Ἔχουμε «κείμενα καὶ πιστεύματα τοῦ παρελθόντος» ποὺ μᾶς καθοδηγοῦν

 

Ἔχουμε «κείμενα καὶ πιστεύματα τοῦ παρελθόντος» ποὺ μᾶς καθοδηγοῦν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Καθημερινὰ παρακολουθοῦμε σκάνδαλα καὶ ἐγκλήματα. Γιὰ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους δὲν ἰσχύουν οἱ ἠθικοὶ κανόνες καὶ ὅλα ἐπιτρέπονται. Οἱ ἐγκληματικὲς πράξεις καὶ οἱ φόνοι δὲν εἶναι σπάνια γεγονότα. Σκοτώνουν ἀπὸ ἀσήμαντες ἀφορμές. Συνήθως γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους καὶ οἰκογενειακὰ προβλήματα μεταξὺ τῶν συντρόφων τῶν ἐλεύθερων συμβιώσεων. Διαπιστώνουμε ὅτι τὸ ἕνα κακὸ φέρνει τὸ ἄλλο. Ἐπίσης τὰ σκάνδαλα εἶναι πολλὰ καὶ θεωροῦνται ἀπὸ πολλοὺς ἐπιτυχίες. Ἐπαινοῦνται δημοσίως διαφθαρμένοι τύποι, ποὺ εἶναι γνωστοὶ ὡς σπουδαῖοι ἠθοποιοί, ὡς ταλαντοῦχοι τραγουδιστές, ὡς ἀξιοθαύματαστοι ἀθλητές, ὡς λαμπροὶ ἐπιστήμονες, ὡς ἱκανοὶ πολιτικοὶ κ.λπ.

Ὅλοι αὐτοὶ «λύνουν» τὰ προβλήματα τῆς κοινωνίας, ὄντας οἱ ἴδιοι τέλειοι ὑποκριτὲς καὶ ἄθλιοι στὴν προσωπική τους ζωή, ἡ ὁποία κάποια στιγμὴ ἀποκαλύπτεται καὶ βυθίζει στὴν ἀπόγνωση ὅλους ἐκείνους ποὺ τοὺς θαύμαζαν καὶ τοὺς ἐπαινοῦσαν! Ἰδιαίτερα οἱ πολιτικοί, ποὺ ἔχουν τὴν ἐξουσία στὰ χέρια τους, προκαλοῦν, γιατί δὲν ἔχουν ἦθος, τοὺς λείπουν τὰ ὁράματα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ εἶναι παντελῶς ἀνίκανοι νὰ διοικήσουν καὶ νὰ ὁδηγήσουν τὸ λαὸ στὴν πρόοδο. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ δὲν τοὺς ἔχουν σὲ ὑπόληψη οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι καὶ ἂς τοὺς χειροκροτοῦν μερικὲς φορὲς μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάτι καλὸ μπορεῖ νὰ προκύψει.

Στὴν ἐποχή μας δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ νὰ ἐμπνέουν τὸ λαὸ καὶ νὰ ἀνοίγουν ὁρίζοντες. Ὑπάρχει ὡστόσο ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διδάσκει καὶ διαμορφώνει τὸ ἀναγκαῖο ἦθος στὰ μέλη της, προκειμένου νὰ ἐμποδίσουν τὴν καταστροφικὴ πορεία τοῦ λαοῦ. Δυστυχῶς, καὶ ἐδῶ ὑπάρχουν προβλήματα, ποὺ τὰ δημιουργοῦν ἀπρόσεκτοι καὶ ἀνάξιοι κληρικοὶ καὶ τῶν τριῶν βαθμὶδων τῆς ἱερωσύνης. Αὐτοὶ σκανδαλίζουν καὶ ἐγκληματοῦν πνευματικά, ἀποδυναμώνοντας τὸ πνευματικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ κληρικοὶ αὐτοί, ὅταν τοὺς ἐλέγξει κανείς, ξεσπαθώνουν καὶ ἐκτοξεύουν ἀπαράδεκτους χαρακτηριστμούς, στηριζόμενοι στὴν κατὰ κόσμον σοφία τους καὶ ὄχι βέβαιαι στὴν κατὰ Θεόν, ἡ ὁποία ἀποκτᾶται μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ τὸν ἀδιάκοπο πνευματικὸ ἀγῶνα. Νομίζουν, οἱ δυσ­τυχεῖς, ὅτι ἡ «σοφία» τους μπορεῖ νὰ βοηθήσει πνευματικὰ τὴν κοινωνία, διαγράφοντας βέβαια μὲ μία μονοκονδυλιὰ τὸν ἐνάρετο βίο ἄξιων κληρικῶν, ποὺ ἐργάζονται ταπεινὰ στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ σταθεροποιοῦν τοὺς πιστοὺς στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, ποὺ εἶναι τὸ ζητούμενο γιὰ ὅλα τὰ θέματα καὶ τὰ προβλήματα τῆς κοινωνίας καὶ φυσικὰ διευκολύνουν τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε μερικοὺς χαρακτηρισμοὺς ἑνὸς νέου Μητροπολίτη, ποὺ διατύπωσε ἐναντίον παραδοσιακῶν καὶ ἐνάρετων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν ποιμαντική του διακονία. Ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ ὅμως καὶ ἕνας σχολιασμός, γιατί αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζεται ὁ Μητροπολίτης μᾶς ἀδικοῦν καὶ συγχρόνως μᾶς προκαλοῦν, ἀφοῦ ἀντικαθιστᾶ τὶς ἀρετὲς μὲ τὶς νεωτερικὲς καὶ μεταπατερικές του θεωρίες. Εἶπε λοιπὸν ὁ Σεβασμιώτατος ὅτι οἱ παραδοσιακοὶ καὶ ἐνάρετοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ (γιὰ τὸν ἴδιο δὲν εἶναι ἐνάρετοι) ἔχουν:

α΄. «Δραματικὴ ἔλλειψη γνώσης». Πῶς τὸ διαπίστωσε; Ἐπειδὴ δὲν σπουδάσαμε νομικὰ καὶ δὲν κάναμε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν Εὐρώπη; Ἐμεῖς μελετοῦμε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθοῦμε τοὺς Πατέρες καὶ ἐμπνεόμαστε ἀπὸ τοὺς σύγχρονους γέροντες, ἡ πλειονότητα τῶν ὁποίων ἔχει ἁγιοκαταταχθεῖ. Δὲν ἀνεχόμαστε ἀντορθόδοξες ἀναλύσεις καὶ νεωτερικὲς ἐπιλογές. Μένουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμό.

β΄. «Τραγικὴ ὑστέρηση ἤθους». Πῶς τὸ γνωρίζει αὐτό; Εἶναι καρδιογνώστης; Ἔχει εἰδικοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν τὴ ζώη μας καὶ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦμε; Ἕνας ποὺ δὲν ἔχει ὀρθόδοξο ἦθος καὶ ὀρθὸ κριτήριο, δὲν ἔχει κανένα ἐνδιαφέρον νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὴν ἀπερίσκεπτη ποιμαντικὴ διακονία μερικῶν Μητροπολιτῶν.

γ΄. «Ἀρτηριοσκληρωτικὸ ἐγκλωβισμὸ σὲ κείμενα καὶ πιστεύματα τοῦ παρελθόντος, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ βοήθησαν τὴν ἐποχή, στὴν ὁποία πρωτοεμφανίστηκαν καὶ ἀναπτύχθηκαν». Γιατί αὐτὰ τὰ κείμενα ὁ Σεβασμιώτατος τὰ θεωρεῖ ἀναθεωρητέα, ἂν ὄχι καὶ ἀπορριπτέα; Μὲ τὸν τολμηρὸ αὐτὸ λόγο ρίχνει στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς παράδοσης, ποὺ ἀποτελοῦν μία μακρὰ ἁλυσίδα, ἡ ὁποία δὲν ἐπιδέχεται καμία βελτίωση οὔτε ἀφαίρεση μερικῶν κρίκων. Καὶ ἀφοῦ στὴν ἐποχὴ τους βοήθησαν, τώρα γιατί δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν; Πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἀμβλύνουμε τὸν ἠθικὸ νόμο καὶ νὰ δεχτοῦμε τοὺς παραβάτες του ὡς καλοὺς χριστιανούς, χωρὶς μετάνοια; Ἀλήθεια, τί ἄλλαξε στὴν ἐποχή μας ποὺ νὰ ἔχει σχέση μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή; Ἔχει ὁ Σεβασμιώτατος νὰ μᾶς προτείνει καινούρια γεροντικά, ἀνώτερα τῶν παλιῶν; Μήπως πρέπει νὰ δεχτοῦμε μερικοὺς ἐπιστήμονες ποὺ δὲν ἔχουν ἴχνος θρησκευτικότητας; Μήπως πρέπει νὰ ἀποδεχτοῦμε γνωστοὺς κληρικοὺς ποὺ κατάντησαν συνήγοροι τῶν ὁμοφυλοφίλων; Θὰ κόβουμε καὶ θὰ ράβουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἐντολὲς σύμφωνα μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες τῆς κάθε ἐποχῆς; Δὲν ἔχει ἀκούσει ὁ Σεβασμιώτατος κάποιον γέροντα νὰ διδάσκει καὶ νὰ μὴ λέει τίποτα δικό του παρὰ μόνο νὰ ἐπαναλαμβάνει τί ἔλεγαν οἱ παλαιότεροι Πατέρες;

Τὰ ἱερὰ αὐτὰ κείμενα εἶναι πράγματι τροχοπέδη στὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἂν δὲν τὰ θέλει, ἂς μᾶς ἐπιδείξει ὁ ἴδιος «τὰ κρείττονα», τὰ ὁποῖα προφανῶς θὰ στηρίζονται στὰ νέα δεδομένα τῆς ἐπιστήμης, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὸ δρόμο τῆς ἀπώλειας καὶ ὄχι τῆς σωτηρίας. Καὶ νὰ μὴ λησμονεῖ ὅτι μερικοὶ ἐπιστήμονες ποὺ θρησκεύουν, εἶναι αὐτοὶ ποὺ κάθονταν ὑπομονετικὰ στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τοῦ ἁγίου Παϊσίου, τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνακιώτου, τοῦ ἁγίου Ἰακώβου καὶ ἄλλων συγχρόνων ἁγίων.

Δὲν πήγαιναν στὰ μητροπολιτικὰ μέγαρα, γιὰ νὰ στηριχθοῦν πνευματικὰ μὲ τοὺς μεταπατερικούς λόγους τῶν σοφῶν ἐπισκόπων, ποὺ κύριο γνώρισμά τους εἶναι ἡ ἔπαρση καὶ ἡ φιλοδοξία.

δ΄. Τὰ ἀνωτέρω κείμενα «ἐνισχύουν τὴν ἐμμονικὴ προσήλωση σὲ ἰδεολογίες καὶ καλλιεργοῦν τὸν φανατισμὸ καὶ τὴν θρησκοληψία». Δὲν πρέπει ὁ Σεβασμιώτατος νὰ συγχέει τὸν ἱερὸ ζῆλο καὶ τὴ συνέπεια στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ φανατισμὸ καὶ τὴ θρησκοληψία. Ἄλλο τὸ ἕνα καὶ ἄλλο τὸ ἄλλο. Ἂς ψάξει στοὺς κληρικούς του, γιὰ νά ξεχωρίσει τοὺς ἄξιους, ποὺ δὲν θὰ ἔχουν ὅμως ἱερὸ ζῆλο καὶ σεβασμὸ στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Τὸν διαβεβαιώνουμε ὅτι μάταια θὰ κοπιάσει.

Δὲν θέλουμε νὰ συμβουλεύψουμε τὸν συγκεκριμένο Μητροπολίτη. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ δεχτοῦμε τοὺς παραπάνω ἐμπαθεῖς χαρακτηρισμοὺς του ἐναντίον τῶν πιστῶν. Ἂν συνεχίσει νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ κρίνει, ἀντίθετα «μὲ τὰ κείμενα καὶ τὰ πιστεύματα τοῦ παρελθόντος» καὶ σύμφωνα μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα τῶν «σοφῶν» τῆς ἐπιστήμης, ἡ τρικυμία στὴν περιοχή του δὲν πρόκειται νὰ γαληνέψει.

Ορθόδοξος Τύπος