Ἡ ἄμβλωσις εἶναι ἀνθρωποκτονία εἰς βαθμόν κακουργήματος

 

Ἡ ἄμβλωσις εἶναι ἀνθρωποκτονία εἰς βαθμόν κακουργήματος 1ον

Tοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Δικηγόρου – Ἐπιτίμου Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων

1ον

Γιὰ ὅσους ἐπιχειροῦν Ἀμβλώσεις «αἱ χεῖρες των εἶναι πλήρεις αἵματος», σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα λέγει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στὸ πρῶτο Ἀνάγνωσμα τῆς Σαρακοστῆς: «Ὅταν ἐκτείνητε τὰς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾽ ὑμῶν, καὶ ἐὰν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις… λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε… καὶ δεῦτε καὶ διαλεχθῶμεν»[1]! Δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἀκούσω, διότι τὰ χέρια σας εἶναι βουτηγμένα στὸ αἷμα. Πηγαίνετε πρῶτα νὰ μετανοήσετε καὶ νὰ καθαρισθεῖτε, καὶ μετὰ ἐλᾶτε νὰ μοῦ προσφέρετε θυσίες καὶ νὰ μὲ λατρεύσετε!

Περίλυπος ἔστιν ἡ ψυχή μας ἕως θανάτου!

Γιατί, ὄχι μόνο δὲ μετανοοῦμε, ἀλλὰ συνεχίζουμε νὰ ἔχουμε «τὰ χέρια μας βουτηγμένα στὸ αἷμα»! Ἔτσι χανόμαστε σὰν Ἔθνος ἀφοῦ οἱ ἀμβλώσεις συντελοῦν στὴν περαιτέρω ὄξυνση τῶν δύο μείζονος σημασίας Ἐθνικῶν Προβλημάτων ποὺ ἀπειλοῦν μὲ ἀφανισμὸ τὴν ὕπαρξή μας. Αὐτὰ τὰ προβλήματα εἶναι τὸ Δημογραφικὸ καὶ ἡ Διάλυση τῆς Οἰκογένειας. Γι᾽ αὐτὰ τὰ προβλήματα ὁ πρ. Πρωθυπουργὸς κ. Κώστας Καραμανλῆς καὶ ὁ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου Δ. Ν. κ. Βασίλειος Εὐτ. Νικόπουλος ἐπισημαίνουν τὰ ἑξῆς βαρυσήμαντα:

Ὁ κ. Κώστας Καραμανλῆς[2] σὲ Ὁμιλία του στὸ Μέγαρο Μουσικῆς σὲ ἐκδήλωση τῆς Πανελλαδικῆς Ὀργανώσεως Γυναικῶν τὴν 1/6/2022 τονίζει: «Εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ἀναστραφοῦν οἱ δυσμενεῖς τὰ τελευταῖα χρόνια δημογραφικὲς τάσεις. Σὲ μεσομακροπρόθεσμο ὁρίζοντα τὸ δημογραφικό, ἂν δὲν ἀνασχεθεῖ θὰ καταστεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια τὸ μεῖζον ἐθνικὸ πρόβλημα. Εἶναι βέβαιο, ὅτι ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἀπαιτεῖ ἐθνικὴ ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία, ἐπιβάλλει συνεχῆ καὶ συνεπῆ ὑπεράσπιση τῆς ἐθνικῆς στρατηγικῆς ἀπ᾽ ὅλους μας. Δὲν εἶναι οὔτε εὔκολος οὔτε βραχύβιος ὁ ἀγώνας αὐτὸς καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι γι᾽ αὐτό. Τὰ δύσκολα εἶναι μπροστά μας. Εἶναι ὅμως ἀγώνας, ποὺ ὀφείλουμε στὸ ἔθνος καὶ τὴν συνείδησή μας. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἀσχέτως ἐπὶ μέρους ἀπόψεων, ὅλες καὶ ὅλοι τὴν ἴδια γαλανόλευκη φανέλλα φορᾶμε»!

Ὁ κ. Καραμανλῆς μὲ τὴν πιὸ πάνω Δήλωση προσφέρει ἐξαιρετικὰ μεγάλη Ὑπηρεσία στὴ Χώρα μας. Ὅμως λέει τὴ μισὴ Ἀλήθεια. Ἀπευθύνουμε λοιπὸν δραματικὴ Ἔκκληση στὸν κ. Καραμανλῆ νὰ προχωρήσει καὶ στὴ θεραπεία τοῦ προβλήματος καὶ νὰ διακηρύξει ὅτι οἱ Ἀμβλώσεις εἶναι φόνος, καὶ ἀποτελοῦν τὴ βασικὴ αἰτία τοῦ Δημογραφικοῦ προβλήματος. Ὅλοι μας, σύσσωμος ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ὁ κ. Καραμανλῆς νὰ ἀναλάβει καὶ αὐτὸν τὸν Ἀγώνα. Τότε θὰ ἔχει προσφέρει μιὰ ἀκόμη ὕψιστη Ὑπηρεσία στὴ Χώρα μας!

Ὁ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλειος Εὐτ. Νικόπουλος στὸ περισπούδαστο βιβλίο του μὲ τίτλο Ἕλληνες! Τὴν Ἑλλάδα καὶ… τὰ μάτια σας. Ὕστατη προσπάθεια κατανόησης τῆς εὐτυχίας τοῦ νὰ εἶσαι Ἕλληνας!, σελ. 149 γράφει: «Ἄλλος μεγάλος ἐπίσης στόχος τῶν ὀργάνων τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων εἶναι ἀναμφιβόλως ἡ οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια στὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων τῆς Παγκοσμιοποίησης ὄχι διότι συνιστᾶ κατὰ βάση ἡ ἴδια ταυτοποιητικὸ παράγοντα, μιὰ ἀκόμη δηλαδὴ πηγὴ ἰδιαιτερότητας τοῦ ἀτόμου, ἀλλὰ ἐπειδὴ συμβάλλει ἀποφασιστικὰ στὴν συντήρηση καὶ προαγωγὴ τῆς ἤδη ὑπάρχουσας ἰδιαιτερότητας αὐτοῦ τοῦ δημιουργήματος τοῦ ἐξόχως ταυτοποιητικοῦ ἔθνους καὶ τῆς ἐπίσης ἐντόνως «ἰδιαιτεροτητοποιητικῆς» πατρίδας. Ἡ οἰκογένεια λειτουργεῖ ὡς κιβωτὸς διάσωσης καὶ περαιτέρω καλλιέργειας τῶν ἤδη ὑπαρχόντων ταυτοτητοποιητικῶν καὶ ἰδιαιτεροτητοποιητικῶν στοιχείων. Εἶναι ὁ χῶρος ἐκεῖνος, στὸν ὁποῖον ἡ παραγόμενη ἀπὸ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πατρίδα ἰδιαιτερότητα συντηρεῖται ἀκμαία καὶ ἀμετάβλητη καὶ προάγεται καταλλήλως καλλιεργημένη! Ὑπ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἀποτελεῖ μεγαλύτερο καὶ πιὸ δυσμάχητο ἐμπόδιο στὰ σχέδια τῆς Παγκοσμιοποίησης τὰ ὄργανα τῆς ὁποίας ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Χώρας ἐργάζονται μεθοδικώτατα καὶ ἐπιμελῶς γιὰ τὴν ὑπερνίκησή του, ἡ ὁποία κατέστη κύριο καὶ πρωταρχικὸ μέλημά τους…

Ὅπως τὸ ἔθνος καὶ ἡ πατρίδα ἔτσι καὶ ἡ οἰκογένεια, καὶ μάλιστα αὐτὴ κατὰ μείζονα λόγο, ἔχει θεία τὴν προέλευσή της, κάτι τὸ ὁποῖο ὅμως εἶναι ἰδιαιτέρως ἐνοχλητικὸ καὶ διακωλυτικὸ τῶν νεοταξικῶν σχεδίων τῆς παγκοσμιοποιημένης ἐποχῆς μας. Ἡ κοινωνιολογικὴ διαπίστωση ὅτι ἡ βάση τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων βρίσκεται στὴν οἰκογένεια, τὸ ἀρχικὸ κύτταρο τῆς ὁποίας ἀνιχνεύεται στὶς ἀπαρχὲς τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, τὴν σύσταση τῆς ὁποίας ἐπέβαλε στὸν ἄνθρωπο τὸ ἔνστικτό του, εἶναι πολὺ παλιὰ καὶ ἔγκυρη. Ὁ ἄνθρωπος λόγῳ τῆς ἀτέλειάς του καὶ τοῦ πεπερασμένου τῆς ὑπάρξεώς του, ρέπει ἀνέκαθεν πρὸς τὸν συντροφικὸ κοινωνικὸ βίο, ἡ δὲ διαφορὰ τῶν φύλων ἔστρεψε αὐτὴ τὴν ἐνστικτώδη ροπή του ἀμοιβαίως πρὸς τὸ ἕτερο φῦλο, καὶ ἔτσι ἐπιτεύχθηκε ἡ πρώτη ἐν ἑνώσει συνύπαρξη ἀνδρὸς καὶ γυναικός, τὴν ὁποίαν καλοῦμε οἰκογένεια! Ἡ ἀνάγκη τῆς οἰκογένειας λοιπὸν προέκυψε ἀπὸ τὴν διαφορὰ τῶν φύλων καὶ τὴν ἀμοιβαία τους φυσικὴ ἕλξη. Αὐτὸ προκύπτει ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν κοινωνιολογικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θεία δημιουργία, στὴν ὁποία ὀφείλομε νὰ ἀνατρέξομε πρὸς ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας. Μελετώντας λοιπὸν τὴν θεία δημιουργία ἀπὸ τὴν “Γένεσιν” τοῦ Μωϋσέως διαβάζομε τὰ ἑξῆς: “Καὶ εἶπεν ὁ Θεός, ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾽ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν… Ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς αὐτοὺς λέγων, αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν… Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός, οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾽ αὐτόν… Καὶ ὠκοδόμησεν ὁ Θεὸς τὴν πλευρὰν ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν Ἀδάμ. Καὶ εἶπεν Ἀδάμ… ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖ­κα αὐτοῦ καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Ἀπὸ τὸ ἁγιογραφικὸ αὐτὸ χωρίο συνάγεται εὐθέως τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ οἰκογένεια ἔχει θείαν τὴν προέλευσή της καὶ ὅτι ἔχει δημιουργηθεῖ ταυτόχρονα μὲ τὸν ἄνθρωπον προκειμένου νὰ ἀποτελέσει τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς του ὀργάνωσης! Ἀκόμη δὲ συνάγεται ἀπὸ τὸ ἴδιο χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὅτι ἡ οἰκογένεια προβάλλει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ὡς “θεσμός”, διότι παρατηροῦμε ὅτι εἶναι ὠργανωμένη πάνω σὲ κανόνες ὄχι μόνο φυσικούς, ἀλλὰ καὶ κοινωνικοπολιτικούς, ὅπως γιὰ παράδειγμα α) ὅτι συνιστᾶται μόνο ἀπὸ ἑτερόφυλα ἄτομα, τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναίκα, β) ὅτι ἐντὸς αὐτῆς πολλαπλασιάζονται οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ “αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε” τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ, γ) ὅτι ἡ σύσταση οἰκογένειας εἶναι φυσικὴ ἀναγκαιότητα, διότι “οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον”, δ) ὅτι ἡ σύσταση τῆς οἰκογένειας ἔχει ὡς ἀναγκαίαν συνέπειαν τὴν αὐτονομία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν γονικὴ ἐξάρτηση, διότι “ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα” καὶ ε) ὅτι ἡ συμβίωση καὶ συνένωση μέσα στὴν οἰκογένεια τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας εἶναι ἑνωτικοποιητικὴ μέχρι πλήρους συνταύτισης, διότι “ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο εἶναι τὸ σπουδαιότερο, κατὰ τὴ γνώμη μας, συμπέρασμα ποὺ ἐξάγεται ἀπὸ τὴν μελέτη καὶ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ παλαιοδιαθηκικοῦ χωρίου, ὅτι δηλαδὴ ἡ οὐσία τῆς οἰκογένειας ἔγκειται στὴν μέχρι τελείας συνταύτισης ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Αὐτὴ δὲ τὴν βασικὴ λειτουργία τῆς οἰκογένειας ὑπολόγισαν ἐξ ἀρχῆς ὅλοι σχεδὸν οἱ λαοὶ τῆς γῆς καὶ πάνω σ᾽ αὐτὴ οἰκοδόμησαν τὴν κοινωνική τους ὀργάνωση. Λόγῳ δὲ αὐτῆς τῆς τεράστιας σημασίας, τὴν ὁποίαν ἔχει γιὰ τὴν ὀργάνωση τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας ἡ “συγκληρωτική” αὐτὴ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα κατέστη ἀντικείμενο εἰδικῆς καὶ λεπτομεροῦς ρυθμίσεως σὲ ὅλες τὶς Πολιτεῖες, οἱ ὁποῖες τὴν ὑπέβαλαν σὲ αὐστηροὺς κανόνες, ἀνάγοντας αὐτὴν σὲ “θεσμό” τοῦ Δικαίου τους, ὁ ὁποῖος ἀκούει στὸ ὄνομα “γάμος”. Ἔτσι ὁ γάμος δὲν εἶναι παρὰ ἡ μέχρι πλήρους καὶ τελείας συνταύτισης ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα! Εἶναι τὸ θεϊκὸ ἐκεῖνο: “καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Ἀπὸ αὐτὴν λοιπὸν τὴν σὲ θεσμὸ ἀναγορευόμενη ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα, δηλαδὴ τὸν γάμον, δημιουργεῖται ἡ οἰκογένεια. Ἑπομένως ἡ οἰκογένεια ἔχει ὡς μόνη ἄμεση πηγή της τὸν γάμον ὡς θεσμόν, δηλαδὴ τὴν ρυθμισμένη ἀπὸ τὴν Πολιτεία ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Κάθε ἄλλη πραγματικὴ συνύπαρξη τοῦ ἄνδρα μὲ τὴ γυναίκα, ἂν δὲν εἶναι ρυθμισμένη ὡς τέτοια ἀπὸ τὸ νόμο δὲν συνιστᾶ γάμον, καὶ κατ᾽ ἐπέκταση ἡ ἀπὸ ἀρρύθμιστη συνύπαρξη τῶν δύο φύλων παραγόμενη κατάσταση δὲν ἀποτελεῖ οἰκογένεια!

Μετὰ ἀπὸ τὶς καίριες αὐτὲς ἐπισημάνσεις μποροῦμε νὰ ὁρίσουμε κοινωνιολογικῶς μόνο τὴν οἰκογένεια “ὡς τὸ σύνολον τῶν ἀτόμων τὰ ὁποῖα συνδέονται μεταξύ τους μὲ τὸν γάμο καὶ τὴν ἀπὸ αὐτὸν παραγόμενη συγγένεια”. Ὁ ὁρισμὸς αὐτὸς τονίζει ἰδιαιτέρως αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐπισημάναμε ἤδη παραπάνω, ὅτι δηλαδὴ πηγὴ τῆς οἰκογένειας εἶναι ὁ γάμος, δηλαδὴ ἡ θεσμικὰ ἀπὸ τὴν Πολιτεία ρυθμιζόμενη ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Χωρὶς αὐτὴ τὴν ρύθμιση δὲν νοεῖται οἰκογένεια. Στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου βίου δὲν θὰ συναντήσομε ὠργανωμένη κοινωνία, ἡ ὁποία νὰ μὴ ρυθμίζει τὴν οἰκογένεια ὡς θεσμό. Αὐτὸ δὲ τὸ ἐνδιαφέρον τῆς πολιτείας πρὸς ρύθμιση τῆς οἰκογένειας ἐπιβάλλεται ἀπὸ δικό της ὕψιστο καὶ ζωτικὸ συμφέρον, τὸ ὁποῖο στηρίζεται στὴν ἀκόλουθη φυσικὴ καὶ ἱστορικὴ συνάμα ἀλήθεια: Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τὴ ζύμη, μὲ τὴν ὁποία ζυμώνεται ὅλο τὸ κοινωνικὸ φύραμα τῶν κοινωνικῶς ὀργανωμένων λαῶν. Μέσα στὴν οἰκογένεια γεννῶνται, ἀναπτύσσονται, σφυρηλατοῦνται καὶ δοκιμάζονται τὰ ὑψηλὰ αἰσθήματα τῆς στοργῆς καὶ τῆς ἀφοσίωσης, τῆς αὐτοθυσίας, τῆς αὐταπάρνησης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης, χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν νοεῖται ὀργανωμένος κοινωνικὸς βίος! Ἂν δὲν ὑπῆρχαν αὐτὰ τὰ «οἰκογενειακά» αἰσθήματα, ὁ ἄνθρωπος θὰ ἐξακολουθοῦσε καὶ σήμερα ἀκόμη νὰ εἶναι «ἀ-κοινώνητος», ἀνοργάνωτος δηλαδὴ κοινωνικά, καὶ ἑπομένως δὲ θὰ μποροῦσε νά γίνεται λόγος γιὰ ὀργανωμένες κοινωνίες! Αὐτὴ εἶναι ἡ κοινωνιολογικὴ πραγματικότητα ποὺ ἀναγκάζει τὴν ὠργανωμένη πολιτεία νὰ προβεῖ σὲ λεπτομερῆ ρύθμιση τοῦ γάμου καὶ κατ᾽ ἐπέκταση τῆς οἰκογένειας. Ἔτσι μποροῦμε νὰ ὑποστηρίξομε ὅτι τό «ρυθμιστικό- κανονιστικό» στοιχεῖο εἶναι ἀπὸ τὰ οὐσιώδη στοιχεῖα τῆς ἔννοιας τῆς οἰκογένειας. Τὸ οὐσιῶδες αὐτὸ στοιχεῖο ἐντοπίζεται ἐνεργὸ καὶ στὴν ἔννοια τοῦ γάμου ποὺ εἶναι, ὅπως εἴπαμε ἡ πηγὴ τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων τὸ πρῶτο καὶ κύριο μέλημά τους ὑπῆρξε ἡ ρύθμιση τοῦ γάμου ὡς βάσης τῆς σκοπούμενης κοινωνίας. Γάμος ἀρρύθμιστος δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Ἡ ρύθμιση δὲ τοῦ γάμου ἦταν ἀνέκαθεν ὑπόθεση τῆς ὠργανωμένης πολιτείας, ἦταν πάντα κρατικὴ μὲ ἔντονη ὅμως τὴν ἐπίδραση σ᾽ αὐτὴ τοῦ θείου, διότι σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς ἦταν κοινὴ ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ γάμος ἔχει θεία προέλευση! Γι᾽ αὐτὸ ἡ τέλεσή του γινόταν πάντοτε ὑπὸ τὴν αὐθεντία τοῦ θείου καὶ τῆς πολιτείας, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι μετεῖχε σ᾽ αὐτὴ πάντοτε θρησκευτικὸς καὶ κρατικὸς λειτουργός. Στὴ σύζευξη τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου μὲ τὸ χριστιανικὸ δόγμα ὀφείλομε τὸν πληρέστερο καὶ ἀρτιώτερο ἀλλὰ καὶ ὡραιότερο ὁρισμὸ τῆς ἔννοιας τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος ἀποδίδεται στὸ Ρωμαῖο νομοδιδάσκαλο Ἐρρένιο Μοδεστίνο, ὁ ὁποῖος ὅπως διασώθηκε στοὺς Πανδέκτες ἔχει ὡς ἑξῆς:  “Γάμος ἐστὶ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνάφεια καὶ συγκλήρωσις τοῦ βίου παντὸς θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου Δικαίου κοινωνία” καὶ στὸ λατινικὸ πρωτότυπο, ὅπως βγῆκε ἀπὸ τὸν κάλαμον τοῦ Μοδεστίνου: “Nuptiae sumt conjuctio maris et feminae, et consortium omnid vitae, divini et humani Juris communicatio”. Αὐτὸς ὁ ὁρισμὸς τοῦ γάμου εἶναι ἀναντικατάστατος ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ρύθμιση τοῦ θεσμοῦ, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐκφράζει τὴν οὐσία τοῦ γάμου. Διότι κατὰ τὸν ὁρισμὸ αὐτὸ ὁ γάμος δὲν εἶναι μόνο ἡ φυσικὴ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴ γυναίκα, ἀλλὰ εἶναι ἐπὶ πλέον καὶ μιὰ ξεχωριστὴ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἕνωση. Ὁ μοδεστίνειος αὐτὸς ὁρισμὸς ἀναδεικνύει τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ οἱ σύζυγοι μὲ τὸν γάμο τίθενται ἑκουσίως μὲν ἀναγκαίως δὲ ὑπὸ τὸν αὐτὸν ζυγόν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὰ “ἁλοῶντα” ζῶα, καὶ ἀφοσιώνονται ἀμοιβαίως ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, συμμεριζόμενοι τὶς τόσο καλὲς καὶ εὐτυχεῖς ὅσο καὶ τὶς κακὲς καὶ δυσάρεστες περιστάσεις τοῦ βίου, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ “συγκληρώνουν” τὴ ζωή τους, ἔχοντας σὲ ὅλα κοινὸν κλῆρον, κοινὲς ἐπιδιώξεις, κοινὴ ἀποστολή. Αὐτὴ εἶναι ἡ “συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός”, γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο στὸν ὁρισμό του ὁ νομοδιδάσκαλος Ε. Μοδεστίνος.

Ὁ γάμος λοιπὸν καὶ ἡ οἰκογένεια, ὑπὸ τὴν παραπάνω διαχρονική τους ἔννοια ἀποτελοῦν ὄντως τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἀποβάλλουν ποτὲ τὴν κοινωνική τους σπουδαιότητα. Θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν ὡς τὰ βασικὰ κύτταρα τοῦ κοινωνικοῦ πυρήνα, χωρὶς νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπὸ κανένα τεχνητὸ ὑποκατάστατο. Καὶ ναί μὲν ἡ κοινωνία ἐξελίσσεται καὶ ἡ πρόοδός της ἀναπτύσσεται, ὁ πυρήνας της ὅμως παραμένει πάντα ὁ ἴδιος χωρὶς καμιὰ ἀπολύτως ἀλλοίωση, καὶ καμιὰ ἀπολύτως ἐπέμβαση τοῦ ἀνθρώπου δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀχρηστεύει ἤ καὶ νὰ τὸν ἀλλοιώσει, χωρὶς νὰ ἐπέλθει βλάβη στὴν ἴδια τὴν ὀργάνωση τῆς κοινωνίας!…

Ἡ ἄμβλωσις συνιστᾶ ἀνθρωποκτονίαν ἐκ προθέσεως καὶ μάλιστα ἰδιαιτέρως   εἰδεχθῆ, ἀπεχθῆ καὶ ἀποτρόπαιον τιμωρουμένη εἰς βαθμόν κακουργήματος!

Γι᾽ αὐτὸ μέσῳ τοῦ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ τῆς μαχητικῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐφημερίδας ὅλων τῶν μαχομένων γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία, γνωστοποιοῦμε ὅτι προβαίνουμε ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν σὲ κάθε νόμιμη Δικαστικὴ καὶ Ἐξώδικη Ἐνέργεια, γιὰ νὰ ἀναγνωρισθεῖ ἡ ἀντισυνταγματικότητα τοῦ ἀνθρωποκτόνου ὑπ᾽ ἀριθμ. 1609/1986 Νόμου, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ὅλως ἐνδεικτικὰ ἀποθησαυρίζουμε ὅσα ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει καὶ ὅσα διδάσκουν τὰ ἀπολύτως συμφωνοῦντα μὲ τὴ Διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας Πορίσματα τῆς σύγχρονης Ἰατρικῆς, τῆς Ἀνθρωπολογίας, τῆς Βιοχημείας καὶ τῆς Βιολογίας γιὰ τὸ ὅτι ἡ Ἄμβλωση εἶναι Κακούργημα, θανάσιμη καὶ Ἀσυγχώρητη Ἁμαρτία καὶ γιὰ τὸ ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ἀνθρώπινη ζωή:

Ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «Καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν»[3].

Ἐπίσης ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὑπέρτατη ἀξία, γιατὶ ἔγινε κατ᾽ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς λέγων. Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς».

Ἰδιαίτερα εἶναι ὑπέρτατη ἀξία ἡ ζωὴ τοῦ Βρέφους: Μὲ τὴ λέξη Βρέφος δηλώνεται ἡ ὕπαρξη ἀνθρωπίνου Ὄντος ἤδη πρὶν ἀπὸ τὴ γέννησή του: Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐλισάβετ χαρακτηρίζουν ὡς ἤδη Βρέφος τὸ παιδὶ (τὸν Βαπτιστή) ποὺ εἶχε στὰ σπλάγχνα της (ἡ Ἐλισάβετ)[4] .

«…Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας ἐσκίρτησε τὸ βρέφος, ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ εἶπε…» (στ. 41) Στὸν 44 στ. ἡ Ἐλισάβετ λέει: «ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτα μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου».

Σημειώσεις:

[1]. Ἡσαΐας κεφ. 1ο. [2]. Γιὰ τὴν Ὁμιλία τοῦ κ. Καραμανλῆ ἴδετε στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο τὴν 1-7-2022, ἀρ. φύλ. 2407. [3]. Γέν. 2, 7. [4]. Λκ. 1, 41.44

Η ΑΜΒΛΩΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ ΕΙΣ ΒΑΘΜΟΝ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ! – 2ον

Tοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Δικηγόρου – Ἐπιτίμου Προέδρου    τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων

2ον

«…Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας ἐσκίρτησε τὸ βρέφος, ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ εἶπε…» (στ. 41) Στὸν 44 στ. ἡ Ἐλισάβετ λέει: «ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτα μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου».

Ἡ λέξη βρέφος μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἀγέννητου ἀκόμη παιδιοῦ ἀπαντᾶ καὶ σὲ συγγραφεῖς σύγχρονους τῆς Κ. Διαθήκης π.χ. στὸν Ἰώσηπο, Ἰουδαϊκὴ Ἀρχαιολογία 20, 18.19, στὸν Πλούταρχο, Περὶ Στωϊκῶν ἐναντιωμάτων 41 (Ἠθικά 1952f)

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν Ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ»[5]. Ἐπίσης «Ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾽ ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾽ ἡ γυνή»[6].

Ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἡ φθείρουσα τὸ ἔμβρυον κατ᾽ ἐπιτήδευσιν φόνου δίκην ἐπέχει»![7] «Αἱ τὰ ἀμβλωθρίδια διδοῦσαι φάρμακα, φονεύτριαί εἰσι καὶ αὐταὶ καὶ αἱ δεχόμεναι τὰ ἐμβρυοκτόνα δηλητήρια»[8]!

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἡ συνέργεια σὲ Ἄμβλωση εἶναι συνέργεια σὲ φόνο». Ὁ Ἅγιος θεωρεῖ συνένοχον εἰς τὸ ἁμάρτημα τοῦ φόνου καὶ τὸν ἄνδρα, ποὺ ἔδωσε σπέρμα εἰς τὴν γυναῖκα, ποὺ προβαίνει σὲ ἔκτρωση. Ἰδοὺ τί λέγει ὁ μέγας διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας: «Τί σπείρεις ἔνθα ἡ ἄρουρα σπουδάζει διαφθεῖραι τὸν καρπόν; ἔνθα πολλὰ τὰ ἀτόκια; ἔνθα πρὸ γενέσεως φόνος; Καὶ γὰρ καὶ τὴν πόρνην οὐκ ἀφίεις μεῖναι πόρνην μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀνδροφόνον ποιεῖς! Εἶδες ἀπὸ μέθης πορνείαν, ἀπὸ πορνείας μοιχείαν ἀπὸ μοιχείας φόνον; Μᾶλλον δὲ καὶ φόνου τι χεῖρον· οὐδὲ γὰρ ἔχω, πῶς αὐτὸ καλέσω· οὐ γὰρ τεχθέντα ἀναιρεῖ, ἀλλὰ καὶ τεχθῆναι κωλύει. Τί τοίνυν; Καὶ τοῦ Θεοῦ τὴν δωρεὰν ὑβρίζεις; Καὶ τοῖς αὐτοῦ μάχει νόμοις; Καί, ὅπερ ἐστὶ κατάρα, τοῦτο ὡς εὐλογίαν μεταδιώκεις; Καὶ τὸ ταμεῖον τῆς γενέσεως, ταμεῖον ποιεῖς σφαγῆς; Καὶ τὴν πρὸς παιδοποιΐαν δοθεῖσαν γυναῖκα, πρὸς φόνον παρασκευάζεις;»[9].

Ἡ «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία»[10]: «Εἰς τὴν ἐντολὴν ταύτην γροικᾶται (=ἐννοεῖται) τὸ φονικόν· ψυχικὰ καὶ σωματικά· τουτέστιν, ἂν ἐσυμβούλευσες τὸν πλησίον σου νὰ πορνεύση ἤ νὰ φονεύσῃ ἤ ἄλλην ἁμαρτίαν νὰ πράξη, ἤ τὸν ἐβοήθησες καὶ τὴν ἔκαμε, λογίζεσαι φονεὺς τοῦ ἀδελφοῦ σου πνευματικῶς. Περὶ δὲ τοῦ σώματος, εἰπέ· ἂν ἐφόνευσες… ἂν ἔδειρες γυναῖκα καὶ ἔριξε τὸ βρέφος· ἤ ἂν ἔφαγε βότανον, διὰ νὰ φονεύση τὸ ἔμβρυον· ἤ διὰ νὰ μὴν ἐγγαστρώνεται. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια, λογίζονται φονικά. Καὶ αὐστηρῶς κανονίζονται».

Ἡ Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων[11]: «Δὲν θὰ φονεύσεις, δὲν θὰ μοιχεύσεις, δὲν θὰ ἀρσενοκοιτεύσεις… δὲν θὰ παράσχεις ἀμβλωθρίδια οὔτε θὰ διαπράξεις παιδοκτονία»!

Ἡ Ἐπιστολὴ Βαρνάβα[12]: «Δὲν θὰ παράσχεις ἀμβλωθρίδια, δὲν θὰ διαπράττεις παιδοκτονία…»!

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος:

«Θὰ πέσει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ»!

«Δὲν γίνεται. Θὰ πέσει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Πολλοὶ πολιτικοὶ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ τόσα ἐγκλήματα ποὺ γίνονται, τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ θέμα μόνο γιὰ τὴν ὑπογεννητικότητα!». Ἐπίσης ὁ Ἅγιος μίλησε γιὰ ἕνα Ὅραμα[13]: «Ἐφέτος, τὸ 1984, τὴν Τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ὥρα 12η τὰ μεσάνυκτα, στὶς 11 τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, εἶδα ἕνα φοβερὸ Ὅραμα!…

Ἕνα κάμπο ἀπὸ σιτάρι, ἀλλὰ τὸ σιτάρι δὲν εἶχε ξεσταχυάσει ἀκόμη, μόλις ἄρχιζε νὰ καλαμιάζει. Ἐγὼ βρισκόμουνα ἔξω ἀπὸ τὴν μάνδρα τοῦ χωραφιοῦ καὶ κολλοῦσα κεριὰ ἀπέξω στὸν τοῖχο γιὰ τοὺς κεκοιμημένους.

Ἀριστερὰ ἀπὸ τὴν μάνδρα ἦταν μιὰ ἔκταση, τόπος ἀνώμαλος, κρημνώδης καὶ χέρσος, ὁ ὁποῖος τόπος σείονταν συνέχεια ἀπὸ μία δυνατὴ βοή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖτο ἀπὸ χιλιάδες βοὲς σπαραχτικές, ποὺ ἔκαναν νὰ σπαράζει ἀκόμη καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ πιὸ σκληροῦ ἀνθρώπου.

Ἐνῶ ὑπέφερα ἀπὸ τὸ ἄκουσμα τῶν σπαραχτικῶν ἐκείνων φωνῶν καὶ δὲν μποροῦσα νὰ ἐξηγήσω τὸ Ὅραμα, ἄκουσα μιὰ φωνὴ νὰ μοῦ λέει:

“Ὁ μὲν κάμπος μὲ τὸ σπαρμένο σιτάρι, ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη ξεσταχυάσει, εἶναι τὸ Κοιμητήρι μὲ τὶς ψυχὲς τῶν νεκρῶν ποὺ θὰ ἀναστηθοῦν. Ὁ δὲ τόπος ἐκεῖνος, ποὺ σείεται ἀπὸ τὶς σπαραχτικὲς φωνές, εἶναι ὁ τόπος ποὺ βρίσκονται οἱ ψυχὲς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις”»!

Ἐνῶ λοιπὸν συνῆλθα ἀπὸ τὸ Ὅραμα, δὲν μπόρεσα ὅμως νὰ συνέλθω ἀπὸ τὸν πολὺ πόνο ποὺ ἔνοιω­σα καὶ δὲν μποροῦσα νὰ πλαγιάσω, γιὰ νὰ ξεκουραστῶ λίγο, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἤμουν κατάκοπος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία καὶ τὴν ὀρθοστασία τῆς προηγουμένης ἡμέρας!».

Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας, «Ὅλα τὰ ζωοποιεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ»![14]:

«…Ρωτῆστε αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν τὴν ἐμβρυολογία, τὴν ἐπιστήμη ἐκείνη ποὺ μελετᾶ τὶς διαδοχικὲς φάσεις τῆς ἀνάπτυξης τοῦ ἐμβρύου, πῶς τὸ ὠάριο, τὸ ἀναπαραγωγικὸ κύτταρο τῆς γυναίκας, γίνεται ἄνθρωπος; Μποροῦν οἱ ἐπιστήμονες νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἐμβρυολογία εἶναι σὲ θέση νὰ ἐξηγήσει τὸ μυστήριο ποὺ τελεῖται μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας, ὅταν ἐκεῖ ἀρχίζει μιὰ καινούρια ζωή; Ἂν μποροῦν ἂς μᾶς ἐξηγήσουν, πῶς στὴν μήτρα τῆς γυναίκας γεννᾶται τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν τὸ γνωρίζουν οἱ ἐπιστήμονες καὶ ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ μᾶς τὸ ἐξηγήσουν. Τὸ πρᾶγμα αὐτὸ εἶναι μυστήριο. Ἐμεῖς ποὺ πιστεύουμε στὸ Θεὸ γνωρίζουμε ὅτι ὅλα δημιουργήθηκαν ἀπ᾽ Αὐτὸν καὶ ὅλα τὰ κυβερνᾶ Ἐκεῖνος μὲ τοὺς νόμους ποὺ ὁ ἴδιος ἔθεσε. Ὅλα τὰ ἐξουσιάζει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο ὑπάρχουν χάρη στὴν θεία Ἐνέργεια καὶ ὅλα τὰ ζωοποιεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ Νομοθέτης ποὺ δημιούργησε τοὺς νόμους τῆς φύσεως, τοὺς ὁποίους μελετᾶ ἡ ἐπιστήμη. Ὁ Νομοθέτης Αὐτὸς ἔχει τὴν δύναμη καὶ νὰ ὑπερβαίνει τοὺς νόμους, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ νὰ τοὺς ἀλλάζει…».

Ὁ Ὅσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος,

«Σόδομα καὶ Γόμορρα»![15]:

«Δὲν μπορεῖ νὰ γίνη χειρότερο Κακούργημα ἀπὸ αὐτό, ποὺ γίνεται στὴν Ἑλλάδα, νὰ σκοτώνουν οἱ γονεῖς 300.000 παιδιὰ τὸν χρόνο πρὶν ἀκόμη γεννηθοῦν. … Καὶ ἀπορῶ πῶς δὲν ρίχνει φωτιὰ ὁ Θεός, ὅπως στὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα! Οἱ Σοδομίτες ἔκαναν ἄλλες αἰσχρουργίες, ἀλλὰ σ᾽ αὐτὸ τὸ σημεῖο δὲν ἔφθασαν. Ὅσοι γονεῖς ἐνεργοῦν κατὰ τὸν ἐγκληματικὸν αὐτὸ τρόπο ὑπερέβησαν τὴν κακία τῶν κατοίκων Σοδόμων καὶ Γομόρρων…».

Ὁ Γέρων Γερβάσιος Παρασκευόπουλος:

«Αἰτία τοῦ αἵματος ποὺ χύνεται στοὺς   πολέμους εἶναι οἱ ἐκτρώσεις!»[16]:

«Ἐγώ, παιδιά μου, σήμερα εἶμαι καὶ αὔριο δὲν θὰ εἶμαι. Ἀλλὰ νὰ θυμηθῆτε αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς εἰπῶ. Στὴν ἀνθρωπότητα θὰ ἔλθουν πολλὰ δεινά. Αἰτία τῶν δεινῶν ποὺ ὑπάρχουν καὶ αὐτῶν ποὺ ἔρχονται, καὶ μάλιστα τοῦ αἵματος ποὺ χύνεται στοὺς διαφόρους πολέμους, εἶναι οἱ Ἐκτρώσεις. Τὰ ἔμβρυα, αὐτὰ τὰ ὁποῖα δὲν θεωροῦν πολλοὶ ἰατροὶ ὅτι εἶναι πλήρεις ἄνθρωποι, ἐκδικοῦνται. Γιὰ τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ δὲν ὑπάρχει ἔλεος. Τὸ παιδὶ θὰ ζητήσει λόγο ἀπὸ τὴ μητέρα του, γιατὶ τὸ ἔστειλε ἔτσι ἀφώτιστο. Ποιός τῆς εἶχε δώσει αὐτὸ τὸ δικαίωμα; Θὰ προτιμοῦσα νὰ σᾶς ἀσπασθῶ κατὰ τὴν κηδεία σας νεκρὲς ὡς πόρνες, παρὰ ὡς μητέρες μὲ ἐκτρώσεις»!

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος,

«Ἡ γυναίκα ποὺ κάνει Ἔκτρωση

ἔχει ἐφιάλτες»![17]:

«Τὶς ἐφιαλτικὲς τύψεις τῆς Ἔκτρωσης κάθε γυναίκας τὶς ἐκφράζει, ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα περιστατικά, ποὺ διηγεῖται ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς): «Ἡ Α. σὰν νέα κυνηγοῦσε πολλοὺς ἄνδρες. Ἔλεγε πὼς πίεζε καὶ δηλητηρίαζε τὰ παιδιὰ μέσα της, γιὰ νὰ μὴ γεννᾶ. Ὁ ἄνδρας της τὴν καταράστηκε γιὰ τὴν ἀδιαφορία της στὴν ἀρρώστια του, καὶ πράγματι ἀρρώστησε καὶ γέμισε πληγὲς ἀπὸ τὴ μέση μέχρι τὶς πατοῦσες. Χτυποῦσε τὰ χέρια της καὶ φώναζε: (σὰν τὴ δαιμονισμένη): «Φύγετε! Πηγαίνετε! Μὰ διῶξτε αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἀπὸ μένα»!

– Τί παιδιά; Ρωτοῦσαν οἱ γύρω της. Δὲ βλέπουμε κανένα παιδί! Ἀλλὰ ἐκείνη ἀσταμάτητα φώναζε: Διῶξτε τα! Πῶς δὲν τὰ βλέπετε; Νάτα γύρω μου καὶ σέρνονται… ἀνεβαίνουν πάνω μου!…

“Ἦταν ἐκεῖνα τὰ παιδιά, ποὺ ἐκείνη μέσα της πίεζε καὶ δηλητηρίαζε”!, σημειώνει ὁ Ἅγιος συγγραφέας. Ὅλοι ἀνατρίχιασαν στὸ ἄκουσμα τοῦ περιστατικοῦ».

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ:

Ἡ Ἔκτρωσις εἶναι φόνος![18]:

Εἶναι ἀληθινὰ καὶ κυριολεκτικὰ παρανοϊκὸ ἐν ὀνόματι τῆς ἀνθρωπιᾶς καὶ τοῦ δικαιώματος ζωῆς νὰ καταργῆται ἡ θανατικὴ ποινὴ καὶ συγχρόνως νὰ νομιμοποιεῖται ἡ ἔκτρωση!

«Λυπόμαστε γιὰ ἕνα ἄνθρωπο ποὺ βλέπουμε νὰ θανατώνεται στὴν ἠλεκτρικὴ καρέκλα, στὴν ἀγχόνη, ἤ νὰ τουφεκίζεται καὶ ὄχι γιὰ ἕνα, ποὺ δὲν ἔχει γεννηθῆ ἀκόμη καὶ δὲν τὸν εἴδαμε, ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε ἀκόμα ἔντονη συναισθηματικὴ σχέση μαζί του. Βλέπετε, ἡ διαφορὰ εἶναι καθαρὰ συγκινησιακή. Αἰσθανόμαστε ἀποτροπιασμὸ γιὰ μιὰ μητέρα πού, μόλις γεννήση τὸ παιδί της, τὸ πετάει στὸν τενεκὲ τῶν σκουπιδιῶν, καὶ πᾶμε λουλούδια σὲ μιὰ ἄλλη ποὺ τὸ ἀποβάλει, ποὺ τὸ ρίχνει μέσα στὸ χειρουργεῖο.

Σὲ ἕνα ἀμερικάνικο περιοδικὸ διάβασα τὰ ἑξῆς:

Σὲ μιὰ κλινικὴ γυναικολογικὴ ὁρμᾶ μιὰ νέα γυναίκα. Μέσα σὲ λίγα λεπτὰ γεννᾶ πρόωρα ἕνα παιδάκι ποὺ ἔχει ἡλικία κύησης μόνο 22 ἑβδομάδες (περίπου 5 μῆνες). Ἡ μητέρα αὐτὴ θέλει τὸ παιδί της νὰ ζήση! Καὶ ὅλο τὸ νοσοκομεῖο τίθεται σὲ συναγερμό, γιὰ νὰ διατηρήση τὸ πρόωρο βρέφος στὴν ζωή. Διαπρεπεῖς ἰατροὶ ἐργάζονται πυρετωδῶς καὶ δαπανῶνται τεράστια χρηματικὰ ποσά.

Τὴν ἴδια ἡμέρα καὶ τὴν ἴδια ὥρα σὲ ἕνα ἄλλο θάλαμο, τοῦ ἴδιου νοσοκομείου μιὰ ἄλλη γυναίκα κάνει ἔκτρωση, γιατὶ δὲν θέλει νὰ ἀποκτήση ἄλλο παιδί. Καὶ οἱ γιατροὶ τῆς λένε ὅτι τὸ ἔμβρυο τῶν τεσσάρων μηνῶν δὲν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἕνα κομμάτι σάρκα ἀπὸ μητρικὸ σῶμα!

Τί εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ στὸν ἕνα θάλαμο κάνει τὸν ἄνθρωπο τέλειο καὶ βιώσιμο, καὶ στὸν ἄλλο κομμάτι κρέας ποὺ δὲν ἔχει αὐτὸ καθ᾽ ἑαυτὸ ζωή; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ: ἡ ὑποκειμενικὴ κρίση τοῦ ἰατροῦ καὶ τῆς μητέρας. Καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι ἡ ὑποκειμενικὴ αὐτὴ κρίση εἶναι καρπὸς ὄχι ἄγνοιας ἀλλὰ μιᾶς ἠθελημένης κοινωνικῆς ὑποκρισίας….

Ἡ ἀπάντηση εὑρίσκεται, στὰ προφητικὰ λόγια ἑνὸς διαπρεποῦς Ἰταλοῦ νομομαθοῦς τοῦ περασμένου αἰῶνος, τοῦ Ραφαέλο Ballestrini. Πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ περίπου χρόνια ὁ Ballestrini ἔγραψε: «Ἡ ἔσχατη ἀπόδειξη ὅτι ἕνας λαὸς ἔφθασε στὸ ἔσχατο σημεῖο ἠθικῆς καταπτώσεως θὰ εἶναι ἡ ἐποχὴ ποὺ ἡ ἔκτρωση θὰ θεωρεῖται κάτι τὸ κοινωνικὰ ἀνεκτὸ καὶ συνηθισμένο»!

Εἰς οἵους καιροὺς τετήρηκας ἡμᾶς, Κύριε!

Ὁποῖος αἰών καταπτώσεως!

Ὅμως οἱ ἐκτρώσεις δὲν ἀποτελοῦν ἁπλῶς μαρτυρία τῆς ἠθικῆς σήψεως, τῆς καταπτώσεως καὶ παρακμῆς. Ἀποτελοῦν καὶ γενεσιουργὸν αἰτία. Τὴν ἐπιφέρουν καὶ τὴν ἐντείνουν.

Οἱ ἐπιπτώσεις τῶν ἀμβλώσεων εἶναι σοβαρὲς καὶ μεγάλες. Αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ τὴν διεθνῆ ἰατρικὴ βιβλιογραφία.

Α. Στὴν μητέρα: Μεγάλη θνησιμότητα (ἀπὸ διάτρηση μήτρας, σηψαιμία, ἀνακοπή, ἐμβολὴ κ.λπ.) Σημαντικὴ νοσηρότητα (φλεγμονές, θρομβοφλεβίτιδες κ.λπ.) Ὑπογεννητικότητα «τὸ ἕνα τρίτο περίπου τῶν γυναικῶν, ποὺ ὑφίστανται ἐκτρώσεις παραμένει στεῖρο» στὴν Ἑλλάδα.

Β. Στὰ ἑπόμενα παιδιά: «Τὸ ποσοστὸ τῶν θνησιγενῶν καὶ πρόωρων τοκετῶν εἶναι, διπλὸ στὶς γυναῖκες μὲ προηγούμενη ἔκτρωση». Ἀναφέρεται γιὰ τὴν Ἑλλάδα τὸ 1971. Αὐτονόητο, ὅτι αὐξάνει, καὶ τὸ ποσοστὸ τῶν ἐλαττωματικῶν καὶ προβληματικῶν παιδιῶν λόγῳ τῶν ἐκτρώσεων.

Γ. Στὴν οἰκογένεια: Ἡ ψυχικὴ ὑγεία, κυρίως τῆς γυναίκας κλονίζεται, ἡ ἠθικὴ συνείδηση τῶν συζύγων ἀμβλύνεται, ἡ γυναίκα χάνει τὴν ἀξιοπρέπειά της, γίνεται ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως τοῦ ἄνδρα καὶ ἐξουθενώνεται καὶ ἡ οἰκογενειακὴ ἁρμονία φυγαδεύεται.

Δ. Στοὺς ἐφήβους: Ἡ ἀνεύθυνη σεξουαλικὴ συμπεριφορὰ διευκολύνεται καὶ τὸ ποσοστὸ τῶν ἀγάμων μητέρων ὁλονὲν καὶ αὐξάνει.

Ε. Στὸ ἔθνος μας καὶ τὸ πολιτισμό: Σοβαρὸ δημογραφικὸ πρόβλημα. Ἐλάττωση τοῦ δείκτη τῶν γεννήσεων ποὺ δὲν θὰ σταματήση μὲ τὴν νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων, ἐφ᾽ ὅσον μὲ αὐτὲς ὄχι μόνο διακόπτεται ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς κυήσεων κάθε χρόνο, ἴσως ἤ καὶ μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν νεογεννήτων, ἀλλὰ καὶ προκαλεῖται καὶ μόνιμη ἀναπηρία στειρώσεως στὶς γυναῖκες αὐτές». Λοιπόν; Ἡ Ἑλλάδα μας, πού «ποτὲ δὲν πεθαίνει», ζητᾶ τώρα νὰ αὐτοκτονήση;[19].

Στ. Τὸ χειρότερο ὅμως ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι κάτι, ποὺ ποτὲ δὲν τὸ ἀνέχεται ἡ συνείδηση ἀκόμη καὶ τοῦ πιὸ ἀμοραλιστοῦ. Γι᾽αὐτὸ καὶ ἤ προκαλεῖ σοβαρὰ ψυχολογικὰ προβλήματα, ὁ ἀπόηχος τῶν ὁποίων φθάνει μόνο στὰ ἐξομολογητήρια, ἤ ὁδηγεῖ τὴν τραγικὴ μητέρα σὲ πλήρη κοινωνικὴ ὑποκρισία καὶ κυνισμό.

Σημειώσεις:

[5]. Α´ Κορ. 6, 19-20. [6].  Α´ Κορ. 7, 4. [7]. Κανὼν Β´. [8]. Κανὼν Η´. [9]. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους Ὁμιλία ΚΔ´, § 4, PG 60, 626. [10]. Ἴδετε κεφ. Ε´, Νουθεσία Ε´, Μὴ φονεύσεις. [11]. Ἡ Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων συντάχτηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 50 καὶ 70 μ.Χ. καὶ διδάσκει ὅτι ἡ Ἄμβλωση εἶναι ἐξαιρετικὰ φοβερό, Ἀσυγχώρητο καὶ Θανάσιμο Ἀδίκημα – Ἁμαρτία. [12]. Ἡ Ἐπιστολὴ Βαρνάβα συντάχτηκε τὸν 1ο ἤ 2ο αἰώνα καὶ θεωρεῖ τὴν Ἄμβλωση ἐξαιρετικὰ σοβαρὸ καὶ ἀσυγχώρητο Ἀδίκημα – Ἁμαρτία.  [13]. Γιὰ τὸ Ἀποκαλυπτικὸ Ὅραμα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἴδετε τὸ ἐξαιρετικὰ ἀποκαλυπτικὸ καὶ ἄκρως ἐνημερωτικὸ καὶ ἐπίκαιρο Πόνημα μὲ τίτλο «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ», Ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση, Γ´ ἔκδοση, μὲ προσθῆκες καὶ ἀφαιρέσεις τῶν Ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», 566 26 Σπαρτάκου 6 – Συκιές, τηλ. 2310.212659, fax 2310.207340, Θεσσαλονίκη 2021, σελ. 131. Ἰδιαίτερα τονίζουμε ὅτι σ᾽ αὐτὸ τὸ Πόνημα καταγράφονται συγκλονιστικὲς μαρτυρίες κορυφαίων εἰδικῶν Καθηγητῶν καὶ Ἰατρῶν Γυναικολόγων – Μαιευτήρων, ποὺ γνωμοδοτοῦν ὅτι ἡ Ἔκτρωση εἶναι Φόνος, Θανάσιμη, Ἀσυγχώρητος Ἁμαρτία καὶ ἐπιφέρει ἐξαιρετικὰ σοβαρὲς βλάβες στὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία τῆς γυναίκας καὶ τοῦ ἄνδρα ποὺ ἐκτρώνουν τὸ παιδί τους. Αὐτὸ τὸ βιβλίο ἀφιερώνεται στὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀβάπτιστα (ἀφώτιστα) βρέφη τῆς Ἑλλάδος ποὺ δὲν γεννήθηκαν ποτέ, διότι ἐτελειώθησαν μαρτυρικῶς, διὰ τῶν φονικῶν ἐκτρώσεων, ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἡρῶδες καὶ τοὺς συνεργούς τους, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ ἀνανήψουν, παύσουν τὴν δολοφονία ἀθώων βρεφῶν καὶ μετανοήσουν εἰλικρινῶς, πρὸς σωτηρία τους καὶ γιὰ νὰ ἔλθει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴν Ἑλλάδα μας, καὶ στὸν κόσμο μας. [14]. Γιὰ τὸ πιὸ πάνω ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας, ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπου ἀνωτέρω, σελ. 132. [15]. Γιὰ τὸ ἀπόσπασμα Ἐπιστολῆς τοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπου ἀνωτέρω, σελ. 144. [16]. Ἀπόσπασμα Ὁμιλίας τοῦ Μακαριστοῦ Γέροντος Γερβασίου Παρασκευοπούλου ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», σελ. 138-139, ὅπου ἀνωτέρω. [17]. Γιὰ τὸ πιὸ πάνω περιστατικὸ ποὺ διηγεῖται ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπου ἀνωτέρω, σελ. 127-128. [18]. Γιὰ τὸ πλῆρες κείμενο τοῦ πιὸ πάνω, πάντα ἐπίκαιρου ἄρθρου, ἴδετε Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος τῆς 31ης Ἰανουαρίου 1986. [19] «Φωνὴ Διαμαρτυρίας…», Θεσσαλονίκη 1985. Βλ. καὶ Δορκοφίκη σελ. 75-84 καὶ Περιοδικὸ ΠΕΦΙΠ τεῦ­χος 26-27.

3ον

Ἀρχιμ. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος,

«Τὰ ἐγκλήματα τῶν ἀμβλώσεων θὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ πυρηνικὸ ὄλεθρο…»![20]:

…Ὁ Θεὸς νὰ φυλάη νὰ μὴν ἔρθη καμμιὰ μεγάλη ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ στὸν κόσμο ὅλο. Ἀξίζει ἡ ἀνθρωπότητα νὰ λουστῆ σ᾽ ἕναν ὄλεθρο πυρηνικὸ μόνο γιὰ τὰ βρέφη ποὺ σκοτώνονται, γιὰ τὰ ἔμβρυα ποὺ σκοτώνονται. Ἀξίζει μόνο γι᾽ αὐτὸ νὰ μᾶς παραδώση ὁ Θεὸς σὲ πυρηνικὸ ὄλεθρο. Δὲν εἶμαι μάντης κακῶν, ἀλλὰ ὅταν σκεφτῆ κανεὶς τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀθώων ἐμβρύων ποὺ θανατώνονται ἀπὸ τὶς μάνες τους, μὲ τὴ συν­εργασία δυστυχῶς τῶν γιατρῶν, διερωτᾶται μήπως ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ μᾶς ὁδηγήση σὲ πυρηνικὸ ὄλεθρο καὶ ξεπλύνουμε τὰ ἐγκλήματα αὐτά, τὰ ὁποῖα εἶναι τελείως ἀδικαιολόγητα. Τὰ ξεπλύνουμε μὲ τὴ φωτιὰ τοῦ πυρηνικοῦ πολέμου!

Ἡ ὑπ᾽ ἀριθ. 2426/1986 Ἐγκύκλιος τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου διὰ τὰς Ἐκτρώσεις:

«Ἡ Ἔκτρωση εἶναι φόνος ἐκ προμελέτης»![21]:

«…Γιατὶ τὸ ἔμβρυο, ὅπως εἴπαμε, εἶναι πλήρης, τέλειος καὶ ὁλόκληρος ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως. Καὶ συνεπῶς ἡ Ἔκτρωση εἶναι Φόνος. Φόνος ἐκ προμελέτης. Εἶναι μιὰ ἐνέργεια, ποὺ στερεῖ ἕνα ἄνθρωπον ἀπὸ τὸ ὑπέρτατο ἀγαθό, τὴν ζωή… Καὶ συνεπῶς κάθε γυναίκα ποὺ κάνει Ἔκτρωση εἶναι ἕνας ἀπαίσιος Φονιάς. Καὶ ὄχι μόνο ἡ μητέρα, ἀλλὰ καὶ ὁ πατέρας καὶ κάθε πρόσωπο ποὺ συνεργεῖ στὸ ἀπαίσιο αὐτὸ ἔγκλημα ἔστω καὶ μόνο μὲ συμβουλὴ καὶ ὑπόδειξη, εἶναι Φονιάδες».

«… Καὶ γι᾽ αὐτὸ κάθε ἐνέργεια ποὺ διακόπτει τὴν ζωὴ ἑνὸς ἐμβρύου ἀποτελεῖ εἰδεχθὲς ἔγκλημα. Καὶ κάθε εἴδους συμβολὴ ἤ συμβουλή, γιὰ νὰ γίνη ἔκτρωση, ἀποτελεῖ ἠθικὴ αὐτουργία γιὰ φόνο. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἀφοῦ ἐμελέτησε ὑπεύθυνα τὸ θέμα, … κάνει ἔκκληση σὲ ὅλους τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς νὰ ἀποφεύγουν μὲ κάθε τρόπο τὴν ἔκτρωση, γιατὶ ἀποτελεῖ φόνο ἐκ προμελέτης, ἁμαρτία θανάσιμη, ποὺ τιμωρεῖται μὲ αὐστηρὰ ἐκκλησιαστικὰ ἐπιτίμια, καὶ χωρὶς μετάνοια, ἐπιφέρει τὴ στέρηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ… Εὐλογεῖ ὅλους ἐκείνους, ποὺ θέτουν ἐπάνω ἀπὸ τὶς πρόσκαιρες δυσκολίες καὶ σκοπιμότητες, τὴν εὐθύνη ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ μεγάλου χαρίσματός Του, τῆς ζωῆς, καὶ θέλουν νὰ κυβερνάη τὴν ζωή τους τὸ φῶς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ καθῆκον.

Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν».

Ἕπονται οἱ ὑπογραφὲς τῶν Μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Ἐπιστολὴ Ἱερωνύμου Α´ πρὸς τοὺς Βουλευτάς:

«Ἂν ψηφίσετε τὸ Νομοσχέδιο, ἡ εὐθύνη θὰ βαρύνει ἐξ ὁλοκλήρου τὴ συνείδησή σας!»[22]:

Ὁ πρώην Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας, Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Α´, εἶχε ἀπευθύνει πρὸς ὅλους τοὺς Βουλευτὲς ἐπιστολὴ (28-5-1986) ἰδιαίτερης βαρύτητας, μὲ τὴν ὁποία τοὺς ἔθετε πρὸ τῶν τρομακτικῶν εὐθυνῶν τους ἐνώπιον τοῦ Ἔθνους σχετικὰ μὲ τὴ στάση τους ἔναντι τοῦ νομοσχεδίου αὐτοῦ· τοὺς ὑπενθύμιζε, ἐκτὸς τῶν ἄλλων ὅτι ἡ εὐθύνη θὰ βαρύνει ἐξ ὁλοκλήρου τὴ συνείδησή τους καὶ ἡ ἐνοχὴ θὰ τοὺς καταδιώκει καὶ μετὰ θάνατον, καθὼς καὶ ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀποδείξουν, ἂν ἀγαποῦν καὶ φοβοῦνται τὸν Θεό[23]· ὅμως «εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων»· ὁ νόμος ὑπερψηφίσθηκε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύει μέχρι σήμερα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐκτὸς τῶν ἄλλων συνεπειῶν, οἱ δεῖκτες γεννητικότητας ἔχουν τόσο δραματικὰ μειωθεῖ, ὥστε νὰ ἀπειλεῖται πλέον δυνητικὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἐπιβίωση τοῦ Ἔθνους.

Ὁ Μακαριστὸς Μητροπολίτης Πρεβέζης Κυρὸς Μελέτιος, καὶ ὁ Καρδινάλιος Βυσίνσκι:

«Οἱ Ἀμβλώσεις εἶναι σύγχρονα Κρεματόρια»![24].

«…Οἱ ὑπέρμαχοι τῆς νομιμοποίησης τῶν Ἀμβλώσεων ἰσχυρίζονται ὅτι ἕνας τέτοιος νόμος λύνει καὶ μεγάλα προβλήματα. Ὅμως μὴ ξεχνᾶμε ὅτι μὲ ἀνάλογο σκεπτικὸ ἀντιμετώπισε ὁ Χίτλερ τὸ πρόβλημα τῶν Ἑβραίων. Αὐτὸ τὸ εἶχε ἔξω ἀπὸ τὰ δόντια τονίσει σὲ ὁμιλία του στοὺς φοιτητὲς τῆς Βαρσοβίας ὁ καρδινάλιος Βυσίνσκι, μὲ τὰ λόγια: «Εἴμαστε νεκροθάφτες ποὺ ἀφήσαμε νὰ ἀνάψουν καὶ πάλι στὴν χώρα μας τὰ φοβερὰ κρεματόρια. Στὶς ἡμέρες μας σ᾽ ἕνα νοσοκομεῖο τῆς Πολωνίας ὑπάρχει ἕνας φοῦρνος κρεματορίου, γιὰ νὰ καίη τὰ κορμάκια τῶν παιδιῶν ποὺ δὲν πρόλαβαν νὰ γεννηθοῦν… Δὲν ἔχομε τὸ δικαίωμα νὰ ἀναθεματίζωμε τοὺς κατακτητές, ποὺ ἄναψαν στὸ παρελθὸν τοὺς φούρνους τῶν κρεματορίων στὴν Πολωνία (Ἄουσβιτς) ἂν καὶ ἐμεῖς κάνωμε σήμερα τὸ ἴδιο. Ἂς παύσουμε νὰ μι­λᾶ­με γιὰ τὶς χιλιάδες τῶν δολοφονημένων ἀνθρώπων ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ὅταν ὁ ἀριθμὸς τῶν δολοφονημένων τὰ τελευταῖα χρόνια, ξεπερνᾶ πολὺ τὸν ἀριθμὸ τῶν θυμάτων στὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως…»[25].

Ἐξ᾽ ἄλλου ὁ Γερμανὸς βουλευτὴς τῆς Ἔσσης Ρόισλερ κατήγγειλε ὅτι σὲ ὡρισμένες κλινικὲς τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Γαλλίας πληρώνουν τὶς γυναῖκες νὰ κάνουν ἔκτρωση μὲ καισαρικὴ τομή, γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ ζωντανὰ Ἔμβρυα γιὰ πειράματα καὶ γιὰ τὴν παρασκευὴ καλλυντικῶν!!! Δὲν ξεπερνάει, ἆραγε, αὐτὸ τὸ κατάντημα τὴν Χιτλερικὴ κτηνωδία;…»!

Ὁ Μακαριστὸς Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς,

«Ἡ Ἔκτρωση εἶναι φόνος…»![26]:

«…Ὅλοι οἱ Πνευματέμφοροι καὶ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας συμφωνοῦν ὅτι ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα δημιουργοῦνται ταυτόχρονα. Σύμφωνα μὲ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ ἔμβρυο ἐμψυχοῦται καὶ συνιστᾷ αὐτοτελῆ ψυχοσωματικὴ ὀντότητα «ἅμα τῇ συλλήψει» ἤ ἄλλως «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». «Ἅμα τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲ δεύτερον» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός). Ὁ πεπερασμένος ὅμως ἄνθρωπος δὲν πιστεύει, δὲν ὑπακούει τὸν Ἄναρχο Τριαδικὸ Θεό. Ζεῖ τὴν φιλήδονο καὶ σαρκικὴ ζωή. Δὲν δέχεται τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, δὲν ζεῖ τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη, δὲν ἀποδέχεται τοὺς καρπούς, τοὺς ὁποίους τοῦ χαρίζει ὁ Θεός. Μὲ ἐγωϊσμό, μὲ σκληρότητα, μὲ ἀπόφασι ἀναλγήτου δημίου, οἱ γονεῖς λένε ὄχι στὴν κυοφορία καὶ προχωροῦν στὴν ἐγκληματικὴ διακοπή της, καταφεύγουν στὴν ἄμβλωσι, φονεύουν οἱ γονεῖς τὰ σπλάγχνα τους. Ἀνυπολόγιστες ἑκατοντάδες Ἐκτρώσεις κάθε ἡμέρα μὲ ἐγκληματίες τοὺς γονεῖς καὶ θύματα μαρτυρικὰ τὰ ἀνυπεράσπιστα ἔμβρυα, τὰ παιδιά τους. Δὲν εἶναι φρικτὸ νὰ ἀπορρίπτουν οἱ γονεῖς τὰ παιδιά τους στόν «Καιάδα», στοὺς ὑπονόμους; Δὲν καταστρέφουν «ἀδιαφοροποίητες μάζες ἱστῶν», ἀλλὰ ἀπορρίπτουν ἄνθρωπο, εἰκόνα Θεοῦ, ψυχὴ ἀθάνατη, τῆς στεροῦν τὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, τὴ σωτηρία. Κατανοοῦν ἆραγε ποία φρικτὴ ἀπολογία θὰ δώσουν οἱ γονεῖς, ὅταν θὰ βρεθοῦν ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ἀδεκάστου Κριτοῦ;…

Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀφυπνισθοῦμε, νὰ ἀνανήψουμε. Εἶναι ἀνάγκη μετανοίας καὶ εἰλικρινοῦς διορθώσεως. Μέσα στὸ ἐξομολογητήριο ζοῦμε τὰ δράματα τῶν μητέρων ποὺ ἔκαναν ἀμβλώσεις. Ἡ πατρίδα μας ἔπειτα συρρικνοῦται, ἀφανίζεται, χάνεται.

Τὸ βιβλίο τοῦτο εἶναι μία καθαρή, πανίσχυρη καὶ διαυγέστατη φωνή. Φωνὴ τοῦ Θεοῦ μας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ φωνὴ τῆς συνειδητῆς, τῆς ἀληθινῆς, τῆς εἰλικρινοῦς  ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Ἕνα τέτοιο βιβλίο, πιστεύω, ὅτι μόνο ἕνας ἐπιστήμων, ὅπως ὁ ἐλλογιμώτατος κ. Κωνσταντῖνος Καρακατσάνης, τέως Καθηγητὴς τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μποροῦσε νά γράψη…».

Ὁ Ἰατρὸς Ἀντώνιος Παπαγιάννης καὶ ἡ Καθηγήτρια Χρύσα Παπαγιάννη:

«Τὸ ΕΣΥ θὰ ἀποκαλεῖται πλέον Ἐθνικὸ Σύστημα Ἐμβρυοκτονίας»! [27]:

Ἡ Ἰατρικὴ Ἐπιστήμη ἔχει δύο στόχους, τὴν πρόληψη τῶν νόσων καὶ τὴ θεραπεία τους. Ἡ Ἄμβλωση ποιόν ἀπὸ τοὺς δύο ἐξυπηρετεῖ; Τί εἴδους «νόσος» εἶναι ἡ ἐγκυμοσύνη, ὥστε νὰ χρειάζεται τέτοια θεραπεία καὶ μάλιστα μὲ τὸ δημόσιο χρῆμα, ὅπως πολὺ ὀρθὰ ρωτοῦσαν μὲ ὡραιότατη ἐπιστολή τους στὴν ἐφημερίδα «Ἑλληνικὸς Βορρᾶς» ὁ Ἰατρὸς Ἀντώνιος Παπαγιάννης καὶ ἡ Καθηγήτρια Χρύσα Παπαγιάννη, οὔτε καὶ οἱ νομοθέται, ποὺ εἶναι κι αὐτοὶ ταγμένοι νὰ προασπίζουν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων πρώτη θέση κατέχει τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς! Ἀποτελεῖ ζήτημα τιμῆς γιὰ τοὺς νομοθέτες μας τὸ νὰ περιφρονήσουν τὰ θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ. Οἱ σύγχρονοι ποικιλώνυμοι προπαγανδισταὶ μάχονται μ᾽ ἕνα τρόπο ἑωσφορικὸ νὰ οἰκοδομήσουν τὴ σύγχρονη Βαβέλ. Ὡστόσο ὁ αἰώνιος νόμος «οὐ φονεύσεις» παραμένει σταθερὸς καὶ ἀναλλοίωτος· συνεχίζει νὰ μένει χαραγμένος στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ νόμος αὐτὸς φωτίζει καὶ τὸ λογικό μας, τὸ ὁποῖο μᾶς λέγει: «Οὐ φονεύσεις· ἡ ζωὴ εἶναι μέγα ἀγαθό, ἱερό, θεόσδοτο· ἀγαθὸ ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ τὸ διαθέσεις»! Γι᾽ αὐτὸ κι ὁ καθηγητὴς Pinard, πάντοτε στὸ ὄνομα τῆς λογικῆς καὶ μόνο, ἐπαναλαμβάνει τὸν ἴδιο νόμο: «Οὔτε ὁ πατέρας οὔτε ἡ μητέρα οὔτε ὁ γιατρός ἔχουν τὸ δικαίωμα σὲ καμμιὰ περίπτωση ν᾽ ἀφαιρέσουν τὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ, ποὺ βρίσκεται στὰ μητρικὰ σπλάγχνα. Διότι θὰ ἐπρόκειτο γιὰ καθαρὴ αὐτοκτονία»!

Ἂς μὴ ξεχνοῦν οἱ νομικοὶ καὶ οἱ νομοθέται ὅτι μὲ τὴν καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ἐφθάσαμε σ᾽ αὐτὸ τὸ σημεῖο: Τὸ σπουδαῖο πράγματι «δικαίωμα τοῦ ἐκλέγειν», αὐτὸς ὁ μεγάλος ἐλευθερωτής, ἔγινε ὁ μεγάλος δικτάτορας, ποὺ ἀναγκάζει τὶς γυναῖ­κες νὰ ἐνεργοῦν παρὰ τὴ φύση τους!

Καὶ ἡ ἐπιστολὴ καταλήγει: «Τὸ νεογέννητο ΕΣΥ μπορεῖ στὸ μέλλον ν᾽ ἀποκαλεῖται Ἐθνικὸ Σύστημα Ἐμβρυοκτονίας, ἤ ἀκόμη νὰ διευρυνθεῖ, ὥστε νὰ προβλέπει τὴν ἐκκαθάριση ὅλων τῶν ἡλικιωμένων, τῶν ἀνιάτων, τῶν βαριὰ τραυματιῶν καὶ ὅλων τῶν μειονεκτικῶν ἀτόμων, ποὺ ἀποτελοῦν ἐμπόδιο στὴν καλοπέρασή μας (….) Ἄρα θὰ μᾶς κάνουν ὅλους χρηματοδότες τῆς ἐμβρυοκτονίας (….). Ἡ Ἰατρικὴ ἐπιστήμη ἔχει δύο στόχους, τὴν πρόληψη τῶν νόσων καὶ τὴ θεραπεία τους. Ἡ Ἄμβλωση ποιόν ἀπὸ τοὺς δύο ἐξυπηρετεῖ; Καὶ τί εἴδους νόσος εἶναι ἡ ἐγκυμοσύνη, ὥστε νὰ χρειάζεται τέτοια θεραπεία»;

Μαγδαληνὴ Τσολάκη-Κώστα,

«Ἡ ἔκτρωση εἶναι διπλὸ ἔγκλημα»![28]:

«Ἡ γυναίκα ποὺ ἀρνιέται τὴν μητρότητα ἀρνιέται αὐτὴ τὴ χαρά, ξεφεύγει ἀπὸ τὴν ἀποστολή της, προδίδει τὸ ἔργο της. Παραιτεῖται ἀπὸ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει συνδημιουργός Του. Ὅταν ἀρνιέται τὴν μητρότητα ἐνῶ περιμένει ἕνα παιδί, διαπράττει διπλὸ ἔγκλημα. Τὸ πρῶτο εἶναι ὅτι σκοτώνει μὲ τὸ χειρότερο τρόπο ὅ,τι πιὸ πολὺ ἀγαπάει στὸν κόσμο, τὸ παιδί της, καὶ δεύτερο ἐξαφανίζει ὅ,τι πιὸ μεγάλο καὶ πραγματικὰ ὡραῖο ἔχει νὰ παρουσιάσει ἡ ἀνθρώπινη ψυχή. Τὴν ἀληθινὴ Μάνα».

Σημειώσεις:

[20]. Γιὰ τὸ πλῆρες κείμενο τῆς Ὁμιλίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπου παραπάνω, σελ. 149.  [21]. Γιὰ τὸ ἀπόσπασμα τῆς Ἐγκυκλίου 2426 τῆς 1ης Ἀπριλίου 1986 πρὸς τὸν εὐσεβῆ Λαό, τὸ Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπως παραπάνω. [22] . Γιὰ τὴν πιὸ πάνω ὑπ᾽ ἀριθ. 84201/28-5-1986 Ἐπιστολὴ γιὰ τὶς Ἀμβλώσεις τοῦ πρώην Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου Α´, ἴδε βιβλίον Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη μὲ τίτλο ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ: «Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΟΜΙΑ», σελ. 17. [23]. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος, Ἐπιστολὴ μὲ ἀριθμ. Πρωτ. 84201/28-5-1986. [24]. Τὸ πιὸ πάνω κείμενο εἶναι καταχωρημένο στὴ σελ. 50 τοῦ Φυλλαδίου μὲ τίτλο ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ τοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως ΜΕΛΕΤΙΟΥ, 5η Ἔκδοση βελτιωμένη Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1997 καὶ μὲ τὴν ἔνδειξη: Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἐπαυξημένη ἔκδοση τῆς εἰσήγησής μου στὴν Ἱερὰ Σύνοδο ποὺ διαβάστηκε καὶ ἔγινε ἀποδεκτὸ τὴν 17-1-1986. [25]. Περιοδικὸ ΖΩΗ, 20.6.85. [26]. Τὸ παραπάνω κείμενο ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα τοῦ Προλόγου τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτη Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κυροῦ Κοσμᾶ στὸ ἐξαιρετικὸ βιβλίο τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ ΑΠΘ Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη μὲ τίτλο, «ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ. Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΟΜΙΑ», σελ. 11 κ.ἑξ., ὅπου ὑπάρχει καὶ ὁλόκληρο τὸ κείμενο τῆς Εἰσηγήσεως. [27]. Γιὰ τὸ πλῆρες κείμενο τῆς Ἐπιστολῆς τοῦ Ἰατροῦ Ἀντωνίου Παπαγιάννη καὶ τῆς Καθηγήτριας Χρύσας Παπαγιάννη ἴδετε στὴν Ἐφημερίδα «Ἑλληνικὸς Βορρᾶς», Θεσσαλονίκη, 8 Ἀπριλίου 1986. [28]. Ἀπὸ τὴν ὁμιλία τῆς Μαγδαληνῆς Κώστα-Τσολάκη, Νευρολόγου – Ψυχιάτρου, Λέκτορος τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στὸ Συλλαλητήριο κατὰ τῶν Ἀμβλώσεων ποὺ διοργάνωσαν τὰ Ὀρθόδοξα Χριστιανικὰ Σωματεῖα Θεσσαλονίκης στὶς 19 Μαΐου 1986. Ἴδετε Ἐφημερίδα Μακεδονία, τῆς 20.5.1986, σελ. 5.

4ον

Ὁ λόγιος Θεολόγος Καθηγητὴς τοῦ Ἀριστοτελείου

Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γεώργιος Μαντζαρίδης:

«Τὸ Ἔμβρυο δὲν ἀνήκει ὡς ἰδιοκτησία οὔτε στὴ γυναίκα, οὔτε στὸν ἄνδρα, ποὺ τὸ γέννησαν»![29]:

«Ἡ ἄποψη ποὺ συχνὰ ὑποστηρίζεται ὅτι ἡ γυναίκα ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποφασίζη μόνη της γιὰ τὸ σῶμα της καὶ γιὰ τὸ ἔμβρυο τῆς μήτρας της, ἐλέγχεται ὄχι μόνο ὡς ἠθικά, ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνικὰ καὶ λογικά, ἀπαράδεκτη. Καὶ πρὶν ἀπ᾽ ὅλα τὸ Ἔμβρυο δὲν ἀνήκει στὴ γυναῖκα, ἀλλὰ καὶ στὸν ἄνδρα ποὺ συνέβαλε στὴ δημιουργία του. Ἀκόμα τὸ Ἔμβρυο δὲν ἀνήκει ὡς ἰδιοκτησία οὔτε στὴ γυναῖκα οὔτε στὸν ἄνδρα ποὺ τὸ γέννησαν, ἀλλὰ ἀποτελεῖ ἐξαρχῆς μιὰ ξεχωριστὴ ζωντανὴ ὕπαρξι, ποὺ ὁπωσδήποτε ἀδικεῖται, ἂν δὲν λαμβάνεται ὑπόψιν ἀπ᾽ τοὺς γονεῖς καὶ εἰδικότερα ἀπ᾽ τὴ μητέρα, στοὺς κόλπους τῆς ὁποίας καὶ βρίσκεται προσωρινά. Τέλος δὲν εἶναι λογικὸ νὰ χαρακτηρίζεται ὡς ἀνθρώπινο δικαίωμα κάτι, τὸ ὁποῖο συνεπάγεται τὴ στέρησι τοῦ δικαιώματος ζωῆς μιᾶς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως ποὺ ἄρχισε ἤδη νὰ διαμορφώνεται».

  Ὁ Δημήτριος Παναγόπουλος,

«Ἡ ἀποφυγὴ γέννησης ὁδηγεῖ στὸ φρενοκομεῖο»!:

Παραθέτουμε μαρτυρίες εἰδικῶν Ἰατρῶν δανεισμένες ἀπὸ τὸ βιβλίο «Θανάσιμο ἁμάρτημα ἡ ἀποφυγὴ τῆς Τεκνογονίας», τοῦ ἀειμνήστου ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου Δημητρίου Παναγοπούλου[30]:

«Ὁ Dr Sutherland, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐξοχωτέρους Ἄγγλους γυναικολόγους γράφει περὶ αὐτοῦ, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ τὰ ἑξῆς: «Πᾶσα πρᾶξις προλαμβάνουσα τὴν σύλληψιν, ἤ παρεμποδίζουσα τὴν γέννησιν, χαρακτηρίζεται δι᾽ ἠθικῶν μὲν ὅρων ὡς ἀφύσικος, παρὰ φύσιν, διὰ βιολογικῶν δὲ ὅρων ὡς μὴ φυσιολογική» καὶ προσθέτει: «Διὰ τοῦτο δὲν εἶναι ἐκπληκτικόν, ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν γυναικολόγων, κατόπιν κλινικῶν παρατηρήσεων, κατέληξεν εἰς τὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἀποφυγὴ τῆς συλλήψεως εἶναι αἰτία στειρώσεως, νευρασθενείας, καὶ ὄγκων εἰς τὴν γυναῖκα».

Ὁ δὲ Γάλλος γυναικολόγος Dr. P. Petit Dutailis λέγει· «Μοῦ προξενεῖ ἔκπληξιν ἡ αὔξησις τοῦ ἀριθμοῦ τῶν γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι εἶναι ταυτοχρόνως νευρωτικαὶ καὶ στεῖραι. Ἡ σχέσις δὲ μεταξὺ τῶν δύο καταστάσεων εἶναι προφανῶς ἀποτέλεσμα τῆς συν­ήθους διακοπῆς τοῦ γενετησίου κύκλου, τοῦ ὁποίου φυσικὸν ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ ἐγκυμοσύνη». Εἰς τὴν συνέχεια ὁ αὐτὸς καθηγητὴς ἐκθέτει τὰς ἀναπτυσσομένας παθήσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι τὸ πρόωρον γῆρας, ἐκεῖνο δηλαδή, τὸ ὁποῖο ἐπιζητοῦν νὰ ἀποφύγουν πλεῖστες ὅσες ἀπὸ τὶς μὴ τεκνογονοῦσες γυναῖκες, ὡς καὶ ἡ ἀρτηριοσκλήρυνσις καὶ ἡ ἀρτηριακὴ πίεσις.

Ἐπίσης ὁ Γάλλος Dr J. Sedillot, λέγει, ὅτι «Πᾶσα ἔγγαμος γυναῖκα, ἡ ὁποία κάμνει χρῆσιν μέτρων παρεμποδιζόντων τὴν σύλληψιν, καθίσταται ἀνώμαλος ὑπὸ φυσιολογικὴν ἔννοιαν, δημιουργεῖ διατάραξιν τῆς ὑγείας της, καὶ εἰδικῶς τῶν νεύρων της καὶ τοῦ ἐνδοκρινοσυμπαθητικοῦ συστήματος».

Ὁ Ἄγγλος φρενολόγος Amstorg, εἰς τὴν Βασιλικὴ Ἀκαδημία τῆς Ἰατρικῆς, ἀνεκοίνωσε, ὅτι «Ἡ παρεμπόδισις τῆς τεκνογονίας ὁδηγεῖ τὰς συζύγους εἰς φρενοκομεῖον. Ἐνῶ δὲ ἐλάχιστες μητέρες πολύτεκνες ὑπάρχουν εἰς τὰ φρενοκομεῖα ὅλου τοῦ κόσμου, ἀντιθέτως πολλὲς ἀπὸ τὶς παρεμποδίζουσες τὴν τεκνογονία εἶναι τρόφιμοι τῶν φρενοκομείων». Καὶ μὲ τὸ σύνηθες ἀγγλικὸν «χιοῦμορ» προσθέτει: «Ἐὰν ὁ λαὸς ἐξακολουθήση νὰ ματαιώνη τὴν γέννησιν τέκνων, ἡ Κυβέρνησις ὀφείλει νὰ πολλαπλασιάση τὰ φρενοκομεῖα»!

Ὁ δὲ ἐκ τῆς Δύσεως ἰατρὸς Marcuse τονίζει, ὅτι «Προσβάλλεται τὸ καρδιοαγγειακὸ σύστημα εἰς ἀμφοτέρους τοὺς συζύγους μετὰ διαταραχῆς τοῦ ῥυθμοῦ τῆς καρδίας καὶ δυσπνοίας καὶ ὑπερσυστολῆς, συμπληρουμένων διὰ συνδρομῆς τῆς καρδιακῆς νευρώσεως»!

Ὁ Ψυχίατρος Κ. Κριαρᾶς,

«Μαζὶ μὲ τὴ γυναῖκα, θῦμα εἶναι καὶ ὁ ἄνδρας»[31]:

«Τὸ πιὸ σταθερὸ εὕρημα μετὰ τὴν Ἄμβλωση (Ἔκτρωση) εἶναι ἡ ἐνοχὴ καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς κατάθλιψη, κατάθλιψη ἀπὸ τὶς ἐλαφρότερες ἕως τὶς πλέον σοβαρές. Συχνὰ ἐμφανίζεται συγκεκαλυμμένη κατάθλιψη. Ἐρινύες ἐμφανίζονται σὲ μακάβρια ὄνειρα… Πάντως τὸ αἴσθημα τῆς βαρειᾶς ἐνοχῆς καὶ ἡ κατάθλιψη εἶναι πραγματικότητα». Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ ψυχικὴ τραγωδία μπορεῖ νὰ ἐμφανισθῇ ὕστερα ἀπὸ πολλὰ χρόνια μετὰ τὸ ἔγκλημα καὶ πρὸς τὸ τέλος ἀκόμη τῆς ζωῆς.

Μαζὶ δὲ μὲ τὴ γυναῖκα, θῦμα εἶναι καὶ ὁ ἄνδρας, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς κατὰ κανόνα συμμετέχει εἰς τὸ ἔγκλημα καὶ ἡ ψυχή του δὲν μένει ἀνεπηρέαστη καὶ ξένη πρὸς τὴν συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τῆς ἐκτρώσεως. Ἂς προσθέσουμε ὅμως καὶ ἕνα ἄλλο ἀκόμη θῦμα τοῦ ἐγκλήματος. Εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ Ἔθνος μας τὸ Ἑλληνικόν. Διότι αἱ χιλιάδες τῶν Ἐκτρώσεων δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀποδόμησις τοῦ Ἔθνους ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινον δυναμικόν του, τὸ ὁποῖον τόσην ἀνάγκη ἔχει τὸ Ἔθνος καὶ μάλιστα εἰς τοὺς Καιρούς μας…»!

Παν. Δρακόπουλος:

«Ἡ Ἄμβλωση εἶναι φόνος!»[32]:

«Ἂν τὸ Ἔμβρυο εἶναι ζωντανὸ ἤ ὄχι, μᾶς τὸ λένε οἱ ἰατροί. Φεμινίστριες, ἱερεῖς καὶ νομοθέτες δὲν ἔχουν δικαίωμα γνωματεύσεως ἐπ᾽ αὐτοῦ. Καὶ ἀφοῦ τὸ ἔμβρυο (σ.σ. σύμφωνα μὲ τοὺς ἰατρούς) ἔχει ζωή, τότε ἡ ἄμβλωση τὴν ἀφαιρεῖ. Τελεία καὶ παύλα»!

Phillip Ney,

«Εἶναι τὸ τραγικώτερο λάθος τῆς Ἀνθρωπότητας»![33]:

Ὁ Phillip Ney καθηγητὴς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Otago Νέας Ζηλανδίας τονίζει ὅτι «Ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὸ Ἰατρικὸ ἐπάγγελμα, γνωρίζουν ὅτι ὑπάρχουν δυνάμεις, ποὺ στρέφονται ἐναντίον τῆς ζωῆς, κι αὐτὲς οἱ δυνάμεις ἔχουν ὁρκιστεῖ νὰ καταπολεμοῦν καὶ νὰ ἐξουδετερώνουν. Μία ἀπ᾽ αὐτές, ἡ πιὸ πρόσφατη κι ἴσως ἡ μεγαλύτερη, εἶναι οἱ μαζικὲς ἀμβλώσεις. Ἔχουν καταφέρει νὰ μοιάζουν σὰν πράξη εὔκολη, ἀνώδυνη καὶ ὠφέλιμη, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι τὸ τραγικότερο λάθος, ποὺ ἔκανε ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα…»!

ΟΤΑΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΣΘΗ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΑΣ ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΘΕΜΑ, ΔΙΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΤΑΧΘΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΜΒΛΩΣΕΩΝ. ΟΛΟΙ, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΟΛΟΙ!:

– Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὸ Ἅγιον Ὄρος, οἱ Ἅγιοι Γέροντες Πατέρες, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος Α´, ποὺ μὲ φλογερὰ κηρύγματα, μὲ πύρινες Ὁμιλίες, μὲ ἐμπεριστατωμένες Ἐγκυκλίους καὶ Ἀνακοινώσεις ἐπεσήμαναν τὴν Διδασκαλία τῶν Πνευματεμφόρων καὶ Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἡ Ἔκτρωση εἶναι Φόνος ἐκ προμελέτης! Καὶ θανάσιμη καὶ Ἀσυγχώρητη ἁμαρτία.

– Σύσσωμος ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὸς Λαὸς ποὺ μὲ Λαοσυνάξεις μὲ Συλλαλητήρια, μὲ Διαδηλώσεις, μὲ Ψηφίσματα, ὅλοι μαζικά, Κλῆρος καὶ λαός, ὕψωσαν φωνὴ Ἀληθείας: Οἱ Ἀμβλώσεις εἶναι φόνος ἐκ προμελέτης ποὺ τιμωρεῖται σὲ βαθμὸ Κακουργήματος!

– Οἱ Πανεπιστημιακοὶ Δάσκαλοι, οἱ Εἰδικοὶ κορυφαῖοι Καθηγητές, οἱ Μαιευτῆρες – Γυναικολόγοι Ἰατροί, ὁ Ἐθνικὸς Σύνδεσμος Διπλωματούχων Νοσοκόμων Ἑλλάδος, ποὺ μὲ ἔμφαση εἰδοποίησαν τὴν Πολιτεία «ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἀμβλώσουν τὰ παιδιὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ»!

– Ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Χρῆστος Σαρτζετάκης, ποὺ ὑπῆρξε ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῶν θέσεων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, ἐπεσήμανε ὅτι χανόμαστε ὡς Λαός, ὅτι ἐγκληματοῦμε ὡς γονεῖς καὶ ὅτι οἱ Ἐκτρώσεις ἀπειλοῦν τὴν ὕπαρξη τῆς Πατρίδας μας καὶ «ὅπως πᾶμε τὸ 2.000 οἱ Τοῦρκοι θὰ εἶναι 85 ἑκατομμύρια καὶ ἐμεῖς μόνο 12»! Ὅμως ἡ Δήλωσή του αὐτὴ καὶ ἡ Ἔκκλησή του γιὰ αὔξηση τῶν γεννήσεων προκάλεσε τὴν ὀξεῖα ἀντίδραση τοῦ «γυναικείου κινήματος», ποὺ ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση τῶν Ἀμβλώσεων. Καὶ ποὺ μὲ ἔξαλλες διαδηλώσεις καὶ διαμαρτυρίες ἀπάντησαν στὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας: «Δὲν θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι στὶς ἀντιδράσεις τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν συντηρητικῶν κύκλων θὰ προστεθοῦν καὶ οἱ ἀντιδράσεις τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐμεῖς ἀντίθετα περιμένουμε στήριξη πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση». Ταυτόχρονα ἡ Ἐφημερίδα «ΑΥΓΗ» ἔγραφε: «Γιὰ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας ἂς μὴ μιλᾶμε, ἀφοῦ συμπλέει ὡς γνωστόν μὲ τὶς περὶ Ἀμβλώσεων ἀντιλήψεις τῶν Δεσποτάδων»!… Ἐπίσης οἱ ὑπέρμαχοι τοῦ «γυναικείου κινήματος» ὅλως αὐθαίρετα, παράνομα, παράλογα καὶ ἀντισυνταγματικά ὑποστήριζαν φωνασκοῦντες καὶ θορυβοῦντες τὰ ἑξῆς ἔξαλλα!: «Οἱ ἠθικὲς ἀντιλήψεις, καιρῶν καὶ τόπων καμμιὰ φορὰ ἀλλάζουν… Πάγιο καὶ χρόνιο αἴτημα πολλῶν γυναικείων ὀργανώσεων εἶναι νὰ ἀποποινικοποιηθῆ ἡ Ἄμβλωσις»… «Τὸ ἀστικὸ καὶ τὸ ποινικὸ Δίκαιο ἀποφαίνεται ὅτι τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι ἄνθρωπος»… Στηρίζουμε τὸ δικαίωμα τῆς γυναίκας στὸ σῶμα της. «Ἡ Ἄμβλωση δὲν εἶναι ἔγκλημα, γιατὶ δὲν προσβάλλει τὰ στοιχειώδη ἠθικὰ συναισθήματα τῆς κοινωνίας, ἀφοῦ τελεῖται ἀπὸ τόσο μεγάλο ἀριθμό γυναικῶν».

«Ἡ ἐγκυμοσύνη εἶναι προσωπικὸ δικαίωμα κάθε γυναίκας καὶ κανένας δὲν πρέπει νὰ ἔχει λόγο στὴν αὐτοδιάθεση καὶ στὸ σῶμα κάποιου ἄλλου καὶ εἰδικὰ ἡ Ἐκκλησία».

Αὐτὴ ἡ εἰσαγόμενη συνθηματολογία τοῦ γυναικείου κινήματος δημιούργησε κλῖμα πόλωσης στὴν Ἑλλάδα καὶ σ᾽ ὅλη τὴν Εὐρώπη, ὅπου οἱ ἀξίες τῆς ζωῆς ἀναποδογυρίστηκαν! Σχολιάζοντας αὐτὴν τὴν ἀπαράδεκτη κατάσταση ὁ Γάλλος Καθηγητὴς Ἱερώνυμος Λεζὲν ἐπεσήμανε:

«Ἀξίζει νὰ προσέξη κανείς, ὅτι γιὰ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς ἐλεύθερης διακοπῆς τῆς κυήσεως οἱ ἀξίες ἀναποδογυρίζονται! Ὑπεράνω ὅλων ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ὑγεία!

Ἀπειλεῖται ἡ «ἠθικὴ ὑγεία» (μητέρας ἤ οἰκογένειας); Σκοτώνουν τὸ παιδί!

Ἀπειλεῖται ἡ σωματικὴ ὑγεία τῆς μάνας; σκοτώνουν τὸ παιδί!

Ἀπειλεῖται ἡ σωματικὴ ὑγεία τοῦ ἴδιου τοῦ παιδιοῦ; τὸ σκοτώνουν τὸ παιδί!

Μ᾽ ἄλλα λόγια:

Ἄσε τὸ σύνταγμα καὶ τὶς διεθνεῖς διακηρύξεις νὰ λένε, ὅτι ὕψιστη ἀξία εἶναι ἡ ζωή! Γιὰ μᾶς πάνω ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ ὑγεία μας, ἡ λούφα μας, καὶ ὁ νοσηρὸς συναισθηματισμός μας»!

Ἐξ ἴσου θλιβερὴ μαρτυρία τῆς ἀντιστροφῆς τῶν ἀξιῶν ὑπῆρξε καὶ ἡ ἀγόρευση βουλευτοῦ τῆς τότε Κυβερνητικῆς πλειοψηφίας Ἀ. Φιλιπποπούλου, Εἰσηγητοῦ τοῦ Νομοσχεδίου, κατὰ τὴν διαδικασία ψηφίσεως τοῦ Νόμου γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση τῶν Ἀμβλώσεων[34]. Ἰδοὺ τὸ πλήρως ὑποταγμένο στὸν Καίσαρα καὶ στὸ πολωμένο κλῖμα τῶν διαδηλώσεων τοῦ «γυναικείου κινήματος» σκεπτικό του: «Τὸ γυναικεῖο κίνημα, στὰ πλαίσια τῆς ἰδεολογικῆς του ἀρχῆς γιὰ τὴν αὐτοδιάθεση τοῦ γυναικείου σώματος, διακηρύσσει ὅτι τὸ ἔμβρυο ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς γυναικείας μήτρας καὶ δὲν προστατεύεται αὐτοτελῶς».

Ὅλη ἡ Ἁγιωσύνη, ἡ Χριστιανική Σοφία, ἡ Ἐπιστημοσύνη καὶ ἡ Λογικὴ καὶ ἡ Νομιμότης δὲν εἰσακούσθηκαν ἀπὸ τὴν Πολιτεία, ἀλλὰ εἰσακούσθηκε ἡ Ἁμαρτία, ὁ Παραλογισμὸς καὶ ἡ Τρέλα! Ἔτσι τελικὰ ψηφίσθηκε ὁ Ἄνομος, ὁ Ἀνήθικος, ὁ Ἀνθρωποκτόνος καὶ ὁ Ἀντισυνταγματικὸς Νόμος 1609 / 1986. Καὶ ἀπὸ τότε ἡ Ἁμαρτία, ὁ Παραλογισμὸς καὶ ἡ Τρέλα κυριαρχοῦν στὴν ταραχώδη ζωή μας, ἀφοῦ οἱ «δικαιωματιστές», οἱ «προοδευτικοί» καὶ οἱ παράλογοι μᾶς λένε: «Τὸ Ἔμβρυο εἶναι ἕνα κομμάτι κρέας, ποὺ μπορεῖ τὸ ἀνδρόγυνο νὰ τὸ ἀποβάλει ὅποτε θέλει καὶ ὅπως θέλει»! «Ἡ γυναίκα ἐξουσιάζει τὸ σῶμα της καὶ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει ὅ,τι θέλει» «Ἔξω οἱ νόμοι ἀπὸ τὸ κορμί μας»! «Τὸ Ἔμβρυο δὲν ἔχει ζωή, δὲν εἶναι ἄνθρωπος!». Καὶ τὸ χειρότερο ποὺ μᾶς λένε εἶναι ὅτι «εἴμαστε πολλοὶ στὸν πλανήτη»! «Θέλουμε μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς!». Αὐτοὶ κυριολεκτικὰ μᾶς πουλοῦν Τρέλα! Κυριολεκτικὰ ἔχουν ξεφύγει! Δεῖτε τὶς ἀνατριχιαστικές, ἀπάνθρωπες, ἀνήθικες, ἀντικοινωνικές, βάρβαρες καὶ –συγγνώμη γιὰ τὴν ἔκφραση– ἐμετικὲς καὶ βλακώδεις δηλώσεις τους: «Ὁ μακαρίτης Πρίγκιπας Φίλιππος τοῦ Ἐδιμβούργου, ὁ σύζυγος τῆς βασίλισσας Ἐλισάβετ τῆς Ἀγγλίας, σὲ δήλωσή του ποὺ ἀναφέρεται σὲ ἄρθρο τῆς The Guardian τὸ 2009, εἶχε πεῖ ὅτι: «Ἂν μποροῦσα νὰ μετενσαρκωθῶ, θὰ ἤθελα νὰ ἐπιστρέψω ὡς θανατηφόρος ἰός, γιὰ νὰ βοηθήσω στὴν ἐπίλυση τοῦ ὑπερπληθυσμοῦ».

Ὁ Ντέιβιντ Ροκφέλερ, τῆς γνωστῆς οἰκογένειας ποὺ καταδυναστεύει τὴν ἀνθρωπότητα ἔχει πεῖ ὅτι «Ὁ ἀρνητικὸς ἀντίκτυπος τῆς αὔξησης τοῦ πληθυσμοῦ στὰ πλανητικά μας οἰκοσυστήματα στὸ σύν­ολό τους γίνεται τρομερὰ ἐμφανής», ἀναφέρεται στὸ populationmatters.org

Ὁ Ἀμερικανὸς ἠθοποιὸς Morgan Freeman, ἔχει δηλώσει ὅτι «Ἔχουμε ἑπτὰ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη. Δὲν εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀρκετὸς χῶρος σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη γιὰ ἑπτὰ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, εἶναι ὅτι οἱ ἐνεργειακὲς ἀνάγκες γιὰ ἑπτὰ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, εἶναι οἱ ἐνεργειακὲς ἀνάγκες τῶν ἑπτὰ δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων, σὲ ἀντίθεση μέ, ἂς ποῦμε, δύο δισεκατομμύρια. Φανταστεῖτε πόση ρύπανση θὰ ὑπῆρχε στὸν ἀέρα καὶ τοὺς ὠκεανοὺς ἂν ὑπῆρχαν μόνο δύο δισεκατομμύρια ἄνθρωποι ποὺ τὴν ἔβαζαν; Ὁπότε ναί, εἴμαστε ἤδη ὑπερπληθυσμένοι».

Σημειώσεις:

[29]. Γεώργιος Μαντζαρίδης, Καθηγητὴς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. [30]. Οἱ πιὸ πάνω μαρτυρίες ἐλήφθησαν ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπως ἀνωτέρω, σελ. 99-100. [31]. Γιὰ τὴν πιὸ πάνω δήλωση τοῦ Ψυχιάτρου Κ. Κριαρᾶ ἴδετε φυλλάδιο ποὺ κυκλοφόρησε ἡ Πανελλήνια Ἕνωσις Γονέων «Χριστιανικὴ Ἀγωγή» στὴν Ἀθήνα τὸν Νοέμβριο τοῦ 1985. [32]. Γιὰ τὴν πιὸ πάνω γνωμάτευση τοῦ Παν. Δρακόπουλου, ἴδετε στὸ περιοδικό «Ἐποπτεία», ἀρ. 112 (Μάϊος 1986), σελ. 69 καὶ Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Ἐκτρώσεις, 5η ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1997, σελ. 34. [33]. Γιὰ τὴ μελέτη τοῦ καθηγητοῦ Phillip Ney ἴδετε Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Ἐκτρώσεις, 5η ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1997, σελ. 55. [34]. Γιὰ τὴν Εἰσήγηση τοῦ Βουλευτοῦ Ἀ. Φιλιπποπούλου στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων ἴδετε Ἐφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» τῆς 27.5.1986, σελ. 14.

5ον

Ὁ Τέντ Τέρνερ, ὁ ἱδρυτὴς τοῦ CNN, ἀντιπρόεδρος τῆς AOL Time Warner ἔχει δηλώσει ὅτι «Ἕνας παγκόσμιος πληθυσμὸς μεταξὺ 250 καὶ 300 ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων ἤ μία μείωση 95% σὲ σχέση μὲ τὰ σημερινὰ ἐπίπεδα θὰ ἦταν ἰδανικό», ἀναφέρεται στὸ me.meted-turner στὶς 17/7/2017. Ὁ Τέντ Τέρνερ εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τοῦ Foundation ἵδρυμα Turner, δωρητὴς τοῦ Planned Parenthood Federation of America[35].

Ὅλα αὐτὰ μᾶς θυμίζουν τὴ σοφὴ προφητεία τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου:

 «Ἔρχεται καιρός, ἵνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσι καὶ ἐπ᾽ ἂν ἴδωσί τινα μὴ μαινόμενον ἐπαναστήσονται αὐτῷ λέγοντες, ὅτι σὺ μαίνῃ, διὰ τὸ μὴ εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς…» Δηλαδή, θά ῤθει ὁ καιρὸς ὅπου οἱ ἄνθρωποι θὰ παραλογίζονται, θὰ τρελαθοῦν. Κι ἂν δοῦν κάποιον νὰ μὴ παραλογίζεται, θὰ ξεσηκωθοῦν ἐναντίον του λέγοντας: «Σὺ εἶσαι παράλογος»! Καὶ αὐτὸ θὰ συμβεῖ, γιατὶ δὲν θὰ εἶναι ὅμοιός τους!

Τὸ τονίζουμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά: Φτάσαμε στὸ ἔσχατο σημεῖο ἠθικῆς κατάπτωσης σύμφωνα καὶ μὲ τὰ προφητικὰ λόγια τοῦ διαπρεποῦς Ἰταλοῦ νομομαθοῦς τοῦ περασμένου αἰώνα Ραφαέλο Ballestrini: «῾Η ἔσχατη ἀπόδειξη ὅτι ἕνας λαὸς ἔφθασε στὸ ἔσχατο σημεῖο ἠθικῆς καταπτώσεως, θὰ εἶναι ἡ ἐποχή, ποὺ ἡ ἔκτρωση θὰ θεωρεῖται κάτι τὸ κοινωνικὰ ἀνεκτὸ καὶ συνηθισμένο…»!

Ἀπὸ τὸ ἔσχατο σημεῖο ἠθικῆς κατάπτωσης ποὺ βρισκόμαστε κάθε μέρα καὶ πιὸ πολὺ κατρακυλᾶμε πρὸς τὴν Κόλαση! Γι᾽ αὐτὸ προσευχόμαστε στὸν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ μᾶς συγχωρήσει, νὰ μᾶς ἐλεήσει καὶ νὰ μᾶς ἐνισχύσει νὰ συνεχίσουμε τὸν Καλὸν Ἀγώνα. Σ᾽ αὐτὸν τὸν Ἀγώνα συνεχίζουν νὰ συνεισφέρουν τὴν γνώση τους οἱ Εἰδικοί, οἱ Ἔγκριτοι, οἱ Πανεπιστημακοὶ Δάσκαλοι, οἱ Ἱεράρχες καὶ οἱ Νομικοί:

Ὁ Δρ. Ἀντώνιος Παπαγιάννης, Πνευμονολόγος[36] εἶναι ὁ Ἰατρὸς ποὺ εὐθαρσῶς ὀνόμασε τὸ Ε.Σ.Υ. Ἐθνικὸ Σύστημα Ἐμβρυοκτονίας (Ἴδετε παραπάνω ὑπὸ στοιχεῖο μὲ ἀριθ. 18). Ἔκτοτε συνεχίζει τὸν κατὰ τῶν Ἐκτρώσεων Ἀγώνα μὲ πύρινα Κείμενα. Ὅλως ἐνδεικτικά:

Τρίτη 14 Αὐγούστου 2012:

«Διαρκὲς ἔγκλημα»!

Διαβάζω ΕΔΩ (ὄχι γιὰ πρώτη φορά) ὅτι ἐτησίως στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε περίπου 100.000 γεννήσεις καὶ 200.000 ἀμβλώσεις. Πέρα ἀπὸ τὶς ψυχρὰ ἀριθμητικὲς καὶ τὶς δημογραφικὲς διαστάσεις τοῦ ζητήματος (πόσο «λιγοστεύουμε» ὡς φυλή), ὑπάρχει τὸ καθαρὰ ἠθικὸ μέγεθος τῆς Γενοκτονίας ποὺ διαπράττουμε, καὶ γιὰ τὴν ὁποία εἴμαστε ἀποκλειστικὰ ὑπαίτιοι, χωρὶς νὰ μᾶς φταίει ἀπολύτως κανένας ἄλλος. Δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει (ἤ ἁπλῶς, βολικά, τὸ ἀγνοοῦμε) ὅτι τὸ κυοφορούμενο ἔμβρυο εἶναι ἀνθρώπινη ὑπόσταση, ἡ καταστροφὴ τῆς ὁποίας εἶναι φόνος, ἐξίσου εἰδεχθὴς ὅπως καὶ κάθε ἔγκλημα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται καθημερινὰ ἀπὸ τοὺς ἐκφωνητὲς τῶν Μέσων μὲ τὰ γουρλωμένα μάτια. Δὲν χρειάζονται πολλὰ λόγια, γιὰ νὰ τεκμηριώσει κανεὶς τὴν ἄποψη αὐτή: ἂς σκεφθοῦμε μόνο ὅτι ὡς γιατροὶ πρέπει νὰ προσέχουμε μήπως τὰ φάρμακα ποὺ δίνουμε σὲ μιὰ ἔγκυο γυναίκα ἔχουν συνέπειες καὶ γιὰ τὸ ἔμβρυο, ἐνῶ δὲν πρέπει νὰ ἐκθέτουμε μιὰ μέλλουσα μητέρα σὲ ἀκτινοβολίες ἤ ἄλλους περιβαλλοντικοὺς παράγοντες κινδύνου γιὰ τὸ κύημά της. Ἂν τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι ζωή, τί ἀκριβῶς προστατεύουμε; Ὅσα νομικά, κοινωνικὰ ἤ ἰατρικὰ ἐπινοήματα κι ἂν ἐγείρονται ὑπὲρ τῆς ἄμβλωσης («δικαίωμα στὴν ἐπιλογή»), δὲν ἀποτελοῦν παρὰ «γενικὰ ἀναισθητικά» γιὰ τὸ συνειδησιακὸ πρόβλημα ποὺ δημιουργεῖ τὸ γεγονὸς τῆς βίαιας ἀπόσπασης μιᾶς ζωῆς ἀπὸ τὸ μητρικὸ σῶμα ποὺ τὴν κυοφορεῖ. Τί ἀπολογία θὰ δώσουμε σ᾽ Ἐκεῖνον ποὺ θὰ μᾶς ζητήσει λόγο γιὰ τὸ διαρκὲς ἔγκλημα κατὰ τῆς ζωῆς; Μήπως ἡ κρίση ποὺ ζοῦμε ὡς ἔθνος ἔχει νὰ κάνει καὶ μέ τέτοιες ἠθικὲς ἐκτροπές;

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Συνείδησις

Σὲ μιὰ πρωτοφανὴ ὅσο καὶ ἀξιοθαύμαστη κίνηση, ὅλες οἱ ἀναισθησιολόγοι τοῦ νοσοκομείου τῆς Σάμου ἀποφάσισαν γιὰ λόγους συνειδήσεως νὰ μὴ χορηγοῦν ἀναισθησία σὲ ἐπεμβάσεις διακοπῆς κύησης, ἐκτὸς ἂν συντρέχουν ἰατρικοὶ λόγοι κινδύνου τῆς ζωῆς ἤ τῆς ὑγείας τῆς ἐγκύου. Ἡ ἀπόφαση ἔχει ξεσηκώσει ποικίλες ἀντιδράσεις ἀπὸ κάθε κατεύθυνση, ποὺ βέβαια ἀναμασοῦν τὰ γνωστὰ ἐπιχειρήματα περὶ ἐλεύθερης ἐπιλογῆς καὶ διαχείρισης τοῦ σώματος τῶν γυναικῶν, ἀλλὰ ἀφήνουν καὶ σαφεῖς αἰχμὲς γιὰ θρησκευτικὰ δόγματα ποὺ μᾶς γυρίζουν στὸ Μεσαίωνα καὶ ἄλλα συναφῆ. Δὲν λείπουν κι αὐτοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπὸ συνθῆκες κρίσεως εἴμαστε πάρα πολλοὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ δὲν πρέπει νὰ γεννᾶμε παιδιὰ μέχρι νὰ στρώσουν τὰ πρά-γματα! Ἀκόμη, κάποιοι ρωτοῦν πῶς οἱ ἴδιες ἀναισθησιολόγοι μέχρι πρό τινος δὲν εἶχαν συνειδησιακὰ προβλήματα μὲ τὶς ἀμβλώσεις καὶ ξαφνικὰ τὰ ἀπέκτησαν (ἐδῶ θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιτάξει κανεὶς τὸ ἀκλόνητο καὶ ἄκρως ἐπίκαιρο ἐπιχείρημα ὅτι κάποιοι μέχρι πρόσφατα εἶχαν πρόβλημα μὲ τὰ μνημόνια, τὸ ὁποῖο λύθηκε ὡς διὰ μαγείας, ἀλλὰ ἂς μὴ πολιτικοποιήσουμε τὸ θέμα…).

Ἐπὶ τῆς οὐσίας καὶ τελείως σοβαρὰ ἀπὸ δεοντολογικῆς πλευρᾶς κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβάλλει σὲ κανένα γιατρὸ νὰ ἐνεργήσει ἀντίθετα στὴ συνείδησή του. Ὁ Κώδικας Δεοντολογίας εἶναι σαφής: «Ὁ ἰατρὸς μπορεῖ νὰ ἐπικαλεσθεῖ τοὺς κανόνες καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς ἠθικῆς συνείδησής του καὶ νὰ ἀρνηθεῖ νὰ ἐφαρμόσει ἤ νὰ συμπράξει στὶς διαδικασίες τεχνητῆς διακοπῆς τῆς κύησης, ἐκτὸς ἐὰν ὑπάρχει ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιὰ τὴ ζωὴ τῆς ἐγκύου ἤ κίνδυνος σοβαρῆς καὶ διαρκοῦς βλάβης τῆς ὑγείας της» (ἄρθρο 31). Ἀκόμη, πολὺ σημαντικό, δὲν εἶναι ἄγνωστο νὰ ἀλλάζουν οἱ ἄνθρωποι ζωὴ καὶ συμπεριφορά: στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα αὐτὸ λέγεται μετάνοια. Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ τί ἔκανε παλαιότερα ἕνας γιατρός, μπορεῖ νὰ ἀναθεωρήσει τὴ στάση του ἀπέναντι στὸ μεγάλο θέμα τῆς Ζωῆς σὲ κάθε της μορφή. Ἔχω γράψει πρὶν ἀπὸ χρόνια γιὰ τὸν Μπέρναρντ Νάθανσον, Ἀμερικανὸ μαιευτήρα μὲ χιλιάδες ἐκτρώσεων στὸ «ἐνεργητικό» του, ποὺ τὸ 1979 σταμάτησε ὁριστικὰ τὶς ἐπεμβάσεις αὐτές, δηλώνοντας: «Εἶναι ἀναμφίβολο ὅτι ἡ ζωὴ ἀρχίζει μὲ τὴ σύλληψη καὶ ἀπαιτεῖ ὅλη τὴν προστασία καὶ τὴν ἀσφάλεια ποὺ ἀπολαμβάνει καθένας ἀπὸ μᾶς».

Συγχαίροντας τοὺς συναδέλφους γιὰ τὴ στάση τους αὐτή, τοὺς εὐχόμαστε καλὴ δύναμη καὶ ὑπομονὴ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ πυρὰ τῶν κάθε εἴδους «προοδευτικῶν». Ὅπως μᾶς λέγει ἡ Ἔξοδος, «εὖ ἐποίει ὁ Θεὸς τὰς μαίας» τῶν Ἑβραίων ποὺ δὲν θανάτωναν τὰ ἀρσενικὰ μωρὰ σύμφωνα μὲ τὴ διαταγὴ τοῦ Φαραὼ στὴν Αἴγυπτο. Καὶ δὲν λείπουν σὲ κάθε ἐποχὴ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμά τους.

Κυριακὴ 27 Μαΐου 2018

Δημοψήφισμα

Ἕνα ἀσυνήθιστο δημοψήφισμα ἔλαβε χώρα προχθὲς στὴν Ἰρλανδία. Ἡ παραδοσιακὰ ρωμαιοκαθολικὴ αὐτὴ χώρα ψήφισε γιὰ τὸ ἂν πρέπει νὰ καταργηθεῖ ἡ συνταγματικὴ τροπολογία ποὺ ἀπαγορεύει τὶς ἀμβλώσεις. Κάθε τόσο οἱ ἀγγλόφωνες ἐφημερίδες δημοσίευαν περιπτώσεις γυναικῶν ἀπὸ τὴν Ἰρλανδία ποὺ «ἀναγκάστηκαν» νὰ ταξιδέψουν ἐκτὸς συνόρων γιὰ νὰ διακόψουν μιὰ ἀνεπιθύμητη γι᾽ αὐτὲς ἐγκυμοσύνη. Τὸ ἀποτέλεσμα: 67% ὑπὲρ τῶν ἀμβλώσεων, 33% κατά (ἐξαίρεση ἡ κομητεία Ντόνεγκαλ ποὺ ψήφισε 52% κατά).

Θὰ ἦταν βέβαια ἄξιο συζητήσεως κατὰ πόσο ἕνα θέμα ποὺ ἅπτεται τῆς εὐρύτερης ἠθικῆς τάξεως καὶ δεοντολογίας μπορεῖ νὰ γίνεται ἀντικείμενο ψηφοφορίας. Μὲ ἀντίστοιχη λογική, μπορεῖ κανεὶς νὰ βάλει σὲ δημοψήφισμα π.χ. τὴν ἐπαναφορὰ τῆς θανατικῆς ποινῆς, τὴν καθιέρωση τῆς δουλείας, τὴν παιδικὴ ἐργασία ἤ τὴν ἀγοραπωλησία παιδιῶν, τὴ θανάτωση τῶν ἀνιάτων καὶ τῶν ὑπερηλίκων κι ἕνα σωρὸ ἄλλα ζητήματα, ποὺ ἀποτελοῦν ἄχθος γιὰ τὴν κοινωνία. Σὲ μιὰ πιὸ «τραβηγμένη» ἐκδοχή, μπορεῖ μιὰ μέρα νὰ δοῦμε καὶ δημοψήφισμα γιὰ καθεμία ἀπὸ τὶς Δέκα Ἐντολές! («Τί θὰ πεῖ «τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου» στὶς μέρες μας;»).

Ὁπωσδήποτε, σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, «δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται»: ὅσοι θεωροῦν τὴν διακοπὴ τῆς κύησης ἀνθρωποκτονία δὲν πρόκειται νὰ καταφύγουν σ᾽ αὐτήν, ἐπειδὴ θὰ ἀλλάξει ὁ νόμος. Εἶναι ὅμως ἀνατριχιαστικὰ τραγικὸ δεῖγμα τῆς ἀνθρώπινης πορείας οἱ εἰκόνες νεαρῶν γυναικῶν (καὶ ὄχι μόνο) ποὺ πανηγυρίζουν ἔξαλλες τὴν «ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς» νὰ σκοτώνουν τὰ ἔμβρυά τους ποὺ θὰ ἀπολαμβάνουν ἀπὸ ἐδῶ καὶ μπρός. Νὰ τὴν χαίρονται…

Σάββατο 27 Ἰουλίου 2019

Ἡμέρα τοῦ Ἀγεννήτου Παιδιοῦ

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καθιέρωσε μὲ ἀπόφασή της τὴν Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα ὡς ἡμέρα ἀφιερωμένη στὴν προστασία τῆς ζωῆς τοῦ Ἀγέννητου Παιδιοῦ. Καὶ ὁ «προοδευτικός» τύπος (βλέπε Ἐφημερίδα Συντακτῶν) ἔσπευσε νὰ μιλήσει γιά «ἱερὸ σκοταδισμὸ στὶς ἀμβλώσεις», γιά «μία ἀκόμη κίνηση ἐναρμονισμένη πλήρως μὲ τὰ πρότυπα τῆς σύγχρονης ἀκροδεξιᾶς ποὺ ἀναδύεται τὰ τελευταῖα χρόνια παγκοσμίως». Δὲν ὠφελεῖ βέβαια νὰ ἐπιχειρηματολογήσει κανεὶς ἀπέναντι σὲ ἀνθρώπους ποὺ βαπτίζουν ὅ,τι δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν δική τους ἰδεοληψία ὡς «Μεσαίωνα» καὶ «ἀκροδεξιά»: δόγμα τους εἶναι τό «οὐ μὲ πείσεις κἄν με πείσης». Ἂς σημειώσω μόνο ὅτι ἂν ὡς γιατρὸς δώσω σὲ ἔγκυο γυναίκα ἕνα φάρμακο ποὺ βλάπτει τὸ ἔμβρυο θὰ εἶμαι ὑπόδικος γιὰ σοβαρὸ ἰατρικὸ παράπτωμα (malpractice). Ἂν τὸ κυοφορούμενο δὲν εἶναι ἀνθρώπινη ζωή, τότε τί ἀκριβῶς ἔβλαψα; Καὶ γιατί σὲ κάθε ἀκτινολογικὸ ἐργαστήριο ὑπάρχουν πινακίδες ποὺ προειδοποιοῦν τὶς ἔγκυες γυναῖκες γιὰ τὸν κίνδυνο τῆς ἀκτινοβολίας; Δυστυχῶς ὁ «προοδευτισμός» μας φτάνει μέχρι τὸ δικαίωμα τοῦ «ἔτσι θέλω»: ἐγὼ διαχειρίζομαι τὸ σῶμα μου, κι ἂν ἀποφασίζω νὰ καταστρέφω ἄλλες ζωὲς κατὰ βούλησιν, τότε κάνω ὅ,τι μπορῶ γιὰ νὰ ἀποποιηθῶ τὶς ἠθικὲς εὐθύνες καὶ τὰ αἰσθήματα ἐνοχῆς ποὺ δημιουργοῦν οἱ πράξεις μου. Καὶ βέβαια αὐτὰ δὲν ἐξαλείφονται ἁπλῶς ἐπειδὴ τὸ ἐπιτρέπει ἕνας νόμος.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2021

«Αἵματος πλήρεις»

Τὸ ὄνομα τοῦ Στέλιου Κυμπουρόπουλου ἔγινε πασίγνωστο στὴν Ἑλλάδα, ὅταν τὸ 2019 ἀναδείχθηκε πρῶτος σὲ σταυροὺς εὐρωβουλευτής (πάνω ἀπὸ 577 χιλιάδες, ἕναν ἀριθμὸ ποὺ θὰ ζήλευαν πολλὰ κόμματα ποὺ πῆραν πολὺ λιγότερες ψήφους σὲ ἐθνικὲς ἐκλογές). Παρὰ τὴν ἐμφανῆ ἀναπηρία του (πάσχει ἀπὸ νωτιαία μυϊκὴ ἀτροφία, μιὰ σοβαρὴ νευρομυϊκὴ πάθηση) τελείωσε τὴν Ἰατρικὴ καὶ ἀσκεῖ τὴν εἰδικότητα τῆς Ψυχιατρικῆς. Χθὲς βρέθηκε καὶ πάλι στὴν ἐπικαιρότητα μετὰ τὴν ψῆφο του σὲ νόμο τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ. Ἄλλο ποὺ δὲν ἤθελε ἡ «προοδευτική» ἀντιπολίτευση: ξεσηκώθηκαν ὅλα τὰ κόμματα, γιατί μὲ τὴν ψῆφο του, λένε, ἀρνεῖται τὸ δικαίωμα τῶν γυναικῶν στὴν ἄμβλωση. Ἡ Νέα Δημοκρατία, γιὰ νὰ μὴ μείνει πίσω σὲ προοδευτικότητα, διαχώρισε τὴ θέση της ἀπὸ τὴν ψῆφο τοῦ βουλευτῆ της, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του εἶπε ὅτι ὑποστηρίζει καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο, «ἀραιώνοντας» ἔτσι τὸ ἀρχικό του ἁπλὸ καὶ στέρεο θετικὸ ἐπιχείρημα («Ἂν ἡ μάνα μου ἤξερε ὅτι θὰ γεννηθῶ ἀνάπηρος, θὰ μὲ σκότωνε ἤ ὄχι;»). Μὲ ἄλλα λόγια, ὅλοι οἱ πολιτικοὶ ἀναφανδὸν ὑπὲρ τῶν ἀμβλώσεων, μὴ τύχει καὶ χάσουμε.

Πολὺς λόγος γίνεται στὶς μέρες μας γιὰ τὸ ἂν ἐπιλέγονται οἱ ἀσθενεῖς ποὺ θὰ μποῦν στὴν ἐντατική, ὅταν δὲν περισσεύουν κρεβάτια. Ἔκανε κάποιος τὴ σύγκριση ἀνάμεσα στὶς ἀμβλώσεις καὶ τὴν κατάσταση αὐτή; Ἀπὸ ἠθικὴ σκοπιὰ δὲν διαφέρουν: γιὰ ἐπιλογὴ ζωῆς ἤ θανάτου πρόκειται καὶ στὶς δύο. Ἀκοῦμε ὅτι σὲ χῶρες ὅπως ἡ Ἰνδία γίνονται ἐπιλεκτικὲς ἐκτρώσεις θηλέων ἐμβρύων, διότι οἱ οἰκογένειες θέλουν ἀγόρι, καὶ νιώθουμε ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὴ «ρατσιστική» αὐτή τους διάκριση. Ἀκόμη, ἡ σύγχρονη ἰατρικὴ τῆς ἀναπαραγωγῆς συχνὰ ἐμφυτεύει πολλὰ γονιμοποιημένα ὠάρια σὲ ἄτεκνες γυναῖκες καὶ στὴ συνέχεια θανατώνει τὰ «περιττά» ἔμβρυα ποὺ προκύπτουν, ὥστε νὰ ἐπιζήσει «ἕνα καὶ καλό». Δυστυχῶς τέτοια γεγονότα ἀποτελοῦν καθημερινὴ ἐπίσημη πραγματικότητα, καὶ μόνο νὰ μαντέψουμε μποροῦμε τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐμβρύων ποὺ καταλήγουν στὰ χωνευτήρια τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία ταυτόχρονα κλαίγεται διὰ τῶν ἐκπροσώπων της γιά… τὸ δημογραφικό της πρόβλημα Ὁ (μὴ Χριστιανός) Ἱπποκράτης, ποὺ τὸν ἐπικαλούμαστε, ὅταν μᾶς βολεύει καὶ καυχώμαστε ποὺ τὸν ἔχουμε πρόγονο καὶ τὸν βάζουμε προμετωπίδα σὲ ἰατρεῖα καὶ νοσοκομεῖα, ἔβαζε τοὺς μαθητές του νὰ ὁρκίζονται ὅτι δὲν θὰ δώσουν σὲ γυναίκα ἐκτρωτικὸ φάρμακο. Χρειάζεται νὰ ποῦμε κι ἄλλα;

Ἂς κάνουμε μιὰ ἱστορικὴ παρένθεση. Τὸ 390 μ.Χ. ὁ Ἐπίσκοπος Μεδιολάνων Ἀμβρόσιος ἀπαγόρευσε στὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο νὰ μπεῖ στὸ ναό, διότι εἶχε διατάξει τὴ σφαγὴ 7.000 Θεσσαλονικέων μετὰ ἀπὸ στάση ποὺ ἐκδηλώθηκε στὴν πόλη. Δὲν εἶχε σηκώσει ὁ ἴδιος τὸ ξίφος: μὲ σύγχρονη γλώσσα θὰ λέγαμε ὅτι ἔφερε τὴν πολιτικὴ εὐθύνη. Τότε βέβαια δὲν ὑπῆρχε ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση, γιὰ νὰ ζητήσει τὴν παραίτησή του. Ὁ Ἐπίσκοπος ὅμως στάθηκε στὸ ὕψος τοῦ δικοῦ του ἀξιώματος, προφανῶς ἔχοντας κατὰ νοῦν αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Θεὸς στὸ προχθεσινὸ πρῶτο ἀνάγνωσμα τῆς Σαρακοστῆς ἀπὸ τὸν προφήτη Ἡσαΐα: «Ὅταν ἐκτείνητε τὰς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾽ ὑμῶν, καὶ ἐὰν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις… λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε… καὶ δεῦτε καὶ διαλεχθῶμεν» (Ἡσαΐας 1). Δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἀκούσω, διότι τὰ χέρια σας εἶναι βουτηγμένα στὸ αἷμα. Πηγαίνετε πρῶτα νὰ μετανοήσετε καὶ νὰ καθαρισθεῖτε, καὶ μετὰ ἐλᾶτε νὰ μοῦ προσφέρετε θυσίες καὶ νὰ μὲ λατρεύσετε. Καὶ ὁ αὐτοκράτορας συμμορφώθηκε μὲ τὴν ἀπαγόρευση τοῦ Ἐπισκόπου, πέρασε ἀπὸ τὸ στάδιο τῆς μετανοίας καὶ ἀποκαταστάθηκε ἐκκλησιαστικά.

Σημειώσεις:

[35]. Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος τῆς 1ης Ἰουλίου 2022 ποὺ ἀναφέρει ἐπίσης καὶ τὶς πηγές. [36]. Dr Ἀντώνιος Παπαγιάννης, Πνευμονολόγος, ΚΕΙΜΕΝΑ γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις ποὺ δημοσιεύθηκαν στὸ Ἱστολόγιο «Γοργὰ παρεστιγμένα» στὶς ἀντίστοιχες ἡμερομηνίες. Τὸ τελευταῖο δημοσιεύθηκε ὡς ἐπιστολὴ στὴν Καθημερινή.

6ον

Ἐπιστρέφοντας στὸ σήμερα, ἂς ἀναλογισθοῦμε ποιά κατ᾽ ἀναλογίαν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπέναντι στοὺς πολιτικούς, ὁποιασδήποτε ἀποχρώσεως, ποὺ συμμερίζονται τὴν θέση ὅτι ἡ ζωή τοῦ κυοφορουμένου ἐμβρύου εἶναι ἀναλώσιμη κατ᾽ ἐπιλογήν. Καὶ ἂς εὐχηθοῦμε νὰ μὴ φθάσουμε στὴν τελικὴ προειδοποίηση στὸ ἴδιο ἀνάγνωσμα, ποὺ ἀφορᾶ ὁλόκληρο τὸν λαό: «Ἐὰν μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται». Δὲν εἶναι ἀνθρώπινη ἀπειλή: «Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα», καταλήγει ὁ προφήτης. Ἆραγε ὅσα δεινὰ μᾶς συμβαίνουν τὰ χρόνια ποὺ περνᾶμε εἶναι ἄσχετα μὲ τὴν πραγματικότητα αὐτή;

Δευτέρα 27 Ἰουνίου 2022

Νόμος καὶ ἠθική

Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς εἶναι μιὰ χώρα μεγάλη, τόσο στὰ φυσικά της μεγέθη (ἔκταση, πληθυσμό, ποικιλομορφία τοπίου) ὅσο καὶ στὸ εἰδικὸ βάρος ποὺ ἔχει στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δὲν μιλοῦμε ἐδῶ γιὰ στρατιωτική, πολιτικὴ ἢ οἰκονομικὴ δύναμη, οὔτε γιὰ ἐπιστημονικὰ ἐπιτεύγματα (ὄντως μεγάλα). Ὁ λόγος εἶναι γιὰ τὴν γενικότερη ἐπίδραση ποὺ ἔχει καθετί τὸ «Ἀμερικάνικο» στὰ ἤθη, τὴν κοινωνικὴ συμπεριφορά, τὴ νοοτροπία τῶν ὑπολοίπων λαῶν τοῦ πλανήτη. Ὅπως εἶναι παγκοίνως γνωστό, καὶ τὸ τονίζουν διάφοροι ἀρθρογράφοι κάθε τόσο, ὅ,τι «φοριέται», «παίζει», κυκλοφορεῖ σήμερα στὴν Ἀμερικὴ εἶναι ἤδη καθ᾽ ὁδὸν καὶ πρὸς τὰ μέρη μας. Εἶναι μιὰ πραγματικότητα, ποὺ βασίζεται ἀφενὸς μὲν στὸν ἐπαρχιωτικὸ μιμητισμὸ ἡμῶν τῶν ὑπολοίπων, ἀφετέρου δὲ στὴν ἐπίδραση τῆς κινηματογραφικῆς βιομηχανίας τοῦ Χόλυγουντ (ἀπὸ πιὸ παλιά) καὶ τῶν ψηφιακῶν μέσων (πιὸ πρόσφατα καὶ ὅλο πιὸ περισσότερο).

Οἱ Ἀμερικανοὶ ἔχουν ἕνα προσφιλὲς σλόγκαν: «Everything is big in America». Τὰ πάντα εἶναι μεγάλα στὴν Ἀμερική. Ἀληθεύει ὄχι μόνο ὡς συνέπεια τῶν παραπάνω. Ἀκόμη καὶ οἱ διαφωνίες καὶ οἱ κοινωνικὲς ἀνισότητες καὶ οἱ διαμάχες εἶναι μεγάλες, διχάζουν σὲ βαθμὸ ἐμφυλίου πολέμου τὸν πληθυσμό, ἐμπλέκοντας φυσικὰ καὶ τὶς ἐξουσίες καὶ τὰ πρόσωπα ποὺ τὶς ἐκπροσωποῦν. Εἴτε πρόκειται γιὰ ὁπλοκατοχή, εἴτε γιὰ φυλετικὲς διακρίσεις, εἴτε γιὰ ἀμβλώσεις, εἴτε γιὰ θανατικὴ ποινή, εἴτε γιὰ ὁποιοδήποτε ἄλλο θέμα, εἶναι πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ πιάνουν τὰ δύο ἄκρα καὶ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ ἀλληλοσκοτωμό. Καὶ δυστυχῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν διστάζουν νὰ χρησιμοποιήσουν καὶ νὰ καλλιεργοῦν συστηματικὰ τὴν πόλωση αὐτή, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν δικούς τους σκοπούς, οἰκονομικοὺς καὶ πολιτικούς, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς εὐρύτερες συνέπειες. Ὅπως ἔλεγε ἕνα παλιὸ ἆσμα τοῦ Γιώργου Κοινούση «Ἀμερική, Ἀμερική, καλὰ μοῦ λέγαν μερικοί, πὼς εἶσαι χώρα τραγική…».

Γενικευμένες ἀντιδράσεις ἔχει προκαλέσει τελευταῖα ἡ κίνηση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τῶν ΗΠΑ νὰ ἀνατρέψει τὴν ἰσχύουσα ἐδῶ καὶ πενῆντα χρόνια δικαστικὴ ἀπόφαση Roe v Wade, ποὺ ἐπέτρεπε τὶς ἀμβλώσεις. Ἔχω γράψει ἐπανειλημμένα τὴ θέση μου ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ἀνθρώπινη ζωή, ὅτι ὀφείλουμε νὰ τὸ προστατεύουμε καὶ νὰ τοῦ ἐξασφαλίζουμε τὶς καλύτερες συνθῆκες, γιὰ νὰ ἔρθει στὸν κόσμο ὑγιὲς καὶ ἀκέραιο καὶ ὅτι ἡ καταστροφή του εἶναι ἀνθρωποκτονία. Δὲν ἔχω ἀλλάξει γνώμη, ἀλλὰ θὰ κάνω γιὰ λίγο τὸν συνήγορο τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ ἀναρωτηθῶ γιὰ τὶς προθέσεις τῶν δικαστῶν ποὺ ἔλαβαν τὴν πρόσφατη ἀπόφαση. Ἐμφοροῦνται ἀπὸ ἠθικὲς ἀξίες καὶ θέλουν νὰ ἀκυρώσουν κάτι ποὺ θεωροῦν ἀνήθικο καὶ ἐγκληματικό; Ἤ μήπως ἐξυπηρετοῦν σχέδια πολιτικῶν τύπου Τράμπ ποὺ θέλουν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ προωθήσουν τὴν ἀντιπολιτευτική τους ἀτζέντα καὶ νὰ ἐπανέλθουν στὴν ἐξουσία; Δὲν μπορῶ βέβαια νὰ γνωρίζω τὴν ἀπάντηση, ἀλλὰ «οἱ μέρες εἶναι πονηρές» καὶ δικαιοῦμαι νὰ εἶμαι καχύποπτος. Ἐξάλλου ἡ παρουσίαση τοῦ ὅλου θέματος ἀπὸ τὰ Μέσα εἶναι μεροληπτικὰ προσανατολισμένη ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀμβλώσεων, καὶ ἑπομένως κάθε ἄλλο παρὰ πλήρης καὶ ἀντικειμενική.

Δυστυχῶς ἔχουμε μάθει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ὅτι τὸ νόμιμο καὶ τὸ ἠθικὸ δὲν συμβαδίζουν ὑποχρεωτικά. Συχνὰ ὁ νόμος ἔρχεται καὶ «δικαιώνει» συμπεριφορὲς καὶ κοινωνικὲς πρακτικὲς ποὺ μόνο ὡς ἠθικὲς δὲν μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν. Τελικὰ ἡ ἠθικὴ εἶναι ὑπόθεση προσωπικῆς εὐθύνης καὶ ἐπιλογῆς τοῦ καθενός, ἀπόρροια τῆς πίστης του καὶ μέρος τοῦ «σταυροῦ» ποὺ σηκώνει στὴ ζωή του. Ἀκόμη κι ἂν κάτι τὸ ἐπιτρέπει (δὲν τὸ τιμωρεῖ) ὁ νόμος, δὲν θὰ τὸ πράξει κάποιος ἂν ἡ πίστη καὶ ἡ συνείδησή του τὸ ἀποκρούει. Ὁ δίκαιος -κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ ἔννοια- πάντοτε θὰ βασανίζεται βλέποντας τὴν ἀνομία νὰ κυριαρχεῖ γύρω του, καὶ μάλιστα μὲ θεσμικὴ κάλυψη. Δὲν θὰ δικαιωθεῖ ὅμως πιάνοντας τὴν πέτρα καὶ χτυπώντας τὸν ἄνομο. Ὅπως δὲν θὰ ἁγιάσει καὶ ὁ πολιτικὸς ποὺ νομοθετεῖ μὲ ὑστεροβουλία, ἔστω κι ἂν οἱ νόμοι του ἔχουν ἠθικὸ ἐπίχρισμα. Τὰ «κρύφια τῆς καρδίας του» θὰ τὸν κρίνουν. Συνεπῶς, κατὰ τὴν Ἀποκάλυψη, «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι», καὶ Ἐκεῖ­νος ποὺ τὰ λέει αὐτά «ἔρχεται ταχύ… ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ».

Μέτρα προστασίας γιὰ τὶς ἐγκύους (ἐπιστολὴ στὴν Καθημερινή, δημοσίευση 21/7/2022) kathi­merini.gr

Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ τὶς ἀμβλώσεις χωρὶς ἡ συζήτηση νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ πόλωση. Ὡστόσο, στὶς ἡμέρες μας, μὲ ἀφορμὴ τὶς πρόσφατες νομοθετικὲς ἀλλαγὲς στὶς ΗΠΑ, βλέπουμε νὰ προβάλλεται στὰ μέσα ἐνημέρωσης σχεδὸν ἀποκλειστικὰ ἡ μία πλευρά.

Χωρὶς καμιὰ διάθεση πολεμικῆς ἀντιπαράθεσης ἤ ἠθικολογίας, ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ κάνω μιά-δυὸ παρατηρήσεις μὲ καθαρὰ ἰατρικὴ ματιά.

Ὅλα τὰ φάρμακα ποὺ κυκλοφοροῦν ἀναγράφουν στὸ πληροφοριακὸ ἔντυπο ποὺ τὰ συνοδεύει ἂν εἶναι ἀσφαλῆ ἤ ἐπικίνδυνα γιὰ χρήση στὴ διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης. Ἡ ἀνεξέλεγκτη χορήγηση φαρμάκων σὲ ἔγκυο γυναίκα ποὺ καταλήγει σὲ βλάβη στὸ κυοφορούμενο βρέφος ἀποτελεῖ βαριὰ ἰατρικὴ ἀμέλεια καὶ συνεπάγεται σοβαρὲς ποινικὲς εὐθύνες.

Σὲ κάθε ἀκτινολογικὸ ἤ πυρηνικὸ ἐργαστήριο ὑπάρχουν προειδοποιητικὲς πινακίδες γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἔγκυες, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ κίνδυνος ἀπὸ ἔκθεση τοῦ κυοφορουμένου βρέφους σὲ ἀκτινοβολία.

Καὶ γενικά, ἀπὸ ἰατρικῆς πλευρᾶς, σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς κύησης συνιστᾶται στὶς ἐγκύους νὰ ἀποφεύγουν φάρμακα, ἀλκοόλ, κάπνισμα, λοιμώξεις ἤ ἄλλες καταστάσεις καὶ ἐνέργειες δυνητικὰ ἐπικίνδυνες γιὰ τὸ πλάσμα ποὺ κυοφορεῖται. Ἀκόμη καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν κύηση, συχνὰ οἱ ὑποψήφιοι γονεῖς, καὶ εἰδικὰ οἱ μητέρες, συμβουλεύονται τοὺς γιατροὺς γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ προσέξουν ἤ πῶς νὰ ρυθμίσουν τυχὸν προβλήματα ὑγείας τους, ὥστε νὰ μὴ προκύψει πρόβλημα στὴν ἐγκυμοσύνη ποὺ ἐπιδιώκουν.

Ὅλα τὰ προηγούμενα ἀναφέρονται σὲ ἐνδεχόμενους κινδύνους καὶ σὲ προστασία τῆς ὑγείας καὶ τῆς ἀρτιμέλειας ὄχι τῆς ἐγκύου γυναίκας, ἀλλὰ τοῦ κυήματος. Καὶ ἐδῶ ἀνακύπτει αὐτόματα τὸ καίριο ἐρώτημα: ἂν αὐτό, ποὺ θέλουμε πάσῃ θυσίᾳ νὰ προστατεύσουμε δὲν εἶναι ἀνθρώπινη ζωή, γιατί παίρνουμε ὅλες αὐτὲς τὶς προφυλάξεις; Καὶ ἂν εἶναι ἀνθρώπινη ζωή, μποροῦμε νὰ τὴν ματαιώνουμε κατὰ βούληση;

Ὁ ἀκάματος Πνευματικὸς Ἐργάτης, Οἰκονομολόγος καὶ λόγιος Συγγραφεὺς Νίκος Τσιρώνης

«Ἡ Ἄμβλωση εἶναι φόνος ἐκ προμελέτης!»[37]:

Παρὰ τὴν ἀντίθεση τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ τὶς κινητοποιήσεις καὶ διαμαρτυρίες, παρὰ τὰ ψηφίσματα καὶ ὑπομνήματα ἀτόμων, ὀργανώσεων καὶ εἰδικῶν ἐπιστημόνων ποὺ ἐστάλησαν στοὺς ἁρμόδιους παράγοντες, ψηφίστηκε ἀπὸ τὴ Βουλὴ ὁ νόμος ποὺ νομιμοποιεῖ τὶς ἀμβλώσεις.

Πολλοὶ εἶχαν προτείνει νὰ διεξαχθεῖ δημοψήφισμα, γιὰ νὰ ἀποφασίσει ὁ λαός, μετὰ ἀπὸ ὁλόπλευρη ἐνημέρωση, ὅπως ἐπιβάλλεται, γιὰ ἕνα τόσο σοβαρὸ καὶ σύνθετο πρόβλημα. Ἀλλὰ καὶ σ᾽ αὐτὸ τὸ θέμα ὁ «κυρίαρχος λαός» ἀγνοήθηκε.

Κατὰ τὴν γνώμη τῶν βιολόγων καὶ γυναικολόγων, τὸ ἔμβρυο εἶναι ἀνθρώπινη ζωὴ ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του, ἑπομένως ἡ ἄμβλωση εἶναι φόνος καὶ μάλιστα φόνος ἐκ προμελέτης. Αὐτὸν τὸν φόνο τῆς ἀνυπεράσπιστης ζωῆς μέσα στὸν μητρικὸν ὀργανισμὸ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν μητέρα, τὸν ἰατρὸ γυναικολόγο καὶ τοὺς βοηθούς του, πρόσωπα ποὺ πρέπει νὰ τὴν προστατεύουν, τὸν ὀνόμασαν «τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης». Γιατί; Γιὰ νὰ καθησυχάσουν τὴ συν­είδησή τους καὶ τὴ συνείδηση τῶν φονέων καὶ τῶν συνεργῶν τους ἤ γιὰ νὰ ὑπνωτίσουν τὸν ἀπληροφόρητο λαό; Ἤ μήπως γιὰ νὰ καλύψουν τὴν ἀντισυνταγματικότητα τοῦ νόμου αὐτοῦ μὲ λεκτικὸ μανδύα;

Εἰδικοὶ ἐπιστήμονες (γυναικολόγοι, ψυχίατροι) ἐπισημαίνουν τὴ σοβαρὴ ζημιὰ (σωματικὴ καὶ ψυχική) ποὺ ὑφίστανται οἱ γυναῖκες ἀπὸ τὶς ἀμβλώσεις. Προσωπική, πικρὴ πεῖρα ἔχουν καὶ οἱ γυναῖκες ποὺ ἔχουν κάνει ἄμβλωση, ἀλλὰ δὲν τὸ ὁμολογοῦν, ὅταν παρουσιάζονται στὴν προπαγανδιστικὴ τηλεόραση. Θὰ ἐξουδετερωθοῦν οἱ σοβαρότατες αὐτὲς συνέπειες (ψυχολογικές, γυναικολογικές) μὲ τὴν παράνομη (ἀνήθικη καὶ ἀντισυνταγματική) νομιμοποίηση τῆς ἀμβλώσεως; Ὄχι βέβαια.

Γιὰ τοὺς χριστιανοὺς καὶ τοὺς σοβαροὺς ἐπιστήμονες, ἀνεξάρτητα ἂν εἶναι χριστιανοὶ ἤ ὄχι, τὸ πρόβλημα δὲν λύθηκε μὲ τὴν νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων. Τὸ πρόβλημα ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει –μιλοῦν γιὰ 300.000 ἀμβλώσεις τὸ χρόνο στὴ χώρα μας– καὶ θὰ γίνει ἀσφαλῶς ὀξύτερο, ὅπως θὰ ἀποκαλύψουν οἱ στατιστικές, ἂν δίδονται ἀκριβῆ στοιχεῖα, γιὰ νὰ μὴ μιλήσουμε γιὰ τὸν ἐσωτερικὸ πνευματικὸ χῶρο τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου τὰ δράματα ποὺ παίζονται δὲν εἶναι στατιστικὰ μετρήσιμα. Ἀσφαλῶς δὲν θὰ λυνόταν τὸ πρόβλημα, ἂν οἱ κινητοποιήσεις καὶ ἐνέργειες ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ εἶχαν ἐπιτύχει νὰ ματαιώσουν τὴν ψήφιση τοῦ νόμου ποὺ νομιμοποίησε τὴν ἄμβλωση. Γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τὸ κύριο πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ νομιμοποίηση τῆς ἀμβλώσεως, ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ἀμβλώσεις ὡς πρόβλημα ἠθικό, κοινωνικό, νομικό, ψυχολογικὸ καὶ γυναικολογικό.

Γι᾽ αὐτὸ ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία καὶ τὰ ζωντανὰ μέλη της, εἰδικοὶ καὶ μή, ἄτομα μεμονωμένα καὶ ὀργανωμένα, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς πιέσεις πρὸς τοὺς ἁρμοδίους παράγοντες τῆς Πολιτείας γιὰ τὴν κατάργηση τῆς παράνομης νομιμοποιήσεως τῶν ἀμβλώσεων, πρέπει νὰ στραφοῦν πρὸς τὴν ριζικὴ καὶ οὐσιαστικὴ λύση τοῦ προβλήματος, λύση ποὺ δὲν θὰ εἶναι εὔκολη καὶ σύντομη, ἀλλὰ δύσκολη καὶ μακροπρόθεσμη, γιατὶ τὸ πρόβλημα συνδέεται μὲ τὸν πνευματικὸ ἤ ἐγωκεντρικὸ προσανατολισμὸ ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς δόθηκε, ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Χρειάζεται λοιπὸν συστηματική, ὁλόπλευρη ἐνημέρωση ὅλων γιὰ τὸ πολύπλοκο αὐτὸ θέμα μὲ διαλέξεις, συζητήσεις, δημοσιεύματα, συνοπτικὰ φυλλάδια καὶ προβολές (ὑπάρχει σχετικὴ ἀποκαλυπτικὴ ταινία καὶ μποροῦν νὰ χρησιμοποιηθοῦν βιντεοκασέττες). Ἡ διαφώτιση τῆς συνειδήσεως, ποὺ θὰ προκαλέσει μιὰ τέτοια ἐνημέρωση –ὄχι μόνον ἐγκεφαλικὴ λόγῳ τῆς φύσεως τοῦ θέματος– θὰ θέσει τὰ ἐνδιαφερόμενα ἄτομα ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν τους.

Ἡ ἔνταση τῆς δραστηριότητας στὸν τομέα τοῦ συστηματικοῦ, συνεχοῦς φωτισμένου εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ δὲν θὰ ἔχει μόνον εὐρύτερα εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα στὴ ζωὴ τῶν ἀτόμων καὶ στὴν ποιότητα τῆς κοινωνίας, ἀφοῦ θὰ διευρύνει, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀριθμὸ τῶν συνειδητῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ στὸ ὑπὸ ἐξέταση πρόβλημα, διότι τὸ Εὐαγγέλιο ἐμπνέει ἀγῶνες γιὰ ζωὴ καθαρή, ἠθική, ὑπεύθυνη, δημιουργικὴ καὶ οὐσιαστικὰ ἐλεύθερη. Ἐμπνέει τὴ σωστὴ στάση ἀπέναντι στὸ σῶμα καὶ τὶς δυνάμεις του, σεβασμὸ στὴ ζωὴ καὶ τὸν συνάνθρωπο, εἴτε ἄνδρας εἶναι εἴτε γυναίκα. Καὶ οἱ χριστιανοὶ ξέρουν ὅτι ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας δὲν πορεύονται στὴν ὁδὸ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀλήθειας μόνοι καὶ ἀδύναμοι, ἀλλὰ ἑνωμένοι, ὅπως τὰ «κλήματα» μὲ τήν «ἄμπελο», μὲ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ καὶ ἔχουν τὸν φωτισμό, τὴν καθοδήγηση καὶ τὴν ἐνίσχυσή Του. Ἔτσι θὰ περιορισθοῦν πολὺ οἱ περιπτώσεις ἀμβλώσεων ἀπὸ ἠθικὲς παρεκτροπὲς ἀγάμων ἤ ἐγγάμων ἤ λόγω ἀπειρίας, ἀγνοίας και ἐπιπολαιότητας ἐφήβων καὶ νέων.

Πρέπει νὰ ἀλλάξει ἡ στάση μας ἀπέναντι στὴν ἀνύπαντρη μητέρα καὶ τὸ ἐξώγαμο παιδὶ καὶ νὰ γίνει χριστιανική. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ πρόσωπα χρειάζονται τὴν ἀγάπη μας καὶ οἰκονομικὴ ὑποστήριξη καὶ ὄχι περιφρόνηση καὶ κοινωνικὴ ἀπόρριψη ποὺ συνήθως ἀντιμετωπίζουν στὴν κοινωνία μας, ποὺ ἐνῶ δὲν βιώνει τὴν ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου, μὲ σκληρότητα κατακρίνει, περιφρονεῖ, ἀπορρίπτει, ἐξοστρακίζει καί «λιθοβολεῖ».

Ἡ πολύτεκνη καὶ φτωχὴ οἰκογένεια χρειάζεται συμπαράσταση καὶ βοήθεια, ὄχι μόνον οἰκονομική. Ἀσφαλῶς καὶ οἰκονομικὴ γιὰ νὰ μὴ εἶναι ἀνεπιθύμητο ἕνα ἀκόμη παιδί, ἐπειδὴ θὰ ἀποτελεῖ ἀβάστακτο οἰκονομικὸ φορτίο. Κατηγορεῖται καὶ ἡ Ἐκκλησία, διότι ἐνῶ πολλοὶ κληρικοὶ καταδικάζουν τὴν ἄμβλωση καὶ τὴν ἀντισύλληψη καὶ παροτρύνουν τοὺς πιστοὺς στὴν πολυτεκνία, «δὲν βαπτίζουν οὔτε στεφανώνουν δωρεάν». Ἂς προσεχθεῖ καὶ τὸ σημεῖο αὐτό.

Σημείωσις:

[37]. Τὸ παρὸν ἄρθρο τοῦ Νίκου Τσιρώνη ἀποτελεῖ μέρος τοῦ ἐξαιρετικοῦ βιβλίου του μὲ τίτλο «Τὸ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟ καὶ τὸ ΑΙΩΝΙΟ».

7ον

Ἡ Ἐκκλησία, ἄτομα καὶ ὀργανώσεις, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ δική τους οἰκονομικὴ προσφορά, μποροῦν νὰ πείσουν καὶ νὰ πιέσουν τὸ Κράτος νὰ δαπανᾶ ὄχι γιὰ τὴν καταστροφὴ ἀνθρώπινης ζωῆς στὸ ἐμβρυϊκὸ στάδιο, ὅπως θὰ κάνει τώρα μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ νόμου, ποὺ νομιμοποιεῖ τὴν ἄμβλωση, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔρχονται στὴ ζωὴ παιδιά, γιὰ τὴν ἀνατροφὴ καὶ τὴν ὑγεία τους, γιὰ τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν σωστὴ ἐπαγγελματικὴ – κοινωνικὴ τακτοποίησή τους.

Ἡ ἀνακίνηση τοῦ ζητήματος τῆς ἀποποινικοποιήσεως ἔφερε στὸ προσκήνιο τὸ πρόβλημα τῶν ἀμβλώσεων, ἀλλὰ σημειώθηκε ἀποπροσανατολισμός. Ὄχι ὅτι ἡ ἀποποινικοποίηση εἶναι ἄνευ σημασίας καὶ ἄνευ συνεπειῶν. Κάθε ἄλλο. Καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ πρέπει νὰ συνεχισθοῦν οἱ προσπάθειες, γιὰ νὰ ὑπάρχουν ποινὲς γιὰ τὸν φόνο ποὺ ὀνόμασαν «τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης», σὰν νὰ ἦταν δυνατὸν νὰ μεταβληθεῖ ὁ χαρακτήρας μιᾶς πράξεως, ὅταν ἀλλάζουμε τὸ ὄνομά της. Κυρίως ὅμως οἱ προσπάθειες καὶ οἱ κινητοποιήσεις πρέπει νὰ ἀποβλέπουν στὴν ὅσο τὸ δυνατὸν εὐρύτερη ἐξάλειψη τῶν αἰτίων ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἄμβλωση: ἄγνοια, ἐπιπολαιότητα, ἀνευθυνότητα, ἀπιστία, πτώχεια, ἐγωκεντρισμός, πλάνη καὶ ἔλλειψη ἀγάπης στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν κοινωνία μας.

Σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις κάποιοι ἄλλοι δὲν κάμπτονται, ἀλλὰ διακηρύσσουν «ὁ ἀγώνας συνεχίζεται». Οἱ χριστιανοὶ θὰ ἀπογοητευθοῦν καὶ θὰ «ἐπιστρέψουν στὰ ἴδια» λέγοντας «δέν γίνεται τίποτε»; Θὰ εἴμαστε ὅμως χριστιανοί, ἂν ἐνεργοῦμε ἔτσι; Δὲν προδίδουμε τὴν ἀποστολή μας, ἂν κάνουμε κάτι τέτοιο;

Ὁ διακεκριμένος Καθηγητὴς τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ Κωνσταντῖνος Γ. Καρακατσάνης εἰς τὸ ἐξαιρετικόν του Πόνημα ἀποκαλεῖ τὰς Ἀμβλώσεις ἐσχάτη ἀνομία καὶ ἐπισημαίνει τὰς ἐξαιρετικὰς σοβαρὰς συνεπείας ποὺ ἔχει ἡ Ἄμβλωσις εἰς τὴν σωματικὴν καὶ ψυχικὴν ὑγείαν τῆς γυναικός[38]:

Ἡ ἄσκηση τοῦ ἰατρικοῦ λειτουργήματος, δυόμισυ χιλιάδες σχεδὸν χρόνια τώρα, βασίζεται στὸν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτη· σύμφωνα μὲ τὸν ὅρκο αὐτόν, ὁ ἰατρὸς θεραπεύει καὶ ἀνακουφίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν πόνο, ἐνῶ σὲ καμμία περίπτωση δὲν εἶναι ἐπιτρεπτὸ νὰ προβεῖ σὲ ἐνέργεια, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει βλάβη τῆς ὑγείας ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψής του μέχρι τὸν βιολογικό του θάνατο. Ὁ ὑπέρτατος σεβασμὸς πρὸς τὴ μοναδικότητα καὶ τὴν ἱερότητα τοῦ κάθε ἑνὸς ἀνθρώπινου προσώπου ἦταν πάντοτε τὸ ἄλλο βασικὸ ἀξίωμα στὴν ἄσκηση τοῦ ἰατρικοῦ λειτουργήματος. Τὴν πεμπτουσία τοῦ ὅρκου τοῦ Ἱπποκράτη ἐπιβεβαίωσε ἡ διακήρυξη τῆς Παγκόσμιας Ἕνωσης τῶν ἰατρῶν στὴ Γενεύη τὸ ἔτος 1948, ἡ ὁποία ἐπαναλήφθηκε καὶ στὴ διακήρυξη τοῦ Παρισίου τὸ ἔτος 1974. Σύμφωνα μὲ αὐτήν, ὁ ὑπέρτατος σεβασμὸς πρὸς τὴν ἀνθρώπινη ζωή, ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης, συνιστᾶ τὸ ὕψιστο καθῆκον τοῦ ἰατροῦ: «I will maintain the utmost respect for human life from the time of fertilization» («Θὰ διατηρήσω τὸν ὕψιστο σεβασμὸ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης»). Στὴν ἴδια διακήρυξη τονίζεται ἡ ὑπόσχεση ὅτι: «ἀκόμη καὶ ὑπὸ ἀπειλὴ δὲν θὰ χρησιμοποιήσω τὶς ἰατρικές μου γνώσεις γιὰ ἀντι-ανθρωπιστικὲς ἐνέργειες» («even under threat, I will not use my knowledge contrary to the laws of humanity»). Ἀπὸ τὸ ἴδιο πνεῦμα διαπνέονται καὶ ὅλες οἱ διακηρύξεις τῆς «Παγκόσμιας Ἕνωσης Ἰατρῶν, οἱ ὁποῖοι σέβονται τὴν ἀνθρώπινη ζωή («World Federation of Doctors who respect human life») –μὲ 210.000 μέλη σὲ ὅλο τὸν κόσμο–, οἱ διακηρύξεις τοῦ Elsinki τῶν ἐτῶν 1964 καὶ 1975, ἀλλὰ καὶ ἐκείνης τοῦ ΟΗΕ γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἄρθρο 3, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο «κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὸ δικαίωμα στὴ ζωή. («everyone has the right to life»). Περαιτέρω, οἱ ἰατροὶ ὁρκίζονται μὲ τὸν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτη γιὰ τὴν εὐσυνείδητη ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους· εἰδικότερα, ὁ ὅρκος αὐτὸς ἀπαγορεύει ρητὰ στὸν ἰατρὸ τὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης· «οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω», ἀναγράφεται χαρακτηριστικά…

Ὁ ἰσχυρισμὸς τῶν ἐγκύων γυναικῶν περὶ αὐτοδιάθεσης τοῦ σώματός τους δὲν ἀντέχει σὲ στοιχειώδη λογικὸ ἔλεγχο· διότι εἶναι «τοῖς πᾶσι γνωστό» ὅτι τὸ κυοφορούμενο ἔμβρυο δὲν εἶναι μία ἀδιαφοροποίητη μᾶζα ἱστῶν τοῦ σώματος τῆς ἐγκύου, ἀλλὰ ἀποτελεῖ μία ἀνεξάρτητη καὶ μοναδικὴ ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη, ἡ ὁποία φιλοξενεῖται στὸ σῶμα τῆς μητέρας της γιὰ ὁρισμένο χρονικὸ διάστημα, ἕως ὅτου συμπληρωθεῖ ἡ ἀνάπτυξή της (ἤ ἔστω, ἕως ὅτου ἀποκτήσει αὐτὴ τὴν ἱκανότητα πρὸς ἐπιβίωση ἐκτὸς τοῦ περιβάλλοντος τῆς ἀνθρώπινης μήτρας ποὺ τὴν φιλοξενεῖ…)

Κατὰ τὴ Θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ψυχὴ δίνεται ἀπὸ τὸν Θεό «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». Ἑπομένως, τὸ ἔμβρυο εἶναι ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης καὶ ἡ ἄμβλωση σὲ ὁποιοδήποτε στάδιο τῆς ἐγκυμοσύνης συνιστᾶ ἐκ προμελέτης ἀνθρωποκτονία, ἰδιαίτερα, μάλιστα, ἀποτρόπαιη.

Αἱ ἄμεσοι, μείζονες ἐπιπλοκαὶ τῶν ἀμβλώσεων εἰς τὴν μητέραν

Ὑπολογίζεται ὅτι τὸ 10% τῶν γυναικῶν οἱ ὁποῖ­ες προβαίνουν σὲ ἀμβλώσεις ὑφίστανται ἄμεσες ἐπιπλοκὲς ἐκ τῶν ὁποίων τὸ 20%, δηλαδὴ τὸ 2% τοῦ συνόλου τῶν γυναικῶν αὐτῶν) θεωροῦνται μείζονες· οἱ ἐπιπλοκὲς αὐτὲς περιλαμβάνουν τὴ λοίμωξη, τὴ σημαντικὴ αἱμορραγία, τὴν πνευμονικὴ ἐμβολή, τὴ διάτρηση τῆς μήτρας, τὶς ἐπιπλοκὲς ἀπὸ τὴν ἀναισθησία, βλάβες τοῦ τραχήλου τῆς μήτρας καὶ τὴ σηψαιμία.

Μία συνήθης συνέπεια τῶν ἀμβλώσεων εἶναι ἡ φλεγμονώδης νόσος τῆς πυέλου (ΦΝΠ, στὸ ἑξῆς), ἡ ὁποία ἀκόμη καὶ μὲ ἄμεση θεραπεία συχνὰ ὁδηγεῖ σὲ στείρωση. Μετὰ ἕνα ἐπεισόδιο ΦΝΠ, τὸ 10% τῶν γυναικῶν ἀναπτύσσει συμφύσεις στὶς σάλπιγγες, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν σὲ στείρωση· μετὰ ἀπὸ δύο ἐπεισόδια ΦΝΠ, τὸ ποσοστὸ τῆς στείρωσης ἀνέρχεται σὲ 30%, ἐνῶ μετὰ ἀπὸ τρία ἐπεισόδια τὸ ποσοστὸ εἶναι 60%. Ἄλλη ἄμεση ἐπιπλοκὴ τῶν ἀμβλώσεων εἶναι ἡ σημαντικὴ αἱμορραγία, ἡ ὁποία συμβαίνει σὲ λιγότερο ἀπὸ τὸ 1% τῶν περιπτώσεων. Ἡ αἱμορραγία εἶναι δυνατὸν νὰ ὀφείλεται σὲ ἀτονία τῆς μήτρας, διαταραχὲς τῆς πηκτικότητας τοῦ αἵματος, ἀνώμαλη θέση τοῦ πλακούντα, διάτρηση τῆς μήτρας, ρήξη τοῦ τραχήλου καὶ κατακράτηση ὑπολειμμάτων τῆς ἐγκυμοσύνης. Ἡ φαρμακευτικὴ ἄμβλωση συνοδεύεται ἀπὸ περισσότερη αἱμορραγία συγκριτικὰ μὲ τὴ χειρουργικὴ ἄμβλωση. Ἡ αἱμορραγία μετὰ ἀπὸ χειρουργικὴ ἄμβλωση εἶναι συνηθέστερη σὲ ἄμβλωση δεύτερου τριμήνου τῆς ἐγκυμοσύνης καὶ κυμαίνεται ἀπὸ 1-10‰.

β. Ὄψιμοι ἐπιπλοκαὶ καὶ συνέπειαι τῶν ἀμβλώσεων εἰς τὴν μητέρα

Σὲ μία μεγάλη μελέτη σὲ γυναῖκες οἱ ὁποῖες προέβησαν σὲ ἄμβλωση κατὰ τὴν πρώτη τους ἐγκυμοσύνη βρέθηκε ὅτι τὸ 48% εἶχε ἐπιπλοκὲς στὶς ἑπόμενες ἐγκυμοσύνες, οἱ ὁποῖες συσχετίζονταν μὲ τὴν προηγηθεῖσα ἄμβλωση. Οἱ γυναῖ­κες αὐτὲς εἶχαν κατὰ μέσο ὅρο 2.3 αὐτόματες ἀποβολὲς γιὰ κάθε μία γέννηση τέκνου. Οἱ ὄψιμες ἐπιπλοκὲς τῶν ἀμβλώσεων περιλαμβάνουν:

τὴ στείρωση

τὴν ἔκτοπη (ἐξωμήτρια) ἐγκυμοσύνη

τὶς συχνότερες αὐτόματες ἀποβολές

τὶς ἀποβολὲς τοῦ δευτέρου τριμήνου τῆς ἐγκυμοσύνης

τὸν πρόδρομο πλακούντα τὴ ρήξη τῆς μήτρας καὶ τὴν εὐαισθητοποίηση τῶν ἀρνητικῶν Rh (Rhesus) μητέρων.

Ὁ σχετικὸς κίνδυνος δευτεροπαθοῦς στείρωσης μεταξὺ τῶν γυναικῶν οἱ ὁποῖες εἶχαν τοὐλάχιστον μία ἄμβλωση, καὶ ὄχι αὐτόματες ἀποβολές, ἦταν 3-4 φορὲς μεγαλύτερος συγκριτικὰ μὲ τὶς γυναῖκες οἱ ὁποῖες δὲν εἶχαν κάνει ἄμβλωση…

Γιὰ τὶς Ἀμβλώσεις στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία γράφει: Ἀπὸ τὶς διενεργούμενες ἀμβλώσεις στὴν Ἑλλάδα, ὅπως προαναφέρθηκε, 30.000-40.000 πραγματοποιοῦνται σὲ ἔφηβες ἡλικίας μικρότερης τῶν 18 ἐτῶν· εἰδικότερα, ὅπως προαναφέρθηκε, ὑπολογίζεται ὅτι τὸ 25% τῶν κοριτσιῶν ἡλικίας 14-17 ἐτῶν ἔχει ἤδη κάνει ἄμβλωση! Τὰ προαναφερθέντα γεγονότα εἶναι ἀσφαλῶς ἀναμενόμενα, δεδομένου τοῦ γεγονότος ὅτι περίπου τὸ 70% τῶν Ἑλλήνων ἐφήβων ἡλικίας 14-16 ἐτῶν ἐπιδίδονται σὲ σεξουαλικὲς δραστηριότητες, σύμφωνα μὲ καθηγητὲς τῆς Β´ Μαιευτικῆς καὶ Γυναικολογικῆς Κλινικῆς τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν. Ἡ ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη, ὅταν συμβεῖ σὲ ἔφηβες, ἀποτελεῖ συνήθως ἰδιαίτερα τραυματικὴ ἐμπειρία. Οἱ ἐπιπτώσεις τῆς ἀνεπιθύμητης ἐγκυμοσύνης στὴν ἐφηβεία περιλαμβάνουν τὶς σωματικὲς καὶ τὶς ψυχο-κοινωνικές· οἱ σωματικὲς ἐπιπτώσεις εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος ἀποβολῆς, ὁ πρόωρος τοκετός καὶ ἡ γέννηση νεογνοῦ μὲ χαμηλὸ σωματικὸ βάρος· οἱ ψυχο-κοινωνικὲς ἐπιπτώσεις περιλαμβάνουν τὴ μεγαλύτερη πιθανότητα νὰ ἐγκαταλείψει ἡ ἔφηβος τὸ σχολεῖο, νὰ καταφύγει σὲ ἐσπευσμένο γάμο καὶ στὴ συνέχεια σὲ διαζύγιο, καί, τέλος, σὲ μεγαλύτερη πιθανότητα διενέργειας ἄμβλωσης.

Σὲ ἔφηβες οἱ ὁποῖες ἔχουν ἱστορικὸ ἀμβλώσεων ἔχει παρατηρηθεῖ, ἐντὸς ἑπταμήνου ἀπὸ τὴν ἄμβλωση, ἐπιδείνωση τῆς ψυχολογικῆς τους κατάστασης, ἡ ὁποία περιλαμβάνει αὐτομομφή, κατάθλιψη, κοινωνικὴ ἀπομόνωση, ἀλλὰ καὶ ἐσπευσμένο γάμο. Συναισθηματικὴ δυσφορία καὶ ἄλλες ψυχολογικὲς διαταραχὲς παρατηροῦνται γιὰ χρόνια μετὰ τὴν ἄμβλωση, οἱ ὁποῖες μάλιστα ἐκλύονται κατὰ τὴν «ἐπέτειο» τῆς ἄμβλωσης. Ἡ ψυχολογική-ψυχιατρικὴ συμπτωματολογία τῶν ἐφήβων μὲ ἱστορικὸ ἄμβλωσης –ἐκ τῶν ὁποίων 25% ἐπισκέπτονται ψυχιάτρους– περιλαμβάνει τὴν κατάθλιψη, τὴν ἀπώλεια αὐτο-εκτίμησης, τὴν αὐτο-καταστροφικὴ συμπεριφορά, τὶς διαταραχὲς μνήμης, τὶς μεγάλες μεταβολὲς τῆς προσωπικότητας, τὶς ἀγχώδεις προσβολές, τὶς ἐνοχές, τὴ βίαιη συμπεριφορά, τὴ δυσκολία συγκέντρωσης καὶ τὴ δυσκολία συναισθηματικοῦ συνδέσμου μὲ τὰ ἑπόμενα παιδιά τους. Εἰδικότερα, 80% τῶν ἐφήβων αὐτῶν παρουσίασαν αἰσθήματα αὐτομίσους, 41% ἔγιναν χρῆστες οὐσιῶν, 60% εἶχαν σκέψεις αὐτοκτονίας, 28% πραγματοποίησαν ἀπόπειρες αὐτοκτονίας καὶ 14% ἀποπειράθηκαν νὰ αὐτοκτονήσουν δύο ἤ περισσότερες φορές.

Ὁ λόγιος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ Μιλτιάδης Χρ. Βάντσος[39] μὲ τὸ κῦρος τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Δασκάλου ἀναφέρεται στὴ Διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων ποὺ ὅλοι ὁμόφωνα διδάσκουν ὅτι ἡ Ἔκτρωση εἶναι φόνος!:

Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅπως καὶ οἱ πρὸ αὐτοῦ Πατέρες, θεωρεῖ τὴν ἔκτρωση ὡς φόνο καὶ μάλιστα χαρακτηρίζει ὡς φόνισσες τόσο αὐτὲς ποὺ χορηγοῦν τὰ φαρμακευτικὰ παρασκευάσματα, γιὰ νὰ προκαλέσουν τὴν ἔκτρωση, ὅσο καὶ τὶς γυναῖκες ποὺ τὰ δέχονται ἑκούσια, γιὰ νὰ θανατώσουν τὸ ἔμβρυο πού φέρουν: «Καὶ αἱ τοίνυν τὰ ἀμβλωθρίδια διδοῦσαι φάρμακα φονεύτριαί εἰσι καὶ αὐταὶ καὶ αἱ δεχόμεναι τὰ ἐμβρυοκτόνα δηλητήρια». Ὁ ἱ. Πατὴρ κάνει μάλιστα λόγο γιὰ δύο φόνους, ἀφοῦ συχνὰ στὴν ἐποχή του ἡ ἔκτρωση ἀπέβαινε θανατηφόρα ὄχι μόνο γιὰ τὸ ἔμβρυο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ γυναίκα!

Ἐνῶ ὁ Μέγας Βασίλειος δὲν περιορίζεται μόνο στὴν εὐθύνη τῶν γυναικῶν, ἀλλὰ ἐπισημαίνει καὶ τὴν εὐθύνη αὐτῶν ποὺ χορηγοῦν φαρμακευτικὰ σκευάσματα, γιὰ νὰ προκαλέσουν τὴν Ἔκτρωση, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμπεριλαμβάνει καὶ τὸν ἄνδρα στοὺς ὑπαίτιους τῆς Ἔκτρωσης. Ἐξετάζοντας τὴν προφανῶς συνήθη περίπτωση Ἔκτρωσης, τὴν ἀπαλλαγὴ δηλ. ἀπὸ τὸν καρπὸ μιᾶς παράνομης καὶ ἀνήθικης σχέσης, ὁ ἱ. Πατὴρ ἀπευθύνεται στὸν ἄνδρα λέγοντας τὰ ἑξῆς: «Τί σπείρεις ἔνθα ἡ ἄρουρα σπουδάζει διαφθεῖραι τὸν καρπόν; ἔνθα πολλὰ τὰ ἀτόκια; ἔνθα πρὸ τῆς γενέσεως φόνος; Καὶ γὰρ καὶ τὴν πόρνην οὐκ ἀφίης μεῖναι πόρνην μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀνδροφόνον ποιεῖς. Εἶδες ἀπὸ μέθης πορνείαν, ἀπὸ πορνείας μοιχείαν, ἀπὸ μοιχείας φόνον; μᾶλλον δὲ καὶ φόνου τι χεῖρον· οὐδὲ γὰρ ἔχω πῶς αὐτὸ καλέσω· οὐ γὰρ τεχθέντα ἀναιρεῖ, ἀλλὰ καὶ τεχθῆναι κωλύει. Τί τοίνυν; Καὶ τοῦ Θεοῦ τὴν δωρεὰν ὑβρίζεις, καὶ τοῖς αὐτοῦ μάχῃ νόμοις, καὶ ὅπερ ἐστὶ κατάρα, τοῦτο ὡς εὐλογίαν μεταδιώκεις, καὶ τὸ ταμιεῖον τῆς γενέσεως ταμιεῖον ποιεῖς σφαγῆς, καὶ τὴν πρὸς παιδοποιίαν δοθεῖσαν γυναῖκα πρὸς φόνον παρασκευάζεις; Ἵνα γὰρ ἀεὶ τοῖς ἐρασταῖς εὔχρηστος ᾖ καὶ ποθεινὴ καὶ πλέον ἀργύριον ἕλκῃ, οὐδὲ τοῦτο παραιτεῖται ποιῆσαι, μέγα ἐπὶ τὴν σὴν κεφαλὴν τὸ πῦρ ἐντεῦθεν σωρεύουσα· εἰ γὰρ ἐκείνης τὸ τόλμημα, ἀλλὰ σὴ ἡ αἰτία γίνεται…».

Σημειώσεις:

[38]. Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη, Ἀμβλώσεις: Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΟΜΙΑ, ἐκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Θεσσαλονίκη 2018, © «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Υἱοὶ Στ. Κεμεντζετζίδη Ο.Ε., Σπαρτάκου 6, 566 26 Συκιές Θεσσαλονίκης, τηλ. 2310.212659, fax: 2310207340.

[39]. Μιλτιάδης Χρ. Βάντσος, Ἐπ. Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., Ἠθικὴ θεώρηση τῆς Ἔκτρωσης, ἐκδ. Κορνηλία Σφακιανάκη, σελ. 192 κ.ἑξ.

8ον

Ἐνῶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑστιάζει τὸ ἐνδιαφέρον του στὴν Ἔκτρωση ποὺ γίνεται ὡς ἀποτέλεσμα πορνείας ἤ μοιχείας, ὁ ἱ. Αὐγουστῖνος ἐξετάζει τὴν ἔκτρωση ποὺ γίνεται στὰ πλαίσια τοῦ γάμου καὶ τὶς συνέπειες ποὺ ἔχει γι᾽ αὐτόν. Ἀναφέρει τὶς προσπάθειες τῆς γυναίκας ἀρχικὰ νὰ ἀποφύγει τὴ σύλληψη μὲ τὴ λήψη φαρμακευτικῶν σκευασμάτων, ποὺ ἀποκαλεῖ δηλητήρια, καὶ στὴ συνέχεια, ἐφόσον βέβαια ἡ ἀντισύλληψη ἀποτύχει, νὰ θανατώσει τὸ παιδὶ ποὺ φέρει μέσα της. Οἱ γονεῖς τοῦ ἐκτρωθέντος παιδιοῦ, συνεχίζει, δὲν εἶναι ἀληθινοὶ σύζυγοι, καθὼς ὁ δεσμός τους δὲν βασίζεται στὸ μυστήριο τοῦ γάμου, ἀλλὰ στὴ σαρκικὴ ἡδονή… Στὴν ὁμόφωνη ἀπόρριψη τῆς Ἔκτρωσης ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ ὁμόφωνη ἀπόρριψη τῆς Ἔκτρωσης στὰ κείμενα ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων, ὁρισμένα μάλιστα τῶν ὁποίων ἀνήκουν στὰ πρώιμα ἔργα τῆς χριστιανικῆς γραμματείας. Ἤδη στὰ τέλη τοῦ 1ου μ.Χ. αἰ. ἤ κατ᾽ ἄλλους στὶς ἀρχὲς τοῦ 2ου αἰ. σὲ δύο τέτοια ἔργα, στὴ Διδαχὴ Κυρίου διὰ τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων τοῖς ἔθνεσι καὶ στὴν Ἐπιστολὴ Βαρνάβα, ἔχουμε ρητὴ καὶ κατηγορηματικὴ καταδίκη τῆς Ἔκτρωσης. Ἡ Διδαχὴ ξεκινάει μὲ τὴν παρατήρηση ὅτι ὑπάρχουν δύο ὁδοὶ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει κανείς, ἡ ὁδὸς τῆς ζωῆς καὶ ἡ ὁδὸς τοῦ θανάτου. Ἡ περιγραφὴ τῆς πρώτης ξεκινάει μὲ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης καὶ συνεχίζεται μὲ τὴν ἀπαρίθμηση μιᾶς σειρᾶς ἀνήθικων πράξεων, ποὺ καλεῖται νὰ ἀποφύγει ὁ Χριστιανός. Μεταξὺ αὐτῶν ὁ συγγραφέας τῆς Διδαχῆς συμπεριλαμβάνει τὴν ἔκτρωση καὶ τὴ βρεφοκτονία: «οὐ φονεύσεις τέκνον ἐν φθορᾷ, οὐδὲ γεννηθέντα ἀποκτενεῖς…». Ἀντίστοιχα, στὴν ὁδὸ τοῦ θανάτου βρίσκονται, μεταξὺ ἄλλων, οἱ «φονεῖς τέκνων» καὶ οἱ «φθορεῖς πλάσματος Θεοῦ». Ἀνάλογο εἶναι καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς Ἐπιστολῆς Βαρνάβα, μὲ παραπλήσια μάλιστα διατύπωση: «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὑπὲρ τὴν ψυχήν σου. οὐ φονεύσεις τέκνον ἐν φθορᾷ, οὐδὲ πάλιν γεννηθὲν ἀποκτενεῖς».

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀναφερόμενος στὸ γάμο καὶ στὴν τεκνογονία ἔχει μία σύντομη, ἀλλὰ ἰδιαίτερα μεστὴ ἀναφορὰ στὴν Ἔκτρωση, τὴν ὁποία καταδικάζει, καθὼς θεωρεῖ ὅτι ἔρχεται σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Τὴ θεωρεῖ ὡς φόνο, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν πορνεία καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀναίρεση τῆς ἀγάπης. Λέει χαρακτηριστικά: «Κατὰ φύσιν δ᾽ ἂν ἡμῖν χωροίη ὁ βίος ἅπας, κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν, μὴ κτείνουσί τε τὸ ἐκ προνοίας θεϊκῆς φυόμενον τῶν ἀνθρώπων γένος κακοτέχνοις μηχαναῖς· αὗται γὰρ πορνείας ἐπικαλύμματι τοῖς ἐς παντελῆ κατασπῶσι φθοράν, φθορίοις συγχρώμεναι φαρμάκοις, ἐξαναλίσκουσιν ἅμα τῷ ἐμβρύῳ τὴν φιλανθρωπίαν».

Ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας θεωρεῖ παιδί, τόσο αὐτὸ ποὺ βρίσκεται στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, ὅσο καὶ αὐτὸ ποὺ ἔχει γεννηθεῖ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ συμπληρώνει τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ἀνατροφὴ τῶν τέκνων μὲ τὴν ἀπαγόρευση Ἔκτρωσης. Λέει συγκεκριμένα: «Τέκνα τρέφειν ἅπαντα προσέταξε. Καὶ γυναιξὶν ἀπεῖπε μήτ᾽ ἀμβλοῦν τὸ σπαρέν, μήτε διαφθείρειν. Ἀλλὰ ἥν φανείη, τεκνοκτόνος ἂν εἴη, ψυχὴν ἀφανίζουσα, καὶ τὸ γένος ἐλαττοῦσα…».

Ἡ διακεκριμένη Νομικὸς καὶ Λογία Συγγραφέας Φερενίκη Παναγοπούλου – Κουτνατζῆ[40] ἀναφέρεται στὴ θεσμικὴ διαδρομὴ τῆς Ἀμβλώσεως, ἡ ὁποία κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες εἶναι Φόνος καὶ θανάσιμη Ἁμαρτία!:

Ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ ἐποχὴ ὁ Χριστιανισμὸς ἀναγνώρισε ὅτι ἡ ἄμβλωση εἶναι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν στροφὴ πρὸς τὸν Θεό. Τὰ ἀρχαιότερα κείμενα ποὺ περιγράφουν τὴν κατὰ Χριστὸν ζωὴ ἀντιμετωπίζουν τὸ ζήτημα τῆς ἀμβλώσεως. Παραδείγματος χάριν, στὴν Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων, ἕνα ἔργο ποὺ συντάχθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 50 καὶ 70 μ.Χ. (τὸ ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων καταδεικνύει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ νήστευαν τὶς Τετάρτες καὶ τὶς Παρασκευὲς ἤδη ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴ ἐποχή), βρίσκει κανεὶς τὴν ἄμβλωση νὰ συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν σοβαρῶν ἁμαρτιῶν. «Δὲν θὰ φονεύσεις, δὲν θὰ μοιχεύσεις, δὲν θὰ ἀρσενοκοιτεύσεις, δὲν θὰ πορνεύσεις, δὲν θὰ κλέψεις, δὲν θὰ χρησιμοποιήσεις μαγεία, δὲν θὰ χρησιμοποιήσεις [μαγικά] φίλτρα, δὲν θὰ παράσχεις ἀμβλωθρίδια οὔτε θὰ διαπράξεις παιδοκτονία». Μιὰ παρόμοια ὁμάδα ἀπαγορεύσεων, συμπεριλαμβανομένης τῆς ἀπαγορεύσεως γιὰ ἄμβλωση, ἀνευρίσκεται ἐπίσης στὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Βαρνάβα τοῦ 1ου ἤ 2ου αἰώνα. «Δὲν θὰ πορνεύσεις, δὲν θὰ μοιχεύσεις, δὲν θὰ ἀρσενοκοιτεύσεις […] Δὲν θὰ παράσχεις ἀμβλωθρίδια, δὲν θὰ διαπράξεις παιδοκτονία». Ἡ ἄμβλωση εἶχε ἀνέκαθεν καταδικαστεῖ ἀπὸ τὸν χριστιανισμό… Κατὰ τὸν Β´ Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου ἡ ἄμβλωση, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἀγορὰ καὶ προμήθεια ἀμβλωτικῶν μέσων, ἐξομοιωνόταν μὲ τὴν ἀνθρωποκτονία. Περαιτέρω, κατὰ τὸν Η´ Κανόνα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, οἱ γυναῖκες οἱ ὁποῖες κατασκευάζουν ἤ λαμβάνουν φάρμακα ποὺ προκαλοῦν τὶς ἀμβλώσεις ἐκλαμβάνονται ὡς ἑκούσιοι δολοφόνοι. Ἡ ἔκταση τῆς αὐστηρότητας ἀντανακλᾶται στὸν ΝΣΤ´ (56ο) Κανόνα περὶ ἑκουσίων φόνων, βάσει τοῦ ὁποίου, ὅποιος ἑκουσίως ἐφόνευσε καὶ μετανόησε πρέπει νὰ μένει ἀκοινώνητος τῶν Θείων Ἁγιασμάτων γιὰ εἴκοσι χρόνια…

Κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ ἄνθρωπος ἐμψυχοῦται ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς γονιμοποιήσεώς του καὶ ὡς ἐκ τούτου, δὲν τίθεται τὸ ὅριο τῶν δεκατεσσάρων ἡμερῶν, ὥστε πρὶν ἀπὸ αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα ἡ ἄμβλωση νὰ θεωρεῖται δικαιολογημένη. Κατὰ συνέπεια, ἡ Ἐκκλησία χαρακτηρίζει τὴν ἄμβλωση καὶ ὅλες γενικὰ τὶς πρακτικὲς ἀμβλώσεως ὡς «σοβαρὰ ἁμαρτήματα, καθὼς χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὸ φόνο ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ γιὰ νὰ ἐμποδίσουν τὴν τεκνοποίηση, ἐπηρεάζουν τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς γυναίκας καὶ ὑπάρχει κίνδυνος σωματικῆς βλάβης τῆς γυναίκας».

Ὁ λόγιος Θεολόγος Καθηγητὴς Νικόλαος Παν. Βασιλειάδης σὲ μιὰ ἐμπεριστατωμένη καὶ ἀναλυτικὴ μελέτη ἀναφέρει ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τὴν Ἄμβλωση ὡς φόνο καὶ τὴ γυναίκα ποὺ κάνει Ἄμβλωση ὡς φόνισσα, γιατὶ τὸ Ἔμβρυο ἀποκτᾶ ψυχὴ ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεως!:[41]

α) Στὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων τὸ ἀνθρώπινο ἔμβρυο θεωρεῖται ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος καὶ ὀνομάζεται «βρέφος» ἤ «παιδί» ἤ «τέκνον» αὐτῆς, ποὺ τὸ κυοφορεῖ, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὸ παιδί, ποὺ ἔχει γεννηθεῖ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ χαρακτηρίζεται ὡς φόνος τόσο ἡ φθορὰ τοῦ ἐμβρύου, ὅσο καὶ ἡ θανάτωση τοῦ παιδιοῦ, ποὺ ἔχει γεννηθεῖ. Ἡ Διδαχὴ τῶν 12 Ἀποστόλων, ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Βαρνάβα, ὁ ἀπολογητὴς Ἀθηναγόρας καὶ ἄλλοι καταδικάζουν ρητῶς τὴν ἄμβλωση καὶ τὴ φθορὰ τοῦ ἐμβρύου ἀπὸ τὴ μητέρα.

β) Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν Η´ Κανόνα του χαρακτηρίζει ὡς φόνισσες καὶ αὐτὲς ποὺ δίνουν φάρμακα, γιὰ νὰ προκαλέσουν τὴν ἄμβλωση καὶ ἐκεῖνες ποὺ δέχονται τὰ φάρμακα αὐτὰ καὶ ἔτσι θανατώνουν ἑκουσίως τὸ ἔμβρυο. Γράφει: «Καὶ αἱ τοίνυν τὰ ἀμβλωθρίδια διδοῦσαι φάρμακα φονεύτριαί εἰσι καὶ αὐταὶ καὶ αἱ δεχόμεναι τὰ ἐμβρυοκτόνα δηλητήρια». Δηλαδή: Καὶ ὅσες λοιπὸν δίνουν τὰ ἀμβλωτικὰ φάρμακα εἶναι καὶ αὐτὲς φόνισσες, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅσες παίρνουν τὰ ἐμβρυοκτόνα αὐτὰ δηλητήρια. Τὰ ἴδια ὁρίζει καὶ ὁ ΚΑ´ Κανὼν τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ (ἀρχιεπισκοπὴ Γαλατίας) Τοπικῆς Συνόδου (314/315). Τὰ ἴδια ὁρίζει καὶ ὁ 91ος Κανὼν τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (681 μ.Χ.), ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ 66ος Κανὼν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

γ) Ἔχουμε καὶ ἄμεσες Πατερικὲς καὶ γενικώτερες μαρτυρίες γιὰ τὴ συνύπαρξη ψυχῆς καὶ σώματος εὐθὺς ἀμέσως ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεως. Ἔτσι ἔχουμε μιὰ σημαντικὴ πληροφορία ἀπὸ τὸν Κλήμη τὸν Ἀλεξανδρέα, ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνει κατὰ λέξη μιὰ πληροφορία ἑνὸς προγενεστέρου Γέροντος, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸ ἔμβρυο ἀποκτᾶ ψυχὴ ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεως.

Τὴν ταυτόχρονη ἀρχὴ τῆς συστάσεως ψυχῆς καὶ σώματος διδάσκει καθαρὰ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης. Γράφει: «Μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ψυχῆς τε καὶ σώματος ἀρχὴν τῆς συστάσεως». Καὶ ἀλλοῦ γράφει: Τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἑνιαία ψυχοσωματικὴ ὀντότητα, «μία εἶναι καὶ κοινὴ τῆς συστάσεως ἡ ἀρχή»· οὔτε τὸ σῶμα προηγεῖται τῆς ψυχῆς, οὔτε ἡ ψυχὴ τοῦ σώματος. Καὶ τῶν δυὸ (τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς) ἀρχή «ἐν ταῖς τῆς γενέσεως ἀφορμαῖς εἶναι συνισταμένη». Αἰτιολογεῖ δὲ τὴ θέση του αὐτή, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν ἀπὸ τὴ ζωοποιὸ ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ἀπὸ τὸ ἑνιαῖο τοῦ ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικῆς ἑνότητος.

Τὴν ταυτόχρονη ἔλευση «εἰς τὸ εἶναι» τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος διδάσκει καὶ ὁ μεγάλος Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Γράφει: «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται· οὐ τὸ μὲν πρότερον, τὸ δὲ ὕστερον κατὰ τὰ Ὠριγένους ληρήματα». Δηλαδή: Τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ ἐπλάσθηκαν ταυτόχρονα καὶ ὄχι τὸ ἕνα πρῶτα καὶ τὸ ἄλλο ὕστερα, κατὰ τὶς φλυαρίες τοῦ Ὠριγένη!

Γιὰ τὸ ὅτι ἡ Ἐπιστήμη συμφωνεῖ σήμερα μὲ τὴν Ἐκκλησία ὁ Νικόλαος Βασιλειάδης γράφει χαρακτηριστικά: Εἶναι ὅμως ἄξιο ἰδιαιτέρας ὑπογραμμίσεως τοῦτο: Αὐτὸ ποὺ ἐδίδαξε ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία, ἔρχεται νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσει μετὰ ἀπὸ 20 σχεδὸν αἰῶνες (καὶ οὐσιαστικὰ μετὰ ἀπὸ 35 αἰῶνες, ἂν λάβουμε ὑπόψη ὅτι ὁ θεόπτης Μωϋσῆς συνέγραψε τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως περὶ τὸ 1500 π.Χ.) καὶ ἡ σύγχρονη Ἰατρική!

Ὁ Γάλλος ἰατρὸς René Biot (Ρενὲ Μπιό) στὸ βιβλίο του «Ἡ ὑγεία μας» (ὁ γαλλικὸς τίτλος τοῦ βιβλίου εἶναι «Santé Humaine») γράφει: «Πράγματι· μόλις ὑπάρξῃ ζωή, ὑπάρχει ἔμψυχος βίος! Ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν πραγματοποιεῖται ἡ γονιμοποίησις, μία ψυχὴ ζωοποιεῖ τὸ ὂν αὐτό, ἡ ἰδία (ψυχή), ἡ ὁποία θὰ ἐκδηλωθῆ ἀργότερον μὲ τὰς ἰδιότητας τῆς διανοήσεως καὶ τῶν αἰσθήσεων. Ἐὰν αἱ δυνάμεις αὐταὶ εὑρίσκονται ἐν ὑπνώσει, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι ὁ ὀργανισμός, τὸν ὁποῖον ἐμψυχώνει (ἡ ψυχή), δὲν ἔχει ἀκόμη ἀρκετὰ ἀναπτυχθῆ, διὰ νὰ καταστήσῃ δυνατὴν τὴν λειτουργίαν των»!

Ὡραία καὶ παραστατικὴ εἰκόνα τοῦ πῶς ἡ ψυχὴ φανερώνει τὶς ἐνέργειές της μᾶς δίνει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος: Ἡ ψυχὴ εἶναι τέλεια καὶ ὅταν ἀκόμη βρίσκεται στὸ ἔμβρυο. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ φανερώσει ὅλη της τὴν ἐνέργεια. Γιατί, παρατηρεῖ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, ἕνας μουσικός, ὅσο ἄριστος καὶ ἂν εἶναι, δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀποδώσει κανένα μέλος, ἂν τοῦ δώσουμε μιὰ στενὴ καὶ ἀτελῆ φλογέρα· μὲ τέτοια φλογέρα θὰ στριγγιάζει παράφωνα! Ὅταν ὅμως τοῦ δώσουμε μιὰ φλογέρα σωστή, τότε μᾶς φανερώνει ὅλη του τὴ μουσικὴ τέχνη καὶ ἱκανότητα καὶ ἀκοῦμε μιὰ θαυμάσια ἁρμονία. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ψυχή. Στὴν ἀρχὴ (στὸ ἔμβρυο) σιωπᾶ, ὕστερα (στὸ βρέφος, στὸ νήπιο), ἀκοῦμε τὴν ἄτονη φωνή της καὶ καθὼς προχωρεῖ ἡ αὔξηση καὶ τελειοποίηση τῆς φλογέρας της, δηλαδὴ τοῦ σώματος, καθὼς ὁ ἄνθρωπος ὁλοκληρώνεται, ἀφήνει νὰ ξεχύνεται ὅλη ἡ δύναμη, ἡ σοφία, ἡ σύνεση καὶ ἡ ἀρετή της…

Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καταλήγουμε ἀβίαστα στὸ ὅτι κάθε ἀνθρώπινο ἔμβρυο εὐθὺς ἀμέσως ἀπὸ τὴν ἴδια ὥρα τῆς συστάσεώς του, «εἶναι ὁ ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος τέλειος ἄνθρωπος». «Πᾶν συλλαμβανόμενον ἀνθρώπινον ἔμβρυον εἶναι τελεία ψυχοσωματικὴ ἀνθρωπίνη ὕπαρξις». Συν­επῶς ἡ διδασκαλία (τῆς Ἐκκλησίας μας) ὅτι «ἀνθρώπινον ἔμβρυον = ψυχή + σῶμα = ἄνθρωπος) ἀποτελεῖ πραγματικὴν ἀνθρωπολογικὴν διάστασιν τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος».

Χαρακτηριστικὰ ὁ Νικόλαος Βασιλειάδης γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς ἀμβλώσεως στὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία τῆς γυναίκας γράφει: «Τὸ γεγονὸς τῆς τεράστιας ἠθικῆς εὐθύνης γιὰ τὴν ἄμβλωση ἀποδεικνύουν καὶ οἱ βαριὲς συνέπειες, ποὺ ἔχει ἡ ἄμβλωση στὴ σωματικὴ ὑγεία τῆς γυναίκας. Οἱ γιατροὶ κάνουν λόγο γιὰ 17 (δεκαεπτά) ὁμάδες ἐπιπλοκῶν κατὰ τὴν ἔκτρωση, καὶ εὐθὺς μετὰ γιὰ ἄλλες 8 (ὀκτώ). Ἀργότερα ἀκολουθοῦν κι ἄλλες ἐπιπλοκές, ὥστε τὸ σύνολο τῶν ἐπιπλοκῶν νὰ φθάνει συνολικὰ τὶς 40 (σαράντα)!

Πέρα ὅμως ἀπ᾽ αὐτὲς τὶς βιολογικὲς – σωματικὲς ἐπιπλοκὲς ἡ ἄμβλωση ἔχει βαρύτατες συνέπειες καὶ στὴν ψυχικὴ ὑγεία καὶ ἰσορροπία τῆς γυναίκας, ἀλλὰ καὶ τοῦ συνεργοῦ ἄνδρα. Ψυχιατρικὰ εὑρήματα, ὅπως ἐνοχές, ἐρινύες καὶ καταθλίψεις κατὰ τρόπο ραγδαῖο, κρίσεις συνειδήσεως, ὄνειρα ἐφιαλτικὰ κ.λπ. ἐμφανίζονται σταθερὰ καὶ χωρὶς ἐξαίρεση σ᾽ ὅλες τὶς περιπτώσεις τῶν γυναικῶν, ποὺ προχωροῦν στὴν ἄμβλωση. Γιατί κλείνουμε τ᾽ αὐτιά μας στὶς σχετικὲς μὲ τὸ θέμα αὐτὸ μαρτυρίες τῶν ψυχιάτρων καὶ τῶν ψυχιατρείων; Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἔκτρωση ἀνοίγει τὸ δρόμο γιὰ τόν «ἀνδρικὸ σωβινισμό», ἡ ἔκτρωση εἶναι βιασμὸς τοῦ σώματος τῆς γυναίκας, εἶναι καίριο πλῆγμα κατὰ τῆς ἀξιοπρεπείας τῆς γυναίκας, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ φοβερὰ ψυχολογικὰ στρές.

Σημειώσεις:

[40]. Φερενίκη Παναγοπούλου – Κουτνατζῆ, Ἡ θεσμικὴ διαδρομὴ τῆς Ἀμβλώσεως, ἐκδ. Παπαζήση, Ἀθήνα 2016 μὲ Πρόλογο Ἰσμήνης Κριάρη, Πρυτάνεως Παντείου Πανεπιστημίου καὶ Καθηγήτριας Συνταγματικοῦ Δικαίου, σελ. 46, 54.

[41]. Νικολάου Παν. Βασιλειάδη, Πότε «ἐμψυχοῦται» τὸ ἀνθρώπινο Ἔμβρυο; Ἡ ὥρα μηδὲν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἐκδ. Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι, Ὀκτώβριος 1986, ἔκδοσις 2α, σελ. 18 κ.ἑξ.

Ορθόδοξος Τύπος