Εκοιμήθη ο Αρχιμανδρίτης της Μητροπόλεως, Τρίκκης και Σταγών, Διονύσιος Χουρμουζιάδης

Εκοιμήθη εν Κυρίω αργά χθες βράδυ ο Αρχιμανδρίτης της  Μητροπόλεως, της Τρίκκης και Σταγών, Διονύσιος Χουρμουζιάδης.

Υπήρξε ένας από τους πιο συνεπείς κληρικούς της Εκκλησίας μας και διακόνησε ως Ιεροκήρυκας τη Μητρόπολή μας επί πολλά έτη, στο πλευρό των Επισκόπων μας. Ήταν υπεύθυνος της λειτουργίας της ΓΕΧΑ Τρικάλων, και καθοδήγησε πνευματικά πολλά παιδιά που περνούσαν τις διακοπές τους τα καλοκαίρια στις κατασκηνώσεις του Νεραϊδοχωρίου. Στο πετραχείλι του δε αναπαύονταν εκατοντάδες ψυχές.

trikalavoice

………………………………………….

Εκδημία Αρχιμανδρίτου κυρού Διονυσίου Χουρμουζιάδη

Την Παρασκευή 12 Μαρτίου 2021 το βράδυ εξεδήμησε προς Κύριον, μετά από ολιγοήμερη ασθένεια, ο σεβάσμιος Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Χουρμουζιάδης σε ηλικία 77 ετών.

Ο μακαριστός π. Διονύσιος (κατά κόσμον Πρόδρομος) καταγόταν από το Βόλο. Παιδιόθεν μέλος της Αδελφότητος «Ο Σωτήρ», ορίσθηκε υποδιευθυντής του φοιτητικού Οικοτροφείου στην Αθήνα, όπου υπηρέτησε επί πολλά χρόνια, ενώ διακόνησε ως λαϊκός θεολόγος και Ιεροκήρυξ στα ιεραποστολικά έργα των Αθηνών καθότι ήταν πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ποθών τον βίον της ασκήσεως, εκάρη Μοναχός της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μετεώρων την 22α Δεκεμβρίου 1984 μετονομασθείς σε Διονύσιο. Χειροτονήθηκε Διάκονος την 23η Δεκεμβρίου 1984 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων υπό του τότε Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κ. Αλεξίου. Υπηρέτησε ως Διάκονος στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Τρικάλων.

Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος την 20ή Οκτωβρίου 1985 στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης Τρικάλων από τον ίδιο Μητροπολίτη κυρό Αλέξιο και διορίσθηκε ως Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών.

Διακόνησε ως προσωρινός εφημέριος το Ιερό Θυσιαστήριο στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Αγίας Μονής Τρικάλων

Την 20ή Μαρτίου 1986 του ανατέθηκε το διακόνημα της Πνευματικής Πατρότητας υπό του τότε Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κυρού Αλεξίου.

Έκτοτε όργωνε στην κυριολεξία συστηματικά με περιοδείες όλα τα χωριά της περιφερείας Τρικάλων, αλλά και  Καλαμπάκας μέχρι που χωρίσθηκαν οι δύο Μητροπόλεις που του ανέθετε ο Μητροπολίτης Αλέξιος.

Στο κτήριο της «ΓΕΧΑ» Τρικάλων δεχόταν πλήθη Χριστιανών στο φιλάνθρωπο Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως και επιτελούσε πολλά ακόμη ιεραποστολικά έργα, αφού ήταν και ο Πνευματικός Προϊστάμενος. Πλούσια η καρποφορία του και στις Κατασκηνώσεις στο Νεραϊδοχώρι Τρικάλων κάθε καλοκαίρι.

Καθημερινά εξομολογούσε πολλές ώρες,  έκανε ομιλίες σε Κύκλους, σε Συνάξεις νέων και όχι μόνο.

Τις δοκιμασίες της ασθενείας του τις επισκίαζε ο ένθεος ζήλος του, η υποδειγματική αυταπάρνησή του, η πηγαία αγάπη, η ολοκάρδια αφοσίωσή του στο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού και το γνήσιο ιερατικό του ήθος ενέπνεε τους πιστούς, αλλά και όλους όσους είχαμε την ευλογία να τον γνωρίσουμε.

Συμφώνως με τα ληφθέντα μέτρα κατά της πανδημίας του κορωνοϊού (covid-19), η εξόδιος ακολουθία του θα τελεσθεί το Σάββατο 13 Μαρτίου 2021 και ώρα 2 μεσημβρινή Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσοστόμου στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων. Η ταφή θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα.

Η σορός θα μεταφερθεί για Προσκύνημα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων το πρωί στις 11.

Η Εξόδιος Ακολουθία θα μεταδοθεί σε ζωντανή σύνδεση από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό «ΑΓΙΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΣ» μέσω της συχνότητος των 102 F.M. και διαδικτυακά.

Αιωνία η μνήμη!

Ιερά Μητρόπολις Τρίκκης και Σταγών

……………………………………………………….

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΕΒ. ΛΑΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ +ΑΡΧΙΜ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσόστομε,

Το περίσσευμα της εγνωσμένης αγάπης σας επέτρεψε και ευλόγησε σήμερα ώστε όλοι εδώ να παριστάμεθα στον Ιερό Μητροπολιτκό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων, προκειμένου έστω και με μέτρα, έστω και με περιορισμούς, να εκδηλώσουμε και να καταθέσουμε τον σεβασμό μας και να απονείμουμε την τιμή προς το πρόσωπο ενός ακούραστου εργάτη του Ευαγγελίου, του μακαριστού ήδη πατρός Διονυσίου. Και πλήθος λαού συρρέει γύρωθεν του ιερού ναού και πολλοί άλλοι ακούν τα τελούμενα και συμπροσεύχονται νοητώς ακούγοντας από τις αναμεταδόσεις που είχατε την ευγένεια τόσο από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών, αλλά και από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, προκειμένου να διευκολύνουμε όσους το επιθυμούσαν να αναμεταδοθεί η εξόδιος ακολουθία για να παρακολουθήσουν όλοι, πολλοί, διότι το βεληνεκές της προσωπικότητας του μακαριστού όχι απλώς κάλυπτε τη Θεσσαλία, αλλά έφτανε και πέραν αυτής. Και είναι εύλογο πολλοί να επιθυμούν σήμερα να είναι εδώ, λόγω όμως των μέτρων δεν μπορούν, και για αυτό οφείλουμε να τους διευκολύνουμε.

Μπορεί να κατήγετο από τον Βόλο αλλά μεγάλωσε στη Λάρισα ο μεταστάς και ήταν εκ των πρωτεργατών στην κατασκήνωση της Σκοτίνας. Ο δε απλούς πατήρ του, κ. Αβραάμ, ήταν εκ των συνεργατών, εκ των πρώτων οι οποίοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν τον χώρο, να τον διαμορφώσουν ώστε να γίνει κατασκήνωση. Η δε μητέρα του, ικανή γυναίκα, οργανωτικότατη, άνθρωπος πίστεως, και μπορεί βεβαίως να μην είχε τελειώσει Θεολογική Σχολή, την Καινή Διαθήκη όμως μάλλον την έπαιζε στα δάχτυλα, τον μεγάλωσε εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και πολλές φορές τον επεστήριζε. Δεν ξέρω αν είχε ακούσει κριτική επί των ομιλιών του ή των κηρυγμάτων του τόσο αυστηρά από άλλον όσο από τη μητέρα του, η οποία γνώριζε, διεκδικούσε να ακούει ανόθευτο και ακαινοτόμητο τον Λόγο του Κυρίου και αυτό δίδαξε και στο παιδί της.

Επόθησε τον βίο της ιεραποστολικής δράσεως και της ασκήσεως συνάμα, για αυτό και από μικρός ενετάχθη στο έργο της Εκκλησίας, στο έργο του Θεού, υπό τον μανδύα -αν θέλετε- τον οργανωτικό της αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ». Μιας αδελφότητος που έχουσα ως αρχή την απόσταση από  τα διοικητικά της Εκκλησίας ενδιαφέρεται να διακονήσει αυτό το οποίο ο Κύριος άφησε ως τελευταία παρακαταθήκη λίγο πριν αναληφθεί εις τους ουρανούς, το «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν». Η υπουργία λοιπόν των Μυστηρίων και το θείο κήρυγμα του ευαγγελίου της χάριτος ήταν οι αρχές της αδελφότητος, και είναι, και αυτά έθελξαν την ψυχή του π. Διονυσίου από μικρό, για αυτό και ενετάγη εις τους κόλπους της αδελφότητος. Και εν υπακοή απολύτω και -αν θέλετε- εν αδιακρίτω αφοσιώσει εργάστηκε επί χρόνια πολλά, όπως είπε ο Σεβασμιώτατος, και ως λαϊκός θεολόγος, κυρίως όμως ως κληρικός, εδώ στα Τρίκαλα, εδώ όπου η Εκκλησία τον κάλεσε, εδώ όπου απεδέχθη το κάλεσμα της φωνής του Αγίου Θεού και κατέστη πνευματικός ανθρώπων πολλών, χάριν στη διεισδυτική, παρατηρητική ματιά του αγίου προκατόχου σας, άγιε αδελφέ, ο οποίος γνώριζε να επιλέγει συνεργάτες και επέλεξε τον μεταστάντα και τον ετίμησε με θέση υψηλή στην Μητρόπολη, καθιστώντας τον ιεροκήρυκα και συνεπώς άμεσο συνεργάτη του και υπεύθυνο όχι μόνο του θείου λόγου αλλά και της ιεράς εξομολογήσεως.

Περιόδευε χωριά μέχρι τα τελευταία του. Δε νομίζω να υπήρξε ημέρα που να είπε «σήμερα είμαι ασθενής, θα προφυλαχτώ, θα καθίσω». Δε νομίζω ότι υπήρξε άνθρωπος που να τον άκουσε ποτέ να πει ότι «κουράστηκα». Δε νομίζω ότι ο άνθρωπος αυτός υπέστειλε ποτέ τη σημαία της διακονίας υπέρ του Κυρίου και χάριν του αδελφού. Και αυτό ήταν που τον κατέστησε όχι απλώς αγαπητό, αλλά και αναγνωρίσιμο από όλους, όχι μόνο στα Τρίκαλα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας. Άνθρωπος αγάπης, διηκόνησε την εκκλησιαστική ειρήνη και ενότητα σε εποχές πολλές φορές προκλητικές και κρίσιμες, για αυτό και η παρουσία του, το παράδειγμά του επέβαλλε πάντοτε όπου εμφανιζόταν την ειρήνη, τον σεβασμό και την κατάπαυση των παθών που πολλές φορές, δυστυχώς, εμφιλοχωρούν και μέσα σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα και χαρακτηρίζουν την εκκλησιαστική μας ιστορία.

Ο π. Διονύσιος, να το πω πιο απλά, ανήκε στην παλιά στόφα των παλαιών ιεροκηρύκων, τον ανθρώπων που ήξεραν να θυσιάζονται για τη δόξα του Χριστού και επεδίωκαν μόνο να εφαρμόσουν στη ζωή τους και να κηρύξουν και στους άλλους το «ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς». Ποθούσε και ήθελε να κατεβάσει τον ουρανό στη γη και αυτό να το προσφέρει στους ανθρώπους και μάλιστα με έναν τρόπο που κάποιους μπορεί να τους ξένιζε και κάποιους πολλές φορές μπορεί να τους παρεξένευε, διότι ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζε τους ανθρώπους δεν ήταν ο τρόπος των τερτιπιών, των ωραιολογιών, ο τρόπος -αν θέλετε- διαφόρων μεθοδεύσεων ώστε να ελκύσουν τον άνθρωπο προς τον Χριστό. Παρουσίαζε τον Χριστό ατόφιο, τον λόγο του Χριστού ακαινοτόμητο, παρουσίαζε τον Χριστό όπως είναι και ο ίδιος φρόντιζε να συμμαζεύεται σε μιαν ακρούλα για να μην παύσει ο άνθρωπος να βλέπει και να ατενίζει προς τον Χριστό και να μην είναι στο ενδιάμεσο ο π. Διονύσιος. Μην τυχόν και κάποιοι αγαπήσουν αυτόν υπέρ του Χριστού, μην τυχόν και θεωρήσει ή υποψιαστεί ότι μπορεί να υπάρξει έστω υπόνοια διαπράξεως προσωπικού έργου και όχι εκκλησιαστικού.

Υπήρχε για την Εκκλησία και διακονούσε την Εκκλησία. Και ακριβώς επειδή ήταν προσηλωμένος ξεκάθαρα και ανυπόκριτα και μάλιστα με τρόπο -αν θέλετε- οριστικό και χωρίς να κάνει κανέναν διάλογο ή αμφισβήτηση γύρω από αυτό στις αρχές της Εκκλησίας και της αδελφότητος, για αυτό επιτρέψτε μου μια προσωπική κρίση ότι τώρα που ήδη εδώ και δέκα χρόνια μαστιζόμαστε από την οικονομική κρίση, εδώ και έναν χρόνο τιμωρούμαστε από την πανδημία, τις τελευταίες ημέρες οι περιοχές μας επλήγησαν από σεισμούς, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει όχι να ανησυχούν αλλά να κουράζονται και να το εκδηλώνουν αυτό με οργή, με θυμό, με νεύρα, τώρα που χωρίς να επιτρέπεται ιατρικά ο όρος αλλά στην πράξη αυτό συμβαίνει, έχουμε μια πανδημία ψυχιατρικών και ψυχολογικών κρουσμάτων και ασθενειών, τώρα άνθρωποι σαν τον π. Διονύσιο λείπουν. Διότι ο π. Διονύσιος ήταν θεμέλιο και συνάμα αντιστύλι και σήκωνε πολλά και άντεχε πολλά και ανέπαυε πολλούς και οικονομούσε ψυχές. Ποιος θα τα κάνει τώρα όλα αυτά;

Ο δε π. Διονύσιος ήταν από αυτούς που κρατούσαν το παλαιό πνεύμα, το αρχαίο πνεύμα και μέσα στην αδελφότητα. Ατενίζοντάς τον θυμόμουνα τον μακαριστό μου πνευματικό, τον π. Λεωνίδα Διαμαντόπουλο ή τον σεβαστό μου π. Θεόδωρο, πολλώ δε μάλλον τον πολιό π. Γεώργιο Δημόπουλο, ιερατικές μορφές μεταξύ των οποίων και εγώ μεγάλωσα και από το παράδειγμά τους εμπνεύστηκα. Ήταν από τους παλαιούς, το λείμμα το σοβαρό, το εκλεκτό, που παιδαγωγούσε τους νεοτέρους και συγκρατούσε -αν θέλετε- και συγκροτούσε το ήθος της αδελφότητος. Μάλλον έφυγε σε στιγμή που η απώλειά του θα θρηνηθεί και θα αποτελέσει πλήγμα και για τα Τρίκαλα και για την αδελφότητα.

Εγώ, Σεβασμιώτατε, θα ήθελα πρώτον να σας ευχηθώ ο Άγιος Θεός να σας αξιώσει να βρείτε τον άξιο αντικαταστάτη, έτσι ώστε αυτοί που προς στιγμήν απορφανίζονται να βρούν γρήγορα πνευματικό πατέρα και οδηγό, να επιστηριχθεί το πνευματικό έργο εδώ της Μητροπόλεως και βέβαια γνωρίζουμε πολλές φορές ότι όταν ο άνθρωπος του Θεού φεύγει από τη γη, στον ουρανό έχει παρρησία και προσεύχεται περισσότερο για όλους αυτούς που αφήνει πίσω. Αλλά κατά άνθρωπον και εμείς θλιβόμεθα και αισθανόμεθα αισθητή την απουσία του. Σεβασμιώτατε λέγαμε ότι στη Δυτική Θεσσαλία τρεις είναι τα εκλεκτά λείμματα, ο π. Ιγνάτιος στο μοναστήρι, ο π. Διονύσιος μέσα στα Τρίκαλα και ο π. Ισίδωρος στο Βαρλαάμ. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί νεότεροι και μακάρι ο Άγιος Θεός να τους χαρίσει τη χάρη Του, έτσι ώστε να φτάσουν αυτούς τους τρεις. Ήδη ο ένας εκ των τριών εξέλιπε.

Πηγαίνουμε σε νέες εποχές και εκκλησιαστικώς. Ποιοί θα βαστάσουν το βάρος όλων αυτών που εβάσταζαν οι προ ημών πατέρες; Ποιοι θα διασώσουν το ήθος αυτών που πέρασαν πριν από εμάς και μας κληροδότησαν ως παρακαταθήκη πολύτιμη: μέθοδο, τρόπο δράσεως, αφιλαργυρία, αφιλοδοξία, πραγματική στράτευση και φρόνημα αυτοθυσίας στη διακονία και στην υπόθεση του ευαγγελίου; Ποιος θα αναδειχθεί διάδοχος ευπρεπής και κατάλληλος ώστε να παραλάβει το πνεύμα, αυτό το πνεύμα από το οποίο ενεμφορούντο οι θυσιαστικώς διατιθέμενοι και προσφερόμενοι στην εργασία, στο έργο του Κυρίου; Αυτό αναζητούμε, αυτό ζητάει η εποχή μας και μακάρι ο Άγιος Θεός να αναδείξει ταχέως τέτοιους εργάτες, ώστε και η Εκκλησία να λαμπρυνθεί και οι ψυχές των ανθρώπων να αναπαυθούν και να βρουν τα πρόβατα τον ποιμένα τους και να ακούσουν της φωνής του και να τον ακολουθήσουν προς τον Κύριον της Δόξης, αυτόν ο οποίος, ναι με τη σωτηρία, αυτός ο οποίος σήμερα υποδέχεται στον παράδεισο της θείας δόξης τον αγαθό εργάτη του για να τον αναπαύσει από τους πολλούς κόπους και να τον κατατάξει μετά δικαίων και οσίων.

Ευχόμεθα στο απορφανισθέν λείμμα, στο ποίμνιο της Μητροπόλεώς σας, της οποίας βεβαίως ως ποιμενάρχης εσείς μεριμνάτε και φροντίζετε, αλλά δια των συνεργατών σας ενεργείτε, διότι άνθρωποι είμαστε και δεν επαρκούμε για όλα και το βλέπετε και το βλέπω, εύχομαι λοιπόν ο Άγιος Θεός να σας φωτίσει να ανεύρετε τον κατάλληλο διάδοχο. Εις δε την αδελφότητα θεολόγων «Ο Σωτήρ», η οποία έχασε έναν εκλεκτό συνεργάτη, να την ευλογεί ο Άγιος Θεός και να αναδεικνύει διαρκώς εργάτες του Ευαγγελίου στο φρόνημα και το πνεύμα του ιδρυτού της, του π. Ευσεβίου, και των συν αυτώ και όλων όσων εργάστηκαν για τη δόξα του Χριστού και μόνον. Και από εκεί και μετά όλοι εμείς που γνωρίσαμε τον μεταστάντα, όλοι εμείς οι οποίοι αξιωθήκαμε να του φιλήσουμε το χέρι, να ακούσουμε τον λόγο του, να κοινωνήσουμε από τα χέρια του και να δούμε γενικά από κοντά τη ζωή και τη δράση του, να έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του στον Άγιο Θεό, ώστε να μας ευλογήσει, να ευλογήσει την πατρίδα μας, να την απαλλάξει από τα δεινά και γρήγορα να αποκαταστήσει τα πράγματα έτσι ώστε με ησυχία να εργαζόμεθα τα ειρηνικά μας έργα και κυρίως την πνευματική μας προσπάθεια και εν όψει αγίας και μεγάλης τεσσαρακοστής, αλλά και πάντοτε, προκειμένου να καταλήξουμε με τον μεταστάντα μαζί στον ουρανό, στον θρόνο του εσφαγμένου Αρνίου. Αμήν.–