Οι Προφήτες μέσα από το βιβλίο θρησκευτικών της Α΄ Γυμνασίου.

Ε,108: «Ὁ Ἠσαΐας θεωρεῖται ὁ σημαντικότερος προφήτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐξαιτίας τῆς τεράστιας σημασίας τῶν μηνυμάτων του. Ὅλο τὸ διά­στημα τῆς δράσης του ἦταν πάντα παρὼν καὶ στὰ πολιτικὰ πράγματα τῆς χώ­ρας…».
Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Ἠσαΐας, ὁ «εὐαγγελιστὴς» κατὰ τὸ προηγούμενο ἐγχειρί­διο, ὀφείλει τὸ ὄντως μοναδικὸ μεγαλεῖο του στὴν πολιτικοθρησκευτική του δράση(!).
Γενικὰ οἱ προφῆτες παρουσιάζονται μόνον ὡς ἐθνικοθρησκευτικοὶ καὶ κοι­νωνικοὶ ἀγωνιστές. Τὸ ἔντονο μεσσιακὸ στοιχεῖο τῶν προφητειῶν τους καὶ ἡ ἐκπλήρωσή του στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μόλις ποὺ θίγεται-γριφωδῶς πάντο­τε˙ βλ. π.χ. Ε,110, ἄσκ. 6: «Αἰῶνες μετά, στὴ Ναζαρέτ, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μιλώ­ντας γιὰ τὸ ἔργο του διάβασε μία προφητεία τοῦ Ἠσαΐα γιὰ τὸ Μεσσία (Λκ 4,16-21).
Τί δείχνει αὐτὸ γιὰ τὸν Ἠσαΐα;»˙ ἐπίσης, ἄσκ. 7: «Διαβάστε τὴ φράση στὸ εἰλητάριο ποὺ κρατάει ὁ προφήτης («Ἰδοὺ ἡ παρθένος…», πρόκειται γιὰ λε­πτομέρεια ψηφιδωτοῦ τοῦ Ἠσαΐα).
Δικαιολογῆστε τὸν τίτλο τοῦ μαθήματος». Ὁ τίτλος τοῦ συγκεκριμένου μαθήματος εἶναι: «Ἠσαΐας: ὁ προφήτης τοῦ Ἐμμα­νουήλ». Ἀλλὰ γιὰ τὸν Ἐμμα­νουὴλ γίνεται λόγος σχεδὸν ἐκ παραδρομῆς σ’ ἕνα ἐπίθημα (Ε,108), ὡς ἑξῆς: «Ἐμμανουὴλ εἶναι ἕνα ἑβραϊκὸ ὄνομα, ποὺ σημαίνει ‘ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας’. Ὁ Ἠσαΐας ὀνομάζει ἔτσι τὸ Μεσσία. Στὴν Καινὴ Δια­θήκη ἀποδόθηκε τὸ ὄνομα αὐτὸ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσ­σίας».
Ἡ βιβλικὴ προφητεία ἀπογυμνώνεται ἀπὸ κάθε τι τὸ ὑπερφυσικό. Ἁπλῶς «οἱ προφῆτες, μὲ τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ, μποροῦσαν νὰ βλέπουν σὲ βάθος τὰ πρά­γματα καὶ νὰ συνειδητοποιοῦν τί πραγματικὰ συνέβαινε στὴν ἐποχή τους.
Ἀ­ντιλαμβάνονταν δηλαδὴ τὰ σημάδια τοῦ ἠθικοῦ ξεπεσμοῦ καὶ τῆς διαφθορᾶς, ἀκόμη κι ὅταν ὅλες οἱ συνθῆκες τῆς ἐποχῆς φαίνονταν ἰδανικές.
Ἀναγνώριζαν τί δὲν πήγαινε καλὰ καὶ ποιοὶ κίνδυνοι παραμόνευαν τοὺς Ἰσραηλῖτες. Ἐπιπλέ­ον, συναισθάνονταν τὶς καταστροφικὲς συνέπειες ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσαν γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κράτους καὶ τῶν ἀνθρώπων» (Ε,94).
Ἡ προφητεία ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς πρόγνωσης χαρακτηρίζεται ὡς «χρησμὸς» (Ε,95), ὁ ὁποῖος χρησίμευε στοὺς προφῆτες γιὰ τὴν τόνωση τῆς παραστατικότητάς τους(!;). Στὴν ἀρχὴ δὲ τῆς σελ. 94 λέγεται ὅτι «γιὰ πολλοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους προφήτης εἶναι ἕνας ἄν­θρωπος ποὺ ‘διαβάζει τὸ μέλλον’ καὶ προλέγει τί θὰ συμβεῖ.
Ὅμως ἡ Ἁγία Γρα­φὴ μᾶς παρουσιάζει τελείως διαφορετικὰ τὸ ρόλο καὶ τὸ ἔργο τῶν προφητῶν». Βλ. ἐπίσης Ε,118, ἄσκ. Γ: «Μετὰ ἀπὸ ὅσα μάθατε γιὰ τοὺς προφῆτες τῆς Παλαι­ᾶς Διαθήκης τί θὰ εἴχατε νὰ πεῖτε σὲ κάποιον ποὺ τοὺς θεωρεῖ λιγάκι ‘μά­γους’;».
Συνεπῶς, ὅταν ἐπὶ παραδείγματι οἱ εὐαγγελιστὲς ὑπογραμμίζουν ξανὰ καὶ ξανὰ ὅτι «Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος…», δύο τινὰ μπορεῖ νὰ συμβαίνουν: ἢ νὰ πρόκειται γιὰ ἀποβλητέα χωρία ἢ ἡ Καινὴ Διαθήκη νὰ ἑρμηνεύει τὴν Παλαιὰ κατανοώντας την ὡς μαγικὸ σύγγραμμα.
ΔΕΙΤΕ
ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (Κριτικὴ προσέγγιση)