Ἡ ψηφιακὴ ταυτότης ὡς ἐχθρός τῆς ἐλευθέρας κοινωνίας

 

Ἡ ψηφιακὴ ταυτότης ὡς ἐχθρός τῆς ἐλευθέρας κοινωνίας

Γράφει ὁ κ. Ἀναστάσης Καραφύλλης    

Ἀπό τὸν Σεπτέμβριο 2023 ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση σκοπεύει νὰ εἰσάγει ψηφιακὲς ταυτότητες. Παρόλο ποὺ αὐτὸ ἀποτελεῖ μία μεγάλη τομὴ στὴν σχέση μεταξὺ πολίτη καὶ κράτους, ἡ κυβέρνηση προωθεῖ αὐτὴ τὴν καινοτομία χωρὶς πολλὲς ἐξηγήσεις. Ὡς συνήθως οἱ κυβερνήσεις διαφημίζουν τὶς μεταρρυθμίσεις τους καὶ καυχιόνται γιὰ αὐτές, ὁπότε γεννᾶται ἡ ὑποψία ὅτι ἡ εἰσαγωγὴ ψηφιακῶν ταυτοτήτων συνεπάγεται μειονεκτήματα γιὰ τοὺς πολίτες, τὰ ὁποῖα θέλει νὰ ἀποκρύψει.

Ὁ σκοπὸς τῆς ταυτότητας εἶναι νὰ ταυτίσει ἕνα ἄτομο σὲ μία κρατικὴ κοινότητα. Ἡ ταυτότητα δὲν εἶναι ὅμως αὐτοσκοπός, ἀλλὰ ὑπηρετεῖ τὸν σκοπὸ νὰ χορηγηθοῦν δικαιώματα καὶ καθήκοντα σὲ πολίτες. Ποιὰ δικαιώματα καὶ καθήκοντα, αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ σύνταγμα μίας χώρας ὅπως καὶ ἀπὸ προσωπικὰ χαρακτηριστικά, τὴν ἡλικία, τὸ φῦλο, οἰκογενειακὴ κατάσταση ἢ τὸν τρόπο ζωῆς, γιὰ παράδειγμα ὅταν ἕνας πολίτης ἔχει βεβαρημένο ποινικὸ μητρῷο.

Σὲ ἕνα πολίτη λοιπὸν μποροῦν δικαιώματα νὰ ἀφαιρεθοῦν καὶ καθήκοντα νὰ φορτωθοῦν. Γιαυτὸ ἦταν ἔγκλημα ἐναντίον ὅλων τῶν πολιτῶν μὲ ἔγκυρες ταυτότητες, νὰ ἀνοίξουν οἱ κυβερνήσεις στὴν Εὐρώπη τὸ 2015 τὰ σύνορα καὶ νὰ ἐπιτρέψουν σὲ ἀνθρώπους χωρὶς καμία ἀπόδειξη ταυτότητας νὰ μποῦν στὴν κοινότητα, μόνο μὲ βάση ὅτι ἀποκαλοῦνται «πρόσφυγες».

Ἐὰν ἐξετάσει κανεὶς τὰ στοιχεῖα μίας ταυτότητας θὰ παρατηρήσει ὅτι παραδοσιακὲς ταυτότητες περιλαμβάνουν σχετικὰ ἐλάχιστες προσωπικὲς πληροφορίες, ὅπως τὸ ὄνομα, ἡμερομηνία καὶ τόπος γέννησης, ὀνόματα γονέων, ὁμάδα αἵματος, ἀνάστημα καὶ φωτογραφία. Τὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητας ἔχουν ὅμως ἀλλάξει μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου. Παλιὰ ὑπῆρχαν στοιχεῖα ὅπως ἡ ὑπηκοότητα, τὸ θρήσκευμα, σχῆμα προσώπου, χρῶμα ὀφθαλμῶν καὶ μαλλιῶν, ἐπάγγελμα καὶ ἀποτυπώματα. Εἶναι σημαντικὸ νὰ συζητηθεῖ ποιὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα εἶναι κατάλληλα γιὰ μία ταυτότητα.

Τὸ ἀνάστημα ὡς ἀναγνωριστικὸ στοιχεῖο ἔχει περισσότερο νόημα ἀπὸ τὸ χρῶμα ὀφθαλμῶν ἢ μαλλιῶν, τὰ ὁποῖα ἀλλάζει κανεὶς εὔκολα. Ἡ ὁμάδα αἵματος μπορεῖ νὰ βοηθήσει τραυματιοφορέα, ἐὰν κατὰ τύχη βρεῖ ἕνα πολίτη λιποθυμισμένο, ἐπειδὴ ὅμως ὁ σκοπὸς τῆς ταυτότητας εἶναι νὰ ταυτίζει ἕναν πολίτη ὅσο γίνεται πιὸ ἁπλὰ καὶ εὔκολα, τὸ ὄνομα καὶ ἡ φωτογραφία ἐκπληρώνουν αὐτὸ τὸ σκοπὸ πιὸ ἀποτελεσματικὰ ἀπὸ μία αἱμοληψία. Τὸ ἀποτύπωμα εἶναι πολὺ ἀκριβές ἀναγνωριστικὸ στοιχεῖο, τὸ νὰ δοθοῦν ὅμως προνοητικὰ τὰ ἀποτυπώματα ὅλων τῶν πολιτῶν στὴν ἀστυνομία μπορεῖ νὰ εὐνοήσει τὴν κακομεταχείριση αὐτῶν τῶν στοιχείων ἀπὸ πλευρᾶς τῆς ἀστυνομίας.

Τὸ θρήσκευμα καὶ ἡ ὑπηκοότητα εἶναι γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους σημαντικὰ χαρακτηριστικά τῆς ταυτότητάς τους, τόσο σημαντικὰ ὅσο τὸ ὄνομα καὶ οἱ οἰκογενειακοὶ δεσμοί τους. Ἐπειδὴ ὅμως μερικοὶ πολίτες φοβοῦνταν μήπως ἀδικηθοῦν λόγῳ τῆς θρησκείας ἢ ἐθνικότητάς τους, ἡ κυβέρνηση ἀδικαιολόγητα ἀφαίρεσε τὰ στοιχεῖα. Στὸ παρελθὸν ἔχουν ἀδικηθεῖ καὶ σκοτωθεῖ πολίτες, γιατί φοροῦσαν τὴν φανέλλα τῆς λάθος ποδοσφαιρικῆς ὁμάδας, ἐντούτοις ἡ κυβέρνηση δὲν ἀπαγόρευσε νὰ φοροῦνται ἀθλητικὲς φανέλλες στὸ κοινό, παρόλο ποὺ ἡ ὑποστήριξη μίας ποδοσφαιρικῆς ὁμάδας σίγουρα δὲν εἶναι τόσο σημαντικὴ ὅσο ἡ αἴσθηση ὅτι ἀνήκει κανεὶς σὲ μία θρησκεία ἤ ἐθνικότητα.

Σὲ ἕνα κράτος δικαίου δὲν δικαιολογεῖ ὅμως ἡ πιθανότητα μίας ἀξιόποινης πράξης τὴν προληπτικὴ ἀπαγόρευση πολιτικῶν ἐλευθεριῶν. Μὲ βάση αὐτή τήν λογική θὰ ἀπαγορευόταν νὰ βγαίνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ νὰ ἔχουν ἐπαφὲς μὲ ἄλλους. Αὐτὸ βέβαια θὰ ἰσοδυναμοῦσε μὲ τὴν καταστροφὴ μίας ὄμορφης, ἐλεύθερης κοινωνίας. Γιαυτὸ τὸ λόγο θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει τὸ θρήσκευμα τουλάχιστον ὡς ἐπιλογὴ γιὰ ὅσους θέλουν νὰ τὸ σημειώσουν στὴν ταυτότητά τους.

Αὐτὴ ἡ μικρὴ ἀνάλυση δείχνει κιόλας πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ συζήτηση καὶ ἀξιολόγηση τῶν στοιχείων τῆς ταυτότητας. Μία σημαντικὴ ἀρχὴ αὐτῆς τῆς ἀξιολόγησης εἶναι νὰ ἐμπεριέχει μόνο τόσα ὑποχρεωτικὰ στοιχεῖα ὅσα εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἀναγνώριση ἑνὸς πολίτη, διότι κάθε περιττὴ πληροφορία μπορεῖ νὰ παραβιάσει τὴν ἰδιωτική του ζωή. Ἡ προστασία τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς εἶναι θεμελιώδης γιὰ μία ἐλεύθερη κοινωνία καὶ περιγράφει τὸ δικαίωμα τοῦ πολίτη νὰ κάνει ὅ,τι θέλει σὲ ἰδιωτικὸ χῶρο, χωρὶς ἄλλο ἄτομο νὰ τὸ γνωρίζει καὶ συνεπῶς νὰ μπορεῖ νὰ τὸ κρίνει, ὅσο δὲν ἐμποδίζει τὸ ἴδιο δικαίωμα κάθε ἄλλου πολίτη.

Δυστυχῶς ὅμως ζοῦμε σὲ καιρὸ ποὺ γίνεται τὸ ἀντίθετο. Ὁ ἁπλὸς πολίτης καὶ ἡ προσωπική του ζωὴ γίνονται ὅλο πιὸ διαφανεῖς γιὰ τὸ κράτος, ἰδιαίτερα ὅταν χρησιμοποιεῖ ἠλεκτρονικὰ μέσα, ἐνῷ οἱ συνομιλίες καὶ ἐπαφὲς τῶν πολιτικῶν μένουν ἀποκρυμμένες. Ἔτσι δείχνουν στὶς εἰδήσεις πὼς ἡ ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν τῆς Γερμανίας κάνει βόλτες ξυπόλυτη στὴν παραλία τῆς Παλάου, ὅταν ὅμως ὑψηλόβαθμοι πολιτικοὶ συναντιοῦνται στὸ Bildenberg, γιὰ νὰ συζητήσουν τὸ μέλλον τοῦ πλανήτη ἢ προωθοῦνται ἀπὸ μὴ ἐκλεγμένους ἐκπροσώπους τοῦ WEF, τότε τὰ κρατικὰ μέσα ἐνημέρωσης εἶναι ἡ τελευταία πηγὴ ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ μάθει κανεὶς αὐτὲς τὶς σημαντικὲς πληροφορίες.

Μὲ βάση τὴν ἀρχὴ τῆς ἀναλογικότητας τῶν μέσων σὲ ἕνα κράτος δικαίου, ὅταν ἡ κυβέρνηση ἔχει στὴν διάθεσή της δύο μεθόδους, οἱ ὁποῖες σὲ ἴδιο βαθμὸ ἐξυπηρετοῦν ἕνα σκοπό, εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἐφαρμόσει τὴν μέθοδο ποὺ εἶναι λιγότερο ἐπεμβατικὴ γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν πολιτῶν.

Ἔγχαρτες ταυτότητες δὲν προσφέρουν χῶρο γιὰ πολλὲς προσωπικὲς πληροφορίες. Ἀντίθετα, τὸ μικροτσὶπ τῆς ψηφιακῆς ταυτότητας μπορεῖ νὰ ἀποθηκεύει μεγάλα σύνολα δεδομένων, δηλαδὴ ὅλη τὴν προσωπικὴ ζωὴ ἑνὸς πολίτη, παρόλο ποὺ δὲν χρειάζεται. Πέρα ἀπὸ τὸ αὐξημένο κόστος γιὰ τὴν κατασκευὴ ἑκατομμυρίων καρτῶν μὲ μικροτσίπ, ὑπάρχει κίνδυνος γιὰ παράβαση τῆς ἰδιωτικῆς του ζωῆς. Συν­επῶς, ἡ ψηφιακὴ ταυτότητα εἶναι δυσανάλογη καὶ ἑπομένως ἀντισυνταγματική.

Ἕνα ἐπιπλέον πλεονέκτημα τῶν ἔγχαρτων ταυτοτήτων εἶναι ἡ διαφάνεια τῶν στοιχείων ἐφόσον φτάνει μία ματιὰ, γιὰ νὰ δεῖ κανεὶς ποιὰ στοιχεῖα περιλαμβάνει. Γιὰ νὰ δεῖ κανεὶς τὸ περιεχόμενο τοῦ μικροτσὶπ θὰ πρέπει νὰ τὸ συνδέσει μὲ ὑπολογιστή, εἴτε σὲ ὑπηρεσιακὸ τερματικὸ εἴτε σὲ ἀναγνώστη κάρτας. Ὄχι μόνο δυσκολεύει πολλοὺς πολίτες ὁ χειρισμὸς τέτοιον μηχανῶν, ἐπειδὴ αὐτὲς οἱ συσκευὲς λειτουργοῦν μὲ ἰδιόκτητο λογισμικό, ὁ τρόπος λειτουργίας τους εἶναι κρυπτογραφημένος καὶ ἔτσι οὔτε ἕνας τεχνικὰ ἔμπειρος πολίτης δὲν μπορεῖ νὰ ἐλέγξει, ἐὰν χειραγωγήθηκαν τὰ στοιχεῖα.

Μία τέτοια συγκέντρωση προσωπικῶν στοιχείων σὲ ἕνα ἀντικείμενο δὲν εἶναι ὅμως κάτι καινούριο, ἐφόσον κάτι παρόμοιο ἤδη γίνεται μὲ τὰ κινητά, τὰ ὁποῖα ἀποθηκεύουν ὄχι μόνο τηλεφωνήματα καὶ ἐπαφὲς τοῦ χρήστη, ἀλλὰ τραπεζικὰ στοιχεῖα, ἱστορικὸ ἱστοσελίδων, μηνύματα, E-Mail, βιβλιάρια ἐμβολίων καὶ ταυτότητες, τὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ψηφιοποιήσει ὁ πολίτης σὲ ἀνάλογα τερματικά.

Ὑπάρχουν ὅμως σημαντικὲς διαφορὲς μεταξὺ κινητῶν καὶ ψηφιακῶν ταυτοτήτων. Τὸ κινητὸ εἶναι ἕνα προσωπικὸ ἐργαλεῖο, μὲ τὸ ὁποῖο μπορῶ νὰ ἐπικοινωνῶ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ δὲν εἶναι ὑποχρεωτικό, ἂν καὶ ἑλληνικὲς τράπεζες ἐντελῶς παράλογα ζητοῦν ἀριθμὸ κινητοῦ, γιὰ νὰ ἀνοίξουν λογαριασμό. Ἐπιπλέον, ὑπάρχουν διάφοροι κατασκευαστὲς καὶ λειτουργικὰ συστήματα γιὰ κινητά.

Ἐὰν τώρα σκεπτόμαστε σὰν κακοῦργοι, τὸ ἑπόμενο βῆμα θὰ εἶναι νὰ προσφέρουμε ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες παροχὲς ὑπηρεσιῶν, γιὰ νὰ συνηθίσουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν καινούρια ψηφιακὴ ταυτότητα συνεχῶς, σὰν πιστωτικὴ κάρτα, κάρτα ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψης, εἰσιτήριο λεωφορείου, τρένου, συναυλιῶν καὶ σποραδικὸς ἀκόμη καὶ σὰν ταυτότητα.

Βέβαια, οἱ περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς τὶς παροχὲς πληρώνονται ἐπίσης μὲ μετρητά, τὰ ὁποῖα ἐπιτρέπουν ἀνώνυμες συναλλαγὲς καὶ δὲν μπορεῖ ἡ κυβέρνηση νὰ τὰ παρακολουθήσει, ὅπως μὲ τὶς κάρτες. Συνεπῶς, τὸ ἑπόμενο μέτρο θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι νὰ καταργηθοῦν σιγὰ σιγὰ τὰ μετρητά.

Γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ θὰ προετοιμάζαμε πρῶτα τούς πολίτες διανοητικὰ μὲ ἀγορασμένους «εἰδικοὺς», οἱ ὁποῖοι θὰ ἀναγγέλλουν στὰ κρατικὰ μέσα ὅτι ἡ καλύτερη μέθοδος γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς φοροδιαφυγῆς καὶ τοῦ ξεπλύματος χρημάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῶν μετρητῶν. Ταυτόχρονα θὰ ἀποσιωπούσαμε ὅτι μελέτες ποὺ παραγγέλθηκαν ἀπὸ τράπεζες, οἱ ὁποῖες τράπεζες ὑποστήριζαν τὴν κατάργηση τῶν μετρητῶν, δεῖξαν ὅτι αὐτὸ μόνο θὰ ἐπιδείνωνε τὴν οἰκονομικὴ ἐγκληματικότητα.

Ἔτσι ἔδειξε μία μελέτη τῆς Deutsche Bank ὅτι στὴν Σουηδία, ὅπου σπάνια πιὰ πληρώνει ὁ κόσμος μὲ μετρητά, μειώθηκε μὲν ὁ ἀριθμὸς λῃστειῶν τραπεζῶν, ταυτόχρονα ὅμως αὐξήθηκαν οἱ ἀπάτες σὲ σχέση μὲ τραπεζικὲς κάρτες, τὸ ὁποῖο δημιούργησε μάλιστα μεγαλύτερη οἰκονομικὴ ζημιὰ σὲ σύνολο. Ἀντίθετα, στὴν Αὐστρία, ὁπού οἱ πολίτες, σὲ μεγάλο βαθμὸ προτιμοῦν νὰ πληρώνουν μὲ μετρητά, ἡ οἰκονομικὴ ἐγκληματικότητα εἶναι πολὺ πιὸ χαμηλή.

Σὲ μία τέτοια, ἐντελῶς ψηφιοποιημένη κοινωνία θὰ ἦταν σχεδὸν ἀδύνατο νὰ ὑπάρχει πραγματικὴ ἀντιπολίτευση ἐφόσον ἡ κυβέρνηση θὰ κατέχει μονόπλευρο ἔλεγχο τῶν ἐντελῶς ψηφιοποιημένων μέσων ἐπιβίωσης ὅλων τῶν πολιτῶν.

Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἡ ψηφιακὴ δικτατορία εἶναι στὴν οὐσία ὁλοκληρωμένη. Ἐπειδὴ ὅμως στὰ ἀστυνομικὰ μυθιστορήματα ὁ κακοῦργος δὲν εἶναι ἁπλὰ κακὸς ἀλλὰ ἐπίσης παρανοϊκός, πρέπει νὰ λάβουμε ἕνα τελευταῖο μέτρο, γιὰ νὰ ἀποκλείσουμε ἀπολύτως κάθε πιθανότητα οἱ ἄνθρωποι νὰ ξεσηκωθοῦν ἐναντίον τῆς κυβέρνησης, ἀφοῦ ἐπινοητικοὶ πολίτες μποροῦν νὰ μὴ χρησιμοποιοῦν τὶς κάρτες τους καὶ νὰ βροῦνε ἄλλους τρόπους νὰ ὀργανωθοῦν ἐναντίον τῆς κυβέρνησης.

Γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο πρέπει νὰ γνωρίζουμε ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ποῦ βρίσκονται οἱ πολίτες, ὅπως στοὺς φυλακισμένους ποὺ φορᾶνε ἠλεκτρονικὸ βραχιόλι. Ἡ ψηφιακὴ κάρτα μὲν ἐντοπίζεται μέσῳ τοῦ μικροτσίπ, ὅταν ὅμως ὁ πολίτης δὲν τὴν ἔχει μαζί του, δὲν μποροῦμε νὰ τὸν ἐντοπίζουμε τόσο εὔκολα. Θὰ χρειαζόταν λοιπὸν οἱ πολίτες πάντα νὰ ἔχουν τὴν κάρτα μαζί τους. Ὁ μόνος τεχνικὸς τρόπος νὰ ἐξασφαλίσουμε αὐτὸ εἶναι νὰ μεταμοσχεύσουμε τὰ μικροτσὶπ στὰ σώματα τῶν πολιτῶν. Βέβαια, προτοῦ θὰ πρέπει νὰ δικαιολογήσουμε καὶ νὰ ὡραιοποιήσουμε μία τόσο ριζικὴ διαδικασία.

Σίγουρα θὰ χάνονται καὶ κλέπτονται ψηφιακὲς ταυτότητες συχνά, ἰδίως ἐφόσον χρησιμοποιοῦνται μὲ τόσες παροχὲς καὶ ἐμπεριέχουν ὅλα τὰ προσωπικὰ στοιχεῖα. Ἀντὶ ὅμως νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι ἦταν λάθος νὰ συγκεντρώσουμε ὅλα τὰ στοιχεῖα σὲ μία κάρτα καὶ ὄχι νὰ τὰ μοιράσουμε ἔξυπνα σὲ διάφορες ἔγχαρτες κάρτες, θὰ παρουσιάσουμε ὡς λύση νὰ μεταμοσχεύσουν οἱ πολίτες τὰ μικροτσὶπ στὰ σώματά τους, γιὰ νὰ μὴ τὰ χάσουν ἢ τοὺς τὰ κλέψουν.

Δυστυχῶς φαίνεται ὅτι οἱ κυβερνήσεις μᾶς προετοιμάζουν ἀκριβῶς τὸ μονοπάτι ποὺ περιγράφω ἐδῶ. Οἱ προσωπικὲς πληροφορίες ποὺ συλλέγουν οἱ κυβερνήσεις καὶ οἱ ἑταιρεῖες, μὲ τὶς ὁποῖες συνεργάζονται, εἶναι ἡ τροφὴ μὲ τὴν ὁποία ταΐζουν τὸν δράκο, ὁ ὁποῖος ἀκόμα περιμένει καὶ μεγαλώνει κάθε μέρα, μέχρι ποὺ νὰ βγεῖ τελικὰ ἀπὸ τὴν σπήλια του, γιὰ νὰ καταβροχθίσει ὅσα σώματα καὶ ὅσες ψυχὲς μπορεῖ.

Τὸ ἐρώτημα τώρα εἶναι, πῶς νὰ καταπολεμήσει κανεὶς ἕνα δράκο; Ἐγὼ προσωπικά, προτιμῶ νὰ καταπολεμῶ ἕνα μικρὸ παρὰ μεγάλο δράκο. Ἡ καλύτερη τακτικὴ εἶναι λοιπὸν νὰ λιμοκτονήσω τὸν δράκο, γιὰ νὰ μὴ τολμήσει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν σπηλιά του. Αὐτὸ σημαίνει πρῶτα, νὰ ἀποφεύγω προϊόντα ἀπὸ ἑταιρεῖες, οἱ ὁποῖες κάνουν κέρδος μὲ παράνομες συλλογὲς προσωπικῶν στοιχείων τῶν πολιτῶν, ὅπως ἡ Google, Apple, Microsoft, Facebook, ἀναφέρω μόνο τὶς μεγαλύτερες.

Ἐπιπλέον, εἶναι σημαντικὸ νὰ χρησιμοποιοῦμε μετρητὰ ὅπου μποροῦμε. Ὅταν ἕνα μαγαζὶ δέχεται μόνο κάρτες, ὀφείλουμε νὰ ἐπιλέξουμε μαγαζιὰ, τὰ ὁποῖα δέχονται ἀκόμα μετρητὰ καὶ ἂς εἶναι λίγο πιὸ ἀκριβὰ ἢ μακριά. Ὅταν ἐπὶ τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ ἕνα μεγάλο πολυκατάστημα στὴν Μόσχα καθόρισε οἱ πελάτες νὰ φορᾶνε μάσκες, οἱ πελάτες δὲν ἦλθαν πιά. Μετὰ ἀπὸ δύο ἑβδομάδες τὸ πολυκατάστημα κατάργησε πάλι τὶς μάσκες. Αὐτὲς εἶναι οἱ μικρὲς θυσίες, τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ κάτι τόσο μεγάλο σὰν τὴν ἐλευθερία καὶ ἰδιωτική μας ζωή.

Τελικά, εἶναι σημαντικὸ νὰ μὴ πάρουμε τὶς ψηφιακὲς, ἀλλὰ νὰ κρατήσουμε τὶς παραδοσιακές, ἔγχαρτες ταυτότητες ἢ νὰ ὑποβάλλουμε αἴτηση γιὰ ἀνανέωση τῆς ἔγχαρτης ταυτότητας, παρόλο ποὺ αὐτὸ δὲν εἶναι ὁπωσδήποτε ἀπαραίτητο, ἐφόσον δὲν “λήγει” μία ταυτότητα ποτέ. Ἡ ταυτότητα δὲν εἶναι κάρτα μέλους γυμναστηρίου, ἡ ὁποία λήγει σὲ συγκεκριμένη ἡμερομηνία. Τὸ ὄνομα, ἡμέρα καὶ τόπος γέννησης, ὀνόματα τῶν γονέων, ἀνάστημα καὶ ἐθνικότητα εἶναι βιολογικὰ καὶ προσωπικὰ δεδομένα, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως, ἀκόμα καὶ ὅταν δὲν θὰ ὑπάρχουν πιὰ οἱ σημερινὲς καὶ μελλοντικὲς διοικήσεις, οἱ ὁποῖες πραγματικὰ ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως.

Ἐὰν ἡ κυβέρνηση δὲν εἶναι πρόθυμη ἢ σὲ θέση νὰ διατηρεῖ μία ἐλεύθερη κοινωνία, τότε πρέπει οἱ πολίτες μονοί τους νὰ διατηρήσουν μία ἐλεύθερη κοινωνία, καὶ μάλιστα χωρὶς τὴν συναίνεση ἑνὸς ἐγκληματικοῦ πολιτεύματος.

Ρώτησαν κάποτε ἕνα Ρῶσο πῶς πέτυχε τὸ πιὸ βίαιο πολίτευμα τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση, νὰ πέσει μὲ εἰρηνικὸ τρόπο, στὸ ὁποῖο ἀπάντησε ὅτι ἁπλά παύσανε οἱ πολίτες νὰ παίρνουν τὴν κυβέρνηση στὰ σοβαρά. Ὅταν οἱ κομμουνιστές ἡγέτες ἀνακοίνωναν τὰ προγράμματά τους καὶ πανηγύριζαν στὰ κρατικὰ μπαλκόνια, οἱ ἁπλοὶ πολίτες δὲν τὸ παίρνανε κἄν εἴδηση, γιατί ἦταν τόσο ἀπασχολημένοι νὰ τακτοποιοῦν τὶς βασικὲς ἀνάγκες τῆς ζωῆς ἀναμεταξύ τους. Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, ὁ Gorbatschow ἀνακοίνωσε αὐτὸ ποὺ ἔτσι καὶ ἀλλιῶς τὸ γνώριζαν ὅλοι, ὅτι τὸ σοβιετικὸ καθεστὼς εἶχε χάσει κάθε σημασία στὶς ζωὲς τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι δὲν χρειάζονται μία καταπιεστικὴ κυβέρνηση, γιὰ νὰ διοργανώσουν τὶς ζωές τους. Ἡ ἀποτελεσματικότητα τῶν μετρητῶν ὡς μέσο ἀνταλλαγῆς ἢ τῆς ἀναφερόμενης γειτονικῆς ἀλληλοβοήθειας λειτουργεῖ ἀποδεδειγμένα ἐδῶ καὶ χιλιετίες καὶ δὲν θὰ πάψει νὰ λειτουργεῖ, ἐπειδὴ τὸ ἀνακοίνωσε μία κυβέρνηση σὲ κάποια συν­έντευξη τύπου.

Τελειώνοντας, θέλω νὰ ἀπευθυνθῶ στοὺς πολίτες ποὺ δὲν βλέπουν ἀνάγκη γιὰ ἀντίσταση ἐφόσον πιστεύουν ὅτι πρόκειται γιὰ καθημερινὲς καὶ ἀθῷες μεταρρυθμίσεις μίας εὐπρεπὴς κυβέρνησης. Λοιπόν, ἐὰν οἱ παρατηρήσεις μου μέχρι ἐδῶ δὲν ἔπεισαν τόν ἀναγνώστη γιὰ τὸ ἀντίθετο, τότε θὰ εἶναι δύσκολο νὰ τοὺς πείσω μὲ ἄλλο ἐπιχείρημα, ἀλλὰ ἂς προσπαθήσω τουλάχιστον.

Ἡ ἔνδειξη μίας φιλελεύθερης κυβέρνησης εἶναι ὅτι προστατεύει τοὺς πολίτες της ἀπὸ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς, ἐνῷ ἐσωτερικὰ παρέχει στοὺς πολίτες τὴν δυνατότητα νὰ ζοῦν ὅσο γίνεται πιὸ ἐλεύθεροι καὶ ἀνεξάρτητοι ἀπὸ τὸ κράτος. Δυστυχῶς, σημερινὲς κυβερνήσεις ἐπιδιώκουν τὸ ἀντίθετο. Ὅταν θέλουν ἄγνωστοι καὶ ἐνδεχόμενα ἐπικίνδυνοι ἄνθρωποι νὰ μποῦν ἀπὸ ἔξω, ἡ κυβέρνηση τοὺς ἀφήνει νὰ περάσουν χωρὶς ἔλεγχο, ταυτόχρονα προσπαθεῖ μὲ τὴν βοήθεια καινούριων τεχνολογιῶν καὶ ἐπιτακτικῶν, κρατικῶν ὅρων ὅλο καὶ περισσότερο νὰ περιορίσει τὶς ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν.

Ἡ προσπάθεια τῆς κυβέρνησης νὰ κάνει τοὺς πολίτες νὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ αὐτὴν δὲν ξεκίνησε μόνο μετὰ ἀπὸ συγκεκριμένες τεχνολογικὲς ἐφευρέσεις, ἀλλὰ πρῶτα μὲ πολιτιστικὲς καὶ κοινωνικὲς ὀπισθοδρόμησεις, οἱ ὁποῖες διαφημίστηκαν λανθασμένα ὡς πρόοδο.

Πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα, ὁ γάμος μεταξὺ ἄνδρα καὶ γυναίκας εἶναι ἕνας ἀποκλειστικὰ θρησκευτικὸς θεσμός, ἕνα «μυστήριο», τὸ ὁποῖο εἶναι ἐνσωματωμένο σὲ μία θεολογικὴ ἀντίληψη τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία βασίζεται στὴν θεϊκὴ εὐλογιὰ αὐτοῦ τοῦ δεσμοῦ καὶ γιὰ τὸν ὁποῖον δὲν ὑπάρχει κρατικὸ ἀντίστοιχο, τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας κρατικὸς ὑπάλληλος δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐξηγήσει τὸ νόημα τοῦ «γάμου» χωρὶς νὰ καταφύγει σὲ θρησκευτικὴ ὁρολογία.

Ἂς ρωτήσουμε τὸν κρατικὸ ὑπάλληλο τί σημαίνει, ὅταν ὁρίζει ὅτι ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς ἕνας ἄνδρας καὶ μία γυναίκα εἶναι «παντρεμένοι». Μήπως σημαίνει ὅτι τώρα ἐπιτρέπεται νὰ ζοῦν μαζὶ σὲ ἕνα διαμέρισμα; Ὄχι, ἐφόσον ἕνα ἀνύπαντρο ζευγάρι μπορεῖ νὰ ζεῖ στὸ ἴδιο διαμέρισμα, ὅπως καὶ τὰ παντρεμένα ζευγάρια. Μήπως σημαίνει ὅτι μποροῦν νὰ ἔχουν παιδιά; Ὄχι, διότι παντρεμένα ὅσο καὶ ἀνύπαντρα ζευγάρια μποροῦν νὰ ἔχουν παιδιά. Τότε, μήπως σημαίνει ὅτι ἀπὸ τώρα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μοιχεύουν; Οὔτε αὐτό, ἐφόσον ἀνύπαντρα ζευγάρια μποροῦν νὰ κρατήσουν πιστότητα σ’ ὅλη τὴν ζωὴ, ὅπως καὶ παντρεμένα ζευγάρια μποροῦν νὰ μοιχεύουν χωρὶς τὸ κράτος νὰ τὸ καταδικάσει ὡς «ἁμαρτία».

Τὸ κράτος δὲν μπορεῖ λοιπὸν νὰ ἐξηγήσει τὴν ἔννοια τῆς λέξης «γάμος» χωρὶς νὰ καταφύγει σὲ θρησκευτικὲς βάσεις, ἐντούτοις ὑπόσχεται στὸ ζευγάρι φορολογικὲς βοήθειες, ἐὰν δεχθοῦν νὰ τοὺς «παντρέψει», γιὰ νὰ μπορεῖ ἔτσι νὰ παριστάνει τὸ κράτος ὅτι εἶναι ἐκκλησία. Ὅταν δηλαδὴ ἕνας κρατικὸς ὑπάλληλος ὁρίζει ὅτι «πάντρεψε» ἕνα ζευγάρι εἶναι σὰν ἕνας ὑπάλληλος τῆς Δ.Ε.Υ.Α.Φ νὰ ἀνοίξει τὴν βάνα, γιὰ νὰ τρέξει τὸ νερὸ καὶ ἔπειτα νὰ ἀνακοινώσει ὅτι τώρα «ἁγιάσθηκαν τὰ ὕδατα».

Αὐτὴ ἡ ὑπεροψία τοῦ κράτους ἀπέναντι στὴν ἐκκλησία, δὲν εἶναι ὅμως ἁπλὰ συμβολικὴ ἀλλὰ ἐξακολουθεῖ τὸν πρακτικὸ σκοπὸ νὰ διαλύσει τὸν θεσμὸ τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας. Ὅταν παντρεύονται ἄνδρας καὶ γυναίκα ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἱερέα, ὅπως εἶναι πολιτικὰ καὶ θρησκευτικὰ κατάλληλο, τότε μόνο ὁ ἱερέας μπορεῖ νὰ τοὺς χωρίσει. Ὁ ἱερέας ὅμως ἔχει τὸ θρησκευτικὸ συμφέρον νὰ μὴ διαλύσει αὐτὸ τὸν «ἱερὸ δεσμὸ» γιὰ τὸ παραμικρό.

Ἀντίθετα, τὸ κράτος τὸ κάνει πολὺ εὔκολα, μὲ ἕνα ραντεβοὺ στὸν δικηγόρο, ὁ ὁποῖος βέβαια ἔχει οἰκονομικὸ συμφέρον νὰ διαλυθεῖ αὐτὸς ὁ ἱερὸς δεσμός, νὰ γίνει διαζύγιο. Δὲν τελειώνει ὅμως ἐδῶ. Ὁ γάμος βαθμολογεῖται ἀπὸ τὸ κράτος σὰν συμβόλαιο ἐφ’ ὅρου ζωῆς. Ὡς συνήθως, ὅταν τὸ ἕνα συμβαλλόμενο μέρος μονόπλευρα τερματίζει τὸ συμβόλαιο, χωρὶς τὸ ἄλλο νὰ ἔχει διαπράξει ἀξιόποινη πράξη, πρέπει αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀκυρώνει τὸ συμβόλαιο νὰ πληρώσει πρόστιμο ἢ τουλάχιστον νὰ μὴ βγεῖ κερδισμένος ἀπέναντι στὸ τίμιο συμβαλλόμενο μέρος.

Τὸ κράτος ὅμως διοργάνωσε τὸ δίκαιο διαζυγίου τόσο μονόπλευρα πρὸς ὄφελος τῆς γυναίκας, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ χωρίσει τὸν ἄνδρα, χωρὶς αὐτὸς νὰ ἔχει διαπράξει ἀξιόποινη πράξη καὶ ὄχι μόνο δίνει στὴν γυναίκα τὸ δικαίωμα ἐπιμέλειας τοῦ τέκνου, ἀλλὰ ὁ ἄνδρας πρέπει ἐπιπλέον νὰ πληρώνει διατροφὴ καὶ νὰ βλέπει πὼς ἕνας ξένος ἄνδρας μεγαλώνει τὰ παιδιά του. Ἐὰν ὅμως εἶναι ἡ σχέση τόσο ἀνυπόφορη γιὰ τὴν γυναίκα, θὰ περίμενε κανεὶς νὰ εἶναι πρόθυμη νὰ ἀφήσει παιδιά, λεφτὰ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, ἀρκεῖ νὰ φύγει ἀπὸ τὴν σχέση.

Τὸ κράτος δὲν θέλει ὅμως οἱ οἰκογένειες νὰ μείνουν μαζί, γιαυτὸ ἐγκατάστησε μὲ σαφῆ πρόθεση ἕνα τόσο μονόπλευρο δίκαιο διαζύγιο, τὸ ὁποῖο δίνει στὴν γυναίκα οἰκονομικὰ καὶ προσωπικὰ κίνητρα, χωρὶς νομικὲς παραβάσεις τοῦ ἄνδρα της, νὰ τὸν χωρίσει. Ταυτόχρονα ἔσπρωξε κατὰ μέρος τὸν ἱερέα, ὡς πνευματικὸ καὶ προμαχῶνα τῆς διατήρησης τῆς οἰκογενείας, γιὰ τὸ ὁποῖο μεγάλο φταίξιμο ἔχουν οἱ δεσποτάδες, οἱ ὁποῖοι δέχθηκαν αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη ἰδιαίτερα ἀμαχητί.

Ἐὰν ὅλες αὐτὲς οἱ ἐξελίξεις ἀκόμα δὲν γέννησαν ἀμφιβολίες γιὰ τὴν ἀξιοπιστία καὶ τὶς προθέσεις τῶν σημερινῶν κυβερνήσεων, θέλω νὰ ἀναφέρω ἕνα τελευταῖο ἐπιχείρημα, τὸ ὁποῖο ἐπίσης θὰ κλείσει τὴν συζήτηση γιὰ τὶς ψηφιακὲς ταυτότητες. Στὴν ἀρχὴ τοῦ κειμένου, ὅταν συζητήθηκε τὸ θρήσκευμα, ἐξήγησα ὅτι ἡ κυβέρνηση τὸ ἀφαίρεσε ἀπὸ τὴν ταυτότητα, γιατί φοβᾶται τὴν δυνατότητα μίας συνωμοσίας τοῦ ἑλληνορθόδοξου πληθυσμοῦ ἐναντίον τῶν μὴ ὀρθόδοξων.

Ἡ κυβέρνηση ἔχει τὸν ἀναφερόμενο φόβο συνωμοσίας γιὰ ἕνα λαὸ σὰν τοὺς Ἕλληνες, στοὺς ὁποίους ἡ φιλοξενία, ἀνεκτικότητα καὶ σεβασμὸς γιὰ ξένες θρησκεῖες καὶ ἐθνικότητες ἱστορικὰ ἀποδεδειγμένα εἶναι πιὸ ἔντονη ἀπὸ κάθε ἄλλο ἔθνος, ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, ἀπό τὸ Βυζάντιο καὶ ἕως τὸ παρόν, ὅπου τὸ τάμα τοῦ Κολοκοτρώνη, νὰ κτισθεῖ ναὸς στὴν Ἀθήνα πρὸς τιμὴ τῆς ἀπελευθέρωσις ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία δὲν πραγματοποιήθηκε μέχρι σήμερα, γιὰ νὰ μείνει πιὸ πολὺ χῶρος νὰ κτισθεῖ τζαμὶ στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας…

Ἡ ἐθνικότητα καὶ τὸ θρήσκευμα εἶναι βασικὰ χαρακτηριστικὰ ἑνὸς ἀτόμου καὶ ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ καὶ δὲν κρύβονται ἢ καταπιέζονται, ὅσο καὶ ἂν τὸ θέλει ἡ κυβέρνηση, τουλάχιστον αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε μάθει μετὰ ἀπὸ 400 χρόνια τουρκοκρατίας.

Συνοπτικά, ὅλα αὐτὰ τὰ παραδείγματα δείχνουν ὅτι τὸ κράτος ἐγκατέλειψε τὸ ἀρχικό του καθῆκον ὡς ὑπηρέτης τοῦ ἐλεύθερου πολίτη καὶ ἀνέβασε τὸν ἑαυτὸ του πάνω ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἐπιδιώκει τώρα μὲ τὴν βοήθεια τῆς τεχνολογίας νὰ ἐλέγχει τὶς ἰδιωτικὲς ζωὲς καὶ τὰ μέσα ἐπιβίωσης τῶν πολιτῶν καὶ ἔτσι οὐσιαστικὰ νὰ διαθέτει τὶς ζωές τους. Λοιπόν, ἀκόμα νὰ πιστεύουμε ὅτι τὰ πράγματα εἶναι ἀθῷα;

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος