Τυφλωμένοι καὶ μεθυσμένοι ἀπ᾿ τὸν φόβο, στὸν δρόμο γιὰ τὶς σύριγγες

Τυφλωμένοι καὶ μεθυσμένοι ἀπ᾿ τὸν φόβο, στὸν δρόμο γιὰ τὶς σύριγγες

Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων

Μὲ ἕνα αἵσθημα ποὺ μοιάζει μὲ θλίψι βλέπουμε ὅλα νὰ γυρίζουν πίσω. Ἀπὸ τὶς δῆθεν δημοκρατίες ξαναγυρίζουμε στὴν φεουδαρχία. Ἀπὸ τὶς «κατακτήσεις καὶ τὰ δικαιώματα» καταντήσαμε νὰ ζητοῦμε ἄδεια γιὰ νὰ ἀναπνεύσουμε, γιὰ νὰ βαδίσουμε, γιὰ νὰ δοῦμε ἕναν φίλο μας, γιὰ νὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία. Ὁλοταχῶς στὸν πιὸ μαῦρο φασισμὸ ποὺ ἔχει γνωρίσει ὁ κόσμος.

Ἐπειδὴ θεωρῶ κυρίους ὑπευθύνους τοὺς σήμερον λεγομένους χριστιανούς -καθότι αὐτοὶ κλήθηκαν νὰ εἶναι τὸ ἄλας τῆς γῆς καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου- καὶ δὴ τοὺς ρασοφόρους καὶ κληρικοὺς, ποὺ διαδραμάτισαν (καὶ συνεχίζουν ἀκάθεκτοι καὶ ἀνερυθρίαστοι) τὸν πρωτεύοντα ρόλο καὶ στὴν προδοσία τῆς πίστεως καὶ στὸν ἐξευτελισμὸ τῆς ἐκκλησίας –μετατρέποντάς την σὲ θεραπαινίδα τῶν μαριονετῶν τῆς ἐξουσίας- συνεχίζω νὰ τονίζω τὰ -χιλιοειπωμένα πλέον- ἀτοπήματά τους, ἀποδεικνύοντας καὶ τὴν δική μου βλακεία.

Ἀφοὺ ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ λαμβάνουν δημοσίως ἐντολὲς –ἐν εἴδει προτροπῶν βεβαίως- ἀπὸ τὸν πρωθυπουργεύοντα ἀψέκαστο, ὥστε νὰ μὴν δέχονται ἀνεμβολίαστους στοὺς ναοὺς -γιὰ νὰ προωθήσουν τὰ δολοφονικὰ, κατὰ τοὺς ἄλλους εἰδικοὺς, ἐμβόλια καὶ νὰ αὐξάνουν τὸν φόβο· ἀποδεικνύουν ὅτι μᾶς ξαναγυρίζουν σὲ προχριστινικὲς ἐποχὲς. Μᾶς ξαναγυρίζουν στὸν ἐβραϊκὸ νόμο, στὸ νόμο τοῦ φόβου. Δὲν ἔχουν ἀκούσει ὅτι δὲν εἴμαστε πλέον σ᾿ ἐκεῖνο τὸ νόμο ποὺ ἦταν γεμάτος φόβο;

«Οὐκ ἀκούετε ὅτι ὑπ' ἐκεῖνον τὸν νόμον οὐκέτι ἐσμέν, ὃς ἦν μετὰ φόβου». ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ PG8, 288

Δὲν ἔχουν καταλάβει ὅτι στὸν νέο λαὸ ἔχει δωρηθῇ καινούργια διαθήκη καὶ ἔχει γεννηθῇ ὁ Λόγος Ἰησοῦς καὶ ὁ φόβος ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἀγάπη;

«Καινῷ δὲ καὶ νέῳ λαῷ καινὴ καὶ νέα διαθήκη δεδώρηται καὶ ὁ λόγος γεγέννηται καὶ ὁ φόβος εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος  Ἰησοῦς τίκτεται». ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ PG8, 321

Ὅχι, δὲν τὸ ἔχουν καταλάβει, γιατὶ καὶ οἱ ἴδιοι φοβοῦνται. Φοβοῦνται, γιατὶ δὲν πιστεύουν. Ἄν ὑπῆρχε πίστις οὔτε ἀπὸ τὶς κοσμικὲς φιλίες θὰ διεσπᾶτο οὔτε ἀπὸ τὸν φόβο θὰ διαλυόταν, γιατὶ εἶναι πράμα θεϊκὸ.

«Φημὶ τοίνυν τὴν πίστιν, ...  θεῖόν τι εἶναι, μήτε ὑπὸ ἄλλης φιλίας κοσμικῆς διασπωμένην μήτε ὑπὸ φόβου παρόντος διαλυομένην». ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΙΣ 8, 965

Αἰτία τοῦ φόβου εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἄν φύγει ἡ αἰτία τοῦ φόβου, ἡ ἁμαρτία, τότε φεύγει καὶ ὁ φόβος.

«Ὅταν γὰρ ἀφέλῃς τὸ αἴτιον τοῦ φόβου, τὴν ἁμαρτίαν, ἀφεῖλες τὸν φόβον»  ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΙΣ 8, 1224

Ἡ ἁμαρτία εἶναι τὸ μόνο φοβερὸ. Ὅποιος τὴν φοβάται, ποτὲ δὲν θὰ φοβηθῇ τίποτε ἄλλο, ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο, τὸ κεφάλαιο τῶν φοβερῶν.

«Ἁμαρτία μόνον φοβερὸν, πανταχοῦ κυκλοῦσα τοὺς ἁλισκομένους, καὶ στρατοπέδων χαλεπώτερον. ... Ὁ τοῦτο δεδοικὼς, οὐδὲν ἄλλο φοβηθήσεταί ποτε, ἀλλὰ καταγελάσει τῶν ἐν  τῷ παρόντι βίῳ χρηστῶν, ὑπερόψεται τῶν λυπηρῶν, τοῦ φόβου μόνον ἐκείνου κατασείοντος αὐτοῦ τὴν διάνοιαν. Οὐδὲν γὰρ, οὐδὲν τῶν ἄλλων φοβερὸν τῷ τοῦτον κεκτημένῳ τὸν φόβον, οὐδὲ αὐτὸ τὸ κεφάλαιον τῶν φοβερῶν, ὁ θάνατος, ἀλλ' ἢ τοῦτο μόνον». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG55 227

Καὶ βλέπουμε κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς, παπάδες καὶ ἐπισκόπους, Πατριάρχες καὶ καλογέρους σὰν τὰ παιδάκια νὰ φοβοῦνται  τὸν θάνατο, μὲ τὰ μουρόπανα στὶς ἐκκλησίες μέσα, μὲ τὰ μπρατσάκια ἔξω νὰ ἐμβολιαζόνται, μὲ φαρέτρα ἀπὸ κουταλάκια νὰ κοινωνοῦν, γιατὶ φοβοῦνται τὰ καημένα μὴν κολλήσουν καὶ πεθάνουν. «Θάνατον δεδοικότες». Τὴν ἁμαρτία, ὅμως, δὲν τὴν φοβοῦνται. Στὰ Κολυμπάρια (καὶ μὲ τὰ ἄλλα καμώματά τους) νὰ γελοιοποιοῦν τὴν συνοδικότητα, στὴν Οὐκρανία νὰ περιφρονοῦν κάθε ἐκκλησιαστικὴ τάξι καὶ κανόνα, νὰ συλλειτουργοῦν μὲ ΛΟΑΤΚΙ αἱρετικοὺς, νὰ κάνουν πράγματα ποὺ εἶναι νὰ ἀπορῇ κανεὶς καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν φοβοῦνται ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ νὰ τὸ παινεύονται κιόλας. Ἀκόμη καὶ τὸν Χριστὸ ἀνέστησαν διήμερο καὶ κυνηγοῦν ὅσους ἔκαναν τὸ χρέος τους καὶ ἑόρτασαν κανονικά. Σὰν τὰ παιδάκια λοιπὸν, φοβοῦνται φόβους παιδικοὺς ἀπὸ τὰ παραμύθια τῶν τσιορδαίων καὶ τῶν ἀφορισμένων καὶ τῶν βασιλακόπουλων-ἤ ὅπως ἀλλοιῶς τοὺς λένε- ἀλλὰ τὴν ἁμαρτία δὲν τὴν φοβοῦνται.

«Καὶ γὰρ παιδικὸν φοβούμεθα φόβον θάνατον δεδοικότες, ἁμαρτίαν δὲ μὴ δεδοικότες». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG49 73

Γι᾿ αὐτὸ κατάντησαν οἱ ἴδιοι ἔτσι καὶ κατάντησαν καὶ τὸν λαό τοῦ Θεοῦ ἔτσι, καταντήσαμε, δηλαδὴ, ἔτσι, ὅλοι μαζί. Δὲν μπορεῖς νὰ πᾶς σὲ Ἐκκλησία πιά. Σφίγγγεται ἡ καρδιά σου. Περιδεεῖς, ταλαίπωροι, κακομοιριασμένοι ἄνθρωποι, φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι καὶ κάτι παπάδες...  –θοῦ Κύριε... Καὶ ὅποιος ἱερεὺς ἐμμένει στὴν πίστι καὶ τὴν παραδεδομένη πράξι κυνηγιέται. Ἐπειδὴ δὲν φοβούμαστε αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ φοβούμαστε γι᾿ αὐτὸ καταντήσαμε νὰ φοβούμαστε αὐτὰ ποὺ δὲν πρέπει.

«Ἐπειδὴ γὰρ ἃ χρὴ οὐ φοβούμεθα, διὰ τοῦτο ἃ μὴ χρὴ δεδοίκαμεν». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG57 426

Καὶ βλέπεις νὰ ὑπαινίσσονται οἱ γνωρίζοντες, ἐκτὸς τοῦ φόβου, καὶ τὸν χρηματισμὸ τῶν ἀρχιερέων ἀπὸ τοὺς δολίους κυβερνῶντες. Ἔτσι προδίδουν τὸ δίκαιον καὶ τὴν πίστι ἀποδεικνυόμενοι ἄνδρες ὄχι καλοὶ κἀγαθοί, διότι αὐτοὶ ποτέ δὲν θὰ ἐπρόδιδαν τὸ δίκαιον, οὔτε μὲ τὴν ἀπειλὴ τοῦ φόβου, οὔτε μὲ τὶς δωροδοκίες.

«Τοῖς καλοῖς κἀγαθοῖς ἀνδράσι φαίνεται, οἳ τὸ δίκαιον οὐκ ἄν ποτε προδῷεν ἢ φόβου ἕνεκεν ἀπειλουμένου ἢ δώρων ὑποσχέσει μειζόνων». ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΙΣ PG9 420

Δυστυχῶς ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐλαύνονται ἀπὸ τὰ πάθη τῆς φιλαργυρίας, τῶν σαρκικῶν ἀπολαύσεων τῆς κενοδοξίας καὶ τῆς φιλαρχίας καὶ τοῦ ἀνθρώπινου φόβου, προδίδουν τὴν πίστι. Δὲν ἀλλάζει αὐτό. Δεῖτε ἔναν ἔναν δεσποτάδες, παπάδες, καλογέρους ἀκόμη (καί μὲ τὸ ταμπελάκι τοῦ «ἁγιορείτη»)  καὶ διαφόρους φιλόδοξους παπα(ροκα)τζῆδες, ὅσους βγαίνουν δηλαδὴ καὶ ὑπερασπίζονται τὰ αἴσχη ποὺ διαπράττονται, καὶ εὔκολα θὰ διαπιστώσετε σὲ ποιὰ ἤ ποιὲς ἀπὸ τὶς παραπάνω κατηγορίες ἀνήκουν. Τὰ ἴδια ἀντιμετώπιζε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς τότε διωγμούς: «Τώρα κάποιοι πρόδωσαν ὄχι έπειδὴ βασανίστηκαν ἀλλὰ ἔνεκεν τριῶν πραγμάτων α) φιλαργυρίας καὶ σαρκικῶν ἀπολαύσεων, ποτῶν καὶ φαγητῶν β) κενοδοξίας καὶ φιλαρχίας καὶ γ) ἀνθρωπίνου φόβου».

«Τινὲς δὲ νῦν προδεδώκασι μηδὲν καθόλου αἰκισμὸν  παθόντες, ἕνεκεν τριῶν πραγμάτων, φιλαργυρίας τε καὶ ἀπολαύσεως σαρκὸς, βρωμάτων καὶ ποτῶν, καὶ κενοδοξίας, φιλαρχίας καὶ ἀνθρωπίνου φόβου». ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG26 1305 

Καὶ ὅλα αὐτὰ βέβαια γιατὶ μείναμε γιαλαντζὶ χριστιανοὶ, ἔμπριμέ -ὅπως ἔλεγε ἕνας μακαριστὸς ἱερομόναχος- ἀτελεῖς, μὲ ὅλη τὴν μέριμνα καὶ τὴν φροντίδα καὶ τὴν ἀγωνία μας μήπως ἀρρωστήσουμε καὶ χάσει ἡ Βενετιὰ τὸ βελόνι τῆς ὕπαρξής μας. Πῶς, στὸ καλὸ, θὰ φτάσουμε ἔτσι στὴν τελειότητα καὶ ἡ ἀρετὴ θὰ γίνῃ κατάστασί μας καὶ θὰ μείνουμε ἐκτὸς φόβου, χωρὶς ἀμφιβολίες καὶ ἀνάγκη τοὺς «εἰδικοὺς» τῆς ἀπάτης καὶ τοὺς παπατζῆδες τῆς ἐπιστήμης;  Δὲν γίνεται, ἀδελφοί.

«Ἕως μὲν γὰρ καρδία ἀτελὴς τυγχάνει, πολλὴ φροντὶς καὶ ἀγωνία μή πη ἄρα καὶ ἀσθενήσῃ καὶ χείρων ἑαυτῆς γένηται· ὅτε δὲ εἰς ἄκρον φθάσῃ τῆς τελειότητος, ἐν ἕξει ἀρετῆς καταστᾶσα, ἔξω γενήσεται παντὸς φόβου, οὐκέτι ἀμφιβάλλουσα μή ποτε ἄρα καταισχυνθῇ». ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ PG23 1377

Ὁπότε μὴν περιμένουμε τίποτα ἐξ ἡμῶν καὶ ἐκ τῶν ποιμένων μας. Ἀπεδείχθημεν ντενεκέδες ξεγάνωτοι. Ἡ πράξις ἔδειξε τί εἴμαστε πραγματικά. Ὅλοι τὰ γνωρίζουμε, καὶ ἄς καμωνόμαστε ὅτι δὲν τὰ ἔχουμε ἀντιληφθεῖ. Κηρύγματα, μελέτες, ἐκδηλώσεις, πολιτιστικά, θεολόγοι, ρασοφόροι, καλόγεροι· νὰ μιλοῦν γιὰ νοερές προσευχὲς, γιὰ ἀναβάσεις μυστικὲς, γιὰ ταπείνωσι, γιὰ ἀρετές. Κόσμος , λαὸς, ὅλοι χαμογελαστοὶ, σίγουροι, μὲ τὴν ψευδαίσθησι ὅτι ἀγωνίζονται, ὅτι πορεύονται τὸν γολγοθὰ τῆς πίστεως... Χρόνια τὸ ἴδιο βιολί. Καὶ μόλις ἦρθε ὁ καιρὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στοὺς πειρασμοὺς καὶ νὰ ἀποδείξουμε τὴν πείρα καὶ τὸ πνευματικό μας ἀνάστημα, ἦρθε ὁ φόβος, κατέλαβε τὴ διάνοια καὶ ὅλα ξεχάστηκαν, ὅλα χάθηκαν, ὅλα χύθηκαν καὶ ἐξατμίστηκαν καὶ μείνανε κλειστὲς ἐκκλησιὲς, μασκαρεμένοι παπάδες καὶ πιστοί καὶ παντοῦ φόβος καὶ ἀγωνία.

«Ἵστε γὰρ δήπου, πάντες, ὅτι τὰ πολλάκις ἡμῖν ἐν μακρῷ μελετηθέντα χρόνῳ, παρόντος τοῦ καιροῦ τοῦ τὴν πεῖραν ἀπαιτοῦντος ἡμᾶς, καὶ φόβου μικροῦ τὴν διάνοιαν καταλαβόντος ἅπαντα ἐξεχέαμεν τὰ βουλεύματα ὑπὸ τῆς ἀγωνίας ἀθρόον πτοηθέντες». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 50 580

Ἄν  ἔλθη καὶ σὲ μᾶς τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς τραβήξῃ καὶ νὰ μᾶς βγάλῃ ἀπὸ τὸν βυθό τῆς μαλακίας (=δειλία, παραίτησις, παράδοσις στοὺς ἰσχυρούς) ὅπου βρισκόμαστε, καὶ ἄλλα νοήματα νὰ μποῦν στὰ κεφαλάκια μας καὶ  πιαστοῦμε γερὰ ἀπὸ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ· τότε θὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸν φόβο.

«Εἰ τοίνυν ἔλθῃ καὶ ἐφ' ἡμᾶς ἡ τοῦ Λόγου χεὶρ, καὶ ἀστατοῦντας ἐν τῷ βυθῷ τῶν θεωρημάτων, ἐπὶ θατέρου νοήματος καταστήσειεν, ἔξω τοῦ φόβου γινόμεθα ἰσχυρῶς τοῦ χειραγωγοῦντος ἡμᾶς Λόγου περιδραξάμενοι». ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 1265

Ἀλλὰ αὐτὰ δὲν γίνονται μὲ λογάκια καὶ φιέστες, οὔτε ἀπονέμονται ὡς ὀφίκια, οὔτε κρεμιοῦνται ὡς διακριτικὰ ἀξίας καὶ ἀρχοντιᾶς. Ὅσο μένουμε σ᾿ αὐτὰ, ὄχι μόνο περιδεεῖς καὶ τρομοκρατημένοι θὰ προσκυνοῦμε δαιμονικὲς ἐξουσίες , ἀλλὰ σὰν μεθυσμένοι θὰ τρέχουμε στὶς νεοεποχήτικες ἐρημιὲς χωρὶς τροφὴ ζωῆς καὶ χωρὶς μισθό. Ὅτι εἶχε πάθει ὁ προφήτης Ἢλίας ὅταν φοβήθηκε καὶ δειλίασε ἀπὸ τὶς βασιλικὲς ἀπειλές.

«Ἔφυγεν Ἠλίας ὁδὸν ἡμερῶν τεσσαράκοντα. Ὢ φόβου ἐπίτασις! ὢ δειλίας ὑπερβολή! οὐ μίαν ἔφυγεν ἡμέραν, οὐ δευτέραν, οὐ τρίτην, ἀλλὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας, καὶ αὐτὸς τὰς πανερήμους κατέλαβεν, οὐ τροφὴν ἔχων, οὐ σιτηρέσιον ἐπαγόμενος· μεθύων γὰρ ἀπὸ τοῦ φόβου, τούτων οὐκ ἐφρόντιζεν, ἀλλὰ τὰς ἀοικήτους ἐδίωκεν». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 50 735

Αὐτὸ τὸ τρελλό πανηγύρι τῶν μεθυσμένων ἀπὸ φόβο ζοῦμε συνέχεια γύρω μας. Καὶ ὄχι μόνο δὲν παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὸν φόβο τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως, ἀλλὰ γινόμαστε προαγωγοὶ τοῦ φόβου. Ὁποιοδήποτε πάθος, ὅταν σὲ κάνει νὰ χάνῃς τὸ μυαλό σου δικαίως λέγεται μεθύσι.

«Φόβος ἑτέρα μέθη, ὅταν ἐφ' ἃ μὴ δεῖ γένηται· Ἀπὸ φόβου γὰρ, φησὶν, ἐχθροῦ ἐξελοῦ τὴν ψυχήν μου. Καὶ ὅλως ἕκαστον τῶν παθημάτων, ἐκστατικὸν διανοίας ὑπάρχον, μέθη ἂν δικαίως προσαγορεύοιτο». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ 31, 181

Καὶ τώρα τυφλωμένοι ἀπὸ τὸν φόβο καὶ τὴν παράνοια τρέχουν νὰ ἐμβολιαστοῦν γιὰ νὰ γυρίσουν στὴν κανονικότητα, ὅπως τοὺς εἶπαν!!! Καὶ κατηγοροῦν τοὺς ἄλλους ὡς ἀρνητὲς καὶ μισανθρώπους καὶ δὲν βλέπουν τοὺς ἀνθρώπους κάθε μέρα δίπλα τους νὰ πεθαίνουν ἤ νὰ ὑποφέρουν ἐμβολιαζόμενοι, οὔτε  ἀκοῦν τοὺς γιατροὺς -ποὺ δὲν ὑπηρετοῦν τὸ σύστημα- νὰ ἐξηγοῦν γιὰ τὰ μελλοντικὰ δεινά καὶ νὰ  ἐξορκίζουν νὰ σταματήσῃ αὐτὴ ἡ ἐγκληματική πορεία (Μοντανιέ, Μαγκντί, καὶ πλείστοι ἄλλοι), ὥστε λίγο νὰ προβληματιστοῦν. «Ταραγμένη ἄρνησι» χαρακτήρησε τὴν κατάστασί τους ἕνας γιατρὸς στὴν Ἀμερική. 

«Ἡ ἄρνησι εἶναι ὅτι προσποιοῦμαι ὅτι «Δὲν τὸ εἶδα, δὲν ἄκουσα, δὲν ξέρω, καὶ συνεχίζω τὶς κανονικές μου δουλειές, σὰν νὰ μὴν ξέρω τίποτα καινούργιο. Δὲν ἄκουσα τίποτα. Ὅλα εἶναι τὰ ἴδια. Ἀρχίζω νὰ ἐπανέρχομαι στὸ φυσιολογικό. Δὲν πρόκειται νὰ τὸ διεκδικήσω καὶ δὲν θὰ τὸ πιστέψω..» (1)

Στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο πόσες δεκαετίες τώρα δὲν παρατηρεῖται ἡ ἴδια κατάστασι; Βέβαια τότε ἀπὸ ἀδιαφορία καὶ ἀκηδία τώρα καὶ ἀπὸ τὸ μεθύσι καὶ τὴν τύφλωσι τοῦ φόβου.

Δὲν βλέπουμε κάποιους νὰ ἐχουν μάτια ὥστε νὰ μποροῦν νὰ δοῦν, νὰ εἶναι ὅμως τυφλωμένοι ἀπὸ τὸν φόβο;

«Οὐ βλέπομεν γάρ τινας φύσει μὲν ἔχοντας βλέπειν, ὑπὸ τοῦ φόβου δὲ τυφλουμένους;» ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG60 291

Κάποιους ἔβλεπε τότε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Σήμερα εἶναι ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία. Καὶ μέσα σ᾿ αὐτοὺς καὶ οἱ ὁδηγοί. Ὁπότε ἀναπόφευκτη κατάληξις ὁ λάκκος, ὁ βόθυνος, ποὺ θὰ καταλήξουμε. Καὶ μὴν νομίζουν ὅτι θὰ ξανάρθει ἡ «κανονικότης» καὶ θὰ ξαναρχίσουν τὰ λόγια καὶ οἱ ἐπίπλαστες εὐσέβειες. Φανταστεῖτε αὐτοὺς ποὺ κλείνουν ἐκκλησίες καὶ ἀπολυμαίνουν ναοὺς νὰ λένε ἀπευθυνόμενοι στὴν  Θεοτόκο -ἐνώπιον τοῦ λαοῦ ποὺ τοὺς ἔβλεπε τρομοκρατημένους μὲ τὰ μουρόπανα στὴν λειτουργία, : «Τὴν πάσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι...» ἤ «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν».  Δὲν τοὺς λείπει οὔτε τὸ θράσος, οὔτε ἡ κουτοπονηριά, οὔτε ἡ μικρόνοια νὰ τὸ κάνουν. Ὅπως εὐφυῶς ἐγράφη, αὐτοὶ ποὺ τώρα παραπέμπουν στὰ ἐμβόλια γιὰ τὴν ὑγεία –γιατὶ, λένε, ἄλλο ἡ πίστις καὶ  ἄλλο ἡ ἐπιστήμη- ὅταν θἄρθη ἡ κανονικότης θὰ κάνουν παρακλήσεις καὶ δεήσεις ὑπὲρ ὑγείας ὥστε νὰ γεμίζουν οἱ ναοὶ καὶ νὰ γίνεται καὶ κανένα τάμα, κλπ.

Οὔτε νὰ νομίζουν κάποιοι ὅτι θὰ ἐπανέλθη ἡ λίγη πίστις ποὺ ὑπῆρχε καὶ γκρεμίστηκε ἀπὸ τὶς ψυχὲς. Ὁ φόβος ποὺ καλλιέργησαν καὶ τὴν ἔδιωξε δὲν εἶναι σκόνη νὰ τὴν τινάξουν ἤ νὰ τὴν φυσήξουν καὶ νὰ φύγῃ. Εἶναι βαφὴ δυσέκπλυτος καὶ ἔχει διαποτίσει μέχρι τὸν πυρήνα τὰ νήματα τοῦ ρούχου τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων. Σὲ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς πίστεως εἶναι συναυτουργοὶ μαζὶ μὲ τοὺς πρωταγωνιστὲς ποὺ διαβεβαίωναν ὅτι «Δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις...»

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 24/6/2021

(1    1.Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄκρως ἐνδιαφέρουσα συνέντευξι τοῦ ἀμερικανοῦ γιατροῦ Dr Abdul Alim Muhammad http://trelogianni.blogspot.com/2021/06/blog-post585.html