Ἐπιτυχία δὲν ὑπάρχει δίχως τὴν ἀπόλυτη προσπάθεια!

 

Ἐπιτυχία δὲν ὑπάρχει δίχως τὴν ἀπόλυτη προσπάθεια!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπολος

Ὅλους, καλοί μου φίλοι, ἡ ἐπιτυχία μᾶς θέλγει καὶ μᾶς συγκινεῖ. Μὰ περισσότερo τοὺς νέους. Αὐτοὺς ποὺ ἔχουν μπροστά τους τὴ ζωή. Αὐτοὺς ποὺ εἶναι ἀναγκασμένοι καὶ μόνο ἀπ’ τὸ γεγονὸς αὐτό, νὰ ἔχουν ὄνειρα καὶ στόχους. Ἰδανικὰ καὶ σκοπούς. Καὶ θέλουν ὅλ’ αὐτὰ κάποτε, ἀργὰ ἢ γρήγορα, νὰ ἐπιτευχθοῦν. Θὰ λέγαμε μάλιστα ὅτι ἡ ἐπιτυχία ὅλων αὐτῶν ποὺ ὁραματίζονται, εἶναι ἡ ἴδια ἕνα μεγάλο ὅραμα τῆς ζωῆς τους. Ναί!

  Εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ νέοι ἀπολυτοποιοῦν τὴν ἐπιτυχία, γι’ αὐτὸ καὶ ἀπογοητεύονται ἀπολύτως, ὅταν ἀποτυγχάνουν! Στ’ ἀλήθεια πῶς αὐτὴ κατορθώνεται;

*   *   *

  Τὸ θέμα αὐτὸ εἶναι πραγματικὰ πολὺ μεγάλο καὶ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ τὸ ἐξαντλήσει κανεὶς στὸν τόσο περιορισμένο χῶρο. Τὸ μόνο ποὺ θὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἐπιχειρήσουμε ν’ ἀναφέρουμε κάποιες βασικὲς σκέψεις.

  Λοιπόν, αὐτὸ ποὺ κατ’ ἀρχὴν ἀπαιτεῖται εἶναι νὰ εἴμαστε ρεαλιστές. Νὰ γνωρίζουμε τὶς δυνάμεις μας. Σὲ τί πραγματικὰ στοχεύουμε κι ὥς ποῦ μποροῦμε νὰ φθάσουμε.

  Ὕστερα ἀπαιτεῖται στρατηγική. Ἕνα πρόγραμμα, ἕνα πλάνο, ἕνα συγκεκριμένο μακροπρόθεσμο σχέδιο, βάσει τοῦ ὁποίου θὰ πορευόμαστε καὶ θὰ προσαρμόζουμε τοὺς ἐπὶ μέρους στόχους μας, τὸ ἐτήσιο, τὸ μηνιαῖο, ἢ καὶ τὸ καθημερινό μας πρόγραμμα. Ἕνα πλάνο ποὺ μαθηματικὰ θὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα.

  Μετὰ ἀπ’ αὐτά, χρειάζεται τὸ ἑξῆς σπουδαῖο. Ἡ ἀφοσίωση στὸ συγκεκριμένο μας σκοπὸ σὲ ποσοστό, ἂν γίνεται, ἀκόμη καὶ μεγαλύτερο ἀπ’ τὸ 100%! Δηλαδὴ ἡ ἀπόλυτη ἀφοσίωση.

*   *   *

  Ἂς πάρουμε γιὰ παράδειγμα τὸν ἀθλητισμό. Ἐκεῖ ἢ τὰ δίνει κανεὶς ὅλα ἢ κάθεται στὸ σπίτι του! Δὲν ὑπάρχει ἐναλλακτικὴ ἢ ἐνδιάμεση λύση. Μάλιστα ἡ κατ’ ἐξοχὴν νίκη ποὺ λέγεται ρεκόρ, ἀπαιτεῖ ἀπόλυτη ἐνεργοποίηση κι ἀγρύπνια, ἀπόλυτη προσπάθεια καὶ ἀφοσίωση. Μερικὴ προσπάθεια, μόχθο μέχρι ἑνὸς βαθμοῦ, ὅσο μᾶς βολεύει κι ὅσο λέμε ὅτι μποροῦμε, δὲν σημαίνει μερικὴ ἐπιτυχία. Σημαίνει ἀποτυχία ἢ καὶ τίποτα!

  Ἔτσι, οἱ ἐπιτυχίες δὲν ἔρχονται τελικὰ μὲ τὸ 50% τῶν προσπαθειῶν μας, οὔτε καὶ μὲ τὸ 70% αὐτῶν. Εἶναι σίγουρες μὲ τὸ 100%, τουλάχιστον!

  Μὴ ξεχνᾶμε πώς, ὅταν δίνουμε τὸν καλύτερο ἑαυτό μας, αἰσθανόμαστε καλύτερα. Ὅμως ἡ μεγίστη προσπάθεια εἶναι ἐκείνη ποὺ ὁδηγεῖ στὴ μεγίστη αὐτοεκτίμηση. Καὶ ἡ μεγίστη αὐτοεκτίμηση ὁδηγεῖ στὴ μεγίστη αὐτοπεποίθηση!

   Ἡ πλήρης ἀπασχόληση μὲ κάτι, δημιουργεῖ ἕνα αἴσθημα ἱκανοποίησης. Ἡ ἀπόλυτη ἐνεργοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ὅμως καὶ ἡ ἀφοσίωση, ἡ πλήρης ἀφοσίωση σ’ αὐτό, μᾶς κάνει νὰ χαιρόμαστε περισσότερο, νὰ ἐνθουσιαζόμαστε, νὰ ξεπερνᾶμε ἀκόμη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας, νὰ ἔρχονται δὲ στὴν ἐπιφάνεια ἀκόμη καὶ σπάνια χαρακτηριστικά του καὶ ταλέντα ποὺ ποτὲ δὲν φανταζόμαστε ὅτι ὑπῆρχαν σέ μᾶς!

  Ὅμως γιὰ νὰ φθάσει κανεὶς νὰ ξεπερνάει ἀκόμη κι αὐτὰ τὰ προσωπικά του ὅρια, χρειάζεται θέληση, ἐπιμονή, ἀγρύπνια, μόχθος, συνεχὴς ἐξάσκηση, πειθαρχία.

*   *   *

  Ναί, θαυμάζουμε τόσες προσωπικότητες γύρω μας. Καὶ στὰ δωμάτιά μας, πολλὲς εἶναι οἱ ἀφίσσες τους! Ἀθλητές, ἐπιστήμονες, ἀνθρώπους μὲ θέσεις στὴν κοινωνία καὶ τὴ ζωή. Ἢ πολλὲς φορὲς μιλᾶμε γιὰ ἕνα μουσικὸ ἔργο, ἕνα βιβλίο θαυμάσιο, μία ζωγραφιὰ ἀνείπωτη, ἕνα τέλειο οἰκοδόμημα, κάποιο ἄλλο κομψοτέχνημα κ.λπ. Ὅμως τελικά, ὅλα αὐτά, τελικὰ δὲν εἶναι τίποτ’ ἄλλο, παρὰ τὰ ἀποτελέσματα τοῦ μόχθου. Σκεφτεῖτε το καὶ θὰ δεῖτε!

  Νὰ δύο παραδείγματα …

  Ποιὸς δὲν θαύμασε τὸ Μιχαὴλ Ἄγγελο; Ὁ ἴδιος ὅμως ἔλεγε: «Ἂν ὁ κόσμος ἤξερε πόσο σκληρὰ ἔπρεπε νὰ δουλέψω, γιὰ νὰ φτάσω ἐδῶ ποὺ ἔφθασα, τὸ πρᾶγμα δὲ θὰ φαινόταν καθόλου θαυμάσιο»!

  Ἀπεκάλεσαν τὸ διάσημο πιανίστα Ἰγνάτιο Παντερέφσκι μεγαλοφυΐα. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἴσως! Ἀλλὰ πρὶν γίνω μεγαλοφυΐα ἤμουνα ἕνας σκλάβος, δούλεψα πάρα πολὺ σκληρά»! Μία φράση ποὺ ἔχουν νὰ ποῦν ὅλοι ὅσοι πέτυχαν κάτι σημαντικὸ στὴ ζωή τους. Ὅλοι!

  Πράγματι! Θαυμάζουμε συνήθως κάποιον, χωρὶς νὰ ἀναρωτιόμαστε πῶς αὐτὸς ἔφθασε στὸ θαυμαστὸ σημεῖο ποὺ βρίσκεται. Πόσο ἱδρῶτα ἔχυσε. Πόσο κουράστηκε. Πόσο ὕπνο, ἀνάπαυση ἤ… διασκέδαση στερήθηκε!

  Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὅσο περισσότερο μοχθήσουμε γιὰ κάτι, τόσο αὐτὸ γίνεται τελειότερο. Καὶ τόσο αὐτὸ μᾶς ἀναδεικνύει.

*   *   *

  Ἕνα λάθος ποὺ συχνὰ γίνεται εἶναι ἡ ἐντύπωση ποὺ ἔχουμε ὅτι ἤδη εἴμαστε «ἀρκετὰ καλοί»! Τὴν ἐντύπωση αὐτὴ τὴν ἔχουμε εἴτε εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς εἴτε τὴν ἀποκτοῦμε «καθ’ ὁδὸν» μετὰ ἀπὸ κάποιες ἐπιτυχίες ποὺ συμβαίνει νὰ ἔχουμε.

  Ἡ ἀντίληψη αὐτή, ἂν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι χρήσιμη, θὰ ἦταν καλὴ μόνο ὅσον ἀφορᾶ τὸ σημεῖο ἐκεῖνο, γιὰ νὰ παίρνουμε θάρρος, νὰ προχωροῦμε καὶ νὰ μὴ ἀποκάμνουμε στὸν ἀγῶνα. Ἀπ’ τὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ μετά, γίνεται καταστρεπτικότατο γιὰ τὴν πορεία μας. Μᾶς αὐξάνει τὸν ἐγωισμὸ καὶ μᾶς τυφλώνει!

  Τὴν παθαίνουμε, μὲ ἄλλα λόγια, ὅπως στὸ γνωστὸ μῦθο τοῦ λαγοῦ μὲ τὴ χελώνα. Λένε, πολὺ σωστά, πὼς «ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν προσπαθοῦμε νὰ γίνουμε καλύτεροι, παύουμε νὰ εἴμαστε καλοί»! Κι αὐτὸ τὰ λέει ὅλα, ξέρετε.

*   *   *

  Καὶ τὸ ταλέντο; Δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ καθορίζει τὰ πάντα; Γιατί τὸ παραβλέπουμε; Θὰ ποῦν κάποιοι. Εἶν’ ἀλήθεια ὅτι χρειάζεται καὶ τὸ ταλέντο. Παίζει πάντα ρόλο βασικό. Ὅμως αὐτὸ ἀπὸ μόνο του δὲν ἀρκεῖ, γιὰ νὰ δικαιολογοῦμε ἢ καὶ νὰ ἑρμηνεύουμε μ’ αὐτὸ τὶς ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων.

  Κορυφαῖοι ἐπιστήμονες ὁμολόγησαν: «Τὸ 90% τῶν ἐπιτυχιῶν μας, ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἀπόλυτης προσπάθειας καὶ τοῦ μόχθου». Ναί! Τί σημαίνει ἆραγε αὐτό; Πὼς μόνο 10% ὀφείλεται στὸ ταλέντο καὶ τὰ ὅποια ἄλλα προσωπικά τους χαρίσματα. Βλέπετε τὰ ταλέντα μοιάζουν μὲ τὰ μεταλλεύματα. Χρειάζονται ψάξιμο καὶ σκάψιμο πολύ, γιὰ ν’ ἀνακαλυφθοῦν καὶ νὰ ἔλθουν στὴν ἐπιφάνεια. Στὸν προαναφερθέντα γνωστὸ μῦθο, δὲν νίκησε ὁ λαγὸς μὲ τὸ ταλέντο καὶ τὰ φυσικὰ χαρίσματα ποὺ εἶχε, ἀλλὰ ἡ ἐντελῶς ἀτάλαντη χελώνα!

  Κι ὅμως, θὰ ποῦν κάποιοι ἄλλοι, ὑπάρχουν τόσοι πολλοὶ ἄνθρωποι σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς ποὺ χωρὶς νὰ ἱδρώνουν «κυριολεκτικὰ ἢ μεταφυσικὰ» καταφέρνουν νὰ τὰ βολεύουν!

  Ἀλλὰ ποιὸς μιλάει γιὰ βόλεμα; Ἐμεῖς δὲν μιλᾶμε ἐδῶ γιὰ τοὺς (βολεμένους) θεατὲς στὶς κερκίδες, οὔτε καὶ γιὰ τοὺς ἀθλητὲς ἐκείνους ποὺ τρέχουν στὸ στίβο, γιατί … δὲν μποροῦν νὰ κάνουν διαφορετικά! Μιλᾶμε μόνο γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴ νίκη, ποὺ ὁραματίζονται τὸ ρεκὸρ ἢ τὴ θέση τοῦ πρωταθλητῆ καὶ τοῦ ὀλυμπιονίκη, γιατί ὄχι;

*   *   *

   Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ τονιστεῖ ἰδιαίτερα καὶ τοῦτο τὸ σπουδαῖο. Τίποτα ἀπολύτως δὲν κατορθώνεται χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία πιστεύουμε, τὴν ὁποία συνεχῶς ἐπιζητοῦμε καὶ στὴν ὁποία πάντοτε καταφεύγουμε. Μὴ ξεχνᾶμε αὐτὸ ποὺ τόσο ὡραῖα τονίζει ὁ Ψαλμῳδός: «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσει πόλιν, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες». Δηλαδή, ἂν ὁ Κύριος δὲν οἰκοδομήσει τὴν πόλη, μάταια κοπίασαν ὅλοι οἱ οἰκοδόμοι.

  Κι ὁ Θεὸς μᾶς βοηθάει, καὶ μάλιστα πολύ, πότε; Μὰ ὅταν ἀγωνιζόμαστε ἐπίσης πολύ. Διαφορετικά, δηλαδὴ ἂν ὁ Θεὸς μᾶς βοηθοῦσε ἀκόμη καὶ τότε ποὺ δὲν προσπαθούσαμε, θὰ ἦταν σὰν νὰ ἄμειβε τὸν τεμπέλη καὶ πιὸ πολὺ τὴν ἴδια τὴν τεμπελιά. Ναί!

*   *   *

   Λοιπόν, ποῦ καταλήγουμε; Πὼς ὅσοι θέλουν νὰ ξεφύγουν ἀπ’ τὴ μετριότητα ἢ τὸ ὅποιο βόλεμα, θὰ πρέπει νὰ προσπαθήσουν πολύ, γιὰ νὰ προσ­ελκύσουν ἔτσι καὶ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία καὶ θὰ ἀποβλέπουν πάντοτε. Τότε θὰ ἀπολαμβάνουν μία – μία τὶς ἐπιτυχίες ποὺ θὰ ἔρχονται. Καὶ θὰ εἶναι μάλιστα καὶ (πολὺ) μεγάλες…

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος