Περιμέναμε με μια ευχάριστη προσμονή τη μεταρρύθμιση που είχε ήδη εξαγγελθεί στην εκπαίδευση, όπως και τα νέα εγχειρίδια.
Ωστόσο με απογοήτευση διαπιστώσαμε ότι η πολυδιαφημιζόμενη πολυπολιτισμικότητα αναλώνεται στην παντελή σχεδόν υποχώρηση του ελληνικού πολιτισμικού και ορθόδοξου στοιχείου, ψήγματα του οποίου με κόπο εντοπίζει κανείς διάσπαρτα και ασύνδετα.
Είχαμε την εντύπωση ότι ο όρος «πολυπολιτισμικότητα» σήμαινε την επαφή και την αποδοχή των άλλων πολιτισμών. Είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι σημαίνει απλώς την εξαφάνιση του δικού μας , κάτι που δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχθούμε στο όνομα μιας αόριστης υποτιθέμενης ειρηνικής συνύπαρξης. Αποδοχή των άλλων με τις ιδιαιτερότητές τους σε καμία περίπτωση δεν είναι υποχρεωτικό να οδηγεί σε αντιμετώπιση των Ελλήνων ως αμελητέας μειονότητας στην πατρίδα τους, όπου ο πληθυσμός παραμένει ελληνικός και σχεδόν αμιγώς ορθόδοξος.
Όσο για το πνεύμα από το οποίο διακατέχεται η όλη μεταρρύθμιση, παρά την τάση να εμφανιστεί ότι εκτιμά και εμπνέεται από τις αξίες της Ορθόδοξης Παράδοσης, αναλώνεται στην προσπάθεια να αποκόψει τις ηθικές αξίες από αυτήν. Στον όρο «ορθόδοξη παράδοση» προσδίδεται ένας καθαρά εθιμικός χαρακτήρας, που τελικά ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τον πνευματικό χαρακτήρα της Ορθόδοξης Παράδοσης, τον ομολογιακό και ηθοπλαστικό.
Με ασύλληπτα μεγάλη ευκολία αυτό που αναγνωρίζεται ως στόχος, ουσιαστικά περιθωριοποιείται και εκμηδενίζεται. Οι αξίες που πρέπει να διδάσκονται στα παιδιά και των οποίων πηγή, κατά παγκόσμια κοινή αποδοχή , αποτελεί το χριστιανικό πνεύμα, θεωρήθηκε αναγκαίο να αποκοπούν από την πηγή τους. Επίσης ακατανόητο παραμένει το πώς είναι δυνατόν οι αξίες αυτές να διασωθούν από τον εκφυλισμό μετά τον επιβαλλόμενο- στο σύνολο σχεδόν των νέων εκπαιδευτικών εγχειριδίων – θρησκευτικό αποχρωματισμό.
Το πνεύμα της Ορθόδοξης Παράδοσης μας και τα σύμβολα της έχουν τη δύναμη να παιδαγωγούν και να εμπνέουν ακόμη και τους μη ορθόδοξους , χωρίς απαραίτητα να υποχρεώνονται αυτοί σε κάποια τυποποιημένη θρησκευτική συμπεριφορά. Το Υπουργείο Παιδείας εντούτοις προωθεί τον στραγγαλισμό αυτού ακριβώς του στοιχείου, την πηγή έμπνευσης και δύναμης για την υιοθέτηση και εφαρμογή από τα παιδιά των αξιών που το σχολείο διατείνεται ότι επιθυμεί να μεταλαμπαδεύσει
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να μην εντοπίσουμε και επισημάνουμε την έλλειψη συνέπειας στους στόχους που προαναγγέλθηκαν ως βάση για τη συγγραφή των σχολικών εγχειριδίων. Αναγκαζόμαστε να υπενθυμίσουμε ότι οι εκάστοτε κρατικοί λειτουργοί, αρμόδιοι να επιτελούν έργα όπως αυτά, οφείλουν να εκφράζουν το έθνος μας και να μην επιτρέπουν στις προσωπικές τους απόψεις και δοξασίες να εμφιλοχωρούν και να κατευθύνουν τις ενέργειές τους.
Πηγή :http://www.apolytrosis.gr/
Ωστόσο με απογοήτευση διαπιστώσαμε ότι η πολυδιαφημιζόμενη πολυπολιτισμικότητα αναλώνεται στην παντελή σχεδόν υποχώρηση του ελληνικού πολιτισμικού και ορθόδοξου στοιχείου, ψήγματα του οποίου με κόπο εντοπίζει κανείς διάσπαρτα και ασύνδετα.
Είχαμε την εντύπωση ότι ο όρος «πολυπολιτισμικότητα» σήμαινε την επαφή και την αποδοχή των άλλων πολιτισμών. Είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι σημαίνει απλώς την εξαφάνιση του δικού μας , κάτι που δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχθούμε στο όνομα μιας αόριστης υποτιθέμενης ειρηνικής συνύπαρξης. Αποδοχή των άλλων με τις ιδιαιτερότητές τους σε καμία περίπτωση δεν είναι υποχρεωτικό να οδηγεί σε αντιμετώπιση των Ελλήνων ως αμελητέας μειονότητας στην πατρίδα τους, όπου ο πληθυσμός παραμένει ελληνικός και σχεδόν αμιγώς ορθόδοξος.
Όσο για το πνεύμα από το οποίο διακατέχεται η όλη μεταρρύθμιση, παρά την τάση να εμφανιστεί ότι εκτιμά και εμπνέεται από τις αξίες της Ορθόδοξης Παράδοσης, αναλώνεται στην προσπάθεια να αποκόψει τις ηθικές αξίες από αυτήν. Στον όρο «ορθόδοξη παράδοση» προσδίδεται ένας καθαρά εθιμικός χαρακτήρας, που τελικά ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τον πνευματικό χαρακτήρα της Ορθόδοξης Παράδοσης, τον ομολογιακό και ηθοπλαστικό.
Με ασύλληπτα μεγάλη ευκολία αυτό που αναγνωρίζεται ως στόχος, ουσιαστικά περιθωριοποιείται και εκμηδενίζεται. Οι αξίες που πρέπει να διδάσκονται στα παιδιά και των οποίων πηγή, κατά παγκόσμια κοινή αποδοχή , αποτελεί το χριστιανικό πνεύμα, θεωρήθηκε αναγκαίο να αποκοπούν από την πηγή τους. Επίσης ακατανόητο παραμένει το πώς είναι δυνατόν οι αξίες αυτές να διασωθούν από τον εκφυλισμό μετά τον επιβαλλόμενο- στο σύνολο σχεδόν των νέων εκπαιδευτικών εγχειριδίων – θρησκευτικό αποχρωματισμό.
Το πνεύμα της Ορθόδοξης Παράδοσης μας και τα σύμβολα της έχουν τη δύναμη να παιδαγωγούν και να εμπνέουν ακόμη και τους μη ορθόδοξους , χωρίς απαραίτητα να υποχρεώνονται αυτοί σε κάποια τυποποιημένη θρησκευτική συμπεριφορά. Το Υπουργείο Παιδείας εντούτοις προωθεί τον στραγγαλισμό αυτού ακριβώς του στοιχείου, την πηγή έμπνευσης και δύναμης για την υιοθέτηση και εφαρμογή από τα παιδιά των αξιών που το σχολείο διατείνεται ότι επιθυμεί να μεταλαμπαδεύσει
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να μην εντοπίσουμε και επισημάνουμε την έλλειψη συνέπειας στους στόχους που προαναγγέλθηκαν ως βάση για τη συγγραφή των σχολικών εγχειριδίων. Αναγκαζόμαστε να υπενθυμίσουμε ότι οι εκάστοτε κρατικοί λειτουργοί, αρμόδιοι να επιτελούν έργα όπως αυτά, οφείλουν να εκφράζουν το έθνος μας και να μην επιτρέπουν στις προσωπικές τους απόψεις και δοξασίες να εμφιλοχωρούν και να κατευθύνουν τις ενέργειές τους.
Πηγή :http://www.apolytrosis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου