Δεν φταίνε μόνο τα παιδιά για την μαθητική βία!

 

Δεν φταίνε μόνο τα παιδιά για την μαθητική βία!

Μανώλης Μαχαιράκης

 Καθημερινά σχεδόν γινόμαστε μάρτυρες (μέσω της τηλεόρασης) ενός φαινομένου αποκαρδιωτικού, επικίνδυνου και πολύ ανησυχητικού για το μέλλον της πατρίδας μας.

Αυτό το φαινόμενο, των τελευταίων χρόνων, αφορά στην παιδική και εφηβική βία, που παρατηρείται κυρίως σε σχολεία της χώρας.

Είναι πολύ λυπηρό να βλέπει κανείς παιδιά (κορίτσια και αγόρια), για ασήμαντες αφορμές, να συμπλέκονται στους περιβόλους των σχολείων και γύρω απ’ αυτά, να αλληλοϋβρίζονται και να αλληλοδέρνονται, με τέτοια βιαιότητα, η οποία αποδεικνύει το φθόνο και το άσπονδο μίσος, που υπάρχει εκείνη τη στιγμή μέσα στις 

ψυχές τους και συγχρόνως, άλλα παιδιά (συμμαθητές τους), αντί να επεμβαίνουν για βοηθήσουν τον αδύναμο (το θύμα) και να ηρεμήσουν τα πνεύματα, αυτά να απολαμβάνουν τα δυσάρεστα γεγονότα και να τα βιντεοσκοπούν. Θα ξαναγυρίσουμε στη προχριστιανική εποχή των μονομάχων της Ρώμης, οι οποίοι αλληλοσπαράσονταν μέσα στις αρένες, για να διασκεδάσει ο λαός;

Θλίβεται και συγχρόνως διερωτάται κάθε σώφρων άνθρωπος, είναι δυνατόν, οι ψυχές αυτών των παιδιών, να είναι από τώρα τόσον αναστατωμένες, οι συνειδήσεις τους τόσον επαναστατημένες και στις καρδιές τους να φωλεύει τέτοιο άσπονδο μίσος για το συμμαθητή ή τη συμμαθήτριά τους, δηλ. το συνάνθρωπό τους, τώρα που τα παιδιά αυτά δεν έχουν ακόμη αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής;

Τα παιδιά (οι θύτες), τα οποία συμπεριφέρονται σήμερα προς τους συμμαθητές τους κατ’ αυτόν τον απαίσιο τρόπο, είναι δυνατό να γίνουν αργότερα (ως ενήλικες) κοινωνικοί πολίτες, χρήσιμοι στον εαυτόν τους και στην πατρίδα τους;

Είναι άραγε τα παραπάνω παιδιά, μόνο αυτά, υπεύθυνα για τη συμπεριφορά τους, ή ευθύνονται και κάποιοι άλλοι και κυρίως αυτοί; Τους έχει μιλήσει ποτέ κανείς για τις έννοιες, Θεός, αγάπη, καλοσύνη, ευγένεια, συμπόνοια κ.λ.π.; Αν δεν έχουν ακούσει τίποτε, ποιός ή ποιοι φταίνε γι’ αυτή τη μεγάλη παράλειψη; Ο Λ. Τολστόϊ γράφει σ’ ένα από τα βιβλία του: «το σημαντικότερο καθήκον των γονέων και των διδασκάλων, είναι να μάθουν στα παιδιά την ουσία του Θεού».

Η πολιτεία προσπαθεί σήμερα να αντιμετωπίσει (κατασταλτικά) το φαινόμενο της μαθητικής βίας και γενικά της παιδικής βίας (επεμβάσεις της αστυνομίας, συλλήψεις κ.λ.π.). Μήπως θα έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί, το παραπάνω φαινόμενο, προληπτικά, από τους κατ’ εξοχής αρμόδιους φορείς, δηλ. την οικογένεια, το σχολείο (όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων), την εκκλησία, την τηλεόραση κ.λ.π.;

Τα παιδιά τα οποία φθάνουν σε σημείο να διακατέχονται από οργή και μίσος, κατά συμμαθητών/τριών τους και να κουβαλούν στο σχολείο, μέσα στις τσάντες τους μαχαίρια, νομίζω ότι δεν φταίνε αυτά, αλλά κυρίως, η οικογένειά τους· δεν τους έμαθαν (οι γονείς) ότι υπάρχει Θεός, ο οποίος βλέπει τα πάντα, ότι έχουν (τα παιδιά) υποχρεώσεις, προς τους συνανθρώπους τους κ.λ.π.);

Δεύτερο, κατά σειρά είναι το σχολείο· οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, δεν θεωρούν ότι έχουν υποχρέωση, να διαπαιδαγωγούν αυτά τα παιδιά και να καταρτίζουν, κάθε μέρα, τις ψυχές τους, πράγμα το οποίο είναι σημαντικότερο και από τις γνώσεις που θα τους μεταδώσουν;

Έρχεται η σειρά της εκκλησίας, του κλήρου· δεν γνωρίζω αν έχει κληθεί, τα τελευταία χρόνια, από σχολείο, κληρικός, για να μιλήσει στους μαθητές του. παλαιότερα, που υπηρετούσα στη Σ.Ε.Α.Π. (Σχολή Εφέδρων Αξ-κών Πεζικού), στο Ηράκλειο Κρήτης ερχόταν μια φορά το μήνα, ο Μητροπολίτης από τη Μεσαριά και συνομιλούσε, μια ώρα, με τους μαθητές της σχολής.

Θα ήταν χρήσιμο, νομίζω, για τα παιδιά σχολικής ηλικίας, να πληρώνει το Υπ. Παιδείας τηλεοπτικό χρόνο, για την προβολή προγραμμάτων ηθικοπλαστικού περιεχομένου και να κοινοποιούνται στα παιδιά, μέσω των σχολείων τους, οι ημέρες και ώρες εκπομπής αυτών.

Προτείνω, να συγκροτηθεί από το Υπ. Παιδείας, μια μόνιμη επιτροπή από ειδικούς επιστήμονες εγνωσμένου ήθους και πνευματικού κύρους, η οποία θα συνεργάζεται στενά με το Υπουργείο και τους Διευθυντές των σχολείων, για την αντιμετώπιση του προβλήματος (εκδόσεις εντύπου υλικού με σχετικές ομιλίες και αποστολή στα σχολεία, επισκέψεις μελών της επιτροπής σε σχολεία των Αθηνών κ.λ.π.).

Θεωρώ σκόπιμο να επισημάνω, ότι για τη παραβατικότητα των παιδιών, έχουμε ευθύνη και όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι, γιατί δεν αποτελούμε τα υποδείγματα συμπεριφοράς γι’ αυτά.

Θα έρθει άραγε ποτέ η μέρα, κατά την οποία, όλα τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, θα συνεργασθούν αρμονικά, για το συμφέρον των παιδιών, τα οποία αποτελούν το μέλλον του Έθνους μας; Ας το ελπίζουμε!

proinoslogos.gr11/04/ 2024.