Συμπόρευση μὲ τὸν Ἀναστάντα Κύριο

 

Συμπόρευση μὲ τὸν Ἀναστάντα Κύριο

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

     Μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος ἐμφανιζόταν διαρκῶς στοὺς μαθητές Του, γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύση καὶ νὰ ἐνδυναμώση τὴν πίστη των ὅτι ἡ ζωὴ νίκησε τὸν θάνατο. Ἐξ ἄλλου, πρὶν ἀπὸ τὴν Σταύρωσή Του τοὺς εἶχε προεξαγγείλει τόσο τὸ Πάθος ὅσο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, ὕστερα ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες. 

Ἦταν τόσος, ὅμως, ὁ πόνος τῶν μαθητῶν, τόσος «ὁ φόβος τῶν Ἰουδαίων» καὶ τόσο μεγάλη ἡ ἀπογοήτευσή των ὅτι ὁ θάνατος καὶ ἡ ταφὴ τοῦ ἀγαπημένου των σήμανε καὶ τὴν ὁριστική Του ἀπώλεια, ὥστε χρειάστηκε ὁ Κύριος νὰ ἐμφανιστῇ πολλὲς φορές, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσῃ ὅτι πράγματι ἀνεστήθη. Ἀναφέρονται ἕνδεκα τέτοιες ἐμφανίσεις στὴν Καινὴ Διαθήκη, - ὅσα καὶ τὰ ἀντίστοιχα Ἑωθινὰ Εὐαγγέλια, ποὺ διαβάζονται κατὰ τον Ὄρθρο τῆς Κυριακῆς- ἀλλὰ ὑπῆρξαν σίγουρα καὶ ἄλλες ποὺ δὲν περιγράφονται ἀναλυτικά.

     Μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ ὄμορφες αὐτὲς διηγήσεις, μὲ βαθύτατο θεολογικὸ καὶ παιδαγωγικὸ περιεχόμενο, ἀναφέρει ὁ Λουκᾶς (κδ’ 12-35). Πρόκειται γιὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου σὲ δύο ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήκοντα, τὸν ἴδιο τὸν Λουκᾶ, κατὰ πᾶσα πιθανότητα, καὶ τὸν Κλεόπα. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἀπὸ τὶς πλέον ἀναλυτικὲς περιγραφὲς ἐμφανίσεων τοῦ Κυρίου. Γιατί ἄραγε; Ἀξίζει νὰ παρατηρήσωμε κάποια στάδια αὐτῆς τῆς ξεχωριστῆς συναντήσεως καὶ συμπορεύσεως.

   Στάδιο πρῶτο: Ὁ Κύριος ἐμφανίζεται ἀπρόοπτα –«ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς»- καὶ χωρὶς νὰ γίνῃ ἀντιληπτός –«οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν»- στὴν πορεία τῶν δύο μαθητῶν πρὸς τὴν Ἐμμαούς, μιὰ μικρὴ πόλη σὲ ἀπόσταση 60 σταδίων ἀπὸ τὴν πόλη τοῦ Πάθους, τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ παρεμβαίνει στὸν διάλογό των. Ποιό εἶναι τὸ ἀντικείμενο τῆς συζητήσεώς των; Ποιό ἄλλο ἀπὸ «τὰ συμβεβηκότα» τῶν ἡμερῶν.

    Στάδιο δεύτερο: Ὁ Κύριος, ἂν καὶ γνωρίζῃ, ὡς «ὁ ἐτάζων νεφροὺς καὶ καρδίας», καὶ τὸ θέμα τῆς συζητήσεώς των καὶ τὴν αἰτία τῆς ἀγωνίας των, ἐν τούτοις τοὺς ἐρωτᾶ μὲ ἐνδιαφέρον: «τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὕς ἀντιβάλλετε πρὸς ἀλλήλους καὶ ἐστὲ σκυθρωποί;», γιὰ νὰ τοὺς δώσῃ εὐκαιρία νὰ ἐξωτερικεύσουν τὸν πόνο των καὶ στὴν συνέχεια νὰ τοὺς παρηγορήσῃ. Στόχος του σ’ αὐτὴν τὴν φάση δὲν εἶναι οὔτε νὰ τοὺς ἐπιπλήξῃ, ποὺ δὲν τὸν ἀντιλήφθηκαν, οὔτε νὰ τοὺς «ἐπιβάλλῃ» τὴν παρουσία Του. Ἔτσι, ἐκεῖνοι, μὴ ὑποψιαζόμενοι τὴν θεϊκὴ ἐπίσκεψη, ἀφήνονται ἐλεύθεροι νὰ «ποῦν τὸν πόνο των»  καί, τὸ κυριώτερο, νὰ ἐκφράσουν τὴν διάψευση τῶν ἐλπίδων των, ὅτι «τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον ἀφ’ οὗ ταῦτα ἐγένετο» καὶ «ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ» δὲν ἔχει δώσει σημεῖα ζωῆς. Ἀξίζει, στὸ σημεῖο αὐτό, νὰ διαπιστωθῆ, γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, ἡ προσμονὴ ἐκ μέρους των ἑνὸς ἐπιγείου Βασιλέως, λυτρωτοῦ τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς καὶ στὴν συνέχεια ἐξουσιαστή των σὲ βάρος τῶν ἄλλων λαῶν, παρὰ τὶς συνεχεῖς ἀντίθετες διαβεβαιώσεις τοῦ Κυρίου ὅτι ἡ Βασιλεία Του δὲν εἶναι δυναστικὴ ἐξουσία, κατὰ τὰ πρότυπα τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ διακονία (Ματθ., κ’ 25-28) καὶ ἑκούσια συμμετοχὴ στὸ πάθος Του (Μάρκ., η’ 34-θ’ 1).

Στάδιο τρίτο: Μόλις ὁ Κύριος διαπιστώνει τὴν ἀπογοήτευσή των ἀλλὰ κυρίως τὴν ἀμφιβολία γιὰ τὴν ἀνάστασή Του, καθ’ ὅτι δὲν πιστεύουν στὰ λεγόμενα τῶν μαθητριῶν, οὔτε καὶ στὸ ἀντίκρυσμα τοῦ κενοῦ μνημείου ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητές, τότε πιὰ τοὺς ἀπευθύνεται σὲ αὐστηρό τόνο: «ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ…», διότι λησμόνησαν ὅλες τὶς προφητεῖες ποὺ ἀναφέρονταν στὸ Πάθος καὶ στὴν ἔνδοξό Του Ἀνάσταση, καὶ ἀναγκάζεται νὰ τοὺς τὶς ἀναλύσῃ ἐκ νέου. Ἡ ἐπίπληξη αὐτὴ τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς δύο μαθητὲς ἔχει παιδαγωγικὴ ἀξία, διότι λειτουργεῖ ὡς ἀφετηρία γιὰ τὸ ξύπνημα ἀπὸ τὸν πνευματικό των λήθαργο.

Στάδιο τέταρτο: Πράγματι! Καθὼς «διερμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς περὶ ἑαυτοῦ», φαίνεται ὅτι τὰ λόγια Του εἶχαν τέτοια εὐεργετικὴ ἐπίδραση μέσα των, ποὺ σχεδὸν δὲν κατάλαβαν ὅτι ἔφθασαν στὸν προορισμό των!

Στάδιο πέμπτο: Ὁ Κύριος, ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν στιγμή, γιὰ νὰ δοκιμάσῃ τὴν ἑτοιμότητά των νὰ «βαδίσουν» μόνοι των, «προσεποιοῖτο πορρωτέρω πορεύεσθαι». Ἦταν, ὅμως, τόσο γλυκεῖς οἱ λόγοι του καὶ τόσο μεγάλο τὸ βάλσαμο ποὺ ἔσταξε στὶς πληγωμένες των καρδιές, ὥστε «παρεβιάσαντο αὐτὸν λέγοντες﮲ μεῖνον μεθ’ ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέρας ἐστὶ καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα». Μοιάζει νὰ διήρκεσε ὧρες αὐτὴ ἡ συνομιλία, ἀπὸ τὸ πρωῒ μέχρι τὸ βράδυ. Καὶ ὅμως!  Ἡ ἀπόσταση τῶν 60 σταδίων, ποὺ χώριζε τὶς δύο πόλεις, διανύεται σὲ περίπου δύο ὧρες. Δύο, λοιπόν, ὧρες ὑπῆρξαν ἀρκετές, γιὰ νὰ συντελεσθῆ τὸ «θαῦμα», νὰ μεταστραφῆ ἡ διάθεση τῶν μαθητῶν, ὥστε νὰ μὴν θέλουν νὰ ἀποχωριστοῦν τὸν ἄγνωστο, ἀκόμη, συνοδοιπόρο των, ποὺ τοὺς ἔχει, ὅμως, σαγηνεύσει μὲ τὸν λόγο Του!

Στάδιο ἕκτο: Ὁ Κύριος δὲν «μπορεῖ»  νὰ ἀντισταθῆ στὴν ἐπιθυμία τῶν μαθητῶν νὰ μείνη κοντά των. Ἐξ ἄλλου, μέλλει νὰ ὁλοκληρώση τὸ σχέδιό Του, ποὺ εἶναι, ὅπως ἔγινε φανερό, ἡ ἐνδυνάμωση τῶν μαθητῶν στὴν πίστη τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἔτσι, γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, τοὺς «ἀποκαλύπτεται» «ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου», στὴν κοινωνία δηλ. μὲ Αὐτόν, στὴν μετοχὴ στὸ Σῶμα Του. Οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν μαθητῶν τότε μόνον «διηνοίχθησαν καὶ ἐπέγνωσαν αὐτόν», ὅταν Τὸν συνάντησαν καὶ «κοινώνησαν» μὲ τὸν Παθόντα καὶ νῦν Ἀναστάντα Κύριό των!

Στάδιο ἕβδομο: Ὅταν πλέον ἔχει ἐνδυναμωθῆ ἀρκετὰ ἡ καρδία των, «ὁ Κύριος ἐγένετο ἄφαντος».  Ὅπως διακριτικὰ ἐμφανίστηκε, ἔτσι καὶ διακριτικὰ ἀποχωρεῖ καὶ ἀφήνει τοὺς μαθητὲς μόνους νὰ κάνουν τὴν αὐτοκριτική των: Μά, πῶς δὲν τὸν καταλάβαμε τόση ὥρα; «Οὐκ ἦν ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἐν ἡμῖν;»

Τὸ συγκεκριμένο ἐρώτημα δὲν ἀποτελεῖ ἀπορία μόνον τῶν συγκεκριμένων μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἀλλὰ ὅλων τῶν «πιστῶν», ὅλων τῶν ἐποχῶν. Χρειάζεται νὰ περάσουν ὧρες, μέρες, μῆνες, χρόνοι, ἀκόμη καὶ μιὰ ὁλόκληρη ζωή, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι ὁ Κύριος δὲν εἶναι ἀλλοῦ, εἶναι ἀνάμεσά μας, παρακολουθεῖ διακριτικὰ τὶς σκέψεις μας, διαβάζει τοὺς λογισμούς μας καὶ συμπορεύεται μαζί μας στὸ ταξίδι τοῦ βίου μας. Ἁπλῶς ἐμεῖς δὲν τὸ βλέπομε οὔτε τὸν ἀναγνωρίζομε ὡς συνοδοιπόρο μας, διότι εἴμαστε ἀπορροφημένοι «στὰ συμβεβηκότα τῶν ἡμερῶν» μας, καὶ θεωροῦμε ὅτι Ἐκεῖνος δὲν (μᾶς) κατανοεῖ, ὅτι εἶναι «ὁ  μόνος παροικῶν ἐν Ἱερουσαλήμ» καὶ «μὴ εἰδὼς τὰ γενόμενα ἐν αὐτῇ». Ἀλήθεια, πόσο λίγο Τὸν γνωρίζομε καὶ πόσο πολὺ Τὸν ἔχομε παρεξηγήσει!

Ὁ Κύριος ὄχι μόνον κατανοεῖ καὶ ἐμᾶς καὶ τὰ γύρω μας συμβεβηκότα, ἀλλά, πολὺ περισσότερο, προσφέρεται νὰ μᾶς ἀφυπνίσῃ ἀπὸ τὴν δική μας ἄγνοια καί, τὸ δυσκολότερο, νὰ διασκεδάση τὶς ἀμφιβολίες μας. Μᾶς ἐνθαρρύνῃ, μάλιστα, νὰ Τοῦ ἐξομολογηθοῦμε τὸν πόνο μας, ὅπως ἐνεθάρρυνε καὶ τοὺς δύο μαθητές, καὶ ὅταν τὸ κάνωμε, σὰν τὸν στοργικὸ πατέρα ἢ τὸν μεγαλύτερο ἀδελφό, μᾶς πιάνει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ μᾶς δείχνει ἕνα ἕνα τὰ «σημεῖα» Του.

Τὸ ζήτημα εἶναι: Ἐμεῖς ἔχομε καθαρίσει τὰ ὄμματα τῆς διανοίας μας, ἔχομε ξεσκονίσει τὸν καθρέπτη τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς μας, ὥστε νὰ βλέπωμε μὲ διαύγεια τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ποὺ λάμπει ἰδιαιτέρως αὐτὲς τὶς ἡμέρες; Τότε ἴσως θὰ συνειδητοποιήσωμε καλύτερα καὶ τὴν προτροπὴ τοῦ ψαλμωδοῦ: «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις καὶ ὀψὠμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς ἀναστάσεως Χριστὸν ἐξαστράπτοντα…». Μόνον ἐὰν καθαρίσωμε τὸ ἔσοπτρό μας ἀπὸ τὶς κάθε λογῆς ἁμαρτίες καὶ μολυσμένες σκέψεις, τότε καὶ μόνον τότε θὰ δοῦμε μὲ ἄλλα μάτια, μὲ τὰ ἀναστημένα μάτια, τὰ μόνα καθαρὰ καὶ ἀληθινά. Τόσο καθαρά, ὥστε νὰ βλέπουν τὸν Χριστὸ νὰ ἀστράφτῃ ἀπὸ τὸ ἀπρόσιτο φῶς τῆς Ἀναστάσεως, προσιτό, μόνον, σὲ ὅσους ἔχουν καταστήσει ἀστραφτερὴ τὴν ὕπαρξή των, ὥστε νὰ μπορέσῃ νὰ γεύεται τὴν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ!

Ἄς ἀγωνιζώμαστε, ἑπομένως, ἀδελφοί μου, ὡς γνήσια καὶ πιστὰ τέκνα Κυρίου, νὰ γινώμαστε ἔμπειροι τοῦ ἀναστασίμου αὐτοῦ φωτός, τώρα μάλιστα ποὺ «τὰ πάντα πεπλήρωται φωτός», ἐναρμονίζοντες τὴν ζωή καὶ τὴν πολιτεία μας μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν πολιτεία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ὥστε συμπορευόμενοι μαζί Του καὶ καταυγαζόμενοι ἀπὸ τὸ πλούσιο φῶς Του νὰ κατορθώσωμε νὰ μετάσχωμε «ἐκτυπώτερον (τελειώτερα καὶ καθαρώτερα) ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Του». Γένοιτο!