Ποῦ εἶναι τό ἐκκλησιαστικόν φρόνημα ἀντιστάσεως τοῦ Ἁγ. Ὄρους;

 

Ὁ Ἱερομόναχος Ἀντύπας ὑπὲρ τῆς ἐκκλησιαστικῆς «subordinatio»!

Κατάπληξιν προκαλοῦν ὅσα εἰς συνέντευξίν του δηλώνει ὁ Ἱερομόναχος π. Ἀντύπας, Γέρων τοῦ Ἱεροῦ Ἰβηριτικοῦ Κελλίου Ἁγίας Ἄννης Καρυῶν Ἁγίου Ὄρους, εἰς τὴν ἱστοσελίδα «Ἀπαρχὴ» τῆς 23ης Μαΐου 2021. Μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει, ὅπως τὰ ἀπομαγνητοφωνήσαμεν:

«Ἡ χλιαρότης ποὺ ἔχουμε ὅλοι σήμερα στὴν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι μεγάλο πρόβλημα στὴν Ἐκκλησία, θὰ πῶ ἐξίσου μεγάλο πρόβλημα εἶναι, ἡ ἔλλειψη ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως ἡ ἔλλειψη ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος… νομίζω ὅτι σήμερα αὐτὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τῆς Ὀρθοδοξίας… Τὸ εἶπε ἡ Ἐκκλησία, τελείωσε! Εἶπα κάποτε: Ἐκκλησία ἢ Θάνατος! Ὀρθοδοξία ἢ θάνατος μπορεῖ νὰ τὸ λέει οἱοσδήποτε καὶ νὰ βαπτίζει Ὀρθοδοξία ὅ,τι θέλει… Ἐκκλησία εἶναι τὸ μυστικὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ὑπάρχει Ὀρθοδοξία ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἂν ὑπάρχει εἶναι ψεύτικη. Ὀρθοδοξία σημαίνει Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει Ἱεραρχία, ἔχει Προκαθημένους, ἔχει Συνόδους.

Θὰ ποῦν κάποιοι: «μὰ ἅμα εἶναι αἱρετικοί;» Ποιὸς θὰ μᾶς τὸ πεῖ ὅτι εἶναι αἱρετικοί; Τὸ ὅτι ὁ ἄλλος λέει καλημέρα ἢ αὐτὸ ποὺ λένε αὐτοὶ συμπροσευχές, ἐπειδὴ βρέθηκε σὲ μία κοινωνικὴ ἐκδήλωση μὲ ἕνα καθολικὸ εἶναι ἔλλειψη Ὀρθοδοξίας αὐτὸ τὸ πρᾶγμα; Εἶναι αἵρεση; Μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ ὁ καθένας αὐτὸ τὸ πρᾶγμα; Καὶ νὰ ὑπάρχει αἵρεση πάλι ἡ Ἐκκλησία θὰ μᾶς τὸ πεῖ, δὲν θὰ τὸ πεῖ ὁ καθένας.

Ὅσα ἔγιναν σήμερα καὶ μὲ τὸ Πάσχα καὶ μὲ τὴν ὥρα τοῦ Πάσχα, τῆς ἀκολουθίας τοῦ Πάσχα, ὅλα ὅσα γράφτηκαν καὶ λέχθησαν εἶναι, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Παίρνει ἡ Ἐκκλησία μία ἀπόφαση. Εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι νομίζω πρέπει νὰ τὴν ἀκολουθήσουμε. Δὲν εἶναι σὲ δό­γματα πίστεως ἡ ἀλλαγή. Εἶναι θέματα τάξεως, στὰ ὁποῖα παίρνει ἡ Ἐκκλησία τὴν εὐθύνη. Εἴτε εἶναι σωστὸ εἴτε δὲν εἶναι σωστό, τὸ εἶπε ἡ Ἐκκλησία, τελείωσε, αὐτὴ ἔχει τὴν εὐθύνη. Δὲν τὴν ἔχουμε ἐμεῖς, δὲν τὴν ἔχει ἕνας παπὰς στ’ Ἀγρίνιο ἢ στὴν Πάτρα ἢ δὲν ξέρω ποῦ ἀλλοῦ, οὔτε ἕνας καλόγερος στὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὴν εὐθύνη τὴν ἔχει ἡ Ἐκκλησία. Ὅταν πεῖ ἡ Ἐκκλησία ἔτσι, ὀφείλουμε ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία. Διότι ἡ ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία εἶναι ὑπακοὴ στὸν Χριστὸ τὸν ἴδιο. Αὐτοὶ δὲ ποὺ βγάλαν καὶ ἕνα καινούριο ὅρο «ἁγία ἀνυπακοὴ» εἶμαι ὑπερβέβαιος ὅτι, τὸ λέω γιὰ νὰ μὲ ἀκούσει ὁλόκληρος ὁ κόσμος ἂν καὶ ἐγὼ εἶμαι ἕνα τίποτα, δὲν ἐγεύθησαν ποτὲ τοὺς καρποὺς τῆς ὁσίας ὑπακοῆς. Ποῦ ἔκαναν ὑπακοὴ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ μιλᾶνε γιὰ ἁγία ἀνυπακοή; Σὲ Ἐπίσκοπο; Σὲ πνευματικὸ πατέρα; Ὅταν βγάζουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅταν καλλιεργοῦν ἀπέχθεια καὶ ἀποστροφὴ καὶ μῖσος, θὰ ἔλεγα, σὲ Ἐπισκόπους, σὲ Προκαθημένους, σὲ Συνόδους, δὲν αἰσθάνονται αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τὴν εὐθύνη τους, ποῦ ὁδηγοῦν αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους;…

Οἱ Κανόνες καλὰ εἶναι νὰ τοὺς φωνάζουμε. Ποιὸς τοὺς τηρεῖ σήμερα τοὺς Κανόνες τῶν Πατέρων; Οὔτε οἱ Κανόνες εἶναι αὐτόνομοι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι σὰν τὰ κανόνια ποὺ βάζουμε μὲς στὰ ἀμπέλια καὶ κάθε τόσο καὶ λίγο πυροβολοῦ­νε. Οἱ Κανόνες εἶναι ὅπλα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι ὅπλα τοῦ καθενός. Τὰ χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὅταν καὶ ὅπως πρέπει, εἴτε μὲ ἀκρίβεια εἴτε μὲ οἰκονομία. Δὲν εἶναι οἱ Κανόνες πάνω ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, πάνω ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ κηρύττει τὸ Εὐαγγέλιο. Οἱ Κανόνες εἶναι, γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ζήσουν σωστὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅταν οἱ Κανόνες στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, φτάσαμε σὲ σημεῖο παπάδες ἀκόμα καὶ λαϊκοὶ νὰ ἀναθεματίζουν τὴν Ἐκκλησία… παπάδες ἁπλοὶ καὶ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ βάζουν τοὺς ἑαυτούς τους δίπλα σὲ Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ νὰ βάζουν ἀναθέματα…

Θὰ ἀσχοληθεῖ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὶς μάσκες; Θὰ ἀσχοληθεῖ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸ ἐμβόλιο; Εἶναι θέματα τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα;… Σήμερα ποὺ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ πανδημία λὲς «τρέλλα ἔπεσε;» ἀκόμα καὶ μοναχοὶ ποὺ μάζεψαν ὑπογραφὲς εὐτυχῶς ἐλάχιστοι γιατί νὰ γίνεται τὸ ράπιντ τέστ στὴν Οὐρανούπολη, γιατί νὰ φορᾶμε μάσκες. Παραλίγο νὰ κάνουν καὶ συλλαλητήριο στὴν Ἱ. Κοινότητα, γιὰ νὰ μὴ φορᾶμε μάσκες. Ποῦ εἶναι τὸ πρόβλημα; Αὐτὰ ποὺ ἔγραψε κάποιος ὁλόκληρες σελίδες ὅτι εἶναι βλασφημία στὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἢ στὶς εἰκόνες, ὅταν προσκυνᾶμε μὲ μάσκες. Πρῶτα πρῶτα κανεὶς τραβάει τὴ μάσκα, γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν εἰκόνα. Ἀλλὰ ἐγὼ θὰ πῶ καὶ μὲ μάσκα νὰ προσκυνήσει, δὲν τὸν πειράζει αὐτὸν ποὺ τὰ γράφει τὸ τζάμι τῆς εἰκόνος; Δὲν τὸν πειράζει ἡ χάρτινη εἰκόνα; Γιατί τὸ χαρτὶ εἶναι εἰκόνα; Εἶναι φωτογραφία τῆς εἰκόνος, δὲν εἶναι εἰκόνα. Κι ὅμως ὅλος ὁ κόσμος δὲν δίνει σημασία, προσκυνᾶ καὶ παίρνει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου. Ἔστω καὶ μὲ τὸ τζάμι ἔστω καὶ μὲ τὸ χαρτί. Καὶ θαύματα ἔχουν γίνει. Πῶς μπερδεύουμε τοὺς ἀνθρώπους μὲ τέτοια πράγματα. Βλασφημία λέει κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ μάσκα! Λέω καὶ ἐγώ, πάτερ, ἔχεις ἰδέα τί εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Ἡ μάσκα ἐμποδίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Αὐτὸ πιστεύεις τοῦ λέω, αὐτὸ κατανοεῖς ποὺ εἶσαι τόσα χρόνια παπάς; Ἔ, λέω μὲ συγχωρεῖς, εἶσαι ἄγευστος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ λὲς τέτοια κουβέντα.

Ἐπειδὴ εἴπαμε γιὰ τὸ σωστὸ ἐκκλησιαστικὸ τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα ποὺ πρέπει νὰ καλλιεργοῦμε, εἶναι καὶ μάθημα αὐτό, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνει τακτικὸ μάθημα καὶ στὰ Πανεπιστήμια καὶ στὶς ἱερατικὲς σχολὲς καὶ στὰ κατηχητικὰ καὶ στὶς ἐνορίες καὶ παντοῦ καὶ στὰ μοναστήρια, τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Ἦρθε κάποτε Πατριαρχικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἐξαρχία κάποτε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἦταν κοντὰ στὴν Μονὴ Σταυρονικήτα. Βρέθηκε στὸ Μοναστήρι, ἄκουσε ὅτι ἦρθε Πατριαρχικὴ Ἐξαρχία, αὐτοὺς ποὺ κάποιοι τοὺς λένε Οἰκουμενιστές, κάποιοι τοὺς λένε ξυρισμένους καὶ τί δὲν λένε, τοὺς λένε Τούρκους, ἂς πᾶνε ἐκεῖ, γιὰ νὰ δοῦν τί ἀγώνα κάνουν, γιὰ νὰ κρατηθεῖ τὸ καντήλι τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναμμένο. Ἑτοι­μάσθηκε μὲ τὸ τροβαδάκι του, τοῦ λένε «Γέροντα ποῦ πᾶς;», λέει «θὰ πάω στὶς Καρυές», λένε «ἔχετε κάτι νὰ κάνετε;», εἶπε «ἦρθε Πατριαρχικὴ Ἐξαρχία», λένε «καλά σᾶς κάλεσαν νὰ πᾶτε;», ἀπαντᾶ «εἶναι ἀνάγκη νὰ μὲ καλέσει; Θὰ πάω νὰ βάλω μετάνοια. Ἦρθαν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη οἱ ἄνθρωποι νὰ μὴ πάω νὰ τοὺς χαιρετίσω;». Τ’ ἀκοῦς; Αὐτὸ εἶναι τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα».

Ἡ ὁριζομένη ἀπὸ τὸν π. Ἀντύπα σχέσις μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ἐκκλησίας εἶναι παντελῶς ἐσφαλμένη. Ἂν ἡ Ὀρθοδοξία ὑπόκειται εἰς τὴν «Ἐκκλησίαν», ὅπως τὴν ἀντιλαμβάνεται ὡς Ἱεραρχικὴ δομή, τότε ἐφόσον ὡς «Ἐκκλησίαι» ἀναγνωρίζονται πλέον καὶ αἱ αἱρέσεις, καταλήγει κανεὶς νὰ δεχθῆ ὅτι Ὀρθοδοξία καὶ αἱρέσεις συνυπάρχουν ὑπὸ τὴν ἰδίαν σκέπην! Αὐτὰ ἀκριβῶς ποὺ λέγουν οἱ Οἰκουμενισταί! Διὰ τοῦτο, ἐπίσης, ἀμνηστεύει πλήρως τὰς συμπροσευχάς! Ἡ μόνη ὀρθὴ σχέσις μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ἐκκλησίας εἶναι ἡ σχέσις ταυτότητος, δηλ. ἂν ἡ ἱεραρχικὴ δομὴ ἀποκλίνει πρὸς τὴν αἵρεσιν, παύει νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος, παύει νὰ εἶναι Ἐκκλησία. Εἰς τὸ ἐρώτημα «ποῖος θὰ μᾶς τὸ πεῖ» ὑπάρχει ἀπάντησις. Ποῖος κατέδειξε τὰς αἱρέσεις τῶν ἀρειανῶν, πνευματομάχων κ.λπ.; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες πρὶν κἄν συν­έλθουν Σύνοδοι, αἱ ὁποῖαι κατεδίκασαν τοὺς αἱρετικούς, εἶχον ἤδη ὑποδείξει τὰς αἱρέσεις ὡς ἀλλοτρίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς Ἐπισκόπους τους ἀκολουθοῦντες αὐτὰς ὡς ἀλλοτριεπισκόπους! Σήμερα, δόξα τῷ Θεῶ, ἔχομεν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Ἱ. Εὐαγγέλιον καὶ τὰς συγγραφὰς τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ὅποιος ἀποκλίνει ἐξ αὐτῶν, διακυβεύει τὴν σωτηρίαν του καὶ μαζὶ καὶ τὴν σωτηρίαν ὅλων μας!

Ἀπὸ αὐτὰ συνάγεται ὅτι τὸ νὰ ἀκολουθῶμεν τὴν «Ἐκκλησίαν» δὲν εἶναι ζήτημα, ἂν «μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι», ἀλλὰ ἂν αὐταὶ συμφωνοῦν μὲ τὴν Ἱ. Παράδοσιν π.χ. ἡ παῦσις τῆς Θ. Λειτουργίας ἦτο κατάλυσις τῆς ἐντολῆς τοῦ ἰδίου τοῦ «ἰδιοκτήτου» τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ ἀπόφασις περὶ τῆς Ἀναστάσεως προσέκρουεν εἰς Ἱ. Κανόνα Οἰκουμενικῆς Συνόδου! Ἀκολουθοῦμεν τὴν Ἐκκλησίαν, ὅταν ἀκολουθοῦμε τὴν Οἰκουμενικὴν Σύν­οδον ἢ ὅταν ἀκολουθοῦμεν τὸν τάδε Πατριάρχην ἢ τὴν τάδε διορισμένην Σύνοδον; Δὲν ἡσυχάζει ἡ συνείδησις ἁπλῶς, ἐπειδὴ μεταθέτομεν τὴν εὐθύνην, διότι ἡ εὐθύνη κάθε χριστιανοῦ, τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, δὲν μετατίθεται εἰς κάνενα: εἶναι ἰδική μου, ἰδική σου, ἰδική του κ.λπ. Ὁ π. Ἀντύπας δυστυχῶς ὑποπίπτει εἰς αὐτὰς τὰς πλάνας τοῦ νοῦ, διότι ταυτίζει τὴν Ἐκκλησίαν μὲ μία ὁμάδα Ἐπισκόπων ποὺ ἔλαβεν ἀποφάσεις, τὴν ΔΙΣ, ἡ ὁποία δὲν εὐσταθεῖ συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνας. Ἂν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀποφασίση ὅτι ὁ π. Ἀντύπας πρέπει νὰ φύγη ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος, θὰ κάνη ὑπακοή; Ἢ μήπως τὰ λέγει αὐτά, ὥστε νὰ μὴ πέση εἰς δυσμένειαν;

Ὁ π. Ἀντύπας πάλι βλέπει μίαν ἀντίθεσιν μεταξὺ τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου. Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερον καὶ κατώτερον, διότι τὸ αὐτὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἦτο Ἐκεῖνο ποὺ ἐφώτισε τόσον τοὺς Ἱ. Εὐαγγελιστὰς ὅσον καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ἐκτὸς καὶ ἂν πιστεύη ὅτι οἱ Ἱ. Κανόνες εἶναι ἀνθρώπινον κατασκεύασμα! Ἑπομένως, οἱ Ἱ. Κανόνες δὲν στρέφονται ποτὲ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μόνον εἰς ἐκείνους τοὺς Ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι τοὺς καταπατοῦν. Αὐτοὶ στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας! Βεβαίως, πάντοτε ὑπάρχει τὸ περιθώριον ἀκριβείας ἢ οἰκονομίας τῶν Ἱ. Κανόνων… τί περίεργον πρᾶγμα ὅμως ὅτι ἡ οἰκονομία ἐξαντλεῖται πάντοτε ὑπὲρ τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπὲρ τοῦ καίσαρος… Ἔχουν παραβῆ ὅλους τοὺς Ἱ. Κανόνας καὶ μᾶς λυπεῖ ἁγιορείτης νὰ προσάγη αὐτὴν τὴν κατάπτωσιν ὡς ἐπιχείρημα («ποῖος τηρεῖ σήμερα τοὺς Κανόνας») διὰ νὰ δικαιολογῆ τὴν αὐθαιρεσίαν!

Διὰ τὶς μάσκες καὶ τὰ ἐμβόλια νομίζομεν ἀπήντησεν ἡ ἰδία ἡ ΔΙΣ, ὅτι ἐμπίπτει εἰς τὰ θέματά της, ἀφ’ ἧς στιγμῆς διώκει Ἀρχιερεῖς, ἐπειδὴ διεφώνησαν δι’ αὐτά.

Ὅσα δὲ ἀναφέρει περὶ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων εἶναι ἐπίσης ἐσφαλμένα. Ἡ θεολογία περὶ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων εἶναι σαφής: ἐφόσον ὑπάρχει ἡ μορφὴ Ἁγίου, τότε πρόκειται περὶ εἰκόνος ἀνεξαρτήτως τοῦ ὑλικοῦ ἢ τῆς τεχνικῆς τῆς ἀποτυπώσεως καὶ ἡ προσκύνησις -εἴτε εἰς τὸ τζάμι εἴτε εἰς τὸ χαρτὶ- ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει.

Τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου δὲν σημαίνουν ὅτι ὁ Ἅγιος ἐδέχετο τὸν Οἰκουμενισμόν. Δὲν εἶναι ἄλλωστε ἴδιαι αἱ ἐποχαὶ μὲ σήμερα. Τὸ ποῖος φυλάσσει τὸ κανδήλι τῆς Ὀρθοδοξίας φαίνεται ἀπὸ τὰς πράξεις, ὅταν π.χ. δίδη λειτουργικὸν ἀσπασμὸν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἰς τὸν Πάπαν! Προτείνομεν μάλιστα εἰς τὸν π. Ἀντύπαν νὰ ἐπισκεφθῆ τὸ Φανάρι, διὰ νὰ ἀντικρύση ἰδίοις ὄμμασιν πῶς διαβιοῦν.

Ποίους ὅμως ὑπονοεῖ, ὅταν ὁμιλῆ περὶ ἱερέων εἰς Πάτρας καὶ Ἀγρίνιον ἢ περὶ ἐκείνου ποὺ μὲ ἐμβριθῆ μελέτην ἐχαρακτήρισε τὴν μάσκαν ὡς βλασφημίαν κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Μήπως θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαντήσουν; Δὲν θὰ ἐγράφαμεν καὶ ἐμεῖς τίποτε, ἐὰν δὲν ἦσαν χιλιάδες αὐτοὶ ποὺ παρηκολούθησαν αὐτὰς τὰς δηλώσεις, παραπλανώμενοι ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα τῆς «subordinatio» «ὑποταγῆς» εἰς τὰ ἀθεολόγητα τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ορθόδοξος Τύπος