Η παγκόσμια πληθυσμιακή κρίση και η αμφιλεγόμενη κοινωνική δράση του «Συμβουλίου του ΟΗΕ για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη», καθιστούν την ύπαρξή του από προβληματική έως και επικίνδυνη. Οι μεθοδεύσεις του οδήγησαν στη δημογραφική κατάρρευση και τη χώρα μας, καθώς η πολιτεία δεν είχε το θάρρος να υπερασπιστεί την επιβίωση του λαού της.
Από το Center for Family & Human Rights και το «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, 10 Μαΐου. Η φετινή τριακονταετής επέτειος της συμφωνίας του Καΐρου του 1994 για τον παγκόσμιο πληθυσμό και την ανάπτυξη (1), υποτίθεται ότι ήταν μια ευκαιρία εορτασμού για τις ομάδες που ευεργετήθηκαν, δηλ. τις ομοφυλοφιλικές/τρανς ομάδες, και εκείνες της υποστήριξης των εκτρώσεων, ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, η φετινή επέτειος έγινε αφορμή να αμφισβητηθεί περαιτέρω η συνεχιζόμενη επιρροή της λεγόμενης «ατζέντας του Καΐρου».
Η ατζέντα αυτή, ενεργοποιήθηκε μετά τη διεθνή συνάντηση των μελών του ΟΗΕ στο Κάϊρο της Αιγύπτου, το Σεπτέμβρη του 1994, που αφορούσε στο πληθυσμό και στην ανάπτυξη. Εγκρίθηκε από τους αντιπροσώπους περισσοτέρων από 170 χωρών, αφορούσε στην επόμενη δεκαετία καταρχήν, και αποτελούσε σχέδιο δράσης με στόχο τη σταθεροποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού. Στην δημιουργία της ελήφθησαν υπόψιν αμφιλεγόμενα θέματα όπως η «σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία και δικαιώματα», «ο ρόλος της κοινωνικής θέσης, της υγείας και της εκπαίδευσης της γυναίκας στη μείωση του πληθυσμού», η χρηματοδότηση των προγραμμάτων ελέγχου πληθυσμού και η επιρροή των ΗΠΑ στις υπηρεσίες άμβλωσης παγκοσμίως.(1)
Φέτος όμως οι ακτιβιστές των αμβλώσεων και της ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδας δεν
μπόρεσαν να γιορτάσουν την επέτειο της συμφωνίας του Καΐρου, μια και η
χρηματοδότησή τους ελέγχεται πλέον εξονυχιστικά. Καθώς δε οι
χώρες εισπράττουν τους καρπούς και τις φρικτές συνέπειες της 60ετούς
εφαρμογής προγραμμάτων και προπαγάνδας ενάντια στη γέννηση παιδιών,(2) με την αύξηση της υπογεννητικότητας έφτασε πλέον να αμφισβητείται ακόμη και η αξία οποιονδήποτε μελλοντικών επενδύσεων από τα κράτη μέλη.
Επτά στις δέκα τελευταίες συνεδριάσεις της Επιτροπής του ΟΗΕ για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη, (UN Commission on Population and Development) απέτυχαν να καταλήξουν σε οποιαδήποτε συμφωνία. Φέτος, ο φορέας μπόρεσε να εγκρίνει μόνο μια κοινή σύντομη δήλωση, και αυτή μόνο αφού εκκαθαρίστηκε από τα αμφιλεγόμενα στοιχεία. Αυτό δεν είναι τυχαίο.
Υπάρχουν προφανείς συστημικοί λόγοι για αυτό.(3)
Πρώτον, οι δυτικές κυβερνήσεις που προωθούν τη «σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία» είναι αδιάλλακτες και εναντιώνονται στην εθνική κυριαρχία άλλων κρατών μελών. Επειδή θέλουν τα θέματα της άμβλωσης και των ομοφυλοφίλων/τρανς, να γίνουν διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα, δεν ανέχονται καμία περιοριστική έκφραση στις συμφωνίες του ΟΗΕ, και αντιδρούν ιδιαίτερα στις θέσεις που εκφράζουν και προστατεύουν το εθνικό δικαίωμα των άλλων κρατών να αποφασίζουν για τα θέματα αυτά από μόνα τους. Έτσι δημιουργείται μια σύγκρουση με τις υπο-ανάπτυξη χώρες, οι οποίες ως επί το πλείστο είναι αρκετά παραδοσιακές και επιμένουν στη χάραξη δικής τους πολιτικής δικαιωμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά τα συγκεκριμένα «ευαίσθητα» κοινωνικά ζητήματα. Ας σημειωθεί πως με βάση την νομοθεσία του ΟΗΕ, η ολομέλεια δεν έχει δικαίωμα να επιβάλλει εθνικές πολιτικές παρά μόνο να προτείνει.
Δεύτερον, κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον για την έννοια της «σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας». Όταν ο όρος εισήχθη για πρώτη φορά στην πολιτική του ΟΗΕ πριν από τριάντα χρόνια με τη συμφωνία του Καΐρου, υπήρξε μεγάλη σύγχυση ως προς το τί να σήμαιναν αυτοί οι όροι. Σήμερα κανείς δεν το αμφισβητεί. Ο όρος είναι ένας από τους αρκετούς ευφημισμούς που χρησιμοποιούν οι δυτικές κυβερνήσεις για να προωθήσουν τις αμβλώσεις, θέματα ομοφυλοφιλίας/τρανς, τη σεξουαλική αυτονομία για τα παιδιά και άλλες αμφιλεγόμενες κοινωνικές πολιτικές. Αυτό κάνει τις παραδοσιακές χώρες να επιμένουν ακόμη περισσότερο στον σεβασμό της εθνικής τους κυριαρχίας στη χάραξη πληθυσμιακής πολιτικής, καθιστώντας έτσι το ζήτημα της συμφωνίας δυσεπίλυτο.
Τρίτον, και ίσως το πιο σημαντικό, η πραγματικότητα αποκαλύπτει τη δολιότητα του κινήματος ελέγχου του πληθυσμού. Όλο και περισσότερες χώρες αφυπνίζονται από την επικείμενη απειλή της χαμηλής γονιμότητας και της γήρανσης σε όλες τις κοινωνίες. Είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί γιατί είναι τώρα αναγκαίος ο έλεγχος του πληθυσμού και η συγκεκριμένη υπηρεσία του ΟΗΕ, εφόσον οι πληθυσμοί μειώνονται. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως όλο και λιγότερες χώρες, τόσο δωρήτριες όσο και αποδέκτες βοήθειας, δίνουν αξία στη δραστηριότητα της επιτροπής. Από πολλές απόψεις βλέπουν ήδη την ύπαρξή της ως αμφιλεγόμενη.
Η Επιτροπή για τον Πληθυσμό, (The Commission on Population), ιδρύθηκε πριν από 57 χρόνια ακριβώς για να προωθήσει τη χαμηλή γονιμότητα, ως την «ύστατη λύση» για τη φτώχεια. Όταν ο έλεγχος του πληθυσμού αποδείχθηκε πολιτικά λανθασμένος στη δεκαετία του 1990, το κατεστημένο της «Commission on Population» του ΟΗΕ μετατόπισε τη ρητορική του στη προώθηση της «σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας» και στην «ενδυνάμωση του φύλου», αλλά οι πολιτικές του δεν άλλαξαν, και η χρηματοδότησή του αυξήθηκε εκθετικά. Επί του παρόντος, «η σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία» είναι το νούμερο ένα θέμα στην παγκόσμια ατζέντα για την υγεία. Κανένα άλλο θέμα δεν λαμβάνει περισσότερη χρηματοδότηση. Αλλά τώρα βρίσκεται υπό εξονυχιστικό έλεγχο όπως ποτέ στο παρελθόν.
Με τη παρατηρούμενη παγκόσμια δημογραφική κατάρρευση, ίσως είναι θέμα χρόνου το να αρχίσει η διεθνής πολιτική να προωθεί τα bonus μωρών, την παροχή συμβουλών γάμου, και να βοηθά τις μητέρες που μένουν στο σπίτι. Από τη στιγμή που οι πολιτικοί δεν μπορούν πλέον να ξεφύγουν από την πραγματικότητα της μείωσης της γονιμότητας, αυτές οι τακτικές αναμένεται να γίνουν δημοφιλείς παντού στον κόσμο.
Για τις φτωχές χώρες, ο βραδύς ρυθμός ανάπτυξης του πληθυσμού αποτελεί δοκιμασία για την επιβίωσή τους. Αντίθετα, οι ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, οι Αγγλόφωνες χώρες και η Ιαπωνία μιλούν για υγιή γήρανση, επανεκπαίδευση στους ηλικιωμένους ώστε να συνεχίσουν να εργάζονται και μετά την ηλικία συνταξιοδότησης, χρήση ρομποτικής και τεχνολογία AI. Υπόσχονται ότι οι δημόσιες επενδύσεις σε αυτούς τους τομείς μπορούν να βοηθήσουν τις κοινωνίες με γηρασμένο πληθυσμό να αντιμετωπίσουν τη συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού, ιδιαίτερα τη μείωση των εργαζομένων στον τομέα της υγείας.
Οι τεχνολογικές λύσεις για τη γήρανση πάντως δεν θεωρούνται γενικά βιώσιμες και σε κάθε περίπτωση είναι απαγορευτικά ακριβές για τις περισσότερες χώρες. Οι αναπτυσσόμενες χώρες θεωρούν αυτές τις λύσεις ως εγωιστική και σκληρή τακτική. Ακόμα όμως πιο ανησυχητική είναι μια άλλου είδους εκμετάλλευση των φτωχότερων και υποανάπτυξη χωρών. Υπό το δέλεαρ της οικονομικής και επιστημονικής αποκατάστασης, τα πιο έξυπνα και πιο επιχειρηματικά μυαλά του παγκόσμιου νότου, μεταναστεύουν στις πλούσιες δυτικές χώρες, αφήνοντας τις ήδη φτωχές χώρες τους να στερούνται από τον πιο πολύτιμο πόρο τους, το κοινωνικό τους κεφάλαιο.
Πόση οξυδέρκεια, σωφροσύνη και εντιμότητα απαιτεί η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού μιας χώρας… Δυστυχώς επί πολλά χρόνια ολόκληρος ο κόσμος και -δυστυχώς- και η πατρίδα μας πορεύονται πιασμένοι στα δόκανα αυτών των καταστροφικών τακτικών.
Αφελώς (;;;) υποστηρίχθηκαν οι παγκόσμιες πολιτικές που σκότωσαν τα παιδιά της, προωθήθηκαν αδιέξοδες οικογενειακές καταστάσεις (μέσα από τη θεματική εβδομάδα των σχολείων, τη σχολική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τη νομική υποστήριξη της σεξουαλικής αυτονομίας παιδιών, της αντισύλληψης, της άμβλωσης, του αυτόματου διαζυγίου, τον ομόφυλο γάμο), διευθετήθηκαν συμφωνίες που δρομολόγησαν το brain drain, απαξιώθηκε η φωνή της Ορθόδοξης εκκλησίας, υποστηρίχθηκαν ομάδες που αμφισβητούν τις παραδοσιακές αξίες, ποινικοποιήθηκαν οι τυχόν επιφυλάξεις μέσα από τον αντιρατσιστικό νόμο, λογοκρίθηκε ο επιστημονικός αντίλογος.
Παραπομπές:
1.https://pdf.usaid.gov/pdf_docs/PCAAA491.pdf
2.https://www.afistemenaziso.gr/texts/epikairotita/family-planning-services-and-population
3.https://c-fam.org/friday_fax/analysis-are-days-numbered-for-the-un-population-establishment/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου