Κύπρος αδικαίωτη

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής-Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αυτός ο μήνας, εδώ κα 35 ακριβώς χρόνια, είθισται να είναι ο μήνας του πένθους και της μνήμης, αλλά και των διακηρύξεων όλων των επωνύμων πολιτικών και φορέων εξουσίας εν Κύπρω και εν Ελλάδι, πως ο αγώνας για τη δικαίωση ή όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν στην Κύπρο την «επανένωση», ή όπως άλλοι πιο ρομαντικοί συνηθίζουν να αποκαλούν τη διεκδίκηση λευτεριάς και αποκατάστασης της διεθνούς νομιμότητας, θα συνεχιστεί και θα βρει τη δικαίωσή του στο βάθος του χρόνου.
Όμως όλο αυτό το σκηνικό δυστυχώς αποτελεί ένα είδος θεατρικής παράστασης που σε ορισμένες στιγμές εξελίσσεται σε κακόγουστο και ιλαροτραγικό παίξιμο, αφού ελάχιστοι πλέον πιστεύουν πως η Κύπρος μπορεί να δικαιωθεί, να απαλλαγεί από τηn κατοχή, να επανενωθεί πραγματικά ως λαός και ως επικράτεια και ακόμη πιο λίγοι είναι εκείνοι που πιστεύουν πως η Κύπρος και ο ταλαιπωρημένος, αποπροσανατολισμένος και χωρίς ηθικό, δηλαδή χωρίς ψυχή, λαός της μπορεί να διεκδικήσει την ελευθερία του ως συλλογικό υποκείμενο, αλλά και ως ατομικές υπάρξεις.
Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη φάση της ιστορικής πορείας της Κύπρου, όπου είτε τα φοβικά σύνδρομα των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών εν Ελλάδι και εν Κύπρω, είτε οι λάθος χειρισμοί, η ανυπαρξία στρατηγικού σχεδιασμού ή και η αδιαφορία πολλές φορές, αλλά και η λάθος υπερτίμηση ή και υποτίμηση παραγόντων, οδήγησαν την Κύπρο να διαπραγματεύεται με τους Τουρκοκύπριους, δηλαδή την Τουρκία, χωρίς να έχει σχεδόν κανένα διαπραγματευτικό ατού, γιατί το μεγάλο πλεονέκτημα της Κύπρου, που είναι η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αναιρείται πολλές φορές είτε από εμάς τους ίδιους, εν προκειμένω σε σχέση με την Τουρκία και την τουρκική πορεία στην Ευρώπη, είτε από την Άγκυρα, η οποία δεν δείχνει καμία διάθεση να προβεί στις δομικές αλλαγές που απαιτούνται για να μπορέσει να διεκδικήσει σοβαρά και με ορισμένες, έστω λίγες, πιθανότητες την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά πως ο αποκλεισμός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν οφείλεται στην Κύπρο. Tο Κυπριακό αποτελούσε πρόσχημα ή πρόφαση για ορισμένους ευρωπαϊκούς κύκλους για να μην εντάξουν την Τουρκία ως πλήρες μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το μέγα λάθος της Κύπρου και της τότε ηγεσίας της ήταν η αποδοχή του ανοίγματος των λεγόμενων «συνόρων» της κατοχής, που απετέλεσε έναν ευφυή τακτικό ελιγμό του Ντενκτάς, παγίδα για τους Έλληνες, στην οποία και πέσαμε.
Αυτό, μαζί με την αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου να συνεχίσει με αυτοπεποίθηση και επιμονή στο μοτίβο-αντίληψη πολιτικής ότι η Κύπρος είναι κατεχόμενη γη και υπέστη παρανόμως και βιαίως μια ξένη, τουρκική εισβολή που αποτελεί έγκλημα διαρκείας.
Ο στιγματισμός της Τουρκίας ως διεθνώς παρανομούσας χώρας που κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική θέση της Λευκωσίας αλλά και των Αθηνών έναντι της Άγκυρας.
Εμείς γράφουμε αυτό το σημείωμα εις μνήμην όλων εκείνων που αγωνίστηκαν και έπεσαν υπέρ της κυπριακής ελευθερίας, έστω κι αν παραμένει η θυσία τους αδικαίωτη.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ – 12/07/2009