Το ΟΧΙ και η πικρή μας εμπειρία

 

Το ΟΧΙ και η πικρή μας εμπειρία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Για μιαν ακόμη φορά ο Ελληνισμός εόρτασε την επέτειο του ΟΧΙ στον φασιστή εισβολέα. Για μιαν ακόμη φορά εκδήλωσε ενθουσιωδώς τη φιλοπατρία του. Παράλληλα πάλι άκουσε τους τιμητικούς λόγους του Τσόρτσιλ και άλλων αξιωματούχων των ισχυρών συμμάχων μας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι λόγοι τους μας γέμισαν τότε αισιοδοξία ότι θα αποκατασταθεί η δικαιοσύνη στα υπό ξένη κυριαρχία τμήματα του Ελληνισμού. Μετά ήρθε η απογοήτευση για μιαν ακόμη φορά. Απελευθερώθηκαν από την ηττηθείσα Ιταλία και ενώθηκαν με την Ελλάδα τα Δωδεκάνησα, αλλά παρέμεινε η Κύπρος αποικία της συμμάχου μας και νικήτριας του πολέμου Μεγάλης Βρετανίας.. Παρέμεινε εξάλλου δέσμια απάνθρωπου  εξουσιαστή η Βόρειος Ήπειρος, της οποίας τα εδάφη είχε απελευθερώσει ο Ελληνικός Στρατός...

            Για την υπερίσχυση  της ισχύος και του συμφέροντος επί του δικαίου υπενθυμίζονται τρία ακόμη γεγονότα της συμπεριφοράς των ισχυρών δυνάμεων  έναντι της Ελλάδος. Με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830, οι τρεις τότε ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις – Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία – αποφάσισαν τη δημιουργία ενός Ελληνικού κρατιδίου, με περιορισμένα σύνορα και κυριαρχία. Ο κυβερνήτης Καποδίστριας αντέδρασε έντονα και με την προσωπικότητά του πέτυχε διεύρυνση των συνόρων και πλήρη ανεξαρτησία. Επειδή δεν ήταν αρεστός στην Αγγλία και στη Γαλλία, δολοφονήθηκε και επεβλήθη ξένη μοναρχική απολυταρχία...

            Το 1919 στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων η Ελλάδα θέτει το θέμα της απελευθέρωσης περιοχών με ελληνικό πληθυσμό (Θράκη, Ιωνία, Βόρειο Ήπειρο), αλλά η προσπάθεια της προσκρούει στα συμφέροντα των τότε νικητριών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μεγάλων δυνάμεων, κυρίως Ιταλίας και Γαλλίας. 

            Οι Έλληνες Κύπριοι δεν πήραν μόνο το μεγαλοπρεπές «όχι» στο δίκαιο αίτημα τους για Ένωση με την Ελλάδα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον οποίο έχυσαν άφθονο αίμα για τη νίκη των ΗΠΑ, Αγγλίας και των συμμάχων τους.  Υπέστησαν και μία εκ μέρους τους απάνθρωπη μεταχείριση πριν, κατά και μετά την εισβολή του «Αττίλα».

Στο επίμετρο του βιβλίου – ντοκουμέντου του καθηγητού Ουίλλιαμ Μάλλινσον «Ο Κίσιντζερ και η εισβολή στην Κύπρο» (Έκδ. «Εστίας») ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ανατολικού Λονδίνου Βασίλης Κων. Φούσκας γράφει συμπερασματικά ότι ο Ιωαννίδης πήρε το πράσινο φως για το πραξικόπημα στην Κύπρο και τη δολοφονία του Μακαρίου από ελληνοαμερικανό πράκτορα της CIA και ότι το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ είχε προκαταβολική γνώση της ενέργειας της χούντας. Επίσης ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Τζέιμς Κάλαχαν γνώριζε ότι οι Τούρκοι ετοίμαζαν εισβολή στην Κύπρο, αλλά το απέκρυψε από την βρετανική κοινοβουλευτική επιτροπή που τον εξέτασε...

Σε αυτή τη δεδομένη διαχρονική επικράτηση στα διεθνή ζητήματα του ωμού συμφέροντος και του δικαίου του ισχυροτέρου  ο έλληνας πολιτικός, για να αντεπεξέλθει στα υπεύθυνα καθήκοντά του, οφείλει να έχει έντονη ηγετική προσωπικότητα, κριτική ικανότητα, επίγνωση της  ανεκτίμητης κληρονομιάς που διαχειρίζεται και   βαθιά γνώση της ελληνικής και της  παγκόσμιας ιστορίας, καθώς και της τρέχουσας γεωπολιτικής. -