Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΙ ΖΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΩΣ ΖΟΥΜΕ
Στις μέρες μας πολύς λόγος γίνεται για την παραβατικότητα, την σκληρότητα απέναντι στον συνάνθρωπο, τα καταπατημένα δικαιώματα, τις αήθεις συμπεριφορές.
Όχι άδικα.
Καθημερινά τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν με ειδήσεις που μας φοβίζουν, μας απελπίζουν, μας προβληματίζουν και τελικά μας οδηγούν στο να κλεινόμαστε όλο και πιο πολύ στους εαυτούς, στα σπίτια και στις οικογένειές μας.
Παραβατικοί νέοι μέσα και έξω απ’ τα γήπεδα, σχολεία σε “αποσύνθεση”, εγκλήματα μίσους, βασανισμοί και βιασμοί παιδιών και βρεφών, αλλόκοτες, βίαιες, μοχθηρές δολοφονίες και τόσα άλλα.
Η κοινωνία μας διαιρέθηκε πολλές φορές και για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Άλλοτε πολιτικούς, πολιτειακούς, υγειονομικούς και τώρα σεξουαλικούς, ως μη όφειλε.
Παντού επικρατεί ένας αλλόκοτος αναβρασμός και μιά διάθεση ανάμεσά μας να κατηγορήσει ο ένας τον άλλον για τα δεινά που μας ζώνουν.
Έλλειψε η ανθρωπιά, η αγάπη, η συμπόνοια, η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη, η χρηστότητα, η σωφροσύνη ως καρποί της χριστιανικής ηθικής που με τη σειρά της θεμελιώνεται πάνω στο Ιερό Ευαγγέλιο και τα δόγματα της Εκκλησίας μας και αντικαταστάθηκαν από ποικίλες “επιτροπές”, ΜΚΟ, ψηφίσματα και διεθνείς συμφωνίες.
Όταν σε μια κοινωνία το ήθος, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη, η αγάπη όπως την δίδαξε ο Χριστός μας και τόσες άλλες αρετές δεν καλλιεργούνται, ούτε διδάσκονται, ούτε γίνονται σεβαστές από τα μέλη της, τότε πραγματικά φτάνει στο σημείο να τις αναζητά με άλλη “ενδυμασία” σύγχρονη όπως γίνεται με τη λέξη “ενσυναίσθηση” που αντικαθιστά στα χείλη των ειδικών τη λέξη κατανόηση. Για την ακρίβεια, “εν αγάπη κατανόηση”.
Είμαι σίγουρος πως αν κοιτάξουμε με προσοχή αυτές τις σύγχρονες εκφράσεις, θα διαπιστώσουμε την αναγνώριση της χρησιμότητας των αξιών και την ανάγκη επιστροφής του κόσμου στις παλαιές αξίες και ιδανικά με τις οποίες μεγαλώσαμε. Αλλά όλες αυτές οι πανανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά μαζί με τους ανθρώπους που τις κατέχουν ως θεία δώρα προέρχονται από την πίστη στον Ιησού Χριστό κι εμείς Τον έχουμε αποβάλλει από τη ζωή μας.
Έτσι, μας προέκυψαν Επιτροπές, Συμβούλια, Οργανώσεις, ΜΚΟ, οι κρατικές αγαπησιάρικες πρακτικές όπως οι εκάστοτε πολιτικές των επιδομάτων και τα κάθε λογής “-pass”, όπως και τα λεγόμενα “ανθρώπινα δικαιώματα” που μικρή ή ελάχιστη σχέση έχουν με τον χαρακτήρα του χριστιανικού μας πολιτισμού.
Έτσι, “δικαίωμα” επικαλείται η αποκοτιά της όποιας νεαράς που θέλει να εκτρώσει το κυοφορούμενο πλάσμα της αφού επίσης θεωρεί λανθασμένα ότι έχει το “δικαίωμα” να διαθέτει όπως θέλει το σώμα της και οπωσδήποτε και το “δικαίωμα” να συνάπτει σχέση σεξουαλική σε ηλικία ανωριμότητας ακόμη κι απ’ το νόμο. Η ίδια νεαρά, βεβαίως, καλύπτεται από τους γονείς της οι οποίοι επικαλούνται το “δικαίωμα” της ελεύθερης διαμόρφωσης της προσωπικότητας της κόρης τους και το “δικαίωμα” να μεγαλώνουν και ανατρέφουν όπως εκείνοι νομίζουν το καμάρι τους και είναι σεβαστό αυτό. Όμως, το “δικαίωμά” τους αυτό πρόθυμα το παραχωρούν στην Πολιτεία να το φέρει εις πέρας δια της ψυχοφθόρου σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως. Κι επειδή ακριβώς χρησιμοποίησαν τις δυνατότητες που τους παρείχαν τα προηγούμενα “ανθρώπινα δικαιώματα” φτάσαμε στο σημείο να αναλαμβάνει η Πολιτεία ως άλλη μητριά την σεξουαλική «εκπαίδευση» των ψυχών των παιδιών μας στο σχολείο.
Ας μην ξεχνάμε πως όσο κι αν η Πολιτεία μας παραπλανά με την σχεδόν δακρύβρεχτη διάθεσή της ότι φροντίζει όπως οφείλει να οδηγεί τα παιδιά μας στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους και της εν γένει παιδείας τους στο χώρο του σχολείου, εμείς δεν ξεχνάμε να της υπενθυμίζουμε πως υπερβαίνει τα όριά της καταπατώντας τα γονικά δικαιώματα των πολιτών.
Στο Ελληνικό Σύνταγμα, μετά και τις διάφορες αναθεωρήσεις, συνεχίζει να ισχύει το άρθρο 16 (παρ. 2) στο οποίο αναφέρεται ρητά και ξεκάθαρα πως: “Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους πολίτες”.
Όταν διδάσκεται σε παιδιά νηπιαγωγείου και δημοτικού και σε γονείς και κηδεμόνες όλη αυτή η αρρωστημένη νεοεποχίτικη προπαγάνδα του παρά φύσιν έρωτα και της στανικής ύπαρξης τρίτου, τέταρτου, πέμπτου, κ.λ.π. φύλου και μάλιστα χωρίς δικαίωμα επιλογής άλλης θεωρίας και μάλιστα της κατά φύσιν παραδεδομένης από καταβολής κόσμου, πως ακριβώς η Πολιτεία προωθεί την ηθική και πνευματική αγωγή των παιδιών;
Πως ακριβώς αναπτύσσει τη θρησκευτική συνείδησή τους; Τι είναι η θρησκευτική συνείδηση; Οι νεοφερμένες δικαωματιστικές φλυαρίες της Νέας Τάξης Πραγμάτων ή τα απορρέοντα εκ των ηθών και εθνικών και εκκλησιαστικών παραδόσεων του λαού μας;
Ώστε, πάλι περίτρανα διαπιστώνουμε πως όλα ξεκίνησαν από την ανίερη και κοινωνικά βίαιη αποβολή του Χριστού απ’ τη ζωή μας ελέω μιάς αντίχριστης αλλά μοντέρνας εκδοχής κοινωνίας. Μιάς κοινωνίας χωρίς πρόσωπα, αλλά με τεχνολογικά εθισμένες προσωπικότητες.
Μπράβο μας. Κατακτήσαμε το πλήρωμα της προόδου, της τεχνολογίας, της τεχνητής μισανθρώπου νοημοσύνης.
Και επιστρέψαμε σε μιά μάλλον πιο πρωτόγονη κοινωνία απρόσωπων ανθρώπων – οσονούπω απλών αριθμών.
Δεν ψέγω συλλήβδην όλα τα επιστημονικά, τεχνικά επιτεύγματα αλλά την κακή, πολύ κακή εφαρμογή τους πάνω στον άνθρωπο.
Προφανώς, στο ίδιο αυτό πλαίσιο μιάς “α-χριστοποιημένης” κοινωνίας, γίνεται πολύς λόγος στις μέρες μας για το γνωστό θέμα του άλλου “δικαιώματος” των ομοφυλόφιλων, διεμφυλικών, άφυλων και λοιπών ομάδων του γνωστού τόξου να ζουν όπως επιλέγουν μέσα στα “γυάλινα” σπίτια τους, να προπαγανδίζουν ολημερίς κι ολοχρονίς την αφύσικη “αγάπη” τους για το ίδιο φύλο, να παίζουν κρυφτούλι πίσω από “δικαιώματα”, διεθνή ψηφίσματα, νόμους-εκτρώματα και δημαγωγίες των ΜΜΕ.
Είναι παράλογο να στήνουμε μια ολόκληρη βιομηχανία νεοεποχίτικης χειραγώγησης της κοινής γνώμης με συστήματα και τακτικές που θυμίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα, με λογοκρισίες και παραβιάσεις της ελευθερίας του λόγου και της διακίνησης των ιδεών ισότιμα, με καταπάτηση των δικαιωμάτων των μη “διαφορετικών”, με μαθήματα και δραστηριότητες στα σχολεία, με μόνιμη εκπροσώπηση της ΛΟΑΤΚΙ ομάδας στις εκπομπές της τηλεόρασης, με εκφοβισμό ακόμα των παιδιών στα σχολεία να μην έχουν τη δική τους γνώμη που δεν συμφωνεί με αυτήν του “συστήματος” (υπάρχουν δυστυχώς και αυτοί οι καθηγητές και μάλλον είναι πολλοί, ειδικά αν συμπεριλάβουμε και τους αδιάφορους). Επιπλέον, με νόμους και διατάξεις που επιβάλλουν τις ορέξεις του καθενός.
Στη συνέχεια κρίνεται σκόπιμη μιά αναφορά στην άποψη της Εκκλησίας μας.
Για το λόγο αυτό θα κάνω κάποιες πολύ κρίσιμες διευκρινήσεις πρώτα, οι οποίες θα βοηθήσουν τα μέγιστα να γίνει καταληπτή η αλήθεια αυτή.
1) Η αλήθεια της Εκκλησίας μας είναι απόλυτη γιατί βασίζεται στη μόνη Αλήθεια που είναι ο Χριστός μας κατά τη δική Του διαβεβαίωση : “εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή” (Ιωα. ιδ’ 6).
2) Δεν μπορεί κανείς να αγαπά τον Ιησού Χριστό και να ισχυρίζεται ως αμετανόητος ότι διάγει πνευματικό βίο ο οποίος προϋποθέτει αποδοχή των εντολών του Χριστού καθώς ο Κύριος κατηγορηματικά τόνισε πως” ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με” (Ιωα. ιδ’ 21).
3) Η Εκκλησία μας εδραιώνεται πάνω στην Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση.
Στην Ιερά Παράδοση συμπεριλαμβάνονται οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας, μεταξύ άλλων.
Είναι γνωστό δε πως η Ιερά Παράδοση είναι ισόκυρη της Αγ. Γραφής αφού δι’ αυτής ερμηνεύεται η Αγία Γραφή.
Αρχή της Ιεράς Παραδόσεως μπορεί να λογιστούν τα συγγράμματα και οι Επιστολές των Αγ. Αποστόλων, των Πατέρων της Εκκλησίας, οι αποφάσεις των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, μέχρι και τις διδασκαλίες των Αγίων που αγιοκατατάχθηκαν από την αρμόδια προς τούτο Εκκλησιαστική Αρχή που είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Συνεπώς, δεν μπορούμε χωρίς κίνδυνο να βρεθούμε εκτός των ορίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να αποδεχθούμε ό, τι σαφώς διδάσκεται στο Ευαγγέλιο και να απορρίπτουμε όσα μας παρέδωσαν οι θεοφώτιστοι Πατέρες και Απόστολοι όπως ο Απ. Παύλος, ο Απ. Πέτρος, ο Απ. Ιούδας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Παΐσιος και άλλοι.
Μερικοί, μάλιστα, ρωτούν πονηρά “αυτό το είπε ο Χριστός;” και αγνοώντας το ότι το είπε ο Απ. Παύλος, ένας των εκπροσώπων της Ιεράς μας Παράδοσης.
Στο σημείο αυτό, αντιτείνουμε τα ερωτήματα : ” Γιατί κάνετε το σταυρό σας;”
“Γιατί κάνετε σπίτια σας το μυστήριο του Ευχελαίου;”. “Γιατί βαπτίζετε τα παιδιά σας με τον συγκεκριμένο τρόπο;”. “Γιατί απαγγέλετε το Σύμβολο της Πίστεως;”.
Σας τα είπε αυτά ο Χριστός; Όχι βέβαια. Αλλά τα διετύπωσε ως αναγκαία για τη σωτηρία μας η θεοφώτιστη Παράδοσή μας. Για παράδειγμα, το Σύμβολο της Πίστεως που απαγγέλετε όλοι στις προσευχές σας και στην αναδοχή που κάνετε στο μυστήριο του Βαπτίσματος, συντάχθηκε και καθιερώθηκε από την Α και Β Οικουμενικές Συνόδους. Το δέχεστε όμως ασυζητητί ξέροντας ότι δεν μας το άφησε ο Χριστός μας όπως μας άφησε το “Πάτερ ημών”. Ούτε κάποιο απ’ τα παραπάνω μας είπε ο Κύριος να κάνουμε κι όμως τα κάνουμε. Άρα, αν ο Απόστολος Παύλος λέει για την ομοφυλοφιλία ότι είναι αμαρτία, εμείς δεχόμαστε αυτήν την αλήθεια ως θεόπνευστη τοποθέτηση του Αποστόλου των Εθνών.
4) Το ότι ο Απόστολος Παύλος, όπως και κάθε Απόστολος και Πατέρας της Εκκλησίας είναι θεόπνευστος και θεοφώτιστος και συνεπώς απλανής θεολόγος συνάγεται από την υπόσχεση που είχε δώσει ο Κύριος στους Αποστόλους και μαθητές Του σχετικά με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Στον Ευαγγελιστή Ιωάννη (κεφ. ιστ’, 12-13) διαβάζουμε σχετικά ” Έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι. Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν”.
Αυτό σημαίνει ότι ερχόμενο το Άγιο Πνεύμα στους Αποστόλους από την Αγία Πεντηκοστή και συνοδεύοντας αυτούς έκτοτε, αλλά και όλους εμάς που πιστεύσαμε διά των Αγ. Αποστόλων στον Ιησού Χριστό, φωτίστηκαν και οδηγήθηκαν σε όλη την αλήθειά Του.
5) Μνημονεύσαμε παραπάνω τη σχέση της πίστεώς μας με τους Αγ. Αποστόλους.
Είναι μιά ακόμη αλήθεια πως ο Κύριος που ζητά από τον Πατέρα Του τον αγιασμό των Μαθητών Του, μνημονεύει και όλους εμάς τους ανά τους αιώνες χριστιανούς-μέλη της Εκκλησίας Του, όπως σαφώς αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Ιωα. ιζ’ 17, 20), “Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου… Ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων διά του λόγου αυτών εις εμέ”.
Και είναι επίσης αληθές πως η Εκκλησία μας, κατά το ιερό Σύμβολο της Πίστεώς μας, είναι και Αποστολική.
Συνεπώς, όλα όσα μας δίδαξαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας φωτιζόμενοι υπό του Αγ. Πνεύματος, συνιστούν τμήματα της σωτηριώδους, απολύτου κύρους αληθείας του Ιησού Χριστού.
6) Τέτοιες θεόπνευστες διδασκαλίες σχετικά με την ομοφυλοφιλία βρίσκουμε στην Π. Διαθήκη (Γένεση, Λευϊτικό, Δευτερονόμιο, Ησαΐα, Ιεζεκιήλ), στην Κ. Διαθήκη (Ρωμαίους α’ 25-27, Α’ Κορ. στ’ 9-10, Α’ Τιμ. α’ 9-10, Ιακ. α’ 13-15, Β’ Πετρ. β’ 6, 9-10, Ιούδα α’ 7) και στους Πατέρες όπως στον Ζ’ κανόνα του Μ. Βασιλείου, σε συγγράμματα του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου κλπ.
7) Οφείλουμε να συμφωνήσουμε πως η υποκειμενική και απαράδεκτη επιλογή του τι θα κρατήσουμε και τι θα απορρίψουμε από την αλήθεια συνιστά μέγα λάθος με τεράστιες πνευματικές συνέπειες και η απόρριψη της αλήθειας που το Άγιο Πνεύμα αποκάλυψε στους Αγίους δεχόμενοι μόνο τους λόγους του Ευαγγελίου, φανερώνει από άγνοια μέχρι και προτεσταντοποίηση και απαράδεκτη εκκοσμίκευση της Εκκλησίας. Αν δηλαδή, απορρίψουμε όσα η Παράδοση της Εκκλησίας μας διδάσκει, διολισθαίνουμε προς τον Προτεσταντισμό θέτοντας εκούσια τον εαυτό μας εκτός των ορίων της Εκκλησίας μας.
Κατόπιν όλων των ανωτέρω παρατηρήσεων, με τη χάρη του Χριστού και βέβαιος ων ότι δεν αλλοιώνω την αλήθεια της Εκκλησίας με παράθεση προσωπικών και οπωσδήποτε υποκειμενικών θέσεων, επιχειρώ μιά ορθόδοξη προσέγγιση στο φλέγον επίκαιρο θέμα που ταλανίζει καιρό τώρα την κοινωνία μας.
Κατ’ αρχάς πρέπει να τονιστεί πως η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι Καθολική. Αγκαλιάζει, δηλαδή, όλον τον κόσμο και επιθυμεί την σωτηρία όλων των ανθρώπων.
Κανέναν δεν αποκλείει, όλους τους αγαπά. Συνεπώς, δεν απορρίπτει τους ομοφυλόφιλους ως πρόσωπα που είναι, με διαφορετικές προσωπικότητες και όλοι εξαγορασμένοι από το Άγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Τα πρόσωπα, λοιπόν, ασχέτως της βδελυκτής στα “μάτια” του Θεού αμαρτίας της ομοφυλοφιλίας, γίνονται δεκτά σ’ αυτήν όταν όμως προσέρχονται όχι για να νομιμοποιήσουν, τρόπον τινά, την αμαρτία τους που δεν γίνεται αποδεκτή, αλλά με σκοπό την μεταμόρφωση και χριστοποίησή τους. Έρχονται στο Ναό εν επιγνώσει του αμαρτωλού τους πάθους όπως όλοι οι υπόλοιποι αμαρτωλοί με την διάθεση να αλλάξουν. Να μετανοήσουν. Να μεταμορφώσουν τα πάθη τους σε αρετές.
Και λαμβάνουν αγιασμό, άφεση αμαρτιών και απαλλαγή από το φθοροποιό πάθος τους.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια της Εκκλησίας. Απορρίπτεται, λοιπόν, όχι μόνο ως αβάσιμη αλλά και ως βλάσφημη ως προσβάλλουσα το ήθος και την διδασκαλία της Εκκλησίας η τοποθέτηση κάποιων ότι η “ετερότητα δεν είναι αμαρτία” ή ότι οι άνθρωποι “είναι ελεύθεροι να βιώνουν την αγάπη προς το ίδιο φύλο” χωρίς να διευκρινίζεται ότι αυτή, την οποία με τη βία μας τη λανσάρουν ως συναίσθημα δικαιωματισμού και δεν έχει καμμία σχέση με τη χριστιανική αληθινή αγάπη, ούτε και η ελευθερία αυτή είναι ελευθερία αγάπης αλλά “ελευθερία να αμαρτάνει ο άνθρωπος”!
Η ελευθερία στη γλώσσα και τη ζωή της Εκκλησίας νοείται μόνο ως ελευθερία από τα πάθη. Άλλωστε δεν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Ο Χριστός μας, είπε πως ή μαζί Του θα είμαστε ή με τον μαμμωνά. “Ου δύνασθε δυσίν κυρίοις δουλεύειν”.
Άρα, ή θα ζήσουμε ελεύθεροι από πάθη και τη σάρκα μας ως δούλοι Χριστού ή θα βιώσουμε την υποδούλωση στον Διάβολο με την ψευδαίσθηση μιάς επίπλαστης κοσμικής ελευθερίας, χωρίς αντίκρυσμα.
Οπότε, όποιος επιλέγει την αγάπη της ομοφυλοφιλίας, αμαρτάνει και υποδουλώνεται στα πάθη του.
Για την επιστροφή απ’ την κατάσταση αυτή χρειάζεται μετάνοια και πράξεις αρετής. Χρειάζεται ίαση και η Εκκλησία μας κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι ένα ιατρείο ψυχών και σωμάτων. (Μητροπολίτου Χαλκίδος Χρυσοστόμου, “Η Εκκλησία είναι ιατρείο και όχι δικαστήριο” κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τόμος Β’, Καλαμάτα 2006).
Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος εύστοχα σταχυολογεί μεταξύ των λόγων του Αγίου και μας μεταφέρει λόγους αληθείας. Πως ο Θεός δεν απορρίπτει τον πόρνο, δεν διώχνει τον μοιχό, δεν αποστρέφεται τον μέθυσο, δεν σιχαίνεται τον ειδωλολάτρη, δεν διώχνει τον βλάσφημο, δεν απομακρύνει τον κακολόγο, ούτε τον αλαζόνα, αλλά όλους τους μεταποιεί… «χωνευτήριον γαρ εστί της αμαρτίας η μετάνοια».
Διά της οδού που διαθέτει η Εκκλησία μας που είναι η μετάνοια και εξομολόγηση, το πένθος, η ταπεινοφροσύνη, η ελεημοσύνη, η προσευχή και η νηστεία.
Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού και δεν βοηθούν την ψυχή στην πορεία της προς τη σωτηρία.
Βεβαιώνουμε στο σημείο αυτό πως τα κείμενα αυτά που επαναφέρουν στο προσκήνιο συνεχώς το φλέγον ζήτημα του “γάμου” των ομοφυλόφιλων, όπως και γενικότερα ό, τι έχει σχέση με την “κοινότητα” ΛΟΑΤΚΙ+ που συνδυάζεται με την σεξουαλική χειραγώγηση των παιδιών στα σχολεία, γράφονται γιατί οι προκλήσεις είναι συνεχόμενες και πρέπει να δοθεί το μήνυμα ότι: ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΟΥΜΕ ΕΝ ΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ. ΩΣ ΙΣΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ ΜΑΣ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΩΦΕΥΕΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΚΥΡΙΟΙ!
Είμαστε ανοιχτοί σε διάλογο αλλά οι εν τη σκοτία περιπατούντες “ειδικοί” και οι πολιτειακοί άρχοντες φοβούνται το φως. Ούτε εμείς, όμως, ούτε και τα παιδιά μας θα αφήσουμε να περιπατήσουν εν τη σκοτία γιατί κατά τους αψευδείς λόγους του Κυρίου μας “δεν ξέρουν που υπάγουν” (“ο περιπατών εν τη σκοτία ουκ οίδε που υπάγει”, Ιωα. ιβ’ 35).
Και μιά τελευταία απορία.
Αφού καταφέρατε να διαστρέψετε στις ψυχές των παιδιών μας το κατά φύσιν με το παρά φύσιν, αφού νομοθετήσατε για να μας επιβάλλετε διά ξίφους το “αλλότριον”, αφού αφαιρέσατε (έτσι νομίζετε τουλάχιστον) το λόγο, την ελεύθερη έκφραση, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών με τον αντιρατσιστικό – στην πραγματικότητα αντιορθόδοξο νόμο – που οσάκις ενεργοποιείται καταλήγει στον αδόκιμο χαρακτηρισμό “ομοφοβικός” ενώ στην ουσία του θα έπρεπε να καταλήγει στο “ορθοδοξοφοβικός”, αφού περάσατε το νόμο – έκτρωμα του “γάμου” των ομοφυλοφίλων, αφού ποινικοποιήσατε την απόρριψη των προωθημένων και ψευτοπροοδευτικών σας θεωριών, αφού φέρατε την αναίσχυντη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ως μάθημα ή όπως το σερβίρετε τώρα “δεξιότητα”, αφού χωρίς καμμιά ντροπή ετοιμάζεστε να πείτε στα νήπια ότι για να γίνουν, σύμφωνα και με τις διατάξεις του Συντάγματος, “ελεύθεροι” πολίτες πρέπει να αυνανίζονται από τα 6 τους χρόνια (η σκοτία που λέγαμε!), αφού παίζετε “μπάλα” μόνοι σας στο γήπεδο, γιατί πρέπει κάθε χρόνο, κατά τον Μάϊο ή Ιούνιο να ξεφτιλίζετε ανθρώπινα πρόσωπα πλασμένα κι αυτά “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” Θεού (σιγά μην έχετε καταλάβει τι σημαίνει αυτό!), να ντύνονται αλλόκοτα, κακόγουστα να παρελαύνουν στους δρόμους, να προκαλούν τους υπόλοιπους και τα ΜΜΕ να “προσκυνούν” το “δικαίωμά” τους να φέρονται αλλόκοτα; Όλον τον υπόλοιπο χρόνο που κρύβονται όλοι αυτοί; Γιατί δεν τους βλέπουμε να ντύνονται σα “μασκαράδες” εκτός εποχής και να ζουν τον “διαφορετικό” τους έρωτα στους δρόμους των πόλεων;
Και αφήνετε και ένστολους αστυνομικούς να ξεφτιλίζουν το πολύπαθο Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας; Φυσικά, δικαίωμά τους είναι ο αυτοπροσδιορισμός τους ως “διαφορετικοί”. Το αναγνωρίζουμε. Όχι όμως φέροντες τη στολή με το εθνόσημο και το Σταυρό πάνω τους που πρέπει, οφείλουν να τιμούν. Και μη μου πείτε ότι δεν είδατε κι εσείς αυτές τις θλιβερές εικόνες στο πρόσφατο παρελθόν;
Και γιατί πρέπει κάθε φορά που παρουσιάζεται μιά περίεργη ΜΚΟ που προφανώς χρηματίζεται αδρά από διάφορες πηγές να αφήνεται να “διδάξει” σε γονείς και εκπαιδευτικούς παιδιών νηπιαγωγείου και δημοτικού εναλλακτικές μορφές αρρενωπότητας;
Θα απαντήσει κανείς;
Είναι κανείς εκεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου