Τὰ γαϊδούρια μαλώνουνε ἔξω ἀπ᾿ τὸν ἀχυρώνα καὶ θὰ σκορπίσουν τ᾿ ἄχυρα καὶ νηστικὰ θὰ μείνουν.

 

Τὰ γαϊδούρια μαλώνουνε ἔξω ἀπ᾿ τὸν ἀχυρώνα

καὶ θὰ σκορπίσουν τ᾿  ἄχυρα καὶ νηστικὰ θὰ μείνουν.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων.

Α΄

Διατυπώνονται ἀπόψεις γιὰ ἀποχὴ ἀπὸ τὶς ἐκλογές, διότι ὁ συμμετέχων –λένε-   νομιμοποιεῖ τὸ σύστημα ἐξουσίας. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ὁ χρόνος οὔτε ἡ διάθεσις νὰ λεπτολογίσουμε ἐπ᾿ αὐτοῦ, εἰδικῶς ὅταν ἔχουν γραφεῖ πάμπολες σελίδες καὶ ἔχουν ἐκφωνηθῇ ὁμιλίες πολλῶν ὡρῶν, ἀκόμη καὶ ἀπὸ σπουδαίους καὶ βαθύνοοες διανοητὲς καὶ πανεπιστημιακούς.  Ἔτσι κι᾿ ἀλλοιῶς οἱ λόγοι καὶ τὰ ἐπιχειρήματα δὲν ἔχουν τελειωμὸ, ἰδιαιτέρως  ἄν ὑπάρχει κρυμμένος καὶ κάποιος ἐγωϊσμὸς, πράγμα ποὺ συνήθως συμβαίνει σὲ ὅλους μας. Σὲ κάθε λόγο ὑπάρχει ἀντίλογος· στὴν ζωὴ, στὴν πραγματικότητα, ποιός εἶναι ὁ ἀντίλογος;

«Λόγῳ παλαίει πᾶς λόγος, βίῳ δὲ τίς;» Ἁγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς.

Ἄν εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ ἀποφασίζουμε, ἄν ὑπάρχει αὐτεξούσιον, τότε ὁ κάθε ἕνας ἀποφασίζει ἀνάλογα μὲ τὶς ἐμπειρίες του, μὲ τὴν πραγματικότητα ποὺ ζεῖ, -τὸν «βίον», ποὺ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Γρηγόριος- καὶ τὸ μυαλὸ καὶ τὰ κριτήρια ποὺ διαθέτει.  Ἄλλοτε ἀποφασίζει σωστὰ, ἄλλοτε λάθος, ἀλλὰ αὐτεξουσίως.

Ὁπότε ὅποιος θέλει ψηφίζει καὶ μάλιστα ὅτι θελήσει νὰ ψηφίσῃ, ὅποιος θέλει δὲν ψηφίζει, γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, καὶ τελειώνει ἡ ὑπόθεσις. Προσωπικῶς, στὴν παροῦσα συγκυρία, τάσσομαι ὑπὲρ τῆς συμμετοχῆς κυρίως γιὰ τὴν ἀπόλυτη καταδίκη καὶ τὸ μαύρισμα ὅλων ὅσων συμμετείχαν στὴν Βουλὴ καὶ συνήργησαν αὐτὴ τὴν τριετία στὴν καταδυνάστευσι τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὑπὲρ τῆς ψήφου μὲ προσοχὴ ὥστε νὰ βρεθοῦν -ἄν ὑπάρχουν- ἄνθρωποι κάπως καλύτεροι μὲ λίγο φόβο Θεοῦ, μήπως καὶ κάτι κάνουν, χωρὶς πολλὲς ἐλπίδες, ὅπως ἤδη πολλοὶ ἔχουν γράψει καὶ ἐγώ. 

 Διατυπώθηκαν, ὅμως, ἀπόψεις ὅ,τι ὅποιος  πάει νὰ ψηφίσῃ εἶναι ἵδιος μὲ αὐτὸν ποὺ ἔκανε τὸ ἐμβόλιο:

«... όποιος δέχεται να κάνει το εμβόλιο και να ρίξει το φακελάκι στην κάλπη, παρέχει την συναίνεσή του στο σύστημα που έχει θεσπίσει άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτικές πράξεις», καὶ ἔτσι «όσοι δεν εμβολιάζονται αλλά ψηφοφορούν δεν είναι γνήσιοι, αλλά γιαλαντζί αρνητές». [1]

Νομίζω ὅτι εἶναι λανθασμένα συμπεράσματα αὐτά. Ἔτσι τὰ θεωρῶ. Στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐμβολιάστηκαν μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνῃ μιὰ τεράστια ποικιλία αἰτιῶν. Φόβος, εὐπιστία, συμφεροντολογισμὸς, παγίδευσις, ἐκβιασμὸς, ἀδιέξοδο στὰ βιοτικά, ἐλαφρότης, ἐπιπολαιότης, βλακεία κλπ κλπ. Τί νὰ κάνῃ ὁ ἄλλος ὅταν ζεῖ τὴν οἰκογένεια μὲ ἕνα πενιχρὸ μισθὸ, τὰ βγάζει πέρα πέρα ἵσα-ἵσα, μὲ τὴν ψυχὴ στὸ στόμα καὶ τὸν ἀπειλεῖ ὁ ἐργοδότης μὲ ἄμεση ἀπόλυσι ἄν δὲν ἐμβολιαστῇ; Ἐξαναγκάζεται νὰ ὑποκύψῃ. Αὐτὸς παρέχει ἐκουσία συναίνεσι στὸ σύστημα; Ὁ ἅλλος πάλι κυνηγήθηκε, λοιδωρήθηκε, πλήρωσε πρόστιμα, ἔχασε τὴ δουλειά του ἀρνούμενος νὰ ὑποκύψῃ σὲ ὅλους τοὺς ἐξαναγκασμοὺς καὶ τώρα ἔχει τὴν εὐκαιρία νὰ μαυρίσῃ τοὺς τυράννους καὶ ἐγκληματίες, ἔστω καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, τῆς ψήφου του, καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι «γιαλαντζί» καὶ ὅ,τι ἔκαμε μέχρι τώρα εἶναι ἄκυρο καὶ ἀποδεικνύεται ὅ,τι «συναινεῖ στὸ σύστημα»;  Συγνώμη, ἴσως ἀπὸ τὸ χαμηλὸ ἐπίπεδο ποὺ βλέπω τὰ πράγματα καὶ τὸ δάσος τῆς ἄγνοιας ποὺ μὲ καλύπτει δὲν μὲ ἀφήνει νὰ διακρίνω καὶ νὰ διεισδύσω σ᾿ αὐτὸν τὸν ἀστερισμὸ τῶν συλλογισμῶν, ὅμως αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς περισσοτέρους ἀπὸ ὅσους συναναστρέφομαι. Καὶ συναναστρέφομαι, συνήθως, ἀπλοὺς ἀνθρώπους. Αὐτοὺς προτιμῶ. Τὶς περισσότερες φορὲς ἀποδεικνύονται  πιὸ καθαροὶ καὶ μὲ μεγαλύτερη εὐθυκρισία ἀπὸ ὅσους πέρασαν ἀπὸ τὰ πανεπιστήμια, ὅπως εἶμαι καὶ ἐγώ (ἐννοῶ πέρασα ἀπὸ τέτοια ἰδρύματα -καὶ νά!, τὸ ἀποτέλεσμα). Αὐτοὶ λοιπὸν , οἱ καθημερινοὶ ἄνθρωποι, θέλουν νὰ τιμωρήσουν ὅλο αὐτὸ τὸ σύστημα καὶ τὰ πρόσωπα ποὺ τὸ ἐνσαρκώνουν,  ποὺ τρία χρόνια περιφρόνησε, ἐξευτέλισε, ἐκβίασε, καὶ δολοφόνησε τόσους συνανθρώπους. Τιμωρία διὰ τῆς ψήφου. Τί νὰ τοὺς πῇ κανεὶς; Ὅτι ἄν μαυρίσουν τσίπρες, μητσοτάκιδες ἀνδρουλάκιδες καὶ ὅλον τὸν ἄλλο κοινοβουλευτικὸ συρφετὸ εἶναι συνεργάτες τους; Ἐνῷ ἄν ἀπέχουν δηλαδὴ ἀφήσουν αὐτοὺς καὶ τοὺς ὁμόφρονές  τους νὰ ἐξαγοράσουν καὶ νὰ ξεγελάσουν ὅσους μποροῦν καὶ νὰ ξαναπάρουν τὴν ἐξουσία γιὰ νὰ κάνουν πάλι τὰ ἴδια –τότε ἀντιστέκονται στὸ σύστημα; Ἡ κοινὴ λογικὴ δὲν τὸ ἀντέχει αὐτό. Τὸ πιὸ πιθανὸ  νὰ σὲ περάσουν γιὰ παλαβό, ἄν τοὺς προτείνεις τέτοια στάσι, μὲ τὸν ἀπλὸ καὶ πραγματιστικὸ τρόπο ποὺ σκέπτονται.

Νομίζω ὅτι ὅποιος  βλέπει τὰ πράγματα μὲ  τέτοια λογικὴ αὐτοπαγιδεύεται, διότι ἄν τὴν ἀκολουθήσῃ μὲ ἀπόλυτη συνέπεια δὲν θὰ πρέπῃ νὰ συμμετάσχῃ οὔτε κἄν στὰ δημοψηφίσματα τὰ ὁποία  πιθανὸν νὰ προκηρυχθοῦν γιὰ ὁποιουσδήποτε λόγους. Στὸ ΝΑΙ ἤ ΟΧΙ τοῦ Τσίπρα ὅποιος συμμετεῖχε τί ἔκανε; «Παρεῖχε τὴν συναίνεσί του στὸ σύστημα»; Σὲ ὅλες τὶς ἄλλες δραστηριότητες τῆς κοινωνικῆς ζωῆς ποὺ ἐπιβλέπει, κατευθύνει καὶ ἐλέγχει τὸ σύστημα αὐτὸ, δὲν θὰ συμμετάσχῃ; Δὲν θὰ μπῇ σὲ ἀεροπλάνο, τραίνο, καράβι, νοσοκομεῖο, ἀστυνομικὸ τμήμα, ἐφορία, τράπεζα, σούπερ μάρκετ, βενζινάδικο  κλπ ἐπειδὴ κυβερνοῦν οἱ νεοεποχῖτες τσιπρομητσοτάκιδες;

Ἄν ὑπῆρχε δυνατότης συμμετοχῆς στὶς ἐκλογὲς ἐπισκόπων, ὅπως γίνεται στὴν Κύπρο, καὶ ἐκεὶ θὰ ἐπροτείνετο ἀποχὴ, μιὰ ποὺ καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ μας ἄρχοντες δὲν ὑπολείπονται καθόλου τῶν «ἀρετῶν» τῶν πολιτικῶν μας ἀρχόντων καὶ ἔχουν ἐγκαθιδρύσει ἀντίστοιχο ἐκκλησιαστικὸ σύστημα; 

Μπορεῖ κανεὶς νὰ μιλᾷ ἀπλὰ καὶ νὰ παρουσιάζῃ μὲ σαφήνεια τὰ νοήματα. Μπορεῖ ὁ ἄλλος μὲ ὑπέρσοφες λέξεις καὶ συλλογισμοὺς νὰ συσκοτίζῃ καὶ τὰ σαφή. Ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης ὁρίζει ὡς σοφὸ τὸν πρῶτο, διότι φανερώνει αὐτὸ ποὺ εἶναι κρυμμένο. Ὁ ἄλλος, καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι σὲ ὅλους φανερὸ (μὲ τοὺς πολύπλοκους συλλογισμούς του) τὸ κρύβει στὸ σκοτάδι. Γι᾿ αὐτὸ θεωρεῖ ἐκεῖνον ποὺ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ὡφέλεια τῶν ἀκροατῶν πολυύμνητο· τὸν δὲ ἄλλο, χωρὶς ἀμοιβὴ· γιατὶ (κατὰ βάθος) ἐνδιαφέρεται σφόδρα γιὰ τὴν δική του δόξα.

 «Σοφὸν τῷ λόγῳ ἔγωγε ὁρισαίμην, τὸν σαφῶς παραστῆσαι δυνάμενον τὸ νοηθὲν, οὐ τὸν ὑπερσόφοις καὶ ὑψηλαῖς λέξεσι καὶ τὰ σαφὴ ἐπισκιάζοντα. Ὁ μὲν γὰρ τὸ λεληθὸς εἰς φῶς ἄγει· ὁ δὲ καὶ τὸ πᾶσι δῆλον ἐν σκότῳ κατακρύπτει. Διὸ ἐκεῖνος μὲν ἅτε τῆς τῶν ἀκροατῶν ὡφελείας ἐφιέμενος, πολυύμνητος· οὗτος δὲ ἅτε τῆς ἰδίας δόξης ὀρεγόμενος, ἀγέραστος». ΑΓΙΟΣ  ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG78 760.

Νομίζω καὶ οἱ ὁμιλοῦντες καὶ οἱ ἀκροώμενοι ἄν καθρεφτιστοῦμε στὰ λόγια τοῦ ἁγίου Ἰσιδώρου θὰ βοηθηθοῦμε νὰ δοῦμε πρὸς τὰ πού κλίνουμε.

Ἐγὼ πουθενὰ δὲν βρῆκα τέτοια ἀπαίτησι γιὰ  τοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ νὰ μὴν συμμετέχουν στὴν ζωὴ ἄν κυβερνοῦν ρεμάλια, οὔτε κἄν στὶς ἐκλογές, ἄν τοὺς δίδεται  τέτοια δυνατότης. Ἐδὼ  ἰσχύει τὸ «Τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι».  Ὁ Ἀπ.Παῦλος ὅταν ἐπεκαλέσθῃ Καίσαρα , δηλαδὴ ζήτησε ὡς Ρωμαῖος πολίτης νὰ δικαστῇ ἀπὸ τὸν Καίσαρα, «παρεῖχε τὴν συναίνεσί του στὸ σύστημα» τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας; Ὅταν στὴν πρὸς Διόγνητον Ἐπιστολή ἀναφέρεται: «Πάντων μετέχουσιν ὡς πολίται καὶ παντ᾿ ὑπομένουσι ὡς ξένοι» προτρέπει τοὺς χριστιανοὺς νὰ γίνουν συνεργάτες καὶ συνένοχοι τῶν ἐξουσιαστῶν, ἐφ᾿ὁσον σὲ ὅλα μετέχουν ὡς πολῖτες; Λίγη ψυχραιμία.

Τί εἶναι σημαντικώτερο τελικά, τὰ λόγια ἤ οἱ πράξεις. Προφανῶς οἱ πράξεις. Πῶς μὲ τὰ λόγια κατακεραυνώνει κανεὶς τοὺς τυράννους, ἀλλὰ ἀρνεῖται νὰ τὸ κάνῃ ἐμπράκτως, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τοῦ εἶναι ἐφικτὸς καὶ ποὺ αὐτοὶ καταλαβαίνουν;

«Βίος ἄνευ λόγου μᾶλλον ὠφελεῖν πέφυκεν, ἤ λόγος ἄνευ βίου. Ὁ μὲν γὰρ καὶ σιγῶν ὠφελεῖ, ὁ δὲ καὶ βοῶν ἐνοχλεῖ». ΑΓΙΟΣ  ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG78 708

Ἄρα ὁ παραπάνω συλλογισμὸς θεωρῶ ὅ,τι εἶναι λανθασμένος. Μιὰ ἀτυχὴς ὑπερβολή, ἀσταμάτητα σκεπτομένου νοός.

Β΄

Πολλὲς κατηγορίες ἐπειδὴ τὸ κόμμα ΝΙΚΗ, δημοσίως ἀνακοινώνει ὅ,τι ἔχει εὐλογία ἀπὸ πνευματικοὺς πατέρες γιὰ τὸν ἀγώνα του.

Ἐξ ἀρχῆς δηλώνω ὅ,τι δὲν συμφωνῶ μὲ τέτοιες τακτικές (ἐννοῶ τὶς εὐλογίες δημοσίως διατυπούμενες).

 Ὅμως ὀφείλω νὰ κάνω μία διευκρίνησι. Αὐτὸ τὸ φαινόμενο δὲν εἶναι ἀποκλειστικότης  κάποιων ἐκ τῶν ἀνθρώπων ποὺ συγκροτοῦν αὐτό τὸ κόμμα. Ὁλόκληρο τὸ Ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καταδυναστεύεται ἀπὸ αὐτὴν τὴν νοσηρὴ νοοτροπία ποιμενόντων καὶ ποιμενομένων. Σαφῆς ἐπηροὴ ἀπὸ τὸν ἀνατολίτικο Γκουρουϊσμὸ, ποὺ παρουσιάζεται ὡς «γεροντισμὸς» καὶ ἀπαιτεῖ ἀπόλυτη «ὑπακοή». Προέρχεται ἀπὸ τὶς μοναστικὲς κοινότητες, κυρίως τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ὅπου ὑπῆρχαν μοναχοὶ ποὺ ὑπεραγαποῦσαν τοὺς χαρισματικοὺς γέροντες τους καὶ τοὺς ἔκαναν ἀδιάκριτη ὑπακοὴ καὶ τελικῶς κατέληξε γιὰ κάποιους τὸ ἐξωτερικὸ σχῆμα, ἀνεξαρτήτως  τῶν ἄλλων προϋποθέσεων (γέροντας χαρισματοῦχος καὶ ἀγαπῶν ὑποτακτικός) νὰ ἐμφανίζεται ὡς ὁ τῦπος τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Φυσικὰ δὲν ξεχνοῦμε ὅτι ἡ ὑπακοὴ εἶναι μία ἀπὸ τὶς μοναχικὲς ὑποσχέσεις καὶ ἀρετές. Ἀπὸ ἐδῶ εὔκολα ἀντιγράφηκε ὁ ρόλος τοῦ «γέροντα», συνήθως ἀπροϋπόθετα, ἀπὸ παπάδες κοσμικοὺς ἤ «ἀρχιμανδρῖτες» ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ τοῦ «ὑποτακτικοῦ», αὐτουνοῦ δηλ. ποὺ κάνει «ὑπακοὴ» στὸν «γέροντα» καὶ καταλήξαμε σιγὰ-σιγά  στὴν σημερινὴ κατάστασι. Ὅμως, φυσικά, δὲν εἶναι ὁ κάθε παπᾶς καὶ ἐξομολόγος «γέροντας». Οὕτε ὁ κάθε ἄσχετος ἤ εὐπειθὴς κάνει ὑπακοὴ ἄν παραιτεῖται ἀπὸ τὴν προσωπική του εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν συνανθρώπων του. Ἡ ὑπακοὴ εἶναι ἀρετὴ τῶν μοναχῶν καὶ ὄχι τῶν κοσμικῶν. Δὲν ὀφείλουν οἱ ἐν τῷ κόσμῳ ὑπακοὴ σὲ κανέναν, κατὰ τὸν τύπο τῶν μοναχῶν,  παρὰ μόνο στὸν Θεό.

«Βλέπω ἕνα πελώριο φάσμα ἀπὸ δυνατότητες ποὺ δίνονται στὴν ὑπακοή. Ἡ σπουδαιότερη, ὅμως, εἶναι ἡ ὑπακοὴ μας στὸν Θεό. Τότε μπαίνουμε μέσα στὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Θεοῦ». Ἀρχιμ. (Ἁγίου) Σωφρονίου ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Ἐκδ. Ι.Μ. ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ. Α΄ἐκδ. 2013 τομ.Γ, σελ.298

Γιατὶ δὲν μετέφεραν στοὺς κοσμικοὺς καὶ τὶς ἄλλες δύο μοναχικὲς ὑποσχέσεις καὶ ἀρετές, τὴν παρθενία καὶ τὴν ἀκτημοσύνη; (Φαντάζεστε τὸν Ἐλπιδοφόρο Ἀμερικῆς καὶ τὸν Σωτήριο Καναδὰ νὰ κηρύττουν περὶ παρθενίας καὶ ἀκτημοσύνης; Τώρα μόνον τὴν ὑπακοὴ ἀπαιτοῦν.)

Ἦρθε μετὰ καὶ ἡ ἐπισκοπικὴ ἐξουσιομανία, ὁ ἐπισκοποκεντρισμὸς ποὺ πυροδότησε ὁ Ζηζιούλας, ὁ οἰκουμενισμὸς ποὺ τὸν βόλεψε ὅλη ἡ παραπάνω κατάστασι, ἐμεῖς ποὺ μᾶς ἀρέσει ἡ παραίτησις καὶ ἡ ἀνευθυνότης καὶ ... καταντήσαμε ἐδὼ ποὺ καταντήσαμε.

Καὶ ἐνῷ σὲ ἕνα μοναστήρι εἶναι φυσιολογικὸ νὰ ἀπαντήσῃ κάποιος ὅτι «κάνω αὐτὸ διότι ἔχω εὐλογία ἀπὸ τὸν Γέροντα», ἐννοῶντας τὸν ἡγούμενο ἤ τὸν προϊστάμενό του, καταντήσαμε στὸν κόσμο ὁ κάθε ἄνθρωπος ὅταν κάνει κάτι νὰ παρουσιάζῃ ὡς τεκμήριο ὀρθότητος ὅ,τι πῆρε εὐλογία γι᾿ αὐτό.  Ἄν μάλιστα πῆρε ἀπὸ γνωστὸ γέροντα τότε ἀκόμη καλύτερα γι᾿ αὐτόν. Δὲν εἶναι καινούργια αὐτά. Ποιὸς δὲν ἔχει τέτοιες ἐμπειρίες; [2].

Τὸν τελευταῖο καιρὸ πολλοὶ ἀπὸ ὅσους ἐπιθυμοῦν καὶ ἐπιχειροῦν, ὅπως λένε, νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν πατρίδα καὶ τὴν πίστι τὸ πρῶτο ποὺ ἀνακοινώνουν εἶναι ὅ,τι ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ ἑνὸς ἤ τοῦ ἄλλου πνευματικοῦ γέροντος γιὰ τὴν προσπάθειά τους, προκειμένου νὰ νομιμοποιήσουν τῆν ἀπόφασί τους καὶ νὰ τοὺς ἐμπιστευτοῦν οἱ πιστοί, ἐφ᾿ὅσον ἀπευθύνονται σὲ τέτοιο ἀκροατήριο. Ἄρα ὅλη αὐτὴ ἡ καταγγελτικότης νομίζω ὅ,τι δὲν ἀφορᾶ μόνο κάποιους  ἀνθρώπους αὐτοῦ τοῦ σχηματισμοῦ, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἄλλους ἄλλων σχηματισμῶν καὶ γενικώτερα μιὰ μεγάλη μερίδα τῶν θρησκευομένων ποιμένων καὶ ποιμενομένων. Ἀπλῶς ἐπειδὴ φαίνεται ὅ,τι ὑπάρχει κάποια ἄνοδος στὰ ποσοστὰ τοῦ συγκεκριμένου κόμματος -ἄν πιστέψουμε αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε- ἐπιστρατεύεται αὐτὸ ὡς ἐπιχείρημα γιὰ νὰ κατακεραυνωθῇ αὐτὴ ἡ τακτικὴ ὡς ἁγιοκαπηλεία, στὴν οὐσία γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν ψῆφο πρὸς αὐτό. Καὶ βλέπεις τὸ ἀπίθανο, κάτι τύπους ποὺ συναγελάζονται σὲ ἄντρα οἰκουμενιστικὰ καὶ δὲν ἔχουν πρόβλημα ἄν συλλειτουργηθοῦν μὲ παπιστὲς ἤ τοὺς ἀχειροτόνητους οὐκρανοφασίστες ἤ τὸν ἀφορεσμένο τυραννίσκο, νὰ  ὁλοφύρονται ὅ,τι χρησιμοποιεῖται ἡ ὁρθοδοξία (!!!).

Ὅσοι πῆγαν νὰ ζητήσουν τὴν γνώμη κάποιου ἁγίου γέροντος γιὰ τὸ ἐγχείρημά τους, δηλ. τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ ἀπεκαλύπτετο σ᾿αὐτὸν, καλὰ πράττουν, ἀλλὰ ποτὲ δὲν πρέπει νὰ λένε γι᾿ αὐτὸ στοὺς ἀνθρώπους. Ἐκεὶ ἔγκειται τὸ πνευματικὸ σφάλμα. Δὲν λέγονται αὐτὰ ἤ τουλάχιστον δὲν λέγονται δημοσίως καὶ εὔκολα, ἐκτὸς ἄν δὲν ὑπάρχει συναίσθησις:

«Ὅταν ρωτᾶτε τὸν πνευματικὸ καὶ σᾶς λέει κάποιον λόγο, καὶ ἐσεῖς ἔπειτα κάνετε αὐτὸ ποὺ σᾶς λέει, ποτὲ καὶ πουθενὰ μὴν λέτε ὅτι ἔκανα ἔτσι, διότι μοῦ εἶπε ὁ πνευματικὸς. Γιατί; Διότι ὁ πνευματικὸς εἶναι γιὰ μᾶς σὰν ἄγγελος διακονίας γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἀπευθυνόμαστε πρὸς αὐτὸν γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔπειτα ὅμως βαστάζουμε ὅλη τὴν εὐθύνη μόνο ἐμεῖς καὶ ὄχι ὁ πνευματικὸς. Δὲν πρέπει νὰ λέμε: «Ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς εἶπε ἔτσι!». Ὄχι! Ἔτσι κάνω καὶ φέρω τὴν εὐθύνη». Ἀρχιμ. (Ἁγίου) Σωφρονίου ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Ἐκδ. Ι.Μ. ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ. Α΄ἐκδ. 2013 τομ.Β. σελ. 265

Βλέπετε τὰ λάθη. Προφανὴ. Ἀλλὰ ὁ ἄλλος εἶναι ἀφορισμένος ἤ ἐγκληματίας ἤ σατανιστὴς, ἤ ἄθεος. Τί κάνουμε; Οἱ τῆς ἐκκλησίας ἀκολουθῶντας  τοὺς ἐπισκόπους κυρίως, τοὺς ἐξωνημένους δούλους τῆς ἐξουσίας, ἄν δὲν βροῦν διέξοδο σ᾿αὐτὰ τὰ μικροκόμματα θὰ καταλήξουν στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ μητσοτακέϊκου ἤ τοῦ τσιπρέϊκου. Εἶναι προτιμώτερο αὐτό; Λέτε νὰ ἀποδειχτοῦν χειρότεροι ἀπ᾿ αὐτούς, ἄν μποῦν στὴν Βουλή; Ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι.

Μὴν δημιουργοῦμε αἰτίες διαιρέσεως, ἄνευ λόγου. Μὴν πέφτουμε εὔκολα θύματα τῶν ἐπαγγελματιῶν. Ὁ διάβολος εἶναι μανούλα στὶς συκοφαντίες, πείρα αἰώνων. Σὲ λίγο, μόλις ὁλοκληρωθῇ ἡ ὑφαρπαγὴ τῶν ψήφων,  ξεκινάει τὸ δεύτερο ἡμίχρονο, θὰ ξαναρχίσουν τὰ νεοεποχήτικα βιολιά. Θὰ παίζουν πιὸ δυνατὰ καὶ πιὸ γρήγορα. Τότε τὰ λόγια δὲν θὰ βοηθοῦν, γιατὶ δὲν θὰ ἀκούγονται κἄν μέσα στὸν χαμό. Μὴ μένουμε μόνοι. Μὴν χωριζόμαστε γιὰ ψίλου πήδημα. Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας... Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε... Μὴν ξεγελιόμαστε.... Κανεὶς δὲν θὰ μᾶς σώσῃ... ἄν δὲν παλαίψουμε μόνοι μας σύν Θεῷ.

Καλή ψῆφο.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 20 Μαΐου 2023.

………………………………

[1] https://kvathiotis.substack.com/p/44b?subscribe_prompt=free

[2] Μπορεῖ νὰ παρακολουθήσει κανεὶς τὸν π. Είρηναῖο Δεληδῆμο ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη. Τὰ ἔλεγε αὐτὰ χρόνια τώρα καὶ τὰ ἐπανέλαβε καὶ ἐσχάτως. https://www.youtube.com/watch?v=zZ7nzSZC9Ns&t=37s