ νοοτροπία του ραγιά ναρκοθετεί και αμφισβητεί το ισχύον εκκλησιαστικό καθεστώς του Αυτοκέφαλου.
Δημιουργεί επίσης κλίμα ομαλής προαποφασισμένης διάβασης στην επαναφορά του παλαιού πατριαρχικού καθεστώτος. Και σ’ αυτό συνηγορεί η ιδιοτελής, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, πολιτική αποστομωτικής φιλίας προς όλες εκείνες τις εκκλησιαστικές προσωπικότητες της Ιεραρχίας μας που θα μπορούσαν να ορθώσουν λόγο αντίθετο στις μύχιες επιδιώξεις του νυν Προκαθημένου του Φαναρίου... Με δεδομένη μάλιστα την επιθετική πολιτική της πολιτειακής εξουσίας δεν αποκλείεται και λόγω υπαρκτής αδυναμίας και φόβου δειλίας η άμεση προστατευτική δήθεν προσφυγή της Εκκλησίας της Ελλάδος στις «ανοιχτές» πάντα πατριαρχικές αγκαλιές... Κάτι τέτοιο ουσιαστικά θα εξοβέλιζε υπό τις παρούσες πάντα συνθήκες το ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος και δεν αποκλείεται να συντελούσε στην κοινωνική περιθωριοποίηση και τον σταδιακό εκμηδενισμό του έργου της.
Γεγονός φυσικά που θα βόλευε όλους αυτούς που αντιμετωπίζουν την Εκκλησία ως εμπόδιο στην υλοποίηση των ευρωπαϊκών «προοδευτικών» στόχων και προσανατολισμών τους, είτε αυτοί έχουν να κάνουν με την επίτευξη δαιμονικής ενώσεως –καθιερώσεως της βατικάνειας αιρετικής παραπαίουσας Δύσης, είτε με την προώθηση της ανηθικότητας που συνοδεύεται πλέον και με τη βούλα της Συνθήκης της Λισσαβόνας η άλλως του ευρωπαϊκού συντάγματος.
Ως εκ τούτου θέματα, όπως τούτο για παράδειγμα που έχει να κάνει με την τύχη του πρώην Μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα και με την πλήρωση η διχοτόμηση της χηρεύουσας Μητρόπολης είναι φυσικό να χρονίζουν. Και αυτό γιατί μέσα από τις καθυστερήσεις αυτές αναβαθμίζεται ο ρόλος του Φαναρίου και εκπληρώνονται οι ενδόμυχοι στόχοι του.
Το βέβαιο λοιπόν είναι πως το Φανάρι σε ότι αφορά την προσφυγή του καθηρημένου πρώην Μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα, το λεγόμενο έκκλητον θα ακολουθήσει την αυτή πολιτική, επιστρέφοντας τον φάκελο ως ελλιπή! Θα ζητήσει δε από την Εκκλησία της Ελλάδος να προχωρήσει στην εκκλησιαστική αντιμετώπιση του ζητήματος τούτου, ούτως ώστε να φανερώσει την αδυναμία της απέναντι στο ισχύον καθεστώς της συναλληλίας με την Πολιτεία.
Το περίεργο είναι πως στην καλοστημένη παγίδα που αφορά την υπόθεση Αττικής συνέβαλε η απαράδεκτη και ελεγχόμενη, αν όχι και υποκινούμενη, στάση των επτά Ιεραρχών, μελών του εκκλησιαστικού δικαστηρίου της προηγούμενης περιόδου που έθεσαν την υπόθεση στο αρχείο.
Η επιλεκτική αποδοχή επιπλέον της προηγούμενης ΔΙΣ των διατάξεων του Καταστατικού Χάρτη και η απόρριψη άλλων, όπως τούτων που θέλουν να μην υπερβαίνει ο χρόνος πλήρωσης Μητρόπολης των έξι μηνών φανερώνει την έλλειψη τόλμης της εκκλησιαστικής ηγεσίας και ενισχύει τις καχυποψίες για άνευ όρων κατάλυση του Αυτοκέφαλου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκτός των ανωτέρω τα μέλη της νέας Διαρκούς Ιεράς Συνόδου είναι καιρός να κατανοήσουν πως πρέπει να αναβαθμίσουν τον κηρυχτικό ρόλο που φέρουν ως διάδοχοι των Αποστόλων, ώστε να φανούν αντάξιοι των όρκων που έδωσαν έναντι του Χριστού.
Αυτό σημαίνει πως οφείλουν να αναπτύξουν παράλληλα με την διεκπεραίωση των θεμάτων της διοίκησης και την κατηχητική τους δραστηριότητα, η οποία ουσιαστικά έχει καταστεί παντελώς ανύπαρκτη... Τι σημαίνει αυτό; Αυτό καλοί μου Επίσκοποι σημαίνει πως πρέπει να ηγηθείτε της προσπάθειας που θα αναδείξει στην κοινωνία την τριαδική δύναμη, ώστε να επανέλθει η χαρά στον πονεμένο και τον φτωχό που αντιμετωπίζονται σήμερα από όλους με φαρισαϊκές νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Σημαίνει πως θα πρέπει να ξαναγεννηθεί η ελπίδα μέσα από τη ζωντάνια της ευαγγελικής διδασκαλίας. Σημαίνει πως στη θέση του θεομίσητου δεσποτισμού που κυριαρχεί στην εκκλησιαστική δραστηριότητα σας πρέπει να επανέλθει η ανιδιοτελής διακονία που οδηγεί στην επαναφορά της πλήρους εμπιστοσύνης στον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό, τον Δημιουργό Πατέρα, τον μονογενή Υιό και το Άγιον Πνεύμα.
Είθε λοιπόν το νέο εκκλησιαστικό έτος να το σημαδεύσει η ανιδιοτελής αγάπη προς τον Θεό που θα συμβάλλει στην επίλυση των ζητημάτων και των όποιων εκκρεμοτήτων θωρακίζοντας την Εκκλησία μας και οδηγώντάς την στην εκπλήρωση του θελήματος του Κυρίου και όχι αυτών που την θέλουν ως μοχλό ενίσχυσης της κοσμικής μορφής εξουσίας τους.

Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΕΥΧ 104